Goodbye problems ~

De bruine merrie bewoog zich soepel door het bos. Haar staart wapperde achter haar aan als een kleurrijke vlag in de sterke ochtend wind. De oren waren plat in de nek gedrukt, haar benen bleven laag bij de grond. Haar galop sprongen waren regelmatig. Dat kon je niet zeggen over haar ademhaling en hartslag. De lucht in haar longen stoof naar buiten en met een suizend geluid weer naar binnen. Haar kaken waren opeen geklemd. De merrie drukte haar statige hoofd tegen haar borst. Het luide gehijg, het stampen van hoeven, haar hart en het gefluit van een aantal vogels was het enige wat je kon horen. De merrie had haar oren gespitst, haar ijsblauwe ogen op de bomen om haar heen gericht. Kort gooide ze haar hoofd omhoog. De merrie snoof, haar adem kringelde in rook wolkjes omhoog. Het begon steeds kouder te worden. De winter kroop met de seconde dichterbij. De meest rotte tijd van het jaar; Geen gras, vogels stierven door de kou en hongersnood en bovenal alles was het koud. Natuurlijk was de sneeuw mooi, maar wat had je er nu echt aan?
Het gestamp van de merrie versnelde met de seconde. Haar sprongen werden ruimer, haar hoofd werd wat geheven. De merrie snoof. Op haar hals en buik zat schuim van het zweet, haar benen waren ook bezweet; Eigenlijk was ze helemaal bezweet. Chriss haalde haar neus op. Haar ranke lichaam bewoog zich soepel verder. Ze was op de vlucht, voor de wolven wie ze eerder tegen gekomen was. Het had geen nut gehad om ze aan te vallen, ze zou waarschijnlijk een grote wond opgelopen zijn of zelfs vermoord. Chriss was geen vechters baasje. Ze had de nodige training gehad als veulen maar had het nooit nodig gehad. De merrie sloeg pollen aarde uit de grond gemend met gras. Het deerde haar niet.
Aangekomen in het midden van het bos maakte de merrie een overgang naar de stap. Haar flanken gingen snel op en neer door het stevige gehijg wat de merrie uit bracht. Haar normaal licht bruinige vacht was nu donker bruin door het zweten. Chriss spitste haar ranke oren. Er waren geen rare geluiden, alleen de vogels en haar gehijg. De ranke merrie stapte langzaam verder tot ze de schaduw van een immense eik. Een grijns was te zien op haar gelaat. Ze liet haar hoofd zakken en trok wat pollen gras uit de grond. Haar ijsblauwe ogen gleden even over de omgeving toen ze haar hoofd weer op trok. Deze plek leek sprekend op de plek waar ze vroeger rond dartelde met haar moeder en jongere zusje. Ze liet haar hoofd wat hangen. Mooie tijden. Er waren nog geen problemen, er was niemand die het ook maar in zijn botte hersens haalde om iets uit te halen tegen onze familie. We waren gevreesd. Tot het Chriss begon te irriteren. Ze verzette zich tegen de manier van leven van haar zusje en moeder. Haar moeder en haar zusje waren bloed drinkers geweest. In het begin had Chris het als de normaalste zaak van de wereld zag. Tot ze zag dat andere paarden enkel op gras leefden, ze dronken geen bloed. Chriss wilde het proberen, haar moeder verbood het haar. Chriss was in de zogeheten 'peuter pubertijd' op dat moment. Zij verzette zich weer tegen haar moeder en vertikte het om bloed te drinken, ze at gras en dronk water. Na een maand of twee accepteerde haar moeder dat, toch waren er onenigheden, discussies. Chriss was zo kwaad geworden dat ze de keel van haar moeder dicht geknepen – met haar tanden – had. De palomino merrie smeekte haar om vergiffenis, smeekte haar om te stoppen. Haar zusje – die toen drie maanden was, Chriss was twee – had toegekeken. Ze had haar ogen wijd gesperd en keek er naar, ze stond daar maar en keek er naar. Ze stond erbij en keek ernaar. Chriss had geen spijt van haar daden. Zodra de palomino merrie het begeven had was Chriss er vandoor gegaan. Ze had haar zusje in de puin zooi achter gelaten en had er geen enkel gevoel bij gehad. Dat was nu wel anders; Chris dacht zowat iedere dag aan haar zusje. Zou ze nog leven? Ze zou haar sowieso haatte. Dat was een ding dat zeker was/
De merrie gooide haar hoofd omhoog en spitste haar oren, ze hoorde hoeven die op de grond sloegen. Ze gooide haar oren met een rotgang naar voren. Gezelschap. Leuk! Chris glimlachte in haar zelf, ja, ze was veranderd. Ze was van een verwend nest dat alles kreeg wat ze wilde en daarbij nog een rot merrie was ook veranderd naar een spontane en vriendelijke persoonlijkheid. Zo te horen kwamen de hoeven dichterbij, het paard dus ook...


OOC;
Open

Een grijze hengst stond aan de rand van het bos te grazen. Zijn manen dwaalden soepel mee in de wind en zijn ogen glommen als er een glansje zonlicht op viel.
Hij had hier de hele dag al gestaan, hij wist totaal niet wat hij moest gaan doen, moet hij naar een gebied gaan waar veel paarden zijn die hij kan treiteren, of moet hij zich juist wat verstoppen.
Colyat aarzelde een beetje, omdat hij niet wist wat hij moest doen.
Een grote zucht verliet zijn mondhoeken en hij hief zijn hoofd op. Hij begon rustig te stappen richting het midden van het bos, Misschien kwam hij daar nog wel wat tegen.
Met snelle ademhalingen ging hij over op een drafje, hij was te lui om te galopperen want dat deed hij sowieso al niet zo vaak.
Toen hij uiteindelijk een beetje in het midden van het bos belandde bleef hij stil staan. Wat moest hij nu doen? er was niks te bekennen niet eens een paar hoefafdrukken in het mos. Colyat besloot om wat naar het zijkant van de bos te stappen toen hij geroffel hoorde.
Het klonk als een galopperend paard en Colyat stapte er rustig op af, eerst wou hij kijken wie het was. Hij snoof en rook een vreemde paardengeur, die had hij dus nog nooit tegen gekomen. Stiekem stoof hij achter het paard aan en bleef stil staan toen de merrie haar oren naar voren deed. Wat voor karakter zal deze merrie nou weer hebben, Hij hoopte op een slecht iemand die wist van het leven. Hij stapte langs de zijkant naar de merrie en stopte vlak voor haar "Wat doe je hier?" Zei hij met een boze grimas. Zijn oren lagen plat in zijn nek, Je kon wel zien dat hij vol zelfvertrouwen zat. Hij keek niet bang, of onzeker, maar juist zeker en dat hij wist waar hij mee bezig was

-FLUT

De bruine Quarter trok wat pollen gras uit de grond, ze hief haar staart wat omhoog. Haar ranke lichaam zette een stapje naar voren en daar trok ze weer een paar pollen uit de grond. Chris gooide haar hoofd de lucht in en schudde er even mee. Een paar vervelende vliegen zoemden rond haar oren. Ze bewoog haar oren even naar achteren en gooide haar hoofd weer een stukje omhoog. Even schraapte ze met haar hoef door de mulle grond. Ze keek kort om zich heen. Het bos was best een mooie plek, niet dat ze weinig plekken mooi vond of zo. Ze was best snel tevreden met haar omgeving. Al had ze wel een hekel aan ijs, dat gladde spul was gemaakt om je poten over te breken! Gelukkig was er in de herfst – in het bos dan – geen ijs te vinden. Als het niet zou moeten zou ze ook nooit vrijwillig over het ijs gaan.
De merrie drukte haar oren even plat, haar witte onderbeen kwam langzaam in beweging en weer schraapte ze door de mulle grond. Haar licht bruine manen wapperden zachtjes tegen haar hals door de zachte wind. Het was nog niet zo koud, de winter kwam met iedere dag dichterbij, maar Chris merkte er verdomde weinig van. Helemaal niet erg natuurlijk.

NIET AF