Rest on this place

Vragen raasde door Libra’s geheugen. Zoveel vragen, dat ze zelf niet eens wist welke vragen er allemaal waren. De zon was aan het ondergaan, en de lucht kleurde roos-oranje achtig. Zo mooi. “You’re not the same gay….. I don’t like you anymore. “ Een traan vloeide uit Libra haar ogen. Alleen die 2 zinnen van het hele rap liedje kende ze nog. Even keek ze naar de maan die bijna opkwam. Maar daarna stapte ze door. De traan viel op de grond, maar er volgde geen meer. Het was maar 1 traan, en waarschijnlijk hielt Libra haar gewoon sterk. Ze had niemand meer, helemaal niemand. Iedereen waarvan ze hielt waren in rook opgegaan, of hadden haar gebruikt. Libra ging liggen, en keek in het water. Neen, ze mocht er niet over piekeren, dat boorde haar de grond in. Ze had al genoeg afgezien. Libra rolde nog eens en stond op. Daarna stapte ze in het ijskoude water , tot haar knieën in het water zaten. Allemaal vuurvliegjes kwamen rond haar vliegen, en glimwormpjes zaten aan de zijkant van het beekje. De volle maan gaf genoeg licht om te zien. Maar de vuurvliegjes maakte het af. Dit was genieten, maar dit wou ze met iemand delen. Maakte niet uit wie. Spijtig genoeg was er geen enkel paard in de buurt, dat was toch het gene wat ze dacht. En dan nog, ze was bijna zeker dat niemand haar nu zou gezelschap komen houden. Ookal hielt ze van kennis maken met andere. Ze was verlegen, maar toch kon ze met vele onderweg. Maar haar vertrouwen in andere paarden was gezakt. Wat niet abnormaal was. Toch snapte ze niet hoe slechte paarden zo gemeen konden doen. Wat was hun doel? Lichtjes schudde Libra haar hoofd. Die soorte paarden lagen met zich zelf in de knoop. Libra wist hoe je het goede naar boven kon halen bij een slecht paard , maar toch wou ze dat niet proberen. Ze wou alleen, dat paarden hun eigen bleven....Maar op zo'n avond als deze, op deze plek, kon je echt niet slecht zijn. Dit zuiverde je geest, dit was een plek en een tijd waar je rust in jezelf vond. Wat je ook was. Hier kon je 1 zijn met jezelf...