You're the other white meat ~ Nar

De lucht werd alsmaar donkerder, de avond viel in en de sterren lieten langzaam hun gezicht zien. De zon verrool zichzelf voor de maan en het maakte het mogelijk om naar boven te kijken zonder je ogen te moeten samenknijpen. Een stevige wind kwam tussen de bomen doorgezet, zorgde voor een fluitend geluid in de stille avond. Dag dieren verolen de ruimte voor de nacht dieren. Vleermuizen vlogen over en uilen lieten hun geroep horen. Zijn mond was vertrokken tot een smalle streep, en zijn ogen stonden in het oneindige gericht. De laatste tijd had hij geen tijd alleen, keer op keer was hij andere tegen gekomen, welkome en onwelkome gasten. Van kudde leden tot volkomen vreemde goedzakjes. Een zucht verliet zijn mond, blies zo een wit ademwolkje de wereld in. Zijn oren draaide kalm van links naar recht, vingen diverse geluiden op. Het geruis van de rivier, geritsel van bladeren, zijn eigen voetstappen die elkaar ritmisch opvolgden. Wacht.. De rivier. Hij schudde zacht met zijn hoofd, telkens weer wanneer hij hier kwam besefte hij weer hoeveel dorst hij eigenlijk had. En bijna als automatisch veranderde hij van richting en zocht de rivier op. Zachte ploffen volgde bij iedere pas die hij zette, ritmisch, een zuivere 4 takt. De maan scheen zijn licht op zijn vacht, een gehavende vacht, bezaaid met littekens. Toch bleef hij glanzen en hoe dik zijn wintervacht ook zou worden hij zou er niet als teddybeer uit komen te zien. Hij liet zijn hals zakken, slofte langzaam verder terwijl een onrustig gevoel door zijn lichaam stroomde. Een gevoel waardoor hij zich enorm zou willen uitleven. Een flinke rengalop in willen zetten en zijn achterbenen in een enorme bok willen strekken. Maar zoals zo vaak besloot hij het maar even in te houden en eerst wat te drinken, hij kon altijd nog zichzelf uitleven. Als hij niet wéér iemand zou tegenkomen. Hij hield halt aan de oever van de rivier, zijn hoeven precies op het randje aan het water. Langzaam zakte zijn hoofd naar beneden, roerde zijn lippen het koele water aan zijn hoeven. Zijn manen gleden naar voren raakte net met het puntje het water. Even sloot hij zijn ogen toen het verkoelende water door zijn keel naar beneden gleed. Een rilling trok door zijn lichaam. Zijn mondhoeken trilden even om zich vervolgens iets omhoog te krullen. Hij genoot van het koelere weer, het zorgde ervoor dat hij zijn hoofd er beter bij kon houden. Hij hief zijn hoofd weer, de laatste paar druppels vielen van de tastharen rond zijn mond af. Een vreemde geur tintelde in zijn neus, onbekend uit welke richting deze kwam verloor het al snel zijn intresse weer. Kalm bleef hij staan, zijn lichaam ontspannen en zijn ogen voor zich uit gericht. Alsof er iets enorm intressants voor hem stond. Zacht geritsel bereikte zijn oren die zich ernaar toe draaide. Welcome, welcome voor eens klonk zijn stem niet ruw en bars. Het had een vage toon, hij had zelf niet eens echt door op wat voor manier hij het uitsprak. Misschien was hij vandaag wat vaag bezig.

let vooral op de vage titel :3 met dank aan Jeff Dunham & Peanut XD

Silence is Sexy. Was dat niet algemeen bekend? Nar kon in ieder geval haarzelf er wel in vinden. No doubt. Nar snoof diep in. De stilte om haar heen was rustig. Stiltes waren noodzakelijk voor deze vreemde wereld. Als er geen stilte was, kon geen mens of dier de rust vinden om de gedachten op een rijtje te zetten. Het had iets. Stilte had zoveel verschillende kanten dan geen enkel levend wezen ze allemaal gezien kon hebben. In een stilte kon veel gebeuren. Een snijdende stilte veroorzaakte een bepaalde spanning waardoor menig paard zich ongemakkelijk voelde. Nar had daar geen last van. Sterker nog: Zij was degene die zich uren lang irriterend stil kon houden en met een blik naar de tegenspeler toe kijken. Zwiepend met haar staart, een onafgebroken blik. Stilte. Een fascinerend doch duister begrip. Stilte kon ook zorgen voor een aangename sfeer waardoor er soms vervolgens idioot goede gesprekken gevoerd werden. Nar had die stilte vaak genoeg meegemaakt. Het was verbazingwekkend hoe een levend wezen zijn hele "ik" in een kleine stilte omgooide. Het werd een beduusd, beteuterd en bang mormel of een held op sokken, die Nar meestal duivels plezierig vond. Het uitdagen, uitlokken en het tarten van een paard was zeker aan haar besteed. Rijkelijk zelfs. Stilte kon ook net het moment zijn waarop de liefde het spel over nam en er soms dingen gebeurden die eigenlijk niet hoorden, maar stiekem wel interessant waren. Meestal zie je het voorbij komen dat merrie's dan uitdagender worden. Nar was niet het type die dat deed. Desondanks vond ze het toch intrigerend hoe een merrie zich met een stilte aan kon passen. Kortom, door de vele variaties van stilte. Silence is Sexy. Zijn vele gezichten maakten hem opvallend en apart. Opvallend en apart, de twee kernwoorden voor een boeiend schepsel. Sexy Silence. Nar liep bijna geruisloos naar de rivier toe, hoewel dat een verkeerde benaming is. Wat voor haar geruisloos is, is voor een ander beest wellicht een woedend monster die zijn bloeddorst wil stillen. Hah, weer het woord stil! Had het naast een bovenaards goede betekenis ook nog buitengewoon sterkte synoniemen? Interessant. Een zwaar ondergewaardeerd begrip. De zwijgzaamheid van anderen was een eigenschap die Nar bijzonder goed wist te waarderen. Nar liep dichterbij, dronk gulzig van de ruisende rivier en stoorde zich niet aan het lawaai. Ze had heus het andere paard wel opgemerkt, maar liet zich er niet door storen. Als het dier geïnteresseerd was in haar, op welk gebied dan ook, zou het haar wel aanspreken. Heette hij haar nou welkom? Nar bewoog langzaam maar zeker haar kop iets omhoog, wierp hem een vage blik toe. Net als de stilte was deze hengst ook zeker sexy te noemen. Hij bewoog met duidelijke, doch soepele bewegingen. Het leek een hengst die wist wat hij wilde. Nar keek hem nog eens peinzend aan, overwoog kort of ze nog wat moest antwoorden en boog zich weer naar het koele water toe. De winter kwam eraan en toch had ze dorst. De vogels waren al lang naar het zuiden vertrokken, dus er waren geen mormels die met hun gekwetter Nar uit haar slaap zou halen. Uiteindelijk draaide Nar zich weer traag om naar Kyanos, om een dramatisch effect te creëren wat mislukte.
'Wees stil, wil je? Ik geniet van de Sexy Silence,' waarop ze de vele malen grotere hengst een donkere blik toe wierp.


- Ter ere van de band Silence is Sexy, want WAUW! DIE ZIJN GAAAF!

Het duurde allemaal toch een stuk langer voor het wezen uiteindelijk ook echt bij de rivier stond, ze besteedde geen aandacht aan hem. Negeerde hem compleet. Moest hij zich op zijn ziel getrapt voelen of testte ze hem uit. Een vaag schuin grijnsje gleed snel over zijn lippen en verdween ook weer even snel. Het maakte hem niet uit dat staren onbeleefd werd genoemd want hij voelde zich niet aangesproken. En zo kwam het ook dat zijn ogen onbeschaamd op de merrie gericht waren. Bekeek haar zonder zijn blik af te wenden, een kleinere merrie, slank gebouwd, breed gebouwd hij wist het niet. Ze zat er tussen in ofzo. Zijn oren draaide kort naar achteren om vervolgens weer opzij te blijven staan. Zoals wel vaker gebeurde, regelmatig zelfs, gleed zijn staart over zijn achterbenen heen en weer. Je kon het neurotisch noemen maar het bleef een automatische beweging. Even normaal als het knipperen met je ogen. De merrie bewoog haar hoofd iets omhoog, richtte haar blik kort op hem om hem vervolgens weer af te wenden. Zacht schudde hij zijn hoofd, en plotseling viel hem het ding op haar hoofd op. Wát wás dát. Even rekte hij zijn hals uit, bracht zijn neus wat naar voren alsof hij daardoor op kon snuiven wat dat ding was. Als hij erover na dacht wíst hij wat het was. Het was een schedel, maar meestal bevonden zich die niet op het hoofd van een lévend paard. Wow.. Maf. Hij was een nuchtere hengst die niet gauw aan het lachen te krijgen was tenzij je wel iets heel raars moest doen of zeggen. Bij een enkeling was het droog uitspreken wat ze dachten al genoeg om een grijns te veroorzaken. Maar dit geloofde hij niet echt. Een zwarte merrie, compleet normaal dus, mét een schedel op haar hoofd. Weg was het idee dat er eindelijk een normaal iemand zijn pad had gekruisd. De kudde waar hij bij zat, de Valkyrie, was ook al niet in het bezit van een normaal paard. Allemaal hadden ze hun eigen rariteiten. En Fawn was opperweird. Even wendde hij zijn blik af, zag het maanlicht weerkaatst in het water van de rivier. Samen met die weerspiegeling was ook die van de merrie te vinden. “ vreemd “ sprak hij op een zachtere toon uit. Haar opmerking deed hem verder niks maar zijn stem werkte niet samen met zijn hoofd. “ sexy silence.. Silence sexy.. De eerste die ik tegenkom die de stilte weliswaar sexy vind. “ hij mompelde wat in zichzelf hoewel het hard genoeg was dat het hoorbaar was. De donkere blik van de merrie merkte hij niet op, ging compleet langs hem heen. Misschien was er wel iets sexy’s aan stilte. Maar zijn definitie van sexy ging toch wel voor iets anders op.

~ die band.. ken ik niet :3 maar klinkt wel awesome :3.. sorry voor de kortheid :')

Nar brieste en overwoog nog eens kort of ze zich naar de hengst af zou wenden of dat ze deed alsof hij haar niets boeide en hem negeren. Hij zei weinig, maar Altissima quaeque flumina minimo sono labi. Hoewel deze met een behoorlijk lawaai langs bulderde, ging voor dat zeker de zon op. Nar keek vanuit haar ooghoeken, zonder schichtig over te komen, naar de hengst. Ja, deze had waarschijnlijk wel meer op zijn kerfstok dan dat hij nu liet zien. Interessant. Hoeveel doden had hij op zijn geweten? Hadden ze hem agressief gemaakt? Nar liet haar blik nu wat keurend over hem heen gaan. Indrukwekkend. Maar, De Mortuis nihil nisi bonum. Wellicht had hij voor zichzelf een hoger doel gesteld. Nar draaide zich nu helemaal naar de hengst toe. Hij leek haar wel het type dat Exitus acta probat hanteerde. Nar grimaste kort en liet haar blik verder over hem heen gaan. Gespierd. Een kordate, toch heldere blik. Levendig orenspel. Hij zou nergens woorden aan vuil maken als dat niet hoefde. Facta, non verba. Nar brieste met een kleine mistroostigheid. Moorden. Doden. Hoe wilde je een normaal leven leiden op die manier? Het ging op den duur vervelen en werd saai. Het martelen voor af wordt eentonig en dan is de vraag maar waar jij je vervolgens mee bezig houdt. Voor haarzelf had Nar al "nee" geantwoord, het was niet haar leventje. Toch: Dum spiro, spero. Nooit zou de 'schedelmerrie' zonder een doel verder gaan. Ja, ze was apart, dat zeker, maar zeer zeker niet achterlijk of dom te noemen. Ze bekeek alles op haar eigen manier. Echter had ook Nar haar fouten gemaakt. Errare humanum est. Perseverare diabolicum. Nar bekeek hem nog eens. Hij leek volhard, maar absoluut niet in het goede. Nar was in geen van beide verhard. Zijzelf vond het niet nodig om een kant te kiezen als de verschillen alleen maar doden en het bloemetjes buiten zetten waren. Nar heeft zelf ook echt wel het één en ander gedaan, waaronder dieren van het leven beroven, martelen en wat al niet meer. Ze had er nooit moeite mee gehad en maakte iedereen die het maar weten wilde wijs dat ze het verdiend hadden. Ja, ze gaf toe dat er wellicht eentje van degenen die ze gedood had bij zat die ook nog de hele wereld wilden domineren, maar Nar was daar nogal sceptisch in. Wellicht gold hier de spreuk "Inter arma enim silent leges." Dat was een feit. Alle erecodes werden ontkracht zodra er ook maar iets binnenkwam wat op een oorlog léék. Nou moest Nar bekennen: Zij vond het ook alles behalve oninteressant om spionnetje te spelen. Nar was een kreng. Een bitch eersteklas. Het is eentje die in lachen uitbarst als het haar aanstaat, zonder daarbij rekening te houden met de gevoelens van de ander. Je kunt er de donder opzeggen dat Nar ooit het ook nog eens voor elkaar zou krijgen een grote naam neer te krijgen. Denk desondanks niet te slecht over haar. Als maat is ze haar gewicht in puur goud waard. Nemo malus felix. Nar spitste haar oren toen de hengst begon te praten. Vreemd. Omschreef hij haar als vreemd? Dat dwong een kleine grijns af bij Nar.
'Denk je?' antwoordde ze nuchter. Ze schudde haar kop op zo'n manier dat haar schedel op haar neus klapperde. Ze likte haar droog geworden lippen. Ze bekeek de hengst nog eens aandachtig. Fascinerend. Nescis, quid vesper vehat. Een feit. Nar brieste en luisterde naar wat de hengst murmelde.
'Ooit er bij stil gestaan wat een stilte allemaal doet, Señor Hermoso,' mompelde ze terwijl ze nadenkend de lucht in keek. Bij het uitspreken van de naam, of in ieder geval benaming van de hengst, keek ze hem lichtelijk spottend aan en sprak het nogal honend uit. Hij mocht haar dan wel vreemd vinden, er zat waarschijnlijk ook wel een aardig verhaal achter hem.

Het geraas van het water overspoelde zijn oren, liet hem zijn aandacht verslappen. Misschien omdat hij besefte dat dit niet zou uitdraaien op een gevecht of wat dan ook. Misschien een discussie. Nu hij erover na dacht, een discussie met deze merrie zou nog intressant kunnen worden. Zijn lippen krulde zich lichtjes omhoog. Zijn blik was voortgegleden door de omgeving hoewel hij daar niet veel intressants kon vinden. Wat zou er omgaan in het hoofd van de schedelmerrie. Hoe kwam ze eigenlijk aan dat ding. Hij opende zijn mond en wou de vraag bijna stellen, kortaf en botweg de vraag stellen. Hoewel de nieuwsgierigheid in hem brandde liet hij het toch. Zijn openstaande mond klapte weer dicht, met een wat verbeten trekje keek hij de merrie aan. Zijn donkere ogen staarde schaamteloos in de hare leken naar de vage antwoorden te zoeken of zijn vage vragen. Wat zou dit eigenlijk voor merrie zijn, goed, slecht, neutraal. Ze kon vrijwel alles zijn, ze hield zich wat afstandig. Reserve. Misschien wist ze wie hij was en was ze het niet eens met zijn manier van leven, zijn manier van doen. Hij had doden op zijn geweten staan, maar hij had ze niet zomaar gedood. Hij was niet op ze afgelopen om ze doodleuk af te slachten. Daar was zelfs hij tegen. Waarom zou je dat doen. Hij zag het nut er niet van in, maar hij had een enorme hekel aan de goedzakjes met hun slappe manier van doen. Iedereen was poes lief en aardig en ze uitte vrijwel nooit hun ergenissen tegenover anderen. Een diepe zucht verliet zijn keel. De merrie antwoorde op haar beurt op zijn woorden. Een simpel, net, en voorbeeldig gesprekje. De een praatte, de ander luisterde. Of deed een poging tot althans. Om vervolgens weer te antwoorden. En nu was het haar beurt om te antwoorden. Of hij dat werkelijk waar dacht. Ja dat dacht hij, hij zei tenslotte altijd precies wat hij dacht. Af en toe was dat ook niet goed, iets te vaak naar zijn zin flapte hij alles eruit wat hij dacht. De volgende woorden lieten hem weliswaar wél nadenken. Ja hij had er wel eens over nagedacht, en hij besefte ook wel dat het veel kon doen. Een prettige stilte, een doodse stilte, eentje waarin blikken al genoeg waren of blikken juist doden. Een roze lap glipte naar buiten bij de merrie, lebberde haar lippen af. Hij schudde zacht met zijn hoofd, okee misschien op een iets subtielere manier. Een vage grijns speelde rond zijn lippen. “ de juiste stilte op zijn tijd is de moeite waard “ antwoorde hij op zijn manier gevat. Hij wist niet waar sommige mensen de woorden vandaan konden halen om dingen te verwoorden. Hij was er persoonlijk in ieder geval echt slecht in. Zijn staart gleed ritmisch heen en weer, streek over zijn achterbenen heen en weer. De kilte van de nacht drong toe. De winter deed zijn intrede en hoewel de sneeuw op zich liet wachten werd het steeds maar kouder en zou zijn vacht binnenkort toch echt dikker moeten worden anders zou hij rillend de winter door komen. Hij was dan wel kil van karakter maar dat betekende nog niet dat hij de kou kon trotseren zonder een dikke vacht. Een frisse bries vond zijn weg tussen de bomen door en streek langs de 2 paarden heen. Beroerde alles op zijn pad eventjes. Hij had zijn ogen even gesloten om ze nu weer te openen. “ wat brengt jou, schedelmerrie, hier bij de Rivier? “ het zou een afgezaagde vraag kunnen zijn mocht hij niet bloed serieus zijn. Oké bloedserieus was een beetje overdreven maar ze kon weliswaar een ware reden hebben en niet zoals velen, waaronder hij , simpelweg rondzwerven.

~ sorry voor kortheid en simpelheid en laat heid x]

Nar keek zonder enige moeite terug, peilde zijn reactie. Ze grinnikte toen ze zijn mond open en dicht zag klappen. Dat verwachtte je niet snel bij een imposant figuur zoals deze, dat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. Grappig. Meestal waren dit juist de figuren die wisten wat ze moesten zeggen. Nar wendde als eerste haar blik af van zijn starende ogen en bekeek nog eens, onder de indruk, zijn gespierde lijf. Hij was ongetwijfeld sterker dan haar, maar dat was niet hetgeen waar Nar van onder de indruk was. Ze was brutaal genoeg om daar niets van aan te trekken, tot verbazing van sommige paarden. Nee, kracht kon van pas komen, maar aan enkel gewoon lichaamskracht had je in verhouding weinig. Je maakte iemand bang door woorden, daden of houding. Nar beheerste alleen het eerste: Haar woorden konden sommigen als dolksteken raken, hoewel ze zelf niet snapte waar anderen dat vandaan plukten. Ze negeerde de grijns van de hengst. Ah, vond hij haar tonggebruik raar? Och, je wende er wel aan als je Nar maar lang genoeg kende. Haar speklap bewoog vaker dan gemiddeld bij een ander paard, maar daar had je maar aan te wennen als je bij Nar in de buurt was. Nar vond het in ieder geval lachwekkend als sommigen er een opmerking over maakten. Negen van de tien keer hadden zij zelf ook wel iets wat wellicht veel erger was. Nar knikte toen de hengst weer begon te praten. Ah, hij gaf haar gelijk.'
'Ongetwijfeld, mompelde Nar zonder de bruine gigant aan te kijken. Ze staarde nietszeggend over de razende rivier heen. Hmmm. Fascinerend dat op sommige plekken lichte draaikolken ontstonden in het water. Nar voelde er steeds minder voor om een duik te nemen in het water. De temperatuur werkte ook al niet mee. Het zat haar vandaag niet mee.
'Dat kan ik net zo goed aan jou vragen, hengst. Maar "hengst" is zo'n idiote benaming. Wat is je naam? Of in ieder geval, hoe wil je genoemd worden? Als je "Freak" of iets dergelijks prefereert, heb ik daar trouwens geen problemen mee. En het is Nár voor jou, niet Schedelmerrie,' zei Nar op een scherpe toon tegen de hengst. Hmmm.

Onbewust en zonder dat hij het wou sperde hij zijn mond open, een rij wit gelige tanden werd zichtbaar en een diepe gaap verliet zijn keel. Daaropvolgende schudde hij zijn hoofd waarbij zijn manen een compleet eigen leven leidden en verward over zijn hals vielen. Zijn donkere ogen gleden rond, onderzochten ieder detail van de omgeving alsof hij iets belangrijks zocht. Toen hij besloot dat er eigenlijk níks was wát hij zocht. Beiden waren ze in hun eigen gedachtes verzonken, althans zo leek het. Hij was het in ieder geval wel. Tuurlijk hij besefte wat ze zei en antwoordde daarop maar hij kon er vandaag zn aandacht niet helemaal bij houden. Het lukte gewoon en hij moest toch toegeven dat de merrie niet verkeerd was om naar te kijken, en met die schedel op dr hoofd maakte het niet bepaald saai om naar te kijken. Ze sprak een woord, hij luisterde, sloeg het kort op en dacht na over een antwoord. Maar het antwoord bleef uit, was niet nodig op wat ze had gezegd. Kort knikte hij even waarna hij een ander achterbeen op rust zette. Langzaam kwam de merrie weer op gang en begon te spreken, ze sprak tegen hem op exact dezelfde toon als waarop hij het had gevraagd. Een kort grinnikje rolde over zijn lippen. “ Helaas heb ik geen schedel of wat op mijn hoofd hangen en kom je waarschijnlijk niet eens verder als hengst, maar.. Nár “ hij sprak haar naam wat gerekt uit legde de klemtoon net als zijzelf op de á “ mijn naam is Kyanos “ dit beviel hem wel, de scherpe toon sierde haar stem en maakte dat ze nog een treetje in zijn waardering steeg. Ze kwam op een normale manier voor zichzelf op. Vond zichzelf niet enorm geweldig maar wist hem van repliek te dienen. Zijn mondhoek krulde zich wat op. “ reageren ze echt allemaal zo idioot op het feit dat je een schedel op je hoofd hebt? “ normaal was hij wel nieuwsgierig maar vroeg hij nooit. Hij was niet zo’n prater en hij wist het normaal ook niet zo te verwoorden. “ Hoe kom je er eigenlijk aan “ besloot hij uiteindelijk nog te vragen. Zijn donkere kille ogen stonden op de hare gericht, haar antwoord afwachtend.

sorry hij is echt bagger..

That the world as we know it will be coming to an end. Have you heard, have you heard? Nar likte met haar tong langs haar lippen. I've heard! antwoordden haar gedachten op de vreemde kronkeling in haar grijze brein. Het zou eens veranderen. Allemaal. Anders. Verschillend. Verandert. Nieuw. Uniek. Vreemd. Metamorfose.
Gefascineerd bedacht het kleine, roetzwarte dier hoe het eruit zou zien als zij het lot in handen had. Stomverbaasd kwam ze tot de conclusie dat de wereld niet verandert zou zijn omdat ze nog geen flauw idee had hoe ze het zou inrichten. Ze had wel ergens de wens dat de meest irritante dieren uit de wereld verbannen zouden worden. De dieren die het leven onwaardig waren en waar Nar met genoegen het gekraak van de botten bij hoorde en graag zag hoe het bloed dat door hun aderen stroomde gedronken werd door de moordenaar van hen.
Does it matter they survive somehow... En daar zat weer damn veel waarheid in. Nar negeerde enigszins wijs het gegaap. Het irriteerde haar enorm dat hij haar blijkbaar zo ontzettend oninteressant vond en dat liet blijken door te gapen. Ze blikte koppig de andere kant op, alsof daar iets zo verbijsterend was wat niet over het hoofd gezien mócht worden. Dan verdiende hij haar aandacht ook niet. Hij nam zelfs niet meer de moeite haar vragen te beantwoorden. Arrogance destroys the Footholds of Victory , was dat niet de leus van de kudde waar hij in rondhing? Nar snoof en draaide haar kop weer iets naar de reus toe.
They said there's nothing can be done about the situation, They said there's nothing you can do at all. Híj niet nee. Niet op deze manier. Nar trok haar mondhoek ietwat dreigend open toen de hengst weer niet meer dan een knikje gaf, tot haar frustratie die ze verbazingwekkend goed wist in te dammen waardoor het niet te zien was. Enkel dat ze wellicht wat spastisch met haar achterbeentje trok was te zien. Nar keek zwaar verrast op toen hij grinnikte. Met lichtelijke achterdocht bekeek ze hem. Hmm. Wat klopte hier niet? Nar kneep haar ogen iets argwanend dicht voor ze haar blik weer in de verte richtte.
They've been preparing for some weeks now. For when the crucial moment comes. Zou de kudde wat doen? Nar had tot nu toe alleen leden van de Valkery gezien, maar voelde een subtiele drang de kudde van een ander oogpunt te zien. From the Inside. Zou het mogelijk zijn te spioneren vanaf binnenuit? Nar gokte van niet, hoewel het wel een uitdaging zou zijn. In Nars ogen flitste een korte, sinistere blik die ze snel weer van haar snuit veegde. Nar wierp Kyanos een waarschuwende blik toe toen deze haar naam op een manier uitsprak die haar niet beviel.
'Laat me duidelijk zijn, mijn beste Kyanos, ik ben geen hond, dus waag het niet mijn naam met zoveel disrespect uit te spreken of ik zorg er persoonlijk voor dat ik het bloed uit je aderen in een cocktail kan drinken,' zei ze hem met een lieflijk lachje toe. Zo idioot? Hmm. Was Kyanos, op na dat het verschrikkelijk fijne knol was om te zien, een idioot? Ja, ongetwijfeld. Nar besloot iets minder rechtstreeks te zijn in verband met het feit dat haar leven haar lief was.
Don't believe them in the least bit, Now the days of our ending have begun. Die begonnen technisch gezien al vanaf het moment dat je de wereld voor het eerst met beide ogen aanschouwde. Nar gromde een vervloeking naar de hengst toe die niet voor herhaling vatbaar was.
'Om even in jouw straatje te blijven: Dat is ook een vraag die veel idioten mij stellen, Kyanos. I guess you don't like that role?' vroeg Nar met een scherpe ondertoon, bijna onhoorbaar.

[ IRON MAIDEN --> WHEN THE WILD WIND BLOWS _O_

Ow ja, het is even iets anders gelopen dan ik wilde. Niet helemaal je van het bij het posten ]

Een duizelingwekkende droom leek het, al die paarden die op hem af stormden. Dat paar bloeddoorlopen ogen dat hem maar bleef volgen. Waar kende hij die ogen van, waarom zagen ze er zo vertrouwd uit. Vertrouwen. Onbewust snoof hij. Vertrouwen betekende niks, het werd altijd beschaamd. Met een ruk schoot zijn hoofd omhoog, wat had hij gedaan? Oh juist.. Helemaal niks. Hij was compleet in zijn eigen gedachtes opgegaan, waarbij hij niet meer aan de kleine merrie voor hem had gedacht. Van wie waren die ogen geweest, zijn vader. Het moest wel. Langzaam schudde hij zijn hoofd hoe kon hij zijn aandacht zo laten verslappen in het bijzijn van een, moest hij toegeven, intressante merrie. Dreigende woorden werden naar zijn hoofd geslingerd, het liefelijke lachje maakte het allemaal wat vreemd maar het was duidelijk dat het haar niet bevallen was. Een klein grijnsje bleef zichtbaar rond zijn lippen. Zijn ogen zochten opnieuw die van haar, zoekend naar iets wat hem zei hoe ze over hem dacht. Eigenlijk was hij wel benieuwd wat ze van hem dacht, hoogstwaarschijnlijk beviel hem dat niks. Waarschijnlijk zou ze hem de grond in proberen te trappen en geen goed woord voor hem overhebben, gelukkig deed het hem niks en mocht dat wel zo zijn kon hij perfect doen alsof het hem niks deed. “ respect moet je verdienen mijn beste Nár. Desondanks heb ik geen reden om jou naam disrespectvol uit te spreken “ zijn stem klonk verbazingwekkend mild voor zijn doen. Hoewel hij normaal niet op gezelschap gesteld was, begon hij de merrie enigszins te waarderen. Ze had iets nuttigs te zeggen, stond niet te trillen op haar benen zodra ze een Valkyrie lid tegen kwam. Ze hadden een aanzien opgebouwd. Het was een verstandige keuze geweest om bij de Horcrux weg te gaan en de Valkyrie te joinen. Er lichte ruis vulde zijn oren de wind stak op en bracht een onaangename kou met zich mee. De winter deed kalm aan zijn echte intrede. Een verwensing van uit de merrie haar mond bereek zijn oren. Zou hij het pikken of moest hij toch maar eens aangeven dat hij niet over zich heen liet lopen, en zéker niet door zo’n kleintje. Hij zou nog even afwachten even aankijken wat erop zou volgen, ze zag eruit alsof ze nog iets vreselijk kwijt moest. En dat volgde dan ook snel. Hij moest een grijns onderdrukken, wou ze serieus antwoord? Zijn lichaam kwam in beweging, zonder zich groot te maken kwam hij toch nog een best stuk boven de merrie uit en dat was voor hem genoeg, het was geen echte bedreiging maar zijn passen hadden wat dreigends. Hij bewoog zich langzaam in de richting van de merrie. Kalm bewoog zijn staart heen en weer over zijn achterbenen. Op het moment dat zijn hoofd zich niet ver van die van de merrie bevond stopte hij, nog altijd stonden zijn ogen strak op die van haar gericht terwijl zijn mondhoek rustig omkrulde. “ Ik mag toch eerlijk toegeven dat die rol mij niet bevalt, dat ik mezelf ook niet in die rol zou plaatsen. “ in zijn ogen lag iets dat op vermaak leek “ noem het… interesse “ de woorden rolde soepel over zijn lippen terwijl hij niks veranderde aan de posé waarin hij zich bevond.

- AUCHHH zoooo laat.. en nog bagger ook xd

Nar richtte haar blik op weer op de Spanjaard, die verrassend genoeg na het in gedachten verzonken te zijn, begon te grijnzen. Nar keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan, maar besloot verder niet op hem in te gaan. In ieder geval niet iets omtrent zijn vreemde reactie op zin waarschijnlijk nog vreemdere gedachten.
Nar sloot zich voor een kleine minuut op in haar eigen gedachten. De koele rivier, die wonderlijk genoeg nog stroomde, ondanks de ijskoude temperaturen die hier stonden en de gure wind die hier behoorlijk huishield. Hoe zou dat kunnen? Nar was slim genoeg om de bedenken dat de rivier zich waarschijnlijk een weg door het ijs heen zou breken. Ontembaar. Synoniem voor de rivier. Nar vroeg zich kort af of zij ook als ontembaar zou worden gezien door Moeder Natuur. Ze liet zich door niets of niemand de les lezen. Hoewel ze gek was op haar zusje, moest die nog geen poot verkeerd zetten of ze zaten elkaar weer in de haren.
Nar liet haar blik over de omgeving heen gaan en bleef uiteindelijk hangen bij de hengst, die zich nog geen tien minuten geleden als Kyanos had voorgesteld. Hij was vreemd, maar in the good way. Hij verveelde haar niet en zij verveelde hem niet. Anders hadden ze elkaar beide nog geen vijf seconden uit hun toch al korte leventje gegund. Het leven werd volgens sommigen als kostbaar beschouwd, hoewel Nar daar geen boodschap aan had. Leven was leven. Dood was dood. Tot zover reikte de logica van Nar nog wel. Na de dood hield het leven op, maar Nar had niet het idee dat ze dat erg hoefde te vinden. Zolang haar naam onsterfelijk was. In het gebied waar ze eerder leefde, zou tot in de eeuwigheid de legende rondgaan over de bitch with the skull. Nar had genoeg kleine pony'tjes bang gemaakt op die manier met het nodige kattenkwaad. Ze was en bleef een kreng.
Zou ze hier opvallen? Opvallen misschien wel, maar dat was voor een paar luttele seconden. Haar naam zou worden vergeten, haar botten begraven en haar vlees zou wegrotten, verteren in de diepe aardkorst. Nar likte langs haar droge lippen en draaide met haar oren. Haar mondhoeken brandden toen haar ruwe tong erlangs gleed. Maar dat was niets bij het idee vergeten te worden en ruw opzij te worden gelegd door het niets. Nar wilde zorgen voor onsterfelijkheid in haar naam. Dood ging ze, misschien wel sneller dan ze verwacht had.
Hier was ze praktisch onbekend, ongekend en misschien zelfs wel een niemand. Nar had hier genoeg beesten gezien die als ze dood waren niet gemist zouden worden. Helaas viel ze daar zelf ook onder.
Nar schudde haar kop toen de hengst begon te praten. Hij had geen reden om haar naam disresectvol uit te spreken. Ze grinnikte spottend. Ze zou hem daar zoveel reden toe kunnen geven, maar hij zou spelen met zijn leven haar zo aan te spreken.
'Dat is je geraden ook, makker,' antwoordde ze met een donkere ondertoon. Hij was sterk en hij leek slim. Hij was slim genoeg om te beseffen dat ze niet van ongein gediend was, godzijdank.
'Maar laat ik het zo stellen: Jij hebt mij toot noch toe geen reden gegeven om jouw naam met de nodige disrespect uit je spreken en dat we überhaupt nog staan te praten is bijna een argument om te zeggen dat we elkaar respecteren. Je lijkt me niet het type dat zijn tijd met slap gezeik vult,' voegde ze er koeltjes aan toe. Ze schudde met haar kop toen de schedel onprettig tegen haar oor aanhing. Nar beet op haar tong toen hij zich groot maakte, of in ieder geval zijn massieve lijf in beweging zette met de intentie te intimideren. Nar spande haar spieren lichtjes aan, maar ging er niet op in. Het leek haar niet bijzonder verstandig hem uit te dagen, hoewel een andere, onvoorzichtere kant in haar, haar uitlokte hem nog verder uit te testen. Zijn spiermassa was indrukwekkend, zijn blik koel. Aan hem zou ze een geduchte tegenstander hebben en het gevecht zou ze niet na kunnen vertellen. Hij zou haar wreed en zonder genade afmaken.
Nar volgde elke beweging die hij maakte nauwkeurig, siste een korte vervloeking na een onzichtbaar figuur en maakte zich, voor zover dat mogelijk was, iets groter. Nar staarde hem doordringend aan, voelde een lichte schok door haar ruggengraat gaan toen hij dichterbij was, maar was verrast toen hij grijnsde. Voor een fractie van een seconde was ze stom verbaasd, maar ze herstelde snel en liet haar verdedigende houding zakken. Nars ogen glinsterden verbaasd. Ze twijfelde kort, maar besloot uiteindelijk geen antwoord te geven op zijn vraag.
'Het verhaal dat ik iedere keer tegen andere ophang verandert steeds. Het doet er ook niet bijzonder veel toe. Ik heb het gekregen als klein mormel. Het is van mij, het hoort bij mij en ik kan mezelf zonder niet meer voorstellen. Het beschermt mijn kop in duels en jaagt bij bepaalde paarden een soort angst aan die ik prettig vind om te zien bij bepaalde figuren,' antwoordde Nar uiteindelijk peinzend. Ze vroeg zich af waarom ze het aan Kyanos vertelde, maar wat deed het er toe? Hij liep met de informatie vast niet te koop zoals sommige anderen zouden doen.

[Sorry voor mijn ontiegelijk late reactie. Was het topic vergeten]

Haar reactie’s ontgingen hem niet hoewel hij eruit zag alsof hij nergens op lette of aandacht aan besteedde. De merrie was intressant genoeg om zijn tijd aan te verdoen, en hoewel hij het niet hardop zou zeggen had hij op het moment ook niet veel beters te doen. Zijn oren draaide kalm en alert heen en weer. Een korte grinnik verliet zijn keel toen ze duidde op het enigszins wederzijdse respect. Blijkbaar had ook de merrie enigszins respect voor hem en dat was maar goed ook. Hoewel hij groter en sterker was vocht hij niet zonder reden zoals zoveel ‘badasses’. “ Mooi dan zijn we daar over uit “ sloot hij kort af. Haar reactie op zijn intimiderende passen waren te verwachten maar hij kon er nog altijd om lachen. En dat verbaasde haar overduidelijk. Mooi, hij liet zich niet zomaar afbekken en verwachtte dat zo wel duidelijk te hebben gemaakt. De uitdrukking op haar gezicht veranderde in een wat peinzende blik en hij raakte enigszins nieuwsgierig naar wat ze te vertellen had. Een ritselend geluid trok kort zijn aandacht, even flitsten zijn ogen heen en weer over de bosrand waar ze zich aan bevonden. Hij bevond zich nog steeds zo dicht bij de kleine merrie voor zich en haar lichaamswarmte was te voelen. Hij had zijn hals wat gebogen om haar recht te kunnen blijven aankijken. Maar het maakte niet dat hij de behoefte had zich terug naar achter te bewegen. Voor even nam hij de moeite wat kleine details in zich op te nemen, te zien waar haar schedel precies vast hing en welke kleur haar ogen eigenlijk hadden. Haar verhaal kwam onverwachts, hij had een bij elkaar geraapt verhaaltje verwacht en niet zo rechtstreeks de waarheid. Althans, de peinzende toon in haar stem en de serieuse blik zij hem genoeg om te weten dat het waarheid was. “ Nar, “ deze keer sprak hij haar naam normaal, serieus uit. “ ik moet toegeven dat het me enigszins verbaasd dat je meteen zo rechtstreeks de waarheid verteld “ Zijn ogen bleven op die van haar hangen en een van zijn mondhoeken was omgekruld tot een zuinig grijnsje. “ dat kan ik wel waarderen, moet zeggen dat ik hetzelfde zou hebben gedacht als ik jou was. “ de woorden volgden elkaar zonder moeite op, normaal was hij geen prater maar ze maakte hem iets losser als hij was. “ althans, ik heb geen fláuw idee wat er in dat koppie van jou omgaat. “ voegde hij grijnzend toe. Hij staarde nog even recht in haar ogen voor hij besloot de pas terug te doen waar hij al even over dacht. De afstand tussen hun werd langzaam iets groter. Vaag ergens in zijn ogen was een uitdagende schittering te vinden. Gewoon braafjes het gesprek volgen was niet aan hem besteed. Hij hield ervan de spanning erin te houden anders was er ook geen lol aan het leven.

pff hoop dat je er wat aan heb xd

Nar schudde schamper haar hoofd en wendde haar blik weer naar de hengst toe. Nar grinnikte ook, maar ongemeend en sarcastisch. Kom op, dit was niet een gezellig feestje, hoeveel respect ze, wederzijds, ook voor elkaar hadden. Nar ademde scherp in bij het horen van zijn woorden. Hmmz. Nar liet haar gewicht op haar voorbenen rusten en bewoog haar lijf bijdehand iets naar voren, zonder daarbij haar poten te gebruiken. Brutaal blies ze in de dikke pluk manen van Kyanos.
'Dat, dat denk ik wel ja,' zei ze, langzaam alsof ze tegen een imbeciel praatte. Haar tong gleed snel, bijna spastisch langs haar mondhoeken toen deze weer droog begonnen te worden. Nar volgde zijn bewegingen aandachtig: Het zou omschreven kunnen worden als 'gefascineerd'. Nar wilde weten wat hij zou doen en besloot dat het gesprek voorlopig verleden tijd was. Tijd voor handelingen. Nar bekeek nieuwsgierig zijn blik toen hij wat leek te horen. Als ze wat wilde, moest ze het nu doen, nu hij onoplettend de andere kant opkeek. Zijn kolossale lijf was nu zo dichtbij dat Nar, mocht ze dat willen, hem zo met haar neus aan kon tikken, een lik erover geven, hem een kopstoot kon geven. In haar hoofd maakte Nar een lijstje van de scenario's, de één nog vreemder dan de ander. Als ze hem een lebber over zijn neus gaf, zou hij dat accepteren? Nar voelde een driftige drang opkomen het uit te proberen. Hij zou er niets achter zoeken. Nar deed dat ook niet: Ze had immers geen tijd om sentimenteel over tortelduifjes te gaan praten.
Nar nam razendsnel de beslissing: Ze boog zich verder voorover, stak haar ruwe, roze tong uit en liet die over zijn wang heen gaan. Dit alles vond in minder dan een seconde of tien plaats. Nar hengelde haar eigen tong behendig weer naar binnen en dacht na over wat haar smaakpapillen op dit moment proefden: Ze kon de smaak niet helemaal thuisbrengen. Peinzend probeerde ze het ergens mee te vergelijken. Het smaakte niet anders dan, dan, haar. Zijdezacht, vies, glad haar.
'Weet je, je smaakt raar,' zei Nar uiteindelijk bedenkelijk. Ze wendde haar kop weer naar Kyanos toe, dit keer wat opgewekter dan zo net. Ze schudde haar kop om haar gedachten er weer bij te krijgen toen Kyanos tegen haar begon te praten.
'Dat weet ik zelf eigenlijk ook niet, waarom ik je dit vertel. Maar ik denk niet dat je het type bent dat alles aan de grote klok hangt, of wel?' antwoordde Nar terwijl ze de blik in Kyanos' ogen uitgebreid bestudeerde. Nar grinnikte toen hij meldde dat hij geen idee had waar ze haar hersens allemaal over kraakte.
'Dank alles wat je lief is daar maar voor, want dat wil je niet weten: Je zou helemaal gek worden. Maar à la. Waar breek jij je bloedmooie hersentjes allemaal over?'

De sfeer werd vreemd tussen de twee, althans dat was hij naar zijn idee al vanaf het begin geweest maar enkel nog maar vreemder. Hij snoof even diep en sloot kort zijn ogen, het kon een fatale fout zijn maar daar maakte hij zich niet druk om. Het was geen dag om te sterven, niet vandaag. En sarcastisch grijnsje vormde rond zijn mond een die eerder voor zichzelf bedoeld was als voor een ander. Alsof de dood langer op zich zou laten wachten als nodig was. Kort knipperde de hengst toen het licht weer tot hem doordrong. De kleine merrie stond nog altijd voor hem en hij begon zelfs bijna te wennen aan de schedel op haar kop, een lichte windvlaag liet hem opkijken en hij kwam erachter dat Nar de reden ervan was geweest. Zijn ogen gleden onderzoekend over de merrie heen voor hij ze ergens op een punt in de verte richtte. Alsof ze ontembaar waren gleden zijn oren alle kanten op alsof het antennes waren, wat het eigenlijk gezien ook waren. Hij had niet door dat ze nog altijd zo dicht bij elkaar bevonden en dat ze nog dichterbij kwam drong al helemaal niet tot hem door. Een diepe zucht verliet zijn keel op het moment dat hij een natte lange lik over zijn wang voelde. Zijn ogen schoten open en langzaam liet hij tot zich doordringen wat er was gebeurd. Even bleef hij als verstard voor zich uit staren voor hij zijn blik langzaam en dreigend op de merrie richtte. In zijn ogen lag nog altijd een verassde uitdrukking en zo was zijn hele lichaam eigenlijk nog, niet berekend op zo’n wending als deze. Waarom in godsnaam, het was het enigste woordje dat in zijn hoofd rondging. Wat had ze in godsnaam gedacht dat ze hem besloot te likken. De woorden die erop volgden waren zo droog en kalm dat hij niks anders kon dan grinniken. Het was zo net fawn de 2de… of misschien was ze er wel eerder. Wist hij veel, maar ergens was hij wel zeker van en dat was dat deze merrie, Nar, niet te vergelijken was met zijn leidster. Haar blik werd serieuser en zo ook haar woorden. Ze had hem toch nog redelijk goed in geschat. “ Nee ik zou ook niet weten waarom ik dit intressante nieuws met een ander zou moeten delen, “ blijkbaar was zijn opmerking grappig genoeg voor haar want ze grinnikte, het gaf een apart geluid met die schedel maar het was grappig. Hij zette een stap dichter richting de merrie en bleef haar aankijken, zijn stem daalde een stuk en zijn lippen waren geplooid in een glimlach “ misschien ben ik bereid het risico te nemen om wél te weten wat er in dat koppie om gaat “ na die woorden zette hij een paar passen langs haar wat zorgde dat zijn kont ongeveer langs haar romp stond. En viceversa. Hmm waar brak hij zijn hersens over, niet zoveel eigenlijk, het klonk misschien dom maar in zijn ogen maakte hij er niet zo vaak gebruik van. ” mijn hersentjes breken zich nergens over, ik spreek voor ik denk wat maakt dat ik me de eerste poos nergens druk over maak, pas na een hele poos en eenzaam lopen ga ik eens nadenken en dat leid tot barstende koppijn en een hoop gepieker. Dat hoop ik mezelf te besparen “ eindigde hij, nog altijd spookte haar actie door zijn hoofd. Maf mormel.