Akelig alleen zijn | Nar

Met het na galmende geluid van een schreeuw in haar hoofd schoot Chaitanya wakker. Haar ademhaling was snel, angstig, net zoals haar droom was geweest. Ondanks dat ze deze droom al maandenlang iedere keer weer had, werd de pijn er niet minder om. Het was haar schuld, haar schuld, haar schuld...
Moeizaam krabbelde de bezwete merrie overeind, ademde heel diep de koude lucht in van de nacht, in poging tot haar hoofd te verfrissen. Niet dat het hielp. Het werd winter, dat was te merken. Ze had nog nooit een winter - och, geen enkel seizoen trouwens - meegemaakt helemaal alleen. Het deed haar denken aan de tijd dat alles nog goed was, dat haar mens haar een groot deken gaf gebreid van schapenwol, voor de koudste winternachten. Ze vroeg zich af of het hier in dit gebied ook zou sneeuwen.
Waar was ze eigenlijk, en hoe was ze hier terechtgekomen? De merrie liet haar blik glijden over het landschap, maar het grauwe landschap zei haar niets. Misschien overdag wel, dacht de merrie. Ze zou nu toch niet meer ergens anders naartoe gaan, dat kon hartstikke riskant zijn, toch? Maar hier blijven slapen deed ze ook niet, besloot ze. Ze wou niet weer dat die droom terug komen zou. Het leek alleen maar of ze erger werden, ondanks dat het telkens hetzelfde was. Chait liet haar blik afdwalen naar de maan, die helder achter een paar grijze wolkjes scheen. Als hier wolven waren geweest, had ze vast een huil gehoord. Dat waren geluiden die de kinderen 's nachts op het kamp wakker maakten en Chaitanya werd er dan ook vaak wakker van, want de eenzame roep gaf haar altijd rillingen over haar rug. En nu kon ze het gevoel alleen maar begrijpen.
Chaitanya wist ook niet zo goed wat ze wilde. Ze had hier nog in een kudde gezeten, maar daar was ze snel weer uit gegaan. Als ze er nu nog in had gezeten, zou ze dan evengoed alleen zijn? Na haar kudde was ze Desolate tegen gekomen. Hij wist precies hoe de merrie zich voelde. Begrip was dan ook iets waar de merrie meer naar streefde dan medelijden. Het was toch haar schuld! Alleen al bij die gedachte schoot en een pijnlijke steek door haar borst. Maar zo'n soort pijn was ze inmiddels wel gewend.
Zelfmedelijden had ze ook niet. Wat zou het voor een zin hebben? De hele dag rondlopen lullen over hoe zielig je bent? Daar voelde het indianenpaard niet zoveel voor. Maar dat kon ook aan haar liggen. Misschien lag het ook wel aan haar dat Desolate opeens totaal foetsie was. Ze had naar hem gezocht, maar het leverde niet veel op. De merrie besloot voor toen maar dat hij waarschijnlijk niet terug zou komen. Maar ergens in haar hart flikkerde nog altijd een sprankeltje hoop.
De merrie besloot toch een klein stukje verder te lopen. De afgelopen weken was ze amper andere paarden tegengekomen, en ondanks dat de kans nu wel héél klein was dat ze een paard zou tegenkomen in het midden van de nacht in dit afgestorven gebied, had ze nu wel behoefte aan wat gezelschap. Ze kon het niet staan nu alleen te zijn, iets wat ze nooit meer leuk vond als ze een nachtmerrie had gekregen. Vroeger droomde ze ook wel eens naar, maar dan vaak over haar veulens en wat hen was overkomen - ze heeft in totaal drie pleegveulentjes gehad waarvan ze geen flauw idee heeft waar die nu zijn, ach ja, ze heeft geen flauw idee waar haar hele stam is -, en dan wou ze het liefste alleen zijn. Maar toen was ze ook omringd met mensen en dieren die van haar hielden, en zij hield ook van hen. Nu was ze akelig alleen.
En dat was allemaal haar schuld.
Niet zo denken.
Maar het was toch haar schuld! Als ze nou-Nee! Niet zo denken!
Ook van die stemmetjes en de discussies met zichzelf had de merrie meer dan genoeg. Met een pijnlijk gevoel in haar borst strompelde de merrie verder. Moe was ze nu helemaal niet meer, ondanks haar ontzettende slaaptekort. Oh, wat wenste ze voor gezelschap. Maar die kans was vast zo klein als het plotselinge terugkeer van haar stam, op dit moment.
Zo denken hielp echter ook niet echt.

Van schrik sloeg het hart van de merrie haast een sprong over toen ze opeens, plotseling en vanuit het niets, een gitzwart paard voor haar zag staan. De witte schedel die ze over haar eigen droeg leeg haast licht te geven, zo wit als het was. En van alle woorden die het onbekende dier had uitgesproken, had Chaitanya wel door dat ze zeker niet op haar mondje was gevallen. Maar dat hoefde niet per se iets negatiefs te zijn, toch?
Het dier zag er ook uit alsof ze net woest uit haar slaap was gehaald. Dat liet ze ook merken, ‘‘doe me een lol en ga alsjeblieft niet huilen. Dat kan mijn humeur écht niet hebben als ik net wakker ben,’’ smeekte ze. Chaitanya antwoordde er niet op. Ze had geen flauw idee waar ze moest beginnen, ze wist dat ze er slecht uit zag, maar emotioneel ook? Ze voelde zich al meer een wrak. En ze jankte bijna echt toen het bekende schuldgevoel weer kwam opborrelen, en het paard voor haar een paar stappen naar achteren zette. Maar ze hield zich perfect in, tenminste, ze hoopte dat dat ook zo leek.
Het dier voor haar schudde het hoofd en Chaitanya merkte op dat ze aan het staren was, waardoor ze haar ogen ongemakkelijk afsloeg.
‘‘Verdomd nog aan toe, zo wakker worden wens je je ergste vijand nog niet toe: dit is serieus nog erger dan sterven.’’ De merrie snoof. Kom op, zojuist was zij net nog erger wakker geworden. De oorzaak van die schreeuw, ‘‘je bent nu oké, toch? Als je weer gaat schreeuwen, zeg je het dan wel van te voren?’’
Chaitanya keek weer op. ‘‘Ik schrok daarnet wakker,’’ zei ze wat zachter, ‘‘dus nee, ik zal niet weer gaan schreeuwen. En anders, je zal er toch niet nogmaals wakker van worden nu, hè?’’ voegde de merrie er lachend aan toe.
De stilte die de nacht bij zich had gedragen, viel weer neer. De merrie ademde nog een beetje bibberig en schudde haar manen, alleen maar zodat ze het zachte gerinkel van de kraaltjes aan haar dromenvanger kon horen. Gelukkig, die was er ook nog. In haar dromen gebeurde het nog wel eens dat ze hem kwijt raakte. Als dat nu het geval was geweest, in het echt dus, had ze niet eens willen weten wat er dan zou gebeuren. Niet dat hij hielp - een dromenvanger helpt pas als hij boven je hoofd hangt. Het netje vangt de nachtmerries, en de goede dromen glijden via het veertje zo je hoofd in als je slaapt. Dat gaat niet als hij in je manen hangt. Maar de dromenvanger was speciaal voor haar gemaakt, haar mens had er uren aan gezeten om vervolgens trots het houten ding met vrolijk gekleurde kraaltjes en zelfs beschilderde veren, in haar manen te hangen. Hij zat eerst mooi vast in een vlecht, maar naarmate de tijd verstreek kwam hij al meer vast te zitten in één grote knoop of viltplek, meer de restanten van die mooie vlecht. Maar Chaitanya deerde het niet. Zo bleef hij alleen maar beter vastzitten.
De schedel die het dier voor haar op haar kop droeg zag er toch wel bijzonder uit. Chaitanya had veel gezien, maar het meeste waren dingen als kraaltjes, vlechtjes, touwtjes en veren in de manen of de staart, soms om de benen, en beschilderingen. Natuurlijk bij haar familie, de paarden in de stam. Maar... ja.
Dit was echter niet eens iets wat daarop leek. ‘‘Hoe kom je aan die schedel?’’ vroeg de merrie op haar normale toon, waardoor ze de stilte verbrak. Haar stem was redelijk licht en vriendelijk, maar niet hees of zwak. Ze zei nu alleen niet zoveel meer. Er was niet echt een noodzaak voor, en, nou ja - daarnaast hoeft niemand je te vertellen hoe raar het klinkt als iemand hardop tegen zichzelf praat. Dat Chaitanya hele discussies kon houden met de gemene stemmen in haar hoofd, dat wist niemand.
Niemand wist überhaupt wat van Chaitanya. Degene die het wisten, waren weg.
Desolate.
‘‘Mijn naam is overigens Chaitanya. Je mag me ook gewoon Chai noemen,’’ ging de merrie, een beetje ongemakkelijk weliswaar, verder. Normaal had ze zichzelf al eerder voorgesteld, het is toch wel zo prettig om de naam van je gesprekspartner of hoe je het ook noemen wilt, te weten.
En ze vroeg zich echt af hoe het aparte dier voor haar heette. Dit voorstel zal ook wel een bijzondere naam hebben, toch?

Chaitanya had geprobeerd om een gesprek te beginnen, en dat had ze gedaan, maar het was al gauw duidelijk dat de merrie voor haar andere plannen had dan zij. Het ging dus al gauw de verkeerde kant op. Botte opmerkingen over haar, ondanks dat die al gauw verontschuldigd werden, en net nadat ze zich had voorgesteld (waarom noemde het dier voor haar haar eigenlijk ‘Schimmel’? Ze was nota bene grijs) kwam die vraag waarvan de merrie geen idee had hoe ze zich daarover moest voelen: ‘‘maar eigenlijk ben ik allerminst geïnteresseerd in je naam, laat staan jij in de mijne. Wat zit je dwars? Je ziet er echt belachelijk slecht uit, als ik zo vrij mag zijn.’’
De merrie deed haar mond open, maar op het moment dat ze zich besefte dat ze geen idee had waar ze moest beginnen en wat ze zou moeten zeggen überhaupt, klapte ze hem weer dicht. Ze zou hetzelfde excuus kunnen gebruiken als het zwarte dier voor haar net had gedaan: het was oninteressant. Maar Chaitanya was ergens wel blij dat iemand werkelijk belangstelling in haar had, alhoewel ze betwijfelde of iemand die er zo nonchalant uitzag als zij werkelijk die interesse zou behouden als Chaitanya een heel levensverhaal zou uitspuwen, en waarschijnlijk ook een boel ongemakkelijke gevoelens en gezeur mee zou brengen. En omdat ze nu zwaar zat te twijfelen of ze wel of niet aan haar verhaal zou beginnen, vroeg de merrie maar met een klein stemmetje: ‘‘weet je zeker dat je het weten wilt? Want ik, uh, bedoel, het is niet zo heel boeiend hoor, het is alleen maar een hele hoop, uh,’’ ratelde ze verder, niet wetend wat ze verder moest zeggen. Ze wou eromheen draaien, maar die poging faalde hard. De merrie zuchtte. ‘‘Gezeik,’’ maakte ze haar zin af.
Ze voelde zich plotseling wel heel onzeker, want ten eerste: straks zou het paard voor haar echt geen belangstelling meer hebben, en dan voelde de merrie zich weer slecht omdat ze haar verhaal nog niet kwijt kon. Ten tweede omdat ze niet wist dat ze haar verhaal zo graag kwijt wou. Ten derde, omdat ze eigenlijk niet wist wat de reactie zou zijn. En ten slotte ten vierde, omdat drie vraagtekens al sowieso een hoop zijn en het niet gek was dat ze onzeker was.
Goh, nou was het zelfs zo erg dat ze in zichzelf aan het ratelen was. Waarom wou ze ook alweer gezelschap?