Welcome, Anaïs ~

Donkere ogen stonden scherp. Pijn was te vinden in haar blik. Ze was uitgeput en gewond. Ze had een opengescheurde kaak en nog vele andere wonden op haar hele lichaam. Ze was zwakker dan ooit en nu was het zover. Haar veulen zou ze ter wereld gaan brengen. Deina had het voor gezien. Dit werd écht het laatste veulen. Meer veulens kon ze niet meer aan. Dan zou ze zeker sterven. De kudde was belangrijk en ook trainingen en gevechten. Meer kon ze niet meer. Dat zou haar einde worden. Het was nu al bijna haar einde. Deina haalde diep adem en liep enorm traag de berg op. Haar veulen moest hier geboren worden. Het was ook haar geboorteplaats. Deina kneep één keer haar ogen eens dicht toen een wee dichterbij kwam. Ze probeerde het niet uit te schreeuwen. Ze was jammer genoeg niet gewonnen tegen de zwarte hengst. Ze hadden verloren, maar Deina weigerde het veulen te geven. Ze had daarom ook deels een partner. Night Dancer kon haar beschermen op dagen zoals dit. Al was hij nu vast ook uitgeput. Trust was ook verloren en was bevallen van haar veulen. Ze was jammer genoeg aan de wonden gestorven. Dat kon zelfs met haar gebeuren. Deina schrok even. Waar was ze nou? Ze keek om haar heen en zag achter haar het zwarte veulen hobbelen. Ze haalde diep adem. Gelukkig maar. Ze had beloofd om ervoor te zorgen als een moeder. Ze kon dit veulen en haar veulen gebruiken als tweeling. Dan konden ze later veel beter leren. Deina was eindelijk aan de top en keek kort achterom naar het veulen dat heel traag liep. Ze was twee dagen oud ongeveer. "Doe maar rustig, Djuna" riep ze naar het veulen. Ze knikte kort naar het zwarte veulen en liep stevig door. Toen ze aan de top kwam sloeg ze een luide hinnik naar iedereen. Het kwam. Haar partner, vrienden, familie of leden mochten komen. Ze liet haar zakken door haar benen en plofte op de grond. Ze wist zeker dat ook Oscuro zou komen kijken, maar nu kon hij alleen kijken en trots zijn. Meer niet. Wegnemen van het veulen zou hij nooit kunnen doen. Deina legde haar neer en haalde diep adem. Het begon en al snel lag het kleine bruine veulen naast haar. De kleur lag tussen vos en bruin in en ze had een aftekening op haar hoofd. Een omgedraaid hart. Deina was trots op haar kleine Anaïs. Zo doopte ze haar. Deina briesde eens van opluchtig, maar voelde zich enorm zwak. Ze bleef liggen om te rusten. Ze wist dat ze recht moest staan voor haar veulen, maar nu ging het even niet. Ze was te zwak nu.

Dit moet je zien als een topic na het gevecht en Trust haar dood. Ik maakte dit al zodat het al minder duurde
Iedereen welkom die ik ken!
Liefst alleen degene die haar dan niet haten xD

Het was zover. Het kleine dier wou eruit. Ze was groot genoeg en haar buikje had honger, maar er kwam geen voedsel meer. Aan het eind van de gang was een tunnel en daar moest ze heen. Het veulentje stampte met haar vier benen tegen de buik van haar moeder. Het bewoog enorm, maar toen kwam ze op de grond terecht. Alleen hield de baarmoeder haar op haar plaats zodat ze geen pijn had van de plof. Het veulen trapte zo hard te kon. Kom op, ik wil hier uit! Eindelijk kwam er beweging. Ze volgde de gang en kwam op een harde grond terecht. Hier voelde het veel kouder dan daarbinnen. Het veulen schudde met haar hoofd en voelde niets. Ze voelde geen warme lik. Ze wist niet wat ze moest doen. Anaïs probeerde het vlies van haar te krijgen door wild heen en weer te gaan. Het vlies brak en het veulen voelde de wind hier aan de top. Ze rilde eens en haar instinct zei haar om recht te staan. Het natte veulen zette haar benen opzij en probeerde met alle macht haar lichaam op te heffen. Ze viel om. Wat nou? Ze snoof zachtjes en draaide met haar oren. Iets dat ze nog niet eerder gedaan had. Anaïs zette nogmaals haar benen op de grond en hief voorzichtig haar lichaam op. Ze wankelde heen en weer en plofte over haar moeder heen, die duidelijk niet echt bewoog. Jammer. Het veulen zuchtte en probeerde het nog een aantal keren tot ze rechtstond. Ze hijgde zacht en kreeg honger. Ze was nog steeds nat en koud. Wie hielp haar? Haar zachte hinnik klonk. Deels richting haar moeder die beweegloos op de grond lag. Maar ook naar andere paarden want ze rook iets. Niet dat ze een geur kon onderscheiden. Ze snapte er nog niets van. Ze voelde wel dat ze het snel warm moest krijgen want anders had ze misschien een probleem. Ook haar maagje moest vol met heerlijke melk zitten, maar waar was die? Haar mama was zo stil.

De jonge hengst was groter geworden, hij was sterker geworden. Maar zijn manen weigerden langer te groeien. Zijn staart kwam al wel bijna tot de hakken van zijn staart. Meer plukken waren in zijn staart gevormd. Een lang stel witte plukken was zijn staart nu in gevormd, die door de vele regenbuien in een stel klitten was gevormd. Zijn manen stonden daar in tegen nog wel rechtop, sprieterig alle kanten op vliegend. Het stond op het punt van omvallen, en hij hoopte dat dat snel zou gebeuren, nu leek hij nog op een klein veulen, terwijl hij al bijna een anderhalf jaar oud was. Hij bevond zich nu bij de drakenberg, inmiddels een van zijn favoriete plaatsen om te trainen. De berg op en af rennen, zo snel mogelijk, zorgen dat je niet valt. Dát was pas trainen. En dat was dus wat hij vaak deed. Een hinnik bereikte zijn bruine oren, ze draaiden even in het rond om op te vangen waar het vandaan kwam, en van wie het was. En het was van Deina, zijn trainster en kuddeleider. Het klonk echter niet als normaal als hij hem riep, ze riep nu meerdere. Alwéér een kuddegedoetje? Nee, dat kon óók niet, want daar klonk het te wanhopig voor. Hij krulde zijn breder geworden hals en galoppeerde soepel aan. Hij galoppeerde met gemak de berg op, sprong waar het nodig was. Hij was zelfs niet één keer uitgegleden, want vaak wel één of twee keer gebeurde. Hij brieste eens toen hij bij de top was, en zocht nu de witte merrie. Snel kwam een geur zijn neusvleugels binnenkomen. Hij kantelde zijn hoofd. De geur was anders, het was niet Deina. Ja, wel een beetje Deina, maar ook bloed. En die geur overheerste Deina's eigen. Hij draafde naar de geur toe. En even later kwam hij een gewonde Deina tegen, met een veulen naast haar. Het veulen begon druk te spartelen. Hij trok even een gezicht van oh my gosssh. En verderop zag hij een zwart veulen staan. Joehoee, de Horcrux, een groepje van veulens. Hij liet zijn hoofd zakken iets zakken, snoof over de stenen grond en liep naar Deina toe. Het veulen was druk bezig met opstaan. Was het niet de bedoeling dat Deina dat beest schoon likte of zo? Hij wist ook niks van moeders, maar zíj wel. Ze had al meerdere veulens gehad en trainde ook veel. Hij schudde zijn kom en kwam bij Deina's hoofd. Er zat een nare wond op haar kaak. ‘Joehoe, Deina?’ Het veulen was inmiddels bezig om haar lange stelten uit te testen. Deze viel meerdere keren en kwam uiteindelijk op haar buik. ‘Deeeeinaa, ik denk dat je tenminste íéts moet doen. Zo overleef jij en je uk het niet,’ zei hij tegen de witte merrie dat op de grond lag, niks deed. Hij hief zijn hoofd weer. Hij had geen medelijden met de merrie, hij was alleen op de feiten af. ‘Deina kom op, do something.’

Night Dancer zwiepte met zijn staart. Hij was bezig met zijn training. Die hield hij eens in de week of twee weken. Night brieste. Hij had een dominante en trotse houding. Zijn staart fier en trots de lucht in geheven. Zijn hals sierlijk gekruld. En zijn neus leunend op zijn borstkas. Zo draafde hij een lage berg op. Terwijl zijn staart heen en weer zwiepte, ging zijn pas steeds langzamer. Totdat het te steil was om te draven. Night Dancer stapte stevig met krachtige passen door. Zijn benen waren sierlijk op gekruld. En zijn hoeven boorde zich krachtig in het zand, en de sneeuw. Night Dancer brieste eens. Zijn neus leunde nog steeds tegen zijn borstkas. Zijn houding was eigenlijk best relaxed. Hij stopte op de bovenkant van de berg. De bovenkant was eigenlijk best plat. En je kon er gemakkelijk wat rondjes op galopperen. Night Dancer brieste. Hij steigerde hoog, en hinnikte luid. Vervolgens boorde hij zijn hoeven zo wat in de stenen. Een enorme dreun van zijn hoeven en de stenen weer klonk langs en over de bergen. Hij brieste eventjes, een hinnik bereikte zijn oren. Een hinnik die maar een die maar van een iemand kon zijn van Deina. Zijn hoofd schoot omhoog. Hij keek rond. En zag in de verte een paar schimmen. Eentje van een klein veulentje, eentje van een jaarling, een gevlekte jaarling. En een van een witte merrie, die op de grond lag. Hij galoppeerde aan. Vele stenen vlogen naar achteren. Hij stopte voor de merrie. Keek Kay even achteloos aan. Trok zijn wenkbrauw op, en rolde even met zijn ogen. Maar natuurlijk, de wijsheid van de jaarlingen. ''Ik denk dat ze dat zelf ook wel weet.'' Merkte hij nuchter, en lichtelijk droogjes op.

De witte merrie voelde een klein gewicht op haar. Ze opende haar ogen en zag dat haar kleine veulen probeerde rechtop te staan. Deina merkte even later het zwarte veulen op en knikte naar haar. Ze hoorde de mompelende woorden van Djuna en glimlachte toen ze haar voelde duwen. Ze veegde snel de glimlach weg en hoorde verderop paarden. Ze draaide kort haar oren en zag dat haar pleegveulen voor haar kwam staan. Al wilde ze het geen pleegveulen noemen, het werd een echt veulen. Deina merkte even later haar lid Kay op die wat zei. Ze drukte haar oren in haar nek en met een nijdige blik keek ze hem aan. "Laat me met rust." De woorden kwamen er kwaad en hard uit. Ze hapte naar de bonte hengst en hoorde even later de bekende stem, die heerlijk in haar oren klonk. Ze zag de zwarte hengst staan en hoorde ook zijn woorden. Ze hadden wel gelijk. Deina zuchtte diep en probeerde moeizaam op te staan. Ze zakte kort door, maar uiteindelijk stond ze recht. Haar hele lichaam beefde door de pijn en zwakte. Ze duwde zacht tegen beide veulens. "Drink, lieverds." Deze keer was haar stem zacht en bezorgd. Ze moesten drinken. Natuurlijk moest Anaïs eerst zodat de biestmelk binnen was. Dan konden beide veulens drinken van alles. Deina wreef met haar neus langs de hals van haar partner en keek dan kort naar de veulens. Veel te zeggen had ze nu niet. Ze was veel te zwak.

De bonte hengst bleef voor de witte merrie staan. Hij schudde even met zijn hoofd. Ze was niet goed bezig, en dat had ze heus wel door. Alleen ze wilde het gewoon niet doorhebben. Óf ze wilde hem niet gelijk geven. Hij was dan ook sterker geworden. Als hij volwassen zou zijn, de leeftijd van drie jaar had bereikt, zou ook Deina tegen hem opkijken. Hij grinnikte even en keek even naar het zielige witte hoopje. ‘Laat me met rust,’ had de merrie gezegd. Niet gewoon, maar echt kwaad. Dat liet hem even grinnikten, en hij ontweek haar happen soepel. Hij schudde zijn hoofd even. ‘Deina, Deina toch,’ hij stopte voor haar neus, die zielig op de grond lag. Hij hij nou de drang om gemeen te doen tegen het hulpeloze wezen. Ja. En dat voelde bijzonder goed. Het arme dier was bedekt met wonden, die waarschijnlijk waren opgelopen door het zogenaamde gevecht. Hij mocht niet meedoen omdat hij zogenaamd te klein was, te jong. Misschien wel, maar dat deerde niet. Hij had zich beledigd gevoeld, en dat moest ze nu maar even merken. Op haar kaak was de grootste wond. Had hij medelijden met de merrie? Nee, tótáál niet. Hij moest er bijna van lachen. Hij strekte zijn hals naar de merrie haar wang. Hij blies er even lucht op. Ooohoo, wat voelde hij zich hier nu groot. ‘Wat voor onzin ben je aan het uitkramen Deina,’ begon hij mee. Zijn stem had een vals en minachtend toontje gekregen. Een grijns sierde zijn gezicht. ‘Laten we even de feiten bekijken. Jij hinnikte, en ik ben braaf gekomen, en nu wil je dat ik je met rust laat? Wat wíl je überhaupt,’ zei hij met het precies hetzelfde toontje, nog steeds boven het hoofd van de merrie staand. ‘Ten tweede, je wéét dat ik gelijk heb, maar dat wil je niet toegeven,’ zei hij tegen de merrie. ‘Ten derde, je bent zo te zien dik ingemaakt, maar dan heb je nog geen reden zo zielig te doen,’ Hij schudde zijn hoofd even en tilde deze vervolgens weer op. Zijn ogen flitsten even om zich heen. Nu pas merkte hij een andere geur op. Hij had zich teveel bezig gehouden met Deina. Zijn hals boog zich waardoor een chocolade bruine hengst in zicht kwam. Zijn ogen gleden over zijn lichaam. ‘Ken ik jou?’ vroeg hij waardoor zijn ene wenkbrauw omhoog kwam. Hij zwiepte zijn witte staart eens tegen zijn gevlekte flank aan en zijn donkere ogen inspecteerde de hengst vervolgens.
Toen kwam de witte merrie in beweging. Zijn oren vlogen opzij, waardoor zijn hoofd zich ook weer naar de merrie keerde. Ze probeerde op te staan, wat de eerste keer tevergeefs was. Ze zakte door, waardoor er een bitter lachje over zijn lippen rolde. Uiteindelijk was de merrie overeind gekomen. Wat had hij toch weer veel respect voor zijn leidster. Hij was gewoon gemeen, vals tegen zijn leidster. Maar het deerde hem op het moment niet. Ze had toch niet genoeg kracht om hem aan te vallen. En zou ze het wagen, dan zou zelfs hij haar met gemak op de grond krijgen. Ze wankelde ook een beetje op haar benen toen ze eindelijk stond. Hij ging er een beetje bij staan. ‘Drink lieverds,’ zei de merrie vervolgens. Hij grinnikte even weer. ‘Lieverds nog wel,’ grinnikte hij vervolgens. Hij kantelde zijn hoofd even en keek toen de merrie aan. Zijn ogen gleden toen weer naar de de hengst. Deina streelde zijn hals. Uwgh, klef stel. Hij schudde weer zijn hoofd en bleef toen staan. Hij zwiepte zijn staart nog eens en wachtte vervolgens af.

Night Dancer keek geërgerd naar de bonte hengst. Hij stampte even met zijn hoef naar de grond. Hoorde de woorden van Deina, en keek even naar haar. Vervolgens keek hij naar het veulen. Zijn hoofd schoot opzij. Hij keek kalm naar de bonte hengst. Brutaal klein beestje. Hij dacht dat hij de beste was. Daar zou hij nog wel anders over gaan denken. Hij keek naar de twee veulens, naar Deina. Weer schoot zijn hoofd opzij. Zijn ogen spoten vuur, bij het horen van de woorden van de brutale jaarling. Wie dacht hij wel niet dat hij was? ''Ten vierde: Moet jij maar eens gaan nadenken voor je iets zegt, ondankbaar mormel.'' Sliste hij tussen zijn tanden door. Zijn stem kwam er verbazingwekkend kil, en duister uit. Hij luisterde naar de volgende woorden van de jaarling. ''Doet er niet toe.'' Zei hij duidelijk, abrupt, en streng. Om maar even meteen klaar te zijn. Hij keek naar de poging van Deina die probeerde op te staan. Hij hoorde de bittere lach van Kay, zijn ogen spoten weer vuur. Zijn hoofd schoot zijn richting in. En hij haalde uit, met zijn tanden ontbloot. De volgende zou in zijn schoft zitten. Dacht hij even verbitterd. ''Luister eens mormel.'' Begon hij even verbitterd. ''Dat Deina nu niet in staat is om jou te leren hoe je je moet gedragen, betekent niet dat ik daar niet toe in staat ben.'' Hij laste even een pauze in. ''En ik wil je wel eens zo stoer zien doen als Deina gewoon fit is. Je maakt misbruik van de situatie. Niet erg slim, op een leeftijd als die van jouw. Zeker niet slim, als er oudere, en zeker sterkere paarden in je buurt zijn.'' Zo, dat brutale mormel had ook even weer iets geleerd. Hij hoorde de woorden van Kay, trok zijn wenkbrauw even op. Zwaaide wat met zijn hoofd. En negeerde het toen. Hij voelde de neus van Deina over zijn hals glijden. Gelijktijdig drukte hij zijn neus even op haar hals. En wachtte toen af.

Woede stroomde door de merrie haar aderen. Ze negeerde de pijn van alles en drukte haar oren in haar nek. Alsof ze elk moment kon ontploffen, maar de hengst had het niet door. Ze duwde haar veulens zacht weg en dreigend liep ze op het kleine dier af. Hij was een beetje gegroeid, maar groter dan Deina kon hij nooit worden. Deina spande haar spieren en keek dreigend naar beneden. De pijn verdween door alle woede die ze had. Ja, ze was verloren. Maar de hengst had geen besef van dit alles. Deina greep de hengst bij zijn snuit en beet hard door. Ze pakte daarna een ander deel en sleurde hem met haar mee naar het pad. "Verdwijn!" Haar donkere ogen flitsten op. Ze zou elk moment het kleine dier kunnen vermoorden als dat echt moest. "Heb je jezelf eens gehoord? Je lijkt net een goedzak. Probeer zelf maar eens te bevallen!" Ze riep in zijn oren en duwde hem het pad naar beneden op. "En kom niet terug!" Ze meende deze woorden. Hij zou nog grote problemen krijgen als hij zo verder deed. Hij zou verbannen worden. Ze snoof luid en wachtte af of hij zou weglopen. Deed hij dat niet zou ze hem graag helpen. "Klein misbaksel" gromde ze zacht waarna ze kort naar haar veulens keek. Ze was nu eenmaal streng, maar zo hoorde je de leidster niet te behandelen. Deina keek de kleine hengst na en liep naar Night Dancer. "Je had het zelf ook mogen doen." Ze wreef met haar neus over de hengst en liep dan naar beide veulens. "Oke, drink maar weer verder." Ze snoof zacht en bleef staan voor beide veulens. Nog steeds enorm woedend door haar uitval.

De eerste die geërgerd was was de hengst. Hij was blijkbaar de partner van Deina, maar ook dat deerde hem niet. Hij had misschien een hoge rang, maar dat boeide ook niet. Die kudde boeide hem überhaupt niet heel veel meer. Hij was sterker geworden, en was tijdens het trainen achtergekomen dat hij prima op zijn eigen benen kon staan. Maar nu Deina pesten, dat kon ook prima. Hij luisterde even ongeïnteresseerd naar de chocolade bruine hengst. Hij rolde even met zijn ogen. ‘Denk je dat ik er niet bij nadenk? Dan moet jij ook eens gaan denken leeghoofd,’ zij hij tegen de hengst. Hij brieste eens even. ‘Doet er niet toe,’ had hij vervolgens gezegd. Hij was ook niet erg vrolijk geworden over zijn zegjes tegen Deina. Hij schudde even weer met zijn kop en keek de hengst toen weer aan. ‘Keej, prima,’ zei hij vervolgens droogjes. Toen de hengst hem had horen lachen werd hij wel heel erg kwaad. Hij ontweek zijn tanden weer soepel en keek de hengst toen even uitdagend aan. Toen begon hij een heel zegje over opvoeden. ‘Ja bla bla bla, ik ben niet dom. Ik weet heus wel waar ik mee bezig ben en dat hoef jij mij niet wijs te maken. Je bent mijn vader niet! Evenals dat veulen dat daar nog staat te wiebelen, net zoals je geliefde partner. Dat veulen is van de hengst waarvan ze heeft verloren. En zo te zien ben jij ook nog wel wat toegetakeld. Ik ben niet dom, en ik weet heus wel wat er allemaal gaande is. Deina heeft mij alles persoonlijk verteld, en dat geheim heb ik zoet geheim gehouden. Ik wist het al eerder dan jou, dus. Jij hebt gewoon met je stomme kop Deina verleid, enkel om een hoge rang te krijgen. En Deina zal je net zo misbruiken als ze dat bij, "de zwarte hengst" had gedaan. Dan weet je ook wel. Dan zou ze je net zo hard weer dumpen. Heb je dat zelf nog niet door? Of ben jij degene die haar dumpt. Ik weet wel zeker dat jullie nog maar een paar maanden bij elkaar blijven. Misschien wel een paar weken. Maar ik weet meer dan je denkt opdonder,’ zei hij bitter, vals en gemeen. Het was zowel tegen de hengst als tegen Deina gericht. Hij kantelde zijn kop een en liet deze vervolgens weer terug veren. Hij krulde zijn hals en stond netjes met zijn voeten vierkant. En toen werd Deina boos. Een grijns sierde zijn lippen. De merrie kwam dreigend op hem af lopen, maar hij bleef even rustig staan. Zijn wenkbrauw vloog even omhoog. Hij keek de merrie even uitdagend aan. Ze had voor even zoveel kracht, niet zo vreselijk lang. En dat wist hij wel, dus hij liet het maar gebeuren. De witte merrie pakte hem bij zijn neus. Zijn oren vlogen naar achter. De tanden van de merrie sneden in zijn vlees, maar dat negeerde hij even. Zijn voorste benen waren het enige waarmee hij de merrie kon bereiken. Deze liet hij tegen haar knieën aan knallen. De merrie sleurde hem mee naar het pad. Hij wandelde gewillig mee, tegenstribbelen deed toch meer pijn. Toen de merrie hem los had gelaten, zei ze het woordje verdwijn tegen hem. Hij bleef staan. De merrie had vast wel meer te zeggen. Vervolgens iets over een goedzak. Hij schudde even zijn hoofd. ‘Ik? Goedzak? Moet je jezelf eens horen met je "lieverds",’ zei hij vervolgens droog tegen de merrie. De merrie zei nog wat, en na die woorden draaide hij zich rustig om. ‘Waarom riep je me dan überhaupt, als sinds het moment dat ik er ben wil je me weghebben. Dus waarom Deina riep je me, vraag dat maar eens aan jezelf,’ spuwde hij vervolgens uit. Ze liep weer naar de veulens en de hengst, hij liep er weer rustig achterna. Ze mompelde iets tegen de veulens en tegen de hengst wat hij niet kon verstaan. Hij stond weer bij de vier en keek de merrie toen aan. Hij schudde zijn hoofd even. ‘Om jullie familiereünie niet te verpesten zal ik weggaan. Maar Deina, je weet dat ik gelijk heb, en dat gelijk zal ik nog krijgen. Later zullen we het wel uitvechten,’ zei hij tegen de merrie. Hij zwiepte met zijn staart en keerde om. Hij sprong soepel over in galop en ging het pad af naar beneden. Hij keek nog even om. Zijn oren waren in zijn nek genesteld. Hij stak nog even zijn tong uit naar alle paarden daar. Hij keek vervolgens weer voor zich, en galoppeerde de berg af. Oplettend waar hij zijn hoeven neerzette.

Langzaam maakte ze haar pas, helemaal vergaand in haar dagdromen. Merkte niets op. Zo ook niet de hinnik van haar moeder. Ze liep gewoon door. Merkte de paarden niet op die in de verte stonden. Opeens klonken stemmen. De geuren drongen tot haar door. Net als de paarden waartegen ze bijna op botste. Ze schudde haar hoofd. Merkte dat de bonte koe bij de neus werd gegrepen door haar moeder. Ze keek zelfvoldaan toe. Toen ze de laatste woorden hoorde. Ging ze opeens dreigend voor haar moeder staan. Met haar gezicht naar 'bonte koe' toe. Ze snoof even. Haar oren plat tegen haar schedel. ''Het enige wat jij moet doen, is je arrogante muil houden. Weg gaan, en weten dat je gewoon een stomme bonte koe bent, die denk dat hij heel wat is.'' legde ze hem nuchter uit. Met haar prachtige stem geluid. Duvessa keek haar moeder aan. Lichtelijk bezorgd, ze kon niet dood gaan. Duvessa had haar training nog niet eens gehad. ''Moeder.'' Zei ze kalm. ''Hou vol.'' Vervolgde ze. Ze keek naar de twee veulens. ''Duvessa is de naam.'' Stelde ze zichzelf voor. Daarna richtte ze haar blik op de hengst. ''En wie ben jij?'' Vroeg ze kalm. Ze had hem wel eens gezien. Hij was best wel toegetakeld. Net als Deina.

De witte merrie negeerde het bonte veulen. Ze liep naar Night Dancer en zag dat de hengst vertrok. Ze snoof luid en zuchtte diep. Ze kon niet tegen dit. Ze had zin om de hengst te laten vechten en half doodgaan, dan wou ze hem eens horen. Deina keek op toen haar witte dochter tevoorschijn kwam. Deina luisterde naar haar woorden en drukte haar neus tegen het veulen. "Ik ben blij dat je er bent. Het spijt me dat ik dit allemaal niet heb uitgelegt. Dit zijn Djuna en Anaïs. Djuna was de dochter van Trust, maar door een gevecht is de merrie gestorven. Beschouw haar als je echte zus." Deina keek kort naar de twee veulens en dan naar haar dochter. Het was de enige dochter die écht veel respect voor haar had. Dat vond ze heel goed. Dat hoorde gewoon, respect. Wat er ook was. Ze zouden het later dan wel weer begrijpen. Deina zou het haar binnenkort nog uitleggen, maar nu niet. Dit wonder moest nu gedeeld worden, samen met de familie vrienden en leden.

Ze luisterde naar de woorden van haar moeder knikte even. En keek toen naar de twee veulens. De gene die net geboren was. Moest Anaïs zijn. Ze liep even een rondje om de twee heen. ''Welkom op deze wereld.'' Zei ze kalm. Het woord verschrikkelijk hield ze maar weg. Wetend wat de veulens misschien te wachten stond, misschien wel het zelfde lot als haar. Het zou zwaar worden voor ze. Maar waarschijnlijk zouden ze elkaar zien als tweelingen. Duvessa dacht het in ieder geval. Ze keek even naar het veulen van Trust, een goede vriendin van Deina. Ze bekeek haar even. Daarna richtte ze haar blik op haar moeder. ''Jij was ook bij het gevecht hé? Net als Night Dancer?'' Vroeg ze kalm. Ze wou het weten, ze moest het gewoon weten. Het maakte haar niet uit wanneer het kwam. Als het maar kwam. Duvessa was inmiddels alweer 10 maanden oud. En kon prima op haar eigen benen staan. Zo had ze dan ook zes maanden rond gelopen, alleen. Met niemand om haar heen. Geen vader, geen moeder. Geen kudde. Nu was er een nieuwe start, een nieuw begin. Ze keek even naar Night Dancer, haar nieuwe 'vader.' Ze zuchtte, ja, ze zou hem respecteren. Maar echt als vader zien? Nee. Dat niet. Dat zeker niet.