Time for the next step.

De frisse geur die van de bomen leek af te rezen vulde haar neusgaten waarna ze goedhartig brieste. De herfst was een fijn seizoen, de bladeren waren verkleurd om zo prima gecombineerd te zijn met de zon die 's avonds onderging en eenzelfde kleur achterliet. Vogeltjes vloten - de lucht was prachtig helderblauw zonder haperingen; allemaal duidde het aan op een lekkere herfstdag die qua temperatuur voor iedereen te doen moest zijn. De geur die van haar eigen lichaam afkwam vermengde zich met de heerlijke geur die rondom de bomen hing, iets wat haar lichtjes deed irriteren. Zo sociaal als ze was deed dit haar humeur echter niet verpesten en ging ze gewoon door, net als altijd, met een kleine automatische glimlach haar lippen sierend. Haar zachte neus liet zich wat over de bladeren glijden die de grond verspreidde. Kleine wormpjes hadden zich eronder verstopt, tegen elkaar nestelend om een plekje onder een bepaald blaadje te bemachtigen. Ze hief haar hoofd weer op en vervolgde het smalle pad terwijl haar hoeven zich rondom de losslingerende takken werkten.
De hinnik van Sultan deed haar verbazen. Ze had niet verwacht op dit moment iets van Sultan te horen. Ze hadden wel vrije tijd en zagen elkaar ook zeer zeker. Maar alleen zat er vaak niet in, simpelweg omdat de kudde ook gewoon bij hun tweeën hoorde en het veel tijd en ruimte in beslag nam. Zo trok het ook de tijd wat in die ze echt samen konden doorbrengen, ook al zagen ze elkaar gelukkig erg vaak. Pearl merkte dat ze al dichtbij was, de geuren werden al heel snel sterker en bij elk stapje leek te toe te nemen. Klakklakklak. Ze brieste, snoof lucht in en draaide haar lichaam een kwartslag om als laatste door enkele bomen te stappen. En jahoor; het beeld van de zwarte hengst brandde binnen drie seconden in haar netvliezen. De glimlach op haar gezicht werd nog iets verbreed, waarna ze stopte en bij de hengst aankwam, op zo'n twintig centimeter van zijn door de zon glimmende lichaam. De hengstige geur zou vast al snel op te merken zijn, iets wat echter niet veel uitmaakte. Hengstig of niet, Sultan was gewoon altijd... Sultan. Niet als Volturi. Nee, zeker niet. Niet als Magic, zeker niet. Sultan liet haar nooit in de steek of deed nooit iets wat verkeerd was. Desondanks dat het haar allemaal niet kon schelen dat ze hengstig was was het niet iets wat ze weg kon proppen, een andere emotie was er namelijk wel. Je voelde je gewoon ietsjes anders als je hengstig was, moeilijk uit te leggen. Maar Nicolliebollie, jij begrijpt het wel. Stiekem was Parel gewoon een kleine hitsige pedo. En oké, daar ging mijn serieuze post naar de haai. Dus om serieus verder te gaan, ga ik nu verder in geweldige woorden die alles behalve onserieus zijn. Dank u.
"Sultan." sprak ze zijn naam uit, liet haar zachte neus langs zijn hals strijken. Ze ademde zijn bekende geur in en zuchtte lichtjes.

In een snelle reactie richtten haar ogen zich op die van Sultan. De herkenbare punten die de zwarte hengst altijd bij zich droeg waren zoals altijd weer aanwezig. Automatisch zuchtte ze tevreden en liet haar groene kijkers niet afwijken van zijn donkeren. Het was bijna niet te omschrijven hoe gelukkig ze zich voelde als ze bij hem in de buurt was. Ze voelde zich zo beschermd. Voor een kort moment sloot Pearl haar ogen en snoof zijn vertrouwde geur haar neusgaten binnen. Haar oren priemden ontspannen naar achteren terwijl ze de zachte neus van Sultan langs mijn hals voelde gaan. Een verwachtte prikkeling gierde door haar aderen die goed aanvoelden. De vogels die voorbij vlogen zorgden ervoor dat haar aandacht voor even verplaatste. De vleugels van de vliegende dieren maakten telkens na dezelfde aantal seconden hetzelfde geluid. Ze volgden elkaar allemaal - om met zijn allen aan te komen in een nieuw en meteen warmer gebied. Toen de zwerm uit zicht waren keek ze meteen weer naar Sultan en hoorde hoe zijn stem de stilte vulde. De stem die zoals gewoonlijk klonk alsof ze haar hele leven al bij hem was. Alsof ze nooit anders gehoord had. Eigenlijk was dit voor een deel ook wel zo; ze kende hem immers lang.
'Hé Sultan. Een tijd geleden gezien hoef ik niet te zeggen, we zien elkaar immers vaak.' reageerde ze, glimlachte even en knikte vervolgens. De geur van de kudde hing rondom hem. Geuren waren erin te herkennen. Geuren die haar ook erg bekend voorkwamen en ervoor zorgde dat ze precies wist wie wie was en wie tot de kudde behoorde. Rondom haar bonte lichaam zou insgelijkse geur ook hangen, bedacht ze.
Het zonnetje brak langzaam verder door, en op het moment dat hij bovenaan de hemel stond en de bomen doorboorde verdween hij alweer. Jammer. De warmte bleef wel hangen; je kon voelen dat de zon aanwezig was ook al was hij op het moment zelve zo goed als onzichtbaar. Opnieuw hoorde ze zijn stem de nieuwe stilte doorboren. Een stilte die niet ongemakkelijk was. Het was eerder een stilte die tussen een aantal woorden zat omdat beiden in eigen gedachten waren voor een kort momentje. Hij meldde dat hij een vraag had. Voordat ze kon antwoorden reageerde hij weer. 'Wat zou je ervan vinden om een veulen te nemen?' Iets wat ze niet verwacht had. Ze hield haar hoofd een heel klein tikkeltje schuin en liet de woorden op haar inwerken. Wilde hij dat? Dat wist ze niet. Toch was het naar haar mening positief en wist ze haar eigen ideeën en wil aan het te bundelen.
'Dat zou ik graag willen, Sul.' antwoordde ze toen. Zonder na te hoeven denken had ze eigenlijk een antwoord klaarliggen. Het leek haar een fijn idee. Een klein beestje dat van hun samen was. Die ze konden opvoeden, konden leren. Door zijn brede glimlach verscheen ook op haar hoofd een glimlach. Haar groene ogen stonden vrolijk zoals altijd en ze raakte de warme neus van Sultan even aan.