Anaïs come!

Stap voor stap verkende hij dream horses. Erg lettend op de vlammende pijn in zijn been. De hengst probeerde zijn passen tussen hinkelen en lopen in te laten lijken en hij ontlastte zijn achterbeen zoveel als hij kon. Verdere wonden waren niet erg en zijn litteken op zijn oog zat er al voor het gevecht. Jammer dat hij Deina moest laten leven want hij wou zijn tanden er wel eens goed in zetten. Vooral in de buik maar daar zat zijn veulen. Zijn bloed en dat moest Deina weten ook. Een van de redenen was om te laten zien dat híj zeker een deel van het veulen mocht opvoeden en zeker ontmoeten maar na het gevecht kreeg hij te horen dat het laffe hulpje van Deina er voor zou zorgen dat hij zijn trots niet te zien kreeg. Oscuro was nijdig en zijn veulen stond al op de wereld. Nu moest dat kleintje nog weten wie haar/zijn werkelijke vader was. Van hinniken wou hij niets weten, iedereen kon eropaf komen en dat was niet de bedoeling, nog niet. Dan maar lopen, ook al kostte het meer pijn. Gelijk bij de gedachte voelde hij dat hij niet langer kon lopen door de pijn maar het was waarschijnlijk niet gebroken, dan zou hij er niet eens meer op kunnen staan. Stil wachtte hij af, hopend dat hij zijn dochter te zien kreeg.

Anaïsje :3

Een jong veulen trippelde door de woestijn. Het was nog steeds herfst dus soms kwam de zon tevoorschijn en zorgde deze voor warme dagen. Zoals nu. De woestijn was ook een warm gebied, maar het veulen kende nog nergens iets van. Ze kende alleen eten, slapen, respect tonen en spelen. Meer niet en meer wilde ze nu nog niet leren. Ze had een luxe leventje, vond zijzelf. Samen met Djuna elke dag spelen en lol maken, eten bij mama en slapen. Heerlijk. Natuurlijk moest ze soms naar een bijeenkomst van de kudde, ze was alfa veulen. Ze was er stiekem best trots op. Al waren er meerdere zoals Djuna zelf, Cattivo en Duvessa. De rest kende ze niet. Het veulen geeuwde luid van haar eigen gedachten. Het was om moe van te worden. Het kleine dier sprong over een tak en draafde zacht rond. Sneller durfde ze niet want dan zou ze zeker vallen. Ze had hele lange benen en ze kende ze nog niet eens goed. Elke dag struikelde ze wel zeker vijf keer. Lastig. Ze zuchtte diep en draafde verder terwijl ze nergens oplette. Ze rook wel iets, maar ze kende toch niets. Het veulen was erg speciaal. Iedereen kon haar herkennen dankzij het omgekeerde hart, dat aangeefde dat ze inderdaad slecht was. Ze geloofde zelf dat het een teken was van.. Nee ze wist het niet. Ze kende het niet eens. Ze had zichzelf nog niet gezien in het spiegelbeeld, jammer.