Goodbye my good friends, time for the story to end. {Saronse}

Spoiler:

Saronse zijn ogen gleden rustig om zich heen. Zijn laatste uren in Dream Horses waren bijna ten einde. Saronse zal een lange tijd uit Dream Horses zijn. Hij heeft alleen maar twee verwittigt voor zijn vertrek. Kai en de wolvenpup Iki. Hij wilde de rest niet van streek maken. Kai zal hen wel verwittigen dat hij een tijdje weg zal zijn. Saronse ademde rustig. Hij richtte zijn ijs blauwe ogen naar het lange gras dat danste in de wind. De zon scheen aangenaam. De wind blies lekker rustig. Ze speelde met zijn zwarte manen. Dream Horses is er zo mooi. En groot, genoeg ruimte voor iedereen en voedsel genoeg. Ja, Saronse heeft van dit makkelijke leventje genoten. En hij leerde vele kennen. Die vreugde in zijn leven brachten. Visual, de taaie kleine merrie. En Kai, rustig en ontzettend lief. Dat gold ook voor voor Merle en Ravena. Saronse sloot zijn ogen en glimlachte even toen hij de paarden voor zich zag verschenen. Ieder had zo'n leuke persoonlijkheid. Het was beter voor ze dat ze veilig in Dream Horses blijven. De vorige keer liep het bijna mis. Saronse wist dat het niet zo slim was. Hij had ze verdomme in gevaar gebracht. En dat hadden ze alleen maar voor hem gedaan. Saronse liet zijn hoofd even zakken en slikte even om zijn droge keel te verlichten. "Ga Saronse, maar zonder je vrienden..." Dwaalde door zijn hoofd. Gahana had Saronse een lichtje doen oplichten. Door haar heeft hij besloten om door te gaan. Het was beter zo. Ze had gelijk. Saronse nam een grote hap adem en ging verder. Saronse keek op naar de plek waar hij en zijn vrienden bijeen waren gekomen. Saronse glimlachte even teder bij de verrukkelijker herinneringen. "Wij zullen er altijd voor je zijn!" Saronse klemde zijn tanden op zijn kaken. Het voelde alsof iets hem tegen wou houden. Het leek of hij voor het ene deel niet weg wou. Saronse schudde de domme gedachten weg. Neen, hij kon niet blijven! Het is tijd voor de waarheid. Saronse zal niet terug keren totdat hij nu eindelijk weet wat er nu gebeurt is. Saronse keek nog één keer achter zich. Daarna keek hij voor zich uit. Hij verliet Dream Horses.

(Een paar uur later)

Het landschap om Saronse heen was ondertussen veranderd. De zachte sompige grond was nu hard en gestrooid met scherpe stenen. Saronse keek voor zich uit. Het is nu zo stil. Hij kneep zijn ogen voor heel even dicht. Het was natuurlijk fijner om het gezellige gebabbel van zijn vriendinnen te houden. Nu was er alleen maar de stilte die hem gezelschap hield. Maar iedereen was tenminste veilig. Dat was het belangrijkste. Saronse voelde hoe de scherpe stenen in zijn hoef prikten. Hij moest voorzichtig zijn, of hij loopt nog fatale scheuren op. Zijn lange zwarte manen vielen voor zijn stoere ogen. Die zelfzeker waren. Ze gleden naar de kleurige hemel. Het begon te schemeren. "Verdomme!" Vloekte Saronse tegen zichzelf. Hij zal nu tijdens het donker in de bergen moeten gaan klimmen. En het werd nog erger. Saronse kon de vochtige lucht opvangen. Regen was op weg. Net het zelfde op de dag dat Saronse verdwaald was. Uitgehongerd, uitgeput, totaal verward en wanhopig. Die dag toen zijn kudde verdween tijdens de aardbeving. Die een grote verwoesting in zijn territorium achter liet. Saronse liet zelfzeker door. Maar hij moest nu eenmaal verder gaan. Geen tijd om te wachten totdat het dag werd. Saronse begon krachtig te draven. Zijn spieren zijn stevig en groot. Zijn gitzwarte manen dansten als wilde golven. Hij moest zijn krachten besparen. Saronse had al een gevoel dat hij het straks nodig zou hebben. Zijn hoeven knetterde op de kiezeltjes. Hij liet een grote stofwolk achter. Het leek hem te achtervolgen.

(Na nog enkele uren later)

Het was laat in de nacht voordat Saronse eindelijk bij de gesleten rots muren kwam. Het was donker, Saronse kon de roofdieren hongerig schreeuwen. Het liet hem herinnerend toen hij en zijn vrienden vluchten voor de roofdieren. Saronse werd gek om steeds maar herinnerd te worden aan de naarste dingen te denken. Grommend wurmde Saronse zich in de zeer smalle spleet van de rots. Daarna moest hij door een eindeloze lange gang. Het was er verschrikkelijk smal en donker. Het leken wel twee lange grote muren. Maar Saronse voelde echter geen angst. Het enige waar hij aan dacht is aan diegene die hij lief had. En zij wachten op hem. Saronse liep door. Opeens hoorde hij de donder al. Regen viel met bakken uit de lucht. Zijn gevlekte nat werd binnen enkele minuten al doorweekt. Saronse liep gehaast door. Probeerde zo min mogelijk lawaai te maken. Onder Saronse zijn hoeven stroomde een klein riviertje. Vanwege de regen was er nu zoveel water dat nergens kon ontsnappen. Het werd gevangen door de glibberige koude rotsen. Saronse moest iets hoger klimmen om verder te kunnen. Opeens verloor hij zijn grip met zijn achterbeen en viel vooruit op de grond. Saronse kreunde even van pijn. "Grr wat ben ik toch ook zo lomp!" Mopperde hij. Saronse bleef nog even op de grond liggen. Nu had hij hier en daar modder vegen. Saronse rook iets onheilspellend. Saronse richtte zijn blik naar de kleine opening in de rots. Te klein voor Saronse om in te gaan. Maar dat was hij al niet van plan. Die geur kwam daarvandaan. Saronse zette zich recht. Ineens scheurde een bliksemschicht dicht in de buurt van de opening. Opeens zag Saronse een wolf, dat net ten aanval schoot. Saronse ontweek die grote scherpe tanden nog maar op een haartje. "Sh*t" Vloekte Saronse. Hij had zich rotgeschrokken toen hij plots de gedaante zag verschijnen. De hongerige wolf draaide zich al gauw om om de volgende aanval te plegen. Hij ontblote zijn griezelige lelijke mond. Slijmen blunderde uit zijn stinkende bek. Er zat vieze groene snot rond zijn neus. Dit dier was duidelijk heel ziek. Deze plek was dan ook altijd koud en veel te vochtig. Het was ook ontzettend graad mager. Saronse nam het beest niet kwalijk. Het wilde alleen maar eten en overleven. Maar het was HIJ of de wolf. En het was Saronse's tijd niet. Nog niet. De regen begon nog harder. Saronse blies het water regelmatig uit zijn neus. Opeens voelde hij een ferme beet in zijn achterbeen. Saronse kon zijn evenwicht niet houden en werd neer gehaald. Met een smak viel Saronse de harde grond op. De wolf deed zijn best Saronse neer te houden. Maar zonder succes. Saronse mikte zijn tanden in de rug van de wolf. Het dier liet jankend los waardoor Saronse het dier de muur op smeet. Opeens was Saronse omsingeld door echt een stuk op 8 wolven. Die op de bergen en rond hem op de grond stonden. Ze joegen hem tot hij tegen de muur gedrukt werd. De wolven keken hem verlangend aan. Ze hadden ontzettend veel zin om zijn lichaam te verscheuren. Saronse zocht haastig naar een uitweg. De tijd tikte. Net op het moment dat alle wolven op hem af schoten sprong Saronse over de muur van wolven heen en galoppeerde met veel snelheid weg. Saronse klemde zijn tanden pijnlijk op zijn kaken. Zijn verwonde achterbeen deed pijn. Die is goed beschadigd. Saronse zakte bijna door zijn benen. Hij kon de opgewonden wolven vlak achter zich horen. Saronse keek om zich heen. Hopend dat hij een idee kreeg om te kunnen ontsnappen. Want als hij zo door gaat zouden ze hem inhalen en pakken.

De donder dreunde heftig. Bliksem raasde voorbij Saronse. In de regen plassen vormden er duizenden kleine kringetjes door de druppeltjes. Saronse lag languit op de grond. Hij brieste vermoeid. Zijn ijs blauwe ogen staarden naar boven. Naar de donkere hemel dat regelmatig op lichte. Hij klemde zijn tanden op zijn kaken van pijn. Zijn lichaam deed pijn en was oververmoeid. Hij voelde de scherpe tanden in zijn lichaam drukken. Steeds dieper en dieper. Was dit het einde? Saronse sloot vermoeid zijn ogen. Vermoeid van die pijn. Even zag hij Minty voor zich. Het huppelde vrolijk naar Saronse. Het werd wazig. Opeens.... hoorde Saronse gerommel. Het was niet de donder. Saronse hief verbaast zijn hoofd omhoog en keek achter zich. Daar zag hij een grote golf van regenwater op hem afkomen! De wolven lieten Saronse van schrik los en probeerde uit de greep van de woeste golf te ontsnappen. Maar helaas! Saronse sprong wankelend recht en probeerde aan die wilde golven te ontsnappen. Maar hij was gewoon te zwak en te langzaam. Ze kreeg hem te pakken. Saronse werd meegesleurd. De krachtige golven trokken hem dieper en dieper. Saronse vocht tegen het water. Probeerde zo lang mogelijk boven te halen. Hoe gaat hij ooit uit deze wilde zee ontsnappen? Saronse kon niet meer vechten en zakte dieper het water in. Bloed van zijn wonden dansten om Saronse heen. Saronse zag een vage bliksemschicht boven het water scheuren. En toen werd alles zwart.

Saronse lag wijd op de grond. Zijn wonden waren nog steeds heftig aan het bloeden. En even leek het of hij overleden was. Doodgebloed, verdronken of onderkoeld. Opeens knipperde hij verward met zijn ogen. Zijn omgeving was even wazig en hij voelde zich nog een beetje verdoofd. Voor even voelde hij niets... Saronse opende zijn ogen nu volledig. Zijn ijs blauwe ogen schitterden levenslustig. Hij hief verzwakt zijn hoofd op en voelde pijn schuiten door zijn gehele lichaam schieten. Saronse kneep zijn ogen toe van pijn en klemde zijn tanden op elkaar om die helse pijn nu uit te schreeuwen. Saronse probeerde de omgeving in zich op te nemen. Mist... Overal mist. Hoe was hij hier nou weer terecht gekomen? Saronse was nog kletsnat. En hij had het verrekt koud. Maar Saronse stapte dapper op. Even liet hij zijn hoofd hangen om op adem te komen. Zijn lange zwarte manen vielen over zijn mooie ijs blauwe ogen. De wind likte aan zijn verse vleeswonden. Hoe lang zou hij nog leven? Saronse moest snel genezend planten extracten zoeken om te voorkomen dat zijn wonden niet ontsteken. Helaas moest hij hopen dat het bloeden spoedig zou stoppen. Saronse voelde zich rot. Hij was uit geput en had overal pijn, En koud, en zijn hoofd bonkte wild. Saronse keek achter zich en zag de muren rotsen vaag. In die rots zat een grote zwarte opening. Waarschijnlijk kwam hij daarvandaan. Misschien dat hij aangespoeld was of zo :'). Saronse wist het niet. Het maakte ook niet veel uit. Hij moest nu verder gaan. Saronse deed zijn best om de pijn te negeren. Helaas kon hij niet voorkomen om de bloedsporen achter te laten. Saronse mankte heftig en wist maar heel moeilijk zich in evenwicht te houden. De mist was ontzettend dik. Saronse kon niets zien. Saronse beet op zijn lip. Er was niets te zien. Alleen mist. Hij kon zelfs de grond niet zien. Waar was hij in godsnaam? Toch niet in de hemel of zo? Vast niet, want hij voelde de pijn en de vermoeidheid. In de hemel ging dat toch niet zijn?

Uren later

Uren gingen voorbij. Saronse had het gevoel dat hij rondjes aan het lopen was. Hoe langer hij stapte hoe moeilijker hij het had. Saronse leek ook te hypnotiseren. Hij zag dingen die er niet zijn. Saronse had koorts en was in kritieke toestand. "Saronse, hier zo. Hier moet je zijn...." Weerklonk een geestachtige stem. Het herhaalde steeds en veranderde steeds van plek. Saronse probeerde het te volgen. Hij hoorde gelach en zag vage paarden in de mist die hem aankeken. Was het nou echt? Of verbeelde hij het zich maar allemaal? "W... Wa...t?" Plots zakte Saronse oververmoeid op de grond. Hij hijgde uitgeput. Probeerde nog zijn benen te dwingen hem terug recht te zetten. Maar zonder resultaat. Alles begon rond hem te draaien. Saronse ging op zijn zei liggen. Hij mocht niet opgeven! Hij moest doorgaan! Saronse kon zijn ogen niet open houden. Ze werden dicht gedrukt. Bizarre dromen vergalde zijn vredige rust. Nachtmerries, over wat hij allemaal had meegemaakt. Ze flitsten allemaal voorbij hem. Van zijn geboorte tot nu.

Een dagje later. :')

De zon scheen fel in de ogen van de roerloze hengst. De mist leek verdwenen te zijn. Grote gieren vlogen nieuwsgierig rond Saronse. De hongerige aaseter wilden zeker zijn dat dit een dood lichaam was. Maar het leek ernaar uit dat dit dier dood is. Het heeft al eindeloze lange uren geen enkele beweging gepleegd. De vogels landen met een plof op de grond en sprongen op Saronse om zijn vlees er af te rukken. Opeens vlogen zijn ogen wild open en sprong hij wild overeind. "Wat krijgen we nou?! Zie ik er dood uit of zo?! Ik zal jullie *%/SKZ02@@@" Riep Saronse woest. De vogels waren verschrikkelijk hard verschoten en maakten dat ze weg waren. Saronse keek ze beledigd na. "Vervloekte beesten!" Mompelde hij nog even. Saronse keek verward om zich heen en wilde zich omdraaien. Opeens voelde hij nog een pijnlijke steek in zijn buik en achterbeen. Waardoor Saronse door zijn voorbenen zakte. Hij kreunde even van pijn en beet op zijn lip. Hij moest nu verder gaan. Saronse ving het gebied op. Nee maar! Hij was er bijna, dit was het MoerasWoud. Een heel groot gebied met heel veel moerassen. Een zeer gevaarlijke plek. Als hij dit gebied overstak was Saronse eindelijk in zijn geboorteland. Saronse voelde zijn verse vleeswonde klagen. Saronse moest nu heel voorzichtig zijn. Die moerassen waren heel vuil en deden zijn wonden niet veel goeds. Saronse begon weer verder. Hij dacht alleen maar aan één doel. En dat was zijn kudde vinden! Saronse had het gevoel dat hij ze dit keer zal vinden. En dat hij nu heel het verhaal weet. Hoe is het ten einde gekomen? Maar diep van binnen wist Saronse dat hij niet blij zijn. Saronse had een sterk gevoel dat hij dingen gaat zien die hij helemaal niet wou zien. Saronse kneep zijn ogen dicht. Hij moest volhouden. Hij moest dit gewoon doen!!

Een klein uurtje later

Bijpassend liedje

Saronse keek alert om zich heen. De grond was sompig. De bomen zagen er vreselijk uit. Het stonk naar van alles dat rotte. Saronse beet heftig op zijn lip. Zijn wonden klaagden heftig. Saronse voelde zich vreselijk zwak. Maar hij voelde de adrenaline. Hij zette door tot het einde. Saronse hoorde een grommende geluid. Saronse wierp een blik achter zich. In het moeras zat een grote dikke krokodil hongerig naar Saronse te loeren. Saronse wist dat hier heel veel sterke krokodillen leefden. Hij heeft dit gebied al vaker in getrokken. Hongerige ogen werden op hem gericht. Saronse kon het voelen. Zwarte kraaien volgden Saronse. Hun ogen werden aandachtig op Saronse gericht. Saronse negeerde ze en richtte vooral zijn aandacht op waar hij zijn hoeven plaatsten. Zolang dat hij op de vaste gronden liep had hij een voordeel om de krokodillen voor te blijven. Maar het was niet altijd simpel. Het moeras had de zelfde kleur als die moerassige grond. Groen en bruin. Saronse zwiepte met zijn lange zwarte staart. Zijn prachtige vlekken patroon waren verstopt onder modder en bloed. Na een tijdje moest Saronse plots stoppen. Hij zag alleen maar moeras water. Nergens een hard stuk om over te steken. Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden nadenkend om zich heen. Er moest hier toch een oplossing zijn? Zijn oog viel plots naar een grote stamboom dat over het moeras lag. Het was groot genoeg voor Saronse om er op te lopen. Het zag er wel heel gevaarlijk uit. De boom was glibberig. De kans bestond dat hij er van af zou glijden. Zou hij het risico nemen? Saronse keek nadenkend om zich heen. Als hij voor de omweg koos kon hij wel eens weer nog langer onderweg gaan. Saronse besloot maar voor de korte weg. Saronse sprong de boomstam op. Even kraakte het bij het voelen van Saronse's gewicht. Saronse bleef roerloos staan en hoopte dat de boom verder geen nare kuren toonde. Na een lange tijd deed Saronse nog enkele dappere stappen. De stam deed verder niets dus ging Saronse weer verder. De boom was best groot. Heel groot. Saronse was nu zeer alert. Voor het minste geluid stond hij stil en bekeek hij de situatie. Saronse zijn recht voorhoef slipte even over de glibberige boomstam. Saronse stuntelde een paar passen verder en vocht tegen de zwaartekracht. Het lukte Saronse stil te staan. Saronse zuchtte opgelucht. Nou had hij toch wel geluk gehad. Hij was bijna het moeras in geslingerd! Saronse ging weer voorzichtig verder. Na een goeie stukje kwam de lange grote boom aan zijn einde. Saronse kwam aan bij zijn verrotten takken. De zwarte kraaien vlogen lachend over Saronse heen. Saronse keek ze chagrijnig aan. "Wat is er zo grappig?" één van de vogels ging voor Saronse op de boomstam zitten. Het keek Saronse aan met zijn ijs blauwe ogen en grinnikte vals. ,, Als je beter kijkt zie je dat de boom eindigd in het moeras. Nog een klein stukje en je had de vaste grond gehaald. Wat ga je nu doen? Omkeren en je verspilde tijd proberen in te halen? Of je gaat een heeeeel klein stukje in het moeras?'' Zijn stem klonk gespeeld en gemeen. Het diertje keek Saronse duister aan. Benieuwd naar wat Saronse voor zou kiezen. Saronse liep naar het laatste stuk van de boom tot hij niet meer kon. De vogel vloog weg toen Saronse op het afliep. Het ging in de tak zitten en keek vermakelijk toe. Saronse staarde voor zich uit. Hij zat in een dilemma. Het was inderdaad nog een klein stukje in het moeras. En hij zou heel veel tijd verspillen om terug te keren. Misschien was het dom. Saronse wist dat het veel te gevaarlijk was. Maar hij had geen keus. Saronse zijn ogen gleden alle kanten uit en zag de krokodillen gespannen wachten. Saronse moest gewoon zo snel mogelijk galopperen. Misschien had hij dan nog een kans. Saronse wachtte even gespannen af. Hij moest onverwachts springen. Het was doodstil. Opeens sprong Saronse het moeras in. De modder kwam juist tot over zijn onderbuik. De vuiligheid deed zijn wonden totaal niet goed. Maar Saronse had geen tijd om daar aandacht aan te schenken. Hij zag de krokodillen in de aanval schieten. Het was te verwachten dat ze dat gingen doen. Alles leek wel in slowmotion te gaan. Saronse zag langzaamaan hoe de dieren hem omsingelden. Het moeras water uitsprongen en hem op een haartje miste met hun enorme muilen. krokodillen hun bijt kracht is 5 maal sterker dan die van een rotweiler. Dus Saronse wilde zeker niet door zo'n beest gepakt worden! Saronse zag plots een krokodil voor hem springen. Hoog in de lucht in zijn richting. Saronse remde heftig en ontweek hem nog maar net. Hij sprong op een krokodil en lande veilig op land. Een krokodil sprong nog naar Saronse's richting in de hoop Saronse toch mee terug het water in te sleuren. Maar Saronse sloeg het terug enkele meters in het water door met zijn achterhand te schoppen. Saronse hijgde heftig door de inspanningen. Zijn lichaam was heel warm en hij voelde nog steeds de adrenaline. Saronse keek heftig achter zich toen hij de krokodillen hoorde grommen en uit het moeras klom. Saronse schoot in de galop. Op naar huis. Hij hoopte op antwoorden.

Een dagje later

Saronse stapte moedig verder. Ondanks de helse pijn dat hem achterna liep. Zijn wonden waren zwaar ontstoken. Soms moest Saronse even stilstaan om even de pijn weg te werken. Wat het was echt ondragelijk. Saronse zat in een zeer kleine grot. Opeens zag hij een vaag licht voor zich. Saronse vergat even de pijn en liep verder. Het licht werd feller en feller. Voor hij het wist stond hij op een afgrond. Saronse keek triest voor zich. Hij zag een verwoest landschap voor zich. Zijn thuis, dat eens verschrikkelijk prachtig was. Een grote eindeloze groene vlakte met hier en daar wat bomen en struiken. Voor de rest waren de heuvels gevuld met gras en bloemen. En een stralende blauwe hemel. Enkele zuivere rivieren passeerden het gebied. Maar nu.... Het enige wat nu te zien was waren rotsen. Je zag dat hier verwoesting was geweest. Er was alleen maar wat rotsen te zien. Hier en daar zag je al wat groen. Het herstelde maar langzaam. De wind streelde Saronse strelend. Zijn enige troost. Saronse bleef er uren staan. Kijkend en nog steeds niet gelovend van wat er gebeurd was met zijn prachtige geboorteland. Maar uiteindelijk dwong hij zichzelf het los te laten en nu de zoektocht te starten. Saronse had totaal geen idee waar hij zou moeten beginnen.

Uren, uren, uren later :')

Uren waren verstreken. Saronse heeft nog steeds niet gevonden. Saronse was uitgeput. Maar hij wilde niet opgeven. Niet nu hij zo dichtbij was. Saronse keek naar de lucht. Ineens vielen er regendruppels naar beneden. Verrukt ging Saronse even genietend staan. Al het vuil dat in zijn wonden plakten werden weg gewassen. En het deed verrassend goed. Het regende steeds harder en harder. Saronse zocht naar een schuilplaats. Saronse vond een opening in een rots. Daar kon hij voorlopig in schuilen. Saronse draafde haastig naar binnen en schudde zich eens uit. Saronse probeerde enkele wonden te bekijken aan zijn billen. Hij zag de etter er uit druipen. ''Verdomme! Dit kan mijn dood nog eens worden!!,, Vloekte Saronse tegen zichzelf. Saronse keek toen dieper de grot in. Iets trok hem aan. Wat dat wist Saronse niet. Zonder te aarzelen ging Saronse dieper de grot in. Het werd donkerder en donkerder. Waarom verspilde hij zijn tijd eigenlijk? Hij hing maar wat rond en deed maar wat. Maar Saronse had echter geen idee wat hij moest doen. Waar zocht hij eigenlijk naar? Naar antwoorden? Hoe gaan deze beantwoord worden?

Na enkele uren later

[url=Brand X Music - Innocence of Youth ( Female Voice )]Bijpassend liedje[/url]

bijpassend liedje

Na een tijdje liep het plots dood. Saronse keek zoekend om zich heen. ''En wat nu Saronse?,, Saronse zijn oog viel op wat licht dat ontsnapte tussen de stenen. Saronse bekeek het goed. Het leek wel dat dit pad ingestort was. Misschien dat hij... Saronse nam een goede aanloop en knalde tegen de stenen muur aan. Het bewoog maar een klein beetje. Saronse gromde krachtig en sprong woest achteruit. Waarom had hij zo'n sterk gevoel dat zijn vragen achter die muur beantwoord zou worden? Saronse sprong nog eens tegen de muur en nog eens en nog eens. Steeds harder en harder. Saronse nam nu een grotere afstand en ramde zo hard hij kon tegen de muur. Hij schreeuwde het krachtig uit. Saronse brak door de muur. Hij knipperde met zijn ogen omdat zijn ogen nog aan het plotselinge licht moest wennen. Saronse rook een stank. Iets rottend. Hij keek op. Plotseling verstrakte zijn hoofd heftig. Hier en daar lag een levenloos paard op de grond verspreid. Graad mager, totaal uitgehongerd. Saronse bewoog even niet. Zijn ogen gleden geschrokken om zich heen. Opeens zag hij tussen de lijken een kleine witte veulenlichaampje. Saronse galoppeerde er ongelovig naar. "Minty?! Nee lieve god nee!!" Saronse drukte hartverscheurend zijn gezicht tegen het hare. Zijn zwarte haren vielen over haar gezicht. Haar ogen waren nog wijd open. Haar glinstering was weg. Saronse huilde met veel verdriet. Het kleine levenslustige diertje was omgekomen. Ze was aan hongersnood gestorven. "Het spijt me verschrikkelijk Minty... Ik was diegene die je had moeten beschermen..." Fluisterde Saronse hees in haar oor. Saronse gleed met zijn neus over haar ogen en slot ze dicht. Hij ging bij ieder paard langs en deed hetzelfde. Hij sloot de ogen dicht. Er waren veel slachtoffers gevallen. Saronse keek om zich heen en zag een muur van rotsen om zich heen. Ze konden er niet uit. Saronse schreeuwde kwaad. Zijn kudde vond hier een gruwelijke dood. En dit was allemaal zijn schuld. Hij was de leider. Hij had hier moeten zijn. Waarom is hij nog verdomme in leven? Dit wilde Saronse niet. Iedereen die hij lief had, iedereen die hij koesterde ligt hier. Jonge en oude paarden. Door de honger overleden. Saronse liet verloren zijn hoofd zakken. Misschien moest hij hier ook zijn rust vinden. Saronse weet nu wat er gebeurt is. Saronse zou toch waarschijnlijk doodgaan aan zijn verwondingen. Saronse ging tussen de dode paarden liggen. Zijn lichaam deed verschrikkelijk pijn. En zijn hart, die deed het meeste pijn. Zijn ogen waren waterig, hij sloot ze langzaam. Opeens zag hij een beeld van Arontay. Glimlachend naar hem. Achter haar stonden enkele leden van zijn kudde. Saronse zijn ogen vlogen verbaast open. Saronse grabbelde overeind. "Arontay?" Saronse zocht naar het lichaam van Arontay. Maar na een paar keer iedereen onderzocht te hebben merkte hij dat ze er niet was. En hij miste nog enkele leden. Waar zijn ze? Saronse bekeek de muren. Hij volgde enkele hoef afdrukken. Plots zag hij een smalle doorgang. Zou Arontay en de anderen hebben kunnen ontsnappen? Saronse stond voor de ingang. Zou hij achter ze na gaan? Herenigd worden met diegene die hij zo lief had. Saronse keek achter zich en zag de lichamen. Saronse stapte achter uit. Neen, hij kon ze beter laten gaan. Ze waren beter af zonder hem. Hij hoorde hier... Saronse rauwe nog dagenlang om diegene die hij verloren had. Zijn beste vrienden die jaren aan zijn zijde vochten. De merries die altijd in hem hadden geloofd en hem blind volgden. De veulen die hem zagen als hun held. Hij die ze altijd uit de nood zou redden wanneer dat nodig zou zijn. En nu zijn ze hier geëindigd....

Terug naar huis

Strompelend liep de bonte hengst naar huis. Hij zag er beroerd uit. Zijn manen hingen griezelig over zijn ijs koude gezicht. Zijn uitstraling zelf was grimmig. Zijn warmte was weg. Al zijn liefde, al zijn heerlijkheid, onschuld, zachtheid was weg. De hengst was gebroken. Zijn ziel was nu echt weg. En zonder een ziel kon je niet leven. Saronse's wonden waren verergerd. De etter droop er uit. Saronse zijn huid gloeide heftig. Hij had hoge koorts. Saronse was weken afwezig geweest. Saronse had echter geen idee waarom hij terug gekeerd was in dream horses. Nja, hij was ook erg in de war. Saronse wilde het liefste van alle pijn af zijn. Saronse zag de bekende heuvels. Het lange groene gras. Het was nacht toen hij in Dream Horses aankwam. Het was doodstil en de hemel was helder. Saronse ging op de heuvel staan en liet zich doodop vallen in het gras. Hij keek naar de heldere hemel. Je kon de sterren tellen. En het was volle maan. Helaas genoot Saronse niet. Hij kreunde van pijn. Je kon alweer zijn ribben zien. Zijn glanzende vacht was dof. Als zijn vrolijkheid was weg. Geen wonden. Saronse had dode lijken terug gevonden van zijn kudde. Hij heeft er dagen bij gelegen. Het moet raar zijn maar Saronse rauwe verschrikkelijk om ze. Bijna de helft van zijn kudde lag daar te rotten. Ieder paard was heel speciaal in zijn leven. Het had Saronse nu echt kapot gemaakt. Saronse ademde moeizaam. Hij moest van die waanzin af! Opeens herinnerde hij zich Gahana nog. Ze had hem gezegd als hij terug in Dream Horses was haar te roepen. Zo snel hij kon. Saronse liet een zwakke hinnik horen. Hij had niet zo veel kracht om het uit te roepen. Zijn gezichtsveld werd wazig. God, wat voelde hij zich zo raar....

Klaar!! Al zijn kennissen mogen reageren als ze willen.

Water. Het was magisch in zijn doen en laten, het hield hun paarden, mensen en andere diersoorten in leven. Het was het levende voorbeeld van ‘samen zijn we sterk.’ Misschien stonden sommige paarden er niet bij stil, maar water hield hun in leven. Zonder water, waren de mensen en dieren niets meer of minder dan zielige hoopjes, die eigenlijk niet eens leefde. Zonder water was er niks, water was alles, de bomen, de aarde. Zonder water was de aarde een grote woestijn. Een druppeltje water was zielig, en verdampte zo. Maar met zijn allen konden ze complete dorpen verwoesten. Misschien stonden niet zoveel paarden erbij stil, maar Ravena wel. Ravena wist de magie van het water, Ravena voelde de magie van het water. Water was leven, was dat niet magisch? Uitgebreid schudde ze haar manen terwijl ze haar hoofd omhoog tilde. Weg bij het water. Nog een paar druppeltjes vielen van haar neus en toen was het een tijdje doodstil. Ravena genietend van de stilte schrok dan ook op toen een luid gekraai haar uit haar eigen gedachte haalde. Ze keek op, in de zwarte, stralende ogen van Amenia de tweede. Eventjes sierde een kleine glimlach Raafs gezicht, maar die ging al snel weer weg. Emoties waren geen dingen waar je te koop mee liep, ook al was het de meest kleine glimlach, haar zou je nooit zo snel zien glimlachen. Amenia de tweede vloog, onder veel geklapwiek van vleugels op en ging tussen haar oren zitten. Pas toen dit proces klaar was begon Ravena te stappen. Eerst langzaam, maar steeds sneller en sneller, tot ze in een rustige draf overging. Wit, ze hield van de kleur wit, het was haar lievelingskleur. Ze was er trots op, de kleur wit te dragen als haar vacht. ‘In wit zitten alle kleuren.’ Dat werd haar vroeger bijgeleerd en ergens vond ze dat haar ouders toen gelijk hadden, dat ze dat nu nog steeds hadden. Ze slofte verder, heuvel op en weer heuvel af. Het was best vermoeiend hier. Woorden weergalmde door haar hoofd, woorden die haar zus Kai tegen haar gesproken had de laatste keer dat ze elkaar tegen kwamen. Dat Saronse weg was gegaan, opzoek naar zijn kudde, zonder zijn vrienden. Omdat het te gevaarlijk zou zijn, Ravena kende Saronse langer dan vandaag en wist hoe beschermend hij was. Hoe graag ze ook mee was gegaan op avontuur, ze waardeerde zijn keuze. Zoals ze altijd zou doen. Het was nu al een hele tijd geleden sinds Kai dit tegen haar gezegd. Een zacht gehinnik weergalmde over het gebied en rukte haar uit haar gedachte. Haar ogen gleden naar beneden, waar het geluid vreemd genoeg vandaan gekomen was. Over de duvel gesproken daar lag hij Saronse. Ze drukte zijn neus tegen zijn wang. ,,Saronse.’’ Mompelde ze tegelijkertijd. ,,Saronse, gaat alles goed met je?’’ Vervolgde ze, nee, natuurlijk ging alles niet goed met hem, dat zag je zo, hij was weer duf net als vroeger en je kon zijn ribben weer zowat zien. Al zijn liefde was weg leek het wel. ,,God.’’ Mompelde Ravena zachtjes. ,,Kan je nou nooit een keertje op avontuur gaan zonder gevaren?’’Joost mocht weten wat hij daar allemaal was tegengekomen. Ze keek Saronse bezorgd aan, een beetje hulpeloos wat moest ze doen? Wat kon ze voor hem doen? En naar wie had hij eigenlijk geroepen. Ze zette een paar passen naar achteren en hinnikte luid en duidelijk, ze hinnikte om hulp. Nu hopen dat de gene die Saronse wou roepen haar hinnik in ieder geval gehoord had.

Saronse ademde moeizaam. Zijn hoofd bonkte wild en alles deed ontzettend pijn. Alles brandde. Saronse voelde de zweet over zijn vacht glijden. Opeens voelde hij iets op zijn wang gedrukt. Saronse zijn ogen vlogen wijd open en zag het fijne gezicht van Ravena. Saronse knipperde verward met zijn suffe ogen. ,,Saronse.’’ Hoorde hij haar zeggen. Saronse hief even zijn hoofd naar haar richting. Maar hij was veel te zwak om ze recht te houden. Hij liet zijn hoofd vallen in het zachte gras. Hij kneep zijn ogen weer dicht van pijn. Hij liet zijn tanden zien. Die had hij op elkaar geklemd. Om wat pijn vast te zetten. Hij wilde het liefst dat Ravena hem niet zo aantrof. Saronse wilde niet meer leven. En hij wou niet dat ze hem zo zien sterven. Saronse zijn zwakke ogen staarden even naar de hare. ,,Saronse, gaat alles goed met je?’’ Saronse reageerde niet. Hij keerde zijn blik gauw van Ravena weg. Zijn ogen rolden dicht. Zijn buik ging wild op en neer. Zijn buik pompte. Snakkend naar afkoeling. Maar zijn lichaam bleef ontzettend hart stijgen. ,,God.’’ Hoorde hij haar mompelen. ,,Kan je nou nooit een keertje op avontuur gaan zonder gevaren?’’ Saronse drukte zijn oren in zijn nek. Hij moest sterk zijn. Saronse trok zich met veel moeite op. Het lukte hem niet om op zijn vier benen te zijn. Saronse hield erg van Ravena. En hij wou niet dat ze hem zo zou zien eindigen. "R..Ravena... je kan beter... gaan..." Saronse hield zich moedig overeind. Terwijl het zieke vergif hem nog de laatste genadeslagen gaf. "Je... moet dit... niet.. aanz.. ien.." Saronse zag enkele beelden van het dode lichaam van Minty. Saronse liet zijn hoofd verloren zakken. Zijn zwarte manen vielen over zijn gezicht zodat ze zijn triestig gezicht niet kon waarnemen. Saronse beefde hevig. Saronse kon zich niet langer meer recht houden en liet zich weer machteloos op de zijkant vallen. Hij hoopte dat Ravena weg zou gaan. En hem niet zou zien sterven. Saronse hoorde Ravena hulpeloos hinniken.
Na een tijdje hoorde hij hoefstappen. Saronse rook haar geur al. Gahana, al gelijk onderzocht ze hem. Soms drukte ze op zeer pijnlijke plekken waardoor hij zich bijna optrok. Saronse keek op toen hij de diagnose van Gahana hoorde. Waarom liet ze hem niet gewoon sterven? Hij wilde niet meer leven. Saronse zette zich schrap voor een helse pijn.


Lekker dramatisch maken hee? Srry hij is iets minder maar kga slapen. Reageer maar xx

De hinnik galmde zover als deze kon. En Visual kende deze hinnik maar al te goed. Ook wist ze dat het een noodoproep was. Ze moest ingrijpen. Ze hinnikte terug en zette meteen een Vis-rengalop aan die ze eigenlijk niet had moeten doen. Ach, als er wolven waren kon ze daarop landen. Een Vis-rengalop was dus zo hard galopperen dat er wel een half uur van tevoren moest ingepland worden om te stoppen. Ah, de heuvels. De heuvels? Daar waren toch niet zo veel wolven, of dingen in gevaar. Tenzij er iemand gewond was. Iemand die Ravena kende, of die zwaargewond was. Of beiden. Saronse! schoot er door haar hoofd toen ze de geuren van Saronse, Ravena en een derde paard oppikte. Meteen remde ze haar Vis-rengalop in een galop en stopte perfect bij het groepje. Ze zag Ravena, een voor haar onbekende merrie en een zwaargewonde Saronse. Dat zag er niet goed uit. De onbekende merrie leek een beetje op een indianenpaard met die rode aftekeningen. Ze zag Saronse liggen met een blik van: "laat me liggen en laat me sterven, waaaaarom niet". Of dat was haar spastische fantasie. Maar ze vertrouwde op het eerste. Ja, ze had geen idee wat ze kon doen met die wonden, maar die indiaanse merrie leek er mee bezig te zijn, dus begon ze Saronse mentaal te steunen met haar eigen zeggen. Zoiets hielp toch wel. Het geloof in genezing was altijd wel een belangrijk iets. "Saronse, ik weet niet hoe goed jij mij kan horen en hoe goed jij mijn woorden begrijpt. Maar dit weet ik wel. Ik ga niet weg, Ravena gaat niet weg, niemand van ons laat jou hier dood liggen terwijl je zielig gaat doen en het grote offer speelt. Ten eerste omdat mij al genoeg kwaad is aangedaan," Ze dacht aan Boots, die toch op haar afkwam om haar uit het kwaad te helpen en stierf voor haar ogen. Zij was de moordenaar. Haar hart was gebroken en Saronse was toen de eerste vriend die ze weer maakte daarna. "Ten tweede omdat we jou graag verder zien leven omdat je een vriend bent. Ten derde omdat ik te koppig ben zoiets te accepteren. En accepteer jij zoiets? Ga jij zo meteen sorry zeggen tegen iedereen. Ik weet niet waar je bent geweest en wat je hebt gezien, maar je hebt niet alleen in het verleden vrienden en speciale personen die jouw vriendschap nodig hebben. Ook hier zijn overal paarden die jou niet zouden laten sterven. Dus doe je best en laat ons allemaal zien wat voor paard je bent." Wauw, een van haar langste speeches ever. Ze voelde zich plotseling een heel stuk beter na dit allemaal gezegd te hebben. Ze keek naar Saronse, en bleef maar wachten en hopen, en natuurlijk wachtte ze op een antwoord van Saronse, of een klusje waarmee ze kon helpen.

[O_O eten XD]

Saronse had duidelijk geen zin meer in het leven, Ravena brieste eventjes verontwaardigd bij zijn woorden. Nee, ze ging niet zomaar weg, hem hier te laten sterven. Ze zou wachten tot er hulp was en dan nog zou ze blijven. Ze was wel wat gewend, maar die maden die in zijn wonder kropen en de dode huid op aten waren wel echt walgelijk, om dan nog te bedenken dat die er toch uit zouden moeten. ,,Ga eens aan de kant Ravena.'' Ze keek op bij het horen van haar naam, pas nu drong er een geur tot haar door. Ze draaide zich om en zag een onbekende merrie staan met her en der wat rode strepen, het was een apart paard en eventjes trok Ravena één wenkbrauw omhoog. Hoe wist die merrie haar naam? Ravena schudde haar hoofd toen ze erachter kwam dat ze aan het staren was, snel stapte ze opzij en bekeek met een opgetrokken wenkbrauw naar de diagnose die de merrie op vreemde wijze stelde. Nog steeds vond ze die merrie een apart geval. De merrie vroeg haar te helpen, om Saronse stil te houden. Ravena kwam vastberaden dichterbij, hoe moest ze hem stil houden? Ze wist het niet twijfelachtig zette ze een been op zijn schouder daar waar hij geen wondjes had. Ze keek Gahana rustig aan. ,,Zo goed? Wat is je naam eigenlijk?'' Ze wist dat het niet echt noodzakelijk was iemands naam te weten, maar prettig was het altijd, zeker als je iemand met iets ging helpen. Ze keek op toen ze een maar al te bekende stem hoorde. De stem van niemand minder dan Visual, een merrie die ze al langer kende en een merrie die ze haar vriend noemde. Ze vond Visual een geweldige merrie en vond dat ze een geweldig karakter had. Rustig luisterde ze naar de woorden van Visual, soms knikte ze eventjes. Om haar woorden te versterken. Mooi gesproken, dacht ze, mooi gesproken. Ravena schudde zich uit en keek hoe Gahana te werk ging


~Flut maar moest reageren xD~

Angoly galoppeerde tussen de bomen. Ze had haar ogen gesloten. Ze concentreerde zich hard om de omgeving op te vangen. Angoly was blind. Blind geboren nooit een kleur kunnen bewonderen. Angoly haar witte manen wapperde prachtig. Het regende zacht. Druppels blonken in haar manen. Het leken wel kristallen die in haar manen zaten. Angoly verlangde er wel naar om te kunnen zien. Alle paarden droegen voor haar een masker op. Ze kon hun uiterlijk niet zien. Ze kon alleen maar hun karakter zien. Angoly was een zeer speciale merrie. Ze was één met de natuur. Ze kende alle bomen, planten, stenen enz perfect staan. Ze kon ook voelen wie tegen haar loog, of verdriet had. Ze kon vogels hoog in de lucht horen. Angoly kon gezichtsuitdrukkingen uitoefenen. Haar moeder had dat geleerd. Angoly deed maar wat en haar moeder zij dan of ze het goed deed of niet. Anders had Angoly altijd een neutraal gezicht en zou niemand ooit weten hoe ze zich zou voelen. Angoly miste iemand heel hard. Angoly werd er gek van. ,,GOD! Wat is er toch mis met me!!'' Riep ze meer tegen zichzelf. Ze opende weer haar ogen. Haar ogen hadden een witte vlies. Schaar noemt men dat. Als ze bij een mens geleefd had hadden ze dat kunnen laten opereren en die zogenaamde schaar weg kunnen doen. Maar Angoly heeft haar handicap al lang aanvaard en is er mee leren leven. En ze was haar buitengewone gaven meer dan dankbaar. Ze hield er van om één te zijn met de natuur en haar dieren. Haar lichaam was zwaar gespannen en het deed zijn uiterst best om iets van hem op te vangen. Naar diegene. Maar het enige wat ze opving waren slapende herten en rondkruipen insecten. Het was nu weken geleden en Angoly was bang dat er iets met hem gebeurt was. Opeens vingen haar scherpe oren iets. Angoly remde heftig en schoof nog enkele meters verder voordat ze eindelijk tot stilstand kwam te staan. Een noodoproep. Van een merrie en het kwam uit het heuvel gebied. Angoly haar instinct dwong haar er naartoe te gaan. Met een scherpe ruk was Angoly alweer vertrokken. Ze was zeer lenig gebouwd. Haar witte vacht schitterde gezond. Haar stevige benen brachten haar snel naar haar doel. Meteen ontving ze enkele nuttige dingen. Op dit moment waren er 3 paarden. Ze merkte dat één van die paarden heel slecht te ontvangen was. Haar ogen vlogen wijd open. ,,Saronse?!!!!'' Schreeuwde ze het uit. Angoly kwam bij de paarden terecht. Ze liet haar hoofd bij zijn gezicht hangen. Haar witte manen bedekte zijn gezicht en de hare even. Ze kon voelen dat hij langzaam wegviel. Zijn hart klopte moeizaam en hij voelde verschrikkelijk heet aan. Haar ogen werden waterig. Saronse was een hele goede vriend van haar. Hij was diegene die haar zo lief en normaal behandelde. De meeste paarden vonden haar maar raar en wilden niets met haar te maken hebben. Saronse had haar vriendelijk begroet en ze leerde zijn hartverwarmende karakter al gauw kennen. Saronse had dan ook nog eens op die ontmoeting haar leven gered. Angoly kon de stank van rot vlees al ruiken. Wolven hebben Saronse toegetakeld en ze kon ook dode geur van andere paarden ruiken. Angoly wist dat Saronse veel te ver weg was. Er was een wonder nodig om hem terug te brengen. Angoly voelde ook dat Saronse alles gewoon laat gebeuren. Hij vocht niet. Angoly richtte haar zachte neus aan zijn oor en fluisterde zacht. ,, Saronse... blijf alstublieft bij ons. We hebben je nog hard nodig in deze wereld. Wij houden allemaal van jou en je zou ons allen kapot maken door jou te verliezen. Alstublieft, doe ons dit niet aan!'' Angoly merkte dat ze in de weg stond en stapte met tegenzin achteruit. Haar ogen gleden zoekend naar de paarden. Maar ze kon ze niet zien. Ze wist alleen dat er drie merries stonden die vast ook zeer goed bevriend waren met Saronse. Ravena en Gahana begonnen actie te ondernemen. Angoly hoopte maar dat ze hem konden redden. Angoly voelde hoe Saronse's hart langzamer begon te slaan. Angoly begon te bibberen bij het voelen van een stervend paard. En dat paard waarvan ze ontzettend veel van hield. Angoly had veel moeite om sociaal te zijn bij anderen. Ze had zich alleen op haar gemak gevoeld bij Saronse. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Visual moedigde Saronse aan. Op de harde manier. En de andere twee paarden waren druk bezig met hem te behandelen. Haar aandacht viel direct bij dit rare paard. Gahana, Angoly voelde speciale energie bij haar. (Wat raar om over mijn eigen acc te spreken :')-) Deze merrie leek te weten wat ze moest doen. ,, Sorry... kan ik jullie ergens mee helpen?'' Vroeg ze uiteindelijk onzeker. Ze bedekte haar blinde ogen met haar manen. Ze wilde ze het liefst verbergen uit angst dat iemand haar zou gaan beginnen aanstaren.

Ze schrok van het plotseling harde geschreeuw van een voor haar onbekende merrie. Snel keek ze om haar heen het duurde een tijdje voordat ze de witte merrie zag. Haar lange voor pluk vielen over haar ogen, waardoor Ravena niet kon zien dat ze blind was, maar ze had zo haar vermoedens waarom liet je anders je voorpluk over je ogen vallen? Voor de lol? Niet dus... Ze bekeek de paarden van het gezelschap nog eens, de nu toch wel serieuze Visual, de witte en waarschijnlijk blinde merrie die voor haar onbekend was. De rare grijze merrie die Ravena beschouwde als een indianen paard, waarvan ze de naam nog steeds niet wist. En dan had je nog de ze half dode Saronse, strijdend voor zijn leven. Zo zag Ravena hem het liefste op het moment, vechtend voor zijn leven. Strijdend tegen de helse pijn die het indianen paard hem voor zijn eigen bestwil gaf. Hij zei niets hij spartelde niet tegen, had waarschijnlijk de energie daarvoor niet eens. Een tijd lang keek ze naar het hoofd van Saronse, ze merkte hoe zijn ogen dicht gleden en hij het bewust zijn verloor. Ze tilde haar voet van zijn flank, tegenstribbelen deed hij nu toch niet. Haar neus duwde tegen zijn wang. ,,Saronse. Blijf nou wakker, blijf bij ons zo dadelijk mag je rusten en slapen zo lang je wilt. Maar nu moet je vechten, vechten voor je leven.'' Terwijl ze deze woorden sprak schoot er één ding door haar hoofd. Natuurlijk... Het was zo simpel, de hengst was waarschijnlijk uitgedroogd, iedereen moest genoeg water drinken en waarschijnlijk had Saronse veel te weinig water gedronken. Ze tilde haar hoofd langzaam op, haar ogen stonden vastberaden en zelfverzekerd. ,,Hij is nog niet dood hoor, ik ben zo terug.'' En met die woorden draaide ze zich om, haar borst tegen de wind. Ze snoof eventjes, haar manen en staart wapperde wild in de wind. Ze richtte nog één laatste blik op Saronse en sprong toen weg. Binnen drie sprongen was ze in galop, ze rende zo hard haar korte benen haar dragen konden. Haar benen waren enkel flitsen van beweging. Haar manen en staart wapperden als vlaggen achter haar aan. Amenia de tweede vloog zo hard als ze kon ook achter haar aan, het geklapwiek van vleugels was vreemd zacht in haar oren, alle geluiden om haar heen waren vreemd zacht in haar oren. Ook zij had weinig gedronken, maar nu dacht ze maar aan één ding, Saronse moest op een of andere manier water binnen krijgen. Het duurde niet lang voor ze zag de eerste plas al, naast de plas stond een klein boompje dat zachtjes in de wind waaide. Eerst dronk Ravena een paar grote slokken, toen nog één slok, maar deze slikte ze niet door. Zo snel ze kon rende ze weer terug, haar huid werd nat van het zweet en haar manen plakte aan haar nek. Toen zag ze de drie paarden weer staan, ze schatte in dat ze maar ongeveer drie minuten weg geweest was. Ze knikte eventjes haast onmerkbaar en liep snel naar Saronse toe. Haar hoofd bracht ze naar zijn mond, waar ze het water langzaam uit haar mond liet glijden. Zijn neus werd vochtig en Ravena hoopte dat hij wat water in kreeg, ze konden zijn mond moeilijk verder openen dan hij nu was. Toen tilde ze haar hoofd weer op. Nu pas ging haar borstkas hevig op en neer en merkte ze hoe moe ze wel niet was van alle inspanningen van de afgelopen drie minuten. Ze had harder gerend dan ooit, snel als de wind. De rust die ze had gehad waren maar twintig seconden geweest. Ze sloot haar ogen eventjes genietend van de stilte maar toen deed ze haar ogen weer open. Ze moest sterk zijn nu, net als Saronse. Hoe moe ze ook was. Plots voelde ze een hevige pijn steek in haar buik, zo pijnlijk en hevig dat ze door haar knieën zakte en verschrikt een zacht stootje uitsloeg. Ze vloekte zachtjes en kwam weer overeind, haar neus raakte een enkele keer haar buik, in de waan dat ze zo haar nog niet geboren veulentje kon geruststellen. Ze bromde eventjes wat, nu ze weer naar haar buik keek merkte ze pas dat deze al aardig dik begon te worden.

De kleine, beeldschone merrie liep langs een klein stromend beekje. Ze maakte zich ergens ongerust over. Waar was Saronse? Kai had hem al een tijdje niet meer gezien. Toen herinnerde ze zich het weer. Hij had haar verteld dat hij een tijdje weg zou gaan uit DH om opzoek te gaan naar zijn kudde. Kai wist nog hoe graag ze had meegewild. Ze zou het vreselijk vinden als Saronse iets zou overkomen. De hengst die ze blindelings vertrouwde. Kai had een sterke band met hem opgebouwd in de tijd dat ze elkaar kende.
Een hinnik doorklief de stilte. Het was een zwakke hinnik. Kai herkende de klank uit duizenden. Saronse! De witte merrie steigerde een keer en spoorde haarzelf aan tot een rengalop. Wat was er met haar beste vriend gebeurt? Ze galoppeerde in rengalop over de glooiende heuvels. Dit was de plek waar de hengst vertrokken was en nu dus weer teruggekomen was. Kai's prachtige blauwe ogen zagen in de verte schimmen opdoemen. Dichterbij gekomen kon ze die ook onderscheiden. Haar ogen werden groot van angst toen ze Saronse doodstil op de grond zag liggen. Kai minderde vaart en kwam tot stilstand. De laatste meters overbrugde ze lopend. Ze rook de geur van Ravena en Visual in de lucht. Ze zag Visual wel, maar waar was Raaf? Een witte merrie bevond zich in de buurt van Saronse. Ze was blind. Dus ze kon Kai ook niet zien. Kai maakte haar aanwezigheid duidelijk door even te vriendelijk te briesen. Snel richtte de merrie haar aandacht weer op Saronse. Tranen prikten achter haar ogen. Hij zag er vreselijk uit. Kai snelde naar hem toe en ging zo liggen dat Saronse tegen haar lichaam aan kon steunen. "Saronse, wat is er gebeurt me je?" Kai legde haar hoofd op zijn rug. Een dikke traan rolde over haar wang. "Laat.. ons niet alleen." Ze wilde in plaats van 'ons' 'mij' zeggen. Dat deed ze maar niet. "Het komt allemaal weer goed. Ik ben bij je. Nu kan je niks meer gebeuren." zei ze sussend tegen de bonte hengst. Alles om haar heen verdween voor haar gevoel. Alleen Saronse was nu nog belangrijk voor haar. De rest kon wachten.

-Beetje vaag, maar ik had geen zin om het allemaal te lezen-

Ze zag alles maar een beetje als een waas aan, alles wat om haar heen gebeurde ondertussen staarde zij wezenloos voor zich uit. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd om weer terug op de aarde te komen. Ze zag hoe Gahana een van de maden uit Saronse opat ze walgde ervan, het liet haar bijna kokhalzen terwijl ze zag hoe het bloed van de maad uit haar mond droop een klein moment. Een fractie van een seconde keek ze Angoly vanuit haar ooghoek aan, ze had wel meegekregen hoe de merrie had weggekeken toen ze het water in Saronse zijn mond liet stromen en over zijn neus. Jaloersheid, dat was het eerste wat bij Ravena binnen schoot toen ze dat zag. Ravena hield niet van jaloersheid, paarden werden er dom door, je deed er dingen door die je niet wou doen. Net als met hebberigheid, als je iets wou hebben ging je ook dingen doen die je normaal niet zou doen, het maakte je wetenloos, het nam de macht over van je eigen lichaam. Ravena schudde zichzelf uit terwijl ze het gesprek maar aanluisterde en aanluisterde, ze zei alleen dingen die nodig waren, nou ja, niet altijd, maar vaak wel. Gahana sprak iets raars, toen werd Saronse wakker, Ravena trok één wenkbrauw omhoog. Oké, dat was raar, dat was een ding dat zeker was. Eerst ging Saronse langs Kai, Ravena keek er rustig na. Hé Kai! Kai! Kai haar zus, waarom was Kai haar niet eerder opgevallen? Toen Saronse klaar was met Kai liep Ravena naar haar toe en ging naast haar staan. ,,Kai... Goed je te zien!'' Dat was het enige dat Ravena zei, zonder Kai aan te kijken of zo. Toen knuffelde Saronse alle paarden eens, ook Ravena. Het was net alsof een heel nieuw karakter bij hem geboren was, sterker, warmer en zorgzamer. Ravena vond het een goed karakter, nou ja, zij was meer dan blij met haar karakter maar zo'n karakter vond ze ook goed. "Mijn hemel Ravena!! Ik wist helemaal niet dat je een veulentje verwacht! Wie is de gelukkige?" Deze woorden van Saronse zette haar aan het denken. Ja, wie was de vader eigenlijk? Ze staarde wezenloos voor haar uit, denkend en denkend, maar ze kwam er maar niet achter. Uiteindelijk besloot ze de stilte te verbreken. ,,Gelukkig zou ik hem niet noemen.'' Bromde ze zachtjes, oh nee, ze had liever gewild dat als ze ooit nog een veulen zou krijgen, ze zou kiezen wie de vader werd, ze snapte niet eens dat ze het toegelaten had, alsof ze in een dronken bui was geweest. ,,Ik heb eigenlijk geen idee Saronse. Ik herinner me er niets meer van.'' Ze bleef maar wezenloos voor haar uit staren, peinzend en denkend over wie de vader toch kon wezen en hoe het was gebeurd, wat zou ze tegen haar veulen moeten gaan zeggen? Als die geboren word?

Maar hoe lang ze ook dacht en peinsde, ze kwam er maar niet op.

OOC; af