Look at all those little white things ~

Met een fikse rilling kwam er leven in de witte merrie, ze had haar neus de lucht ingestoken en haar ogen volgden de witte dwarrelende vlokjes die naar beneden vielen. Er landde er eentje op haar neus en ze keek scheel om hem te kunnen zien. Een brede grijns verscheen rond haar lippen en ze ademde diep uit. Al snel was het vlokje gesmolten en droop er een waterdruppel over haar neus naar beneden. Haar witte benen waren tot bijna aan haar knieen bedekt met sneeuw, er was flink wat gevallen en het was hier altijd al zo sneeuwig. Haar helderblauwe ogen schitterden, als je haar zo zou zien zou je bijna denken dat ze nog nooit eerder sneeuw had gezien. Tuurlijk had ze dit wel maar iedere keer weer fascineerde het haar. Hoe al die vlokjes die enorme reis van daarboven overleefden om vervolgens samen te klitten en een enorme hoeveelheid te vormen. Zo zag je maar. Samen sta je altijd sterker. En zo was het, want ze moest toegeven dat het nog een aardige klus was om hier doorheen te ploeteren. Ze had er ooit over nagedacht om zich bij een kudde te voegen. Onder de gezelligheid van de vele anderen leven. Altijd kunnen rekenen op steun. Ze sloot haar ogen kort, het leek dr wel wat. Een beetje van de kerstsferen meeproeven. Maar aan de andere kant.. ze genoot zo van het leven alleen, af en toe eens iemand tegen komen waarmee je een gezellig gesprek kon voeren. Helaas.. sinds ze hier in Dream horses was, was de enigste die ze tegen was gekomen een mysterieuze donkere hengst. Hij had spaans tegen haar gesproken en haar gewezen waar water was. Hmm nu ze erover nadacht dat water, oh ze had zo’n dorst. En ze had in de afgelopen 2 dagen maar geen riviertje of beekje gevonden. Kalm schudde ze met haar hoofd waarbij haar voorpluk eigenwijs voor haar ogen ging hangen. Een serene glimlach lag rond haar lippen tot ze in een plotseling gelach uitbarstte. Hoe stóm kon je wezen. Was ze nou echt zo dom geweest en had ze er niet bij nagedacht dat sneeuw water was. Het geschater zou door het gebergte over een flinke afstand te horen zijn. Plotseling was ze weer stil, even snel als dat het gelach was begonnen. Ze stak haar neus in de sneeuw en nam een hap waarna ze haar hoofd weer hief en het in haar mond voelde smelten, kleine straaltjes water dropen langs haar kin naar beneden terug de sneeuw in waar het wel brandbaar leek. Het boorde een gat de sneeuw in. Haar neus werd doordrongen door al die vreemde geuren die heerlijke vreemde geuren. “ Halloo “ schalde haar zuivere stem door het besneeuwde gebied. Ze was benieuwd wie deze vreemdeling was.

open voor 1! liefst goedzakkie :3

Kai rende vrolijk door de dikke sneeuw. Haar manen wapperde vrolijk in de wind. De hele morgen was de merrie al hyper. Zelf wist ze de reden daar al lang van: sneeuw. Kai vond sneeuw altijd al geweldig. Dat witte spul dat uit de lucht kwam, het was gewoon bijzonder volgens Kai. De merrie hield haar pas een beetje in, om niet uit te glijden. Wan dat gebeurde haar nog wel eens. Kai moest grinniken toen ze aan die keer dacht dat ze gevallen was. Het deed geen pijn, het was gewoon lachwekkend. Ze zette een grote grijns op. Vandaag was ze voor het eerst in dagen weer eens vrolijk. In de afgelopen maanden was er veel in het leven van de merrie gebeurt. Ze was vertrokken uit haar dierbare kudde, louter en alleen omdat ze de hengsten er zat was. Het waren een stelletje leeghoofden en als er iets was waar de merrie niet tegen kon, dan waren het wel leeghoofden. Kai was het ook zat dat ze steeds aanbad werd als een godin, 24 uur per dag, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar! Ze werd alleen maar aanbeden omdat ze zo mooi was. Kai gaf toe dat dat waar was, ze was een opvallende schoonheid. De merrie had lange, golvende manen en een dikke, volle staart, die glinsterde in het zonlicht. Haar witte vacht glom in de zon, zelfs nu ze een dikke wintervacht kreeg. Kai was trots op haarzelf. Zij was Kai, de beeldschone, Egyptische Arabier. De merrie was veranderd in een ijdeltuit en zeer zelfverzekerd. Soms was ze iets teveel een ijdeltuit. Dan werd ze ook een beetje kattig en gemeen. Maar als je Kai goed kende, ging ze voor je door het vuur. Plotseling hoorde Kai een andere merrie, die in de buurt was. Kai spitste haar ranke oortjes om het geluid beter op te vangen. Ze draafde een eindje in de richting van het geluid en zag een witte merrie staan, duidelijk één van Arabische afkomst. 'Halloo.' schalde de vreemde merrie met een zuivere stem. Kai draafde de heuvel af, naar de merrie. 'Heey.' groette Kai. Ze stopte vlak voor de merrie. Kai droeg haar staart hoog in de lucht en keek met een heldere blik de merrie aan, in afwachting wat ze ging zeggen.

De sneeuw fascineerde haar. Het zorgde voor een ongelovelijke grijns rond haar lippen die er maar moeilijk af te kregen was. Ze had dan wel in het wilde weg hallooo geroepen maar het betekende nog niet dat er iemand aankwam en dat verwachtte ze ook niet. Vandaar dat ze alweer in haar eigen wereldje te vinden was. Ze schraapt wat over de sneeuw, zoekend naar waar de grond nou echt was. Hoe diep die laag sneeuw nou was. Ze stond met haar hoofd in het zelf gegraven gat toen er een stem tot haar doordrong. “ huh ? “ klonk het gedempt vanuit het gat. Ze hief haar hoofd en zag voor haar een witte Arabier staan. Haar mondhoeken krulden zich bijna automatisch bij het zien van de merrie. De sneeuw die aan haar hoofd was blijven plakken dwarrelde langzaam weer op de grond of smolt. Met toegeknepen ogen keek ze naar de merrie, er was iets wat haar liet twijfelen. Meestal zat ze juist met haar gevoel bij andere paarden. Normaal had ze meteen of een goed of fout gevoel. Maar deze merrie wat was er met haar. Een diepe zucht volgde op haar eigen gedachtes. Waarom moest ze toch weer zoveel nadenken. “ Wie ben je “ de woorden gleden soepel over haar tong naar buiten. Ze twijfelde vrijwel nooit als ze iets zei. Ze sprak dingen vaak eerder uit als de bedoeling was.. Soms moest ze wat beter nadenken voor ze dingen zei maar goed, het maakte haar wie ze was en ze was blij met zichzelf. Een zelfspottend grinnik verliet haar keel. Misschien had de merrie wat arrogantie? Aargg. Waarom besteedde ze er eigenlijk ook tijd aan, als bleek dat de vreemde merrie hartstikke aardig was ging ze zich er niet eens zorgen om maken. Haar staart gleed langzaam heen en weer over haar achterbenen. Terwijl ze de merrie nog eens goed in zich opnam. Het was geen gewone Arabier zoals zij. Misschien een ander soort, moest haast wel natuurlijk. Haar helderblauwe ogen schitterde in het winterzonnetje. Zo kon ze van de winter genieten, hoewel het van toch ook snel weer zomer mocht zijn. Of nog liever lente, dan kwam alles weer tot leven. Met die lente buitjes die het zo heerlijk lieten ruiken. Bij het idee alleen al glimlachde ze.