Time to say goodbye to my fear (Only Remember!)

De zon straalde door de bomen heen, die nu dichter op elkaar begonnen te staan. Alsof ze liepen. Sunset schudde een laagje sneeuw van zich af en stapte verder het wilgenwoud in. Het was er mooi! Wie weet hoe mooi het was als het zomer was! Ze zou er zeker gaan kijken. Boven zich hoorde ze vogels vliegen, die waren opweg naar het warmere gebied, misschien wel buiten DH. Als zij vleugels had.. Wat zou dat heerlijk zijn! Ze grinnikte, maar ja, ze was wat ze was, en daar was vast wel een reden voor. Ze hoorde hoefstappen in de verte en draaide haar oren naar het geluid toe. Zenuwachtig begon ze harder te lopen, toen de geur haar neusgaten berijkte draaide ze zich angstig om. Ja, het was een hengst. Ze snoof angstig en stapte achter uit, haar hoofd ging steeds meer naar beneden, het wit van haar ogen was te zien, en ze keek de witte hengst bang aan. Wat ging hij doen?

[Alleen Remember dus]

Het was hier koud. Heel erg koud. Remember grinnikte in zichzelf. Waarom was hij hier ook naartoe gekomen? Om even zijn hoofd leeg te maken. Leeg te maken van alle ellende die erin zat. Maar hoe kon hij zo naief zijn. Natuurlijk kon hij niet zomaar ontsnappen. Dat kón gewoon niet. Hij moest er mee omgaan. Zacht zuchtte hij. Witte wolkjes stegen op in de lucht. Het was hier gewoon te koud voor hem; hij wilde hier niet zijn. Langzaam zette hij een stap in de sneeuw. gelijk zakte Remember weg in de sneeuw. Niet al te ver, maar wel zo ver dat het hinderlijke zou zijn als hij zou gaan lopen. Maar ja, dat gaf hem niet. Zo dacht tenminste aan wat anders. Langzaam ploeterde hij voort. Bedachtzaam keek hij over de sneeuwvlakte. Zo ver als hij kon kijken zag hij een witte laag, weerspiegeld met de heldere lucht. Hij glimlachte en voelde hoe zijn warme adem langs hem verdween. Moeizaam vervolgde hij zijn weg, verder de sneeuwvlakte op. Remember had geen enkele reden om hier te zijn; met de ijzige kou. Maar het hinderde hem niet zo. Hij voelde zich wel op zijn gemak. Na een tijdje ploeteren meende hij opeens iets te horen. Remember stond stil en dacht een zacht gehinnik te horen, paniekerig. Als een jong veulen. Met zijn bruine ogen keek Remember naar de richting van het geluid. Maar hij zag niks. Zijn bruine kijkers gleden nog steeds over het gebied. Hij zuchtte. De horizon kwam al. Het was altijd weer prachtig. Iedere avond weer. Hier kon hij niet overnachten. Hij moest dus voor nacht bij het wilgenwoud zijn. Of ergens in die richting. Hij zuchtte. Galoppeerde toen aan. Stoof over de sneeuwvlakte. Uiteindelijk kwam het grote gebergte in zicht. Ja, dat was het reusachtige drakenberg. Eens zien of hij er dit keer doorheen kwam, zonder het tegenkomen. Van een of andere slechtzak, of beer, of wolf. Wat toch wel erg lastig was. Met enige moeite galoppeerde hij de berg op. Keek even rond. Niets te bekennen. Geen beer, geen wolf, geen slechtzakje. Nope niemand, en niets. Oké, op naar de zee. Hij keek even over het gebergte uit. Daar zag hij het al. Het begin van het wilgenwoud. Hij galoppeerde de berg af, racete over het zand. En stoof door de bossen. Uiteindelijk stond hij stil. Gewoon ergens midden in het woud. Zonder er erg in te hebben. Viel hij in een diepe slaap. De volgende middag alweer. Liep hij een merrie tegen het lijf. Een leuk ijslandertje. Vrolijk, en vriendelijk keek hij naar de merrie. Hij kon het wit in haar ogen zien. Blijkbaar was ze erg bang voor hem. Was hij nou zo eng? Even keek hij in zijn spiegelbeeld in het meer. Nee toch? Nee, dat kon niet. Zijn hele uitstraling was harstikke vriendelijk. ''Hallo, ik ben Remember en jij?'' Vroeg hij maar vriendelijk om haar gerust te stellen. ''Waarom ben je bang? Ik doe je heus niets hoor. Ontspan maar. Ik bescherm je veel liever, voor dieren die je wel iets doen.'' Stelde hij haar nogmaals gerust. Hij keek even rond. Ze rook opzich wel naar een kudde. Maar dat kon hij natuurlijk fout hebben.

''Hallo, ik ben Remember en jij?'' Vroeg hij maar vriendelijk om haar gerust te stellen. ''Waarom ben je bang? Ik doe je heus niets hoor. Ontspan maar. Ik bescherm je veel liever, voor dieren die je wel iets doen.'' Stelde hij haar nogmaals gerust. Sunset keek wat verbaast en hief haar hoofd iets. Maar nog steeds laag. "Sunset" zei ze zachtjes. Ze stapte nog wat naar achter voor ze haar hoofd echt durfde te heffen. "Is een lang verhaal...." zei ze zacht. Sommige paarden hadden zich eraan geïrriteerd omdat ze zo zachtjes sprak. "Slechte ervaring met hengsten" zei ze ter bevestiging, maar ze vroeg zich af of de hengst het wel had gehoord, aangezien ze die woorden we heel zacht had uitgesproken. Toch zag de hengst er niet kwaad uit. Helemaal niet zelfs. Hij was alleen groter dan zij.

Remember glimlachte nog steeds van hier tot tokio. Hij luisterde aandachtig naar haar woorden. Wat ook nodig was, aangezien ze heel zacht praatte. Maar hij ergerde zich er niet aan. Helemaal niet zelfs. Het maakte hem niet uit, hoe hard of zacht een dier praatte. Zolang het maar aardig was. En niet slecht. Jep, hij verafschuwde slechte paarden echt heel erg. ''Ik wil je wel helpen. Wil je me dan wel het hele verhaal vertellen. Ik heb de tijd. Als je het niet wilt maakt het me niet uit hoor.'' Zei hij vriendelijk en kalm. Zijn staart zwaaide even wat heen en weer. Hij keek rond, en brieste zacht. Hij zwaaide nogmaals met zijn staart, niet om de vliegen te verjagen, want die waren er allang niet meer. Nee, het was gewoon een gewoonte geworden. Het hielp ook een beetje tegen de verveling. Niet dat hij zich nu verveelde. Nee, hij kon zich altijd prima vermaken, met het kijken naar de prachtige stromingen. Het horen van het gezang van de vogels, en die van de wind. Of het bestuderen van de kleine of grote bos dieren. Met name de herten. Die beesten vond hij prachtig. De wilde zwijnen vermeed hij liever zo veel mogelijk. ''Zit je misschien in een kudde?'' Vroeg hij uiteindelijk vriendelijk, en een beetje nieuwsgierig om de stilte te verbreken. Weer zwaaide hij met zijn staart. Zonder zijn flanken te raken. Dat deed hij meestal niet. Het veroorzaakte altijd van die rare striemen, als je het maar vaak genoeg deed dan. Zonde van de huid. Hij kon niet begrepen hoe die slechte ervan hielden. Van die littekens, en wonden. Hij vond het zelf afschuwelijk, en bovenal erg lelijk. Hij verafschuwde dan ook het grote litteken op zijn linkerbeen. Hij strekte zijn been even uit. En keek toen naar zijn been. Waarnaar hij weer recht ging staan.

~af~

''Ik wil je wel helpen. Wil je me dan wel het hele verhaal vertellen. Ik heb de tijd. Als je het niet wilt maakt het me niet uit hoor.'' Zei hij vriendelijk en kalm. Sunset dacht even na. Zou ze het durven? Ze wist het niet... ''Zit je misschien in een kudde?'' Vroeg hij uiteindelijk vriendelijk, en een beetje nieuwsgierig om de stilte te verbreken. Sunset knikte. "Ja, ik zit in QS, zit jij in een kudde?" Vroeg Sunset. "Maar goed, je vroeg me het verhaal te vertellen. Ik ben geboren buiten DH, een jaar geleden. In een kudde, mijn ouders werden vermoord, omdat ze niet mochten dekken. De zoon van de leider was slecht, en nam de kudde over, die ook slecht werdt. Ze hielden mij gevangen, en gebruikten mij als ze boos waren; dan mochten ze zich op mij af reageren. En één keer was ik bijna gedekt, maar ik kon de hengst niet dragen..." ze fluisterde bijna, bang dat ook Remember ineens om zou slaan, en ook zo zou worden.