Oproepje voor Quiet Sparkles :3 , They come and they go

"Eindelijk", zucht Lastro.  Ze stapt traag en moe over de sneeuw.
Lastro kijkt rondom zich heen en snuift. "Ah, die heerlijke sneeuw. Eindelijk is het weer winter" mompelt ze. "Nouja , in de zomer is het dan weer lekker warm, maar de winter heeft iets heel speciaal. Sneeuw!" denkt ze in zichzelf
. Terwijl ze goedmoedig doorstapt waait de wind zacht over haar lichaam.
Dan gaat ze snel in een drafje ervandoor. Als ze een heuveltje bereikt draaft ze naar de top van de heuvel. Het is maar een klein heuveltje die vol met sneeuw bedekt is. De wind begint wat harder te waaien en ze snuift de frisse winterlucht op. Daarna gaat ze er in een speels galopje van de heuvel af. Ze galoppeert door tot ze plotseling iets hoort in de verte. Meteen stopt Lastro en spitst haar oren. "Wat hoor ik nu?" denkt ze. Waren dat paarden? Nee waarschijnlijk maar verbeelding. dacht ze. Maar toen hoorde ze het weer. Ze dacht , " Nee hoor, nu hoorde ik het weer. Wat zou er gebeuren als ik eens hinnikte?" Ze hinnikte voorzichtig. Daarna wachtte ze even af. "Er gebeurde niks. Ze probeerde het gras te vinden onder de sneeuw. Plotseling had ze zin om nog eens te hinniken. Misschien gebeurde er dan wel iets. dacht ze.
Ze hinnikte hard maar voorzichtig. "O jee dacht ze. Wat heb ik nu gedaan? Wat gaat er nu gebeuren?...





Hopelijk snel een reactie :)

De merrie wist niet zo goed wat ze hier deed. Waarom was ze terug gegaan naar het noorden? Het was niet dat ze niet van sneeuw hield, ze was een IJslander. Maar ze niet had bepaalt goede herinneringen aan het noorden. Sunset schudde haar hoofd, daar moest ze niet aan denken. Ze stapte rustig door en hoorde een hinnik. Haar hoofd ging langzaam omhoog en ze glimlachte. Dáárom was ze hier. Ze had het aangevoelt. Sunset grinnikte zacht en begon in een snelle draf naar het paard te gaan wat gehinnikt had. Ze stopte voor het kleine veulen. Wat deed zo'n kleintje in de sneeuw? "Hallo kleine." begroette ze het veulen vriendelijk. Sunset keek even het gebied rond, om te zien of het veulen misschien had gehinnikt omdat ze in gevaar was. Maar Sunset zag niets. Ze wendde zich weer naar het veulen. "Ik ben Sunset, en jij?" vroeg ze toen.

Hoi, ik ben Lastro, zei het veulen opgewonden.  Nouja, ik ben hier zomaar gekomen. Maar ook omdat ik van sneeuw houd. Ik dacht al dat ik iets hoorde van een afstandje. Eerst dacht ik dat ik droomde maar dat was niet zo.
Ik ben eigenlijk ook, euhm, stotterde ze. Ik ben eigenlijk ook gekomen omdat ik aan het zoeken ben naar de juiste en vreedzame kudde die bij me past. Ik ben eigenlijk niet graag alleen., zei ze verlegen. Wat voor ras ben jij eigenlijk? Ik heb nog nooit een paard of pony gezien met zo'n vacht als de jouwe. Na al die woorden snuffelde ze even aan de sneeuw en genoot van de zachte wind.  Zo zou ze later er nog van genieten.  Maar meteen vroeg ze of ze wel bij Quiet Sparkles hoorde. Of dat ze niet bij een andere kudde moest zijn. Daar dacht ze een poosje over na...