Time for some action Sparkles!

Het was helemaal uitgestorven, de Quiet Sparkle, het was nodig tijd voor wat vernieuwing. Daarom was de bonte merrie hier ook, in het wilgenwoud, voor een frisse start. Lucardi en Pearl waren allebei nooit meer bezig in de kudde, Curlin had ze ook al een behoorlijke tijd niet meer gezien, en ze maakte zich ontzettend ongerust. Ze miste de gezellige babbels met de leden en de leuke activiteiten. Als zij toch alfa zou zijn, dan zou ze het heel anders aanpakken. Maar ze wist niet zeker of ze die verantwoordelijkheid wel zou aankunnen. Wat als ze dan iets verkeerd deed, wat als er iets verschrikkelijks gebeurde alleen maar door haar? Dat gunde ze niemand. En misschien was ze wat overdreven boos geweest, uiteindelijk vond ze dat ze daar wel recht toe had. Ze had behoorlijke prikkels opgevangen de laatste tijd, maar had die nu ook even goed weer verwerkt. Haar hart bonsde behoorlijk, haar bruine ogen glinsterden bij het idee om alle leden nu eindelijk weer eens te zien. Het was een prachtige omgeving, het wilgenwoud. En het perfecte tijdstip voor een ontmoeting, want het was het begin van de avond, en dan was het hier het mooist. De eerste sterren waren nog net tussen de blaadjes door te zien, duizenden vuurvliegjes gaven het duistere wilgenwoud een warme, romantische sfeer. Ze maakte een klein vreugdesprongetje en kort daarna klonk er een geweldige hinnik. Ze hield van de Quiet Sparkle en zou hen nooit, maar dan ook nooit in de steek laten. "Time for some action baby, we don't wanna lose our hearts. Let's come together 'cause this is, after all, were we belong" zong ze enthousiast.

[Voor de Quiet Sparkle leden & paarden die in de kudde geïntresseerd zijn of gewoon een babbeltje komen maken!~]

[Teheh, babbeltjestijd ]

Als een ware detective zoefde haar neus over de grond, en pikte elk geurspoortje op. Met trippelende, korte, vlugge pasjes schoot de merrie tussen de bomen door. Wonder boven wonder zónder met haar hoofd in de takken verstrikt te raken, iets waar Coktail altijd wel een handje van had gehad. Teheheh. Maar nee, nu was ze volledig in de speur-modus, en geen sappig hertje dat haar van deze jacht af kon halen. Haar 'prooi' was namelijk een goede vriendin, waarvan ze een geurspoortje opgepikt had, ergens tussen de takken. En een gelegenheid om haar weer eens te ontmoeten ging de bonte niet uit de weg, die greep ze met alle 4 haar hoeven aan. Het was gewoon way to long ago, had ze besloten. En dat terwijl het hysterische zandkleurige geval al een hele tijd weer door DH heen shuffelde.
Swish, swish, daar ging haar blonde staart -En ja, die was blond, want door haar bezoekje aan de waterval van laatst was die mooi schoon gewassen. Al was het niet volledig de bedoeling geweest om ook echt van de waterval áf te gaan. Dat was meer een ongelukje geweest, en ze mocht zich een gelukkig paard prijzen door er levend van af te komen, nadat ze met haar hoofd tegen die steen aan geknald was.
Gheheheh. Once in a lifetime experience, huh? Want wíe kon er nou eigenlijk allemaal zeggen dat ze van een waterval afgedonderd waren, dacht ze -met de nadruk op zeggen en het dus na kunnen vertellen- en een ronduit besmuikt grijnsje speelde kort rond haar lippen.
Maargoed, ze zou geen goede bloedhondspeurpaint zijn als ze niet haar gedachten bij het geurspoor kon houden, dat nu toch in sterkte aannam.


"GROEPSKNUFFEL-ATTAAAACK~!MOEHAHAH." Woeshhjaa~ Coktail attack op 12 uur, doelwit in vizier: Een zeker bruine merrie, lid van de QS, stond op dit moment alle twinkeltjes op te roepen. Als former-twinkel maar nu neutraal peerdje, eveneens gewoon Mies' friend, moest ze toch op komen dagen vond ze. Niet dat ze het als een verplichting zag ofzo, Coks kwam hier voor de fun, maar waren er veel dingen die ze niet voor de fun deed dan? Anyways. In volle vaart gooide ze haar hoofd tegen de nek van de merrie, bij wijze van begroeting, waarna ze voor enkele seconden sterretjes zag en daarna met heldere oogopslag naar haar vriendin keek.
"Hoe is het, ouwe flapdrol? Nog steeds bij de twinkels?" Grijnsde ze entoushiast. Ze keek kort om zich heen. "Shame-on-you, twinkels! Ik was hier nog sneller!" Zei ze quasi-beledigd, en ze brieste. Zó awesome om die flapdrol weer eens te zien, weer eens te lang geleden.

Een groepje vuurvliegjes maakte een dansje om de bruine merrie heen, draaiden cirkeltjes, wat haar een beetje duizelig maakte, maar het was een leuk gezicht. De kleine lichtgevende diertjes waren nu - samen met de maan - het enige wat nog licht bracht naar het mysterieuze wilgenwoud. Het deel dat slechts in duister gehuld was, leek angstaanjagend en onheilspellend. De wilgen leken te leven, probeerden je met hun kronkelende takken vast te grijpen. Mischa had er zelfs een keer een nachtmerrie over gehad. Ze begon zich zorgen te maken toen er nog geen enkele Sparkle in zicht was, maar dat was eigenlijk niet zo vreemd omdat ze nog maar heel erg weinig leden hadden. Ze had de alfa, Curlin, al in geen tijden meer gezien en had geen idee waar die merrie uit hing, en ze waren heel veel leden verloren, mede door hun concurrentie met de Erinyen en de Eternal Quardians. Natuurlijk gunde ze die kuddes ook leden, maar ze voelde zich toch een beetje alleen op dit moment. Was er dan werkelijk niemand die een beetje moeite wou doen en wou komen opdagen? Of had niemand haar gehoord? Ze gooide haar hoofd een keer door de lucht, zwaaide met haar manen, briesde zachtjes, stampte met haar voorste benen op de grond. Het was hier doods. Verlaten. Het was zelfs zó stil dat ze zichzelf kon horen denken, wat bijzonder was, want meestal dacht ze helemaal nergens aan. Tot er een bekende geur opdoemde. Ze maakte haar neusvleugels wijdt en spitste haar oren, er was iemand in de buurt. Maar het voelde vertrouwd, meteen wist ze dat er geen gevaar was. Haar hoofd schoot naar rechts, ze hoorde hele zachte hoefklakjes. Vanuit de schaduw kwam er een beest op haar afrennen. Kort deinsde ze achteruit, haar pupillen werden groot, ze opende haar mond om een kreet te slaan, maar toen kwam ze erachter dat het alleen maar Coktail was. Wacht. Wat? Coktail? Dé Coktail? HAAR BESTE OVERHYPERE MATTIE TER WERELD? Haar bruine ogen begonnen te glinsteren van geluk, een gigantische bigsmile sierde haar snoet. Ze hoorde de gevlekte merrie al roepen. "WAAAAH!" Enthousiasme-bommen, vanuit het niets, midden in het o-zo-griezelige wilgenwoudjeee. "Hoe is het ouwe flapdrol? Nog steeds bij de twinkels?" Mischa kon niet anders dan glimlachen, het was zelfs een beetje eng, het leek alsof ze niet helemaal lekker was, maar dat kwam door alle overdondering. "Pardon? Ik ben een zeer JONGE flapdrol. En de Quiet Sparkle is forever man. MATTIEEEE. Wazza, waar heb jij al die tijd uitgehangen?"

Hmmm, die epic entrees, dat moest ze vaker doen. Mies’ gezicht was gewoon té leuk toen Coks de struiken uit gehyperd kwam, ghewgheghew. Ze moest het zich inbeelden, maar ze dacht echt het overbekende ‘fuuuuuuuuuuuuBOEM’ van neerdalende bommen te horen op de plek waar het bruine Ordelid stond, maar dan wel positive-energy bommen. Maar dat was vast en zeker alleen haar overactive-imaginery. Met de breedste grijns die ze speciaal voor familie en vrienden, en dan vooral BFF’s, altijd tevoorschijn trok, keek ze opgewekt terug toen Mis haar deel van de begroeting met minstens evenveel enthousiasme uitte. "Pardon? Ik ben een zeer JONGE flapdrol. En de Quiet Sparkle is forever man. MATTIEEEE. Wazza, waar heb jij al die tijd uitgehangen?" Coktail lachte luid en hartelijk, misschien iets té luid voor de huidige situatie, maar ze kon het gewoon niet helpen, alle happyness in haar barstte gewoon voor enkele seconden uit, en ze was enigszins angstig dat aankomende twinkels hierdoor ernstig afgeschrikt konden worden. Achja, een lach was altijd als iets positiefs beschouwd, right? In Coktailland wel.
“Zo mag ik ’t horen, matteeeeh~! Foreeeever young~!” Giechelde ze opgewekt. “Ikkeuh…Overal en nergens, eigenlijk. Binnen DH, buiten DH, grenzen bestaan niet voor thâ Coktail.” Zei ze naar grijnzend. Ze had werkelijk op allerlei plaatsen rondgestruind en niet gelet of ze over de grenzen van DH ging of er binnen bleef; Gewoon, op avontuur, chaotisch zijn, overal voor oproer en leven in de brouwerij veroorzaken, dat soort dingen. “En wat heb jij allemaal uitgevogeld hier, dudesonodiodaniër?” De gevlekte merrie schudde met haar fijne hoofdje en haar blonde manen flopten alle kanten op, haar oortjes naar voren gericht.