Don't let me laugh. Don't let me think. Just let me do~ Blitser

Het geklapwiek van vleugels was snel achter elkaar te horen, de zon stond hoog in de lucht. En verwarmde de zwarte vacht van de merrie, even als de zwarte raaf met zijn mysterieuze witte randje. De merrie lied een luide hinnik horen, ze schudde haar hoofd. Het zand stoof alle kanten op. Uiteindelijk maakte ze een sliding stop. Gleed door op haar kont. Kwam tot stilstand. Gooide haar voorhand in de lucht. Gaf nog een luide hinnik, en kwam toen met een zachte plof weer terecht. Ze schudde haar hoofd, schraapte even met haar hoef. En merkte hoe de raaf tussen haar oren landen. Haar oren die ze neutraal had hangen, bewoog ze even op haar eigen manier. Haar mondhoeken trokken lichtjes op. Langzaam liep ze door, hier en daar kraaide een vogel. Waar op Amenia weer antwoordde, ook door te kraaien. Het was toch speciaal, om een vogel te hebben, een roos op je kop, en een veer tussen je manen. Speciaal, wat betekende dat woord eigenlijk? Wat was nou echt speciaal? Iedereen was speciaal. Iedereen was uniek. Iedereen had wel iets speciaals in zich. De ene had het geweldige recht om kudde leider te zijn. De ander had zo’n speciale karakter trek, of een speciaal uiterlijk. Iedereen had wel iets speciaals. Toch moest de zwarte merrie toegeven, dat zij wel heel erg speciaal was. Als eerste kon ze niet goed horen en zien. Ten tweede kon ze enorm goed ruiken. Ten derde had ze een roos op haar kop, die onder alle omstandigheden bleef zitten, net als de veer achter haar oren. Ten vierde koos ze geen kant. Niet neutraal, niet goed, niet slecht. De zwarte merrie schudde haar hoofd, ze stopte en keek trots rond. Trots op het feit dat zij kudde leider was. Dat ze een zo’n trouwe raaf voor zich had. Die nu tussen haar oren zat, en ook een beetje rond keek. Trots op het feit dat ze kon zeggen dat ze geen kant koos. Niet neutraal, niet goed, niet slecht. Gewoon lekker Ravena, het feit dat de meeste neutrale zeiden dat ze geen kant kozen, terwijl ze neutraal zijn. Dat was toch wel echt lachwekkend. Bij de gedachte alleen al, kon Ravena soms in lachen uit barsten. En als ze het dan ook werkelijk uit de mond van iemand hoorde. Dat was helemaal hilarisch. Ravena schudde even triest haar hoofd. Ergens had ze wel medelijden met die arme neutrale. Wie zou haar volgende slachttoffer worden die ze lekker kon uitlachen? Wie weet was dat vandaag wel. Of ze kwam volgende maand pas zo’n lekker snugger iemand tegen. Wie weet… Wie weet… Het kon allemaal Langzaam kwam er een geur haar neusgaten binnen gedrongen. Ze schudde haar hoofd. Waarschijnlijk duurde het nog wel een tijdje. En als ze haar best niet deed om erop af te gaan, doet ze er wel wat langer over. Het duurde een keer ongeveer een halfuur voordat ze bij het dier was. Want op het eind kwam het dier opeens op haar afgestormd, raar als het was. De zwarte merrie schudde haar hoofd. Ravena, dat was haar naam. Die ze pas een maand na haar geboorte had gekregen. Dat betekende dus, dat ze geen 5 jaar was. Maar 5 jaar en een maand was. Geweldig toch. Nee, dat wist ze ook wel. Maar daar wou ze gewoon niet aan toegeven. Wat had ze toch een geweldig karakter, ook niet. Maar daar wou ze ook niet aan toegeven. Ja, Ravena was gewoon... Gewoon.. Gewoon Ravena, niemand anders. Niets meer, niets minder. Lekker Ravena. Inmiddels zweette ze als een gek. Ze schudde haar hoofd. Haar ogen stonden niet meer vrolijk twinkelend. Maar waren dof. Wauw, ze zou echt een betere conditie moeten hebben. Een raar hoestend geluidje kwam uit haar keel. Dat gebeurde nog een paar keer. Haar manen plakte aan haar huid. En in de verte zag ze een hengst aan komen. Een witte hengst. Ergens kwam hij aardig bekend voor. Maar dat wist ze niet zeker


~Blitser~

Oogjes gingen traag open en licht brande in zijn ogen. Het deed pijn, waarom, waarom brande het zonlicht altijd zo, als je wakker werd? Geërgerd knipperde hij met zijn ogen, en even schudde hij geïriteert met zijn hoofd. Het duurde altijd een paar minuten voor hij weer goed kon zien. Dus nu ook. Hij legde zijn hoofd weer op de grond, en probeerde zich om te draaien. Een kreun kwam uit zijn mond toen hij probeerde op zijn andere zijde te komen. Meestal moest hij dat tot 2-3 keer proberen vooraleer hij zich had omgedraait. Maar nu, nu had hij dat van de 1 ste keer gekunnen. Een wonder...Blitser stak 1 been naar voren en schuurde zijn hoofd aan zijn been. Daarna besloot hij om op te staan. Hij duwde zich af op zijn voorste benen en zat toen op zijn achterwerk. Zo bleef hij een 10 tal seconden zitten, nou wat waren we actief vandaag. Hij steunde op zijn voorbenen en duuwde zijn kont omhoog. En eindelijk stond hij recht, daar had hij zo lang over gedaan. Hij stapte naar een riviertje en keek naar zijn spiegelbeeld. Ondanks het rollen was hij nog steeds proper. Hij sprong over het riviertje, wat letterlijk nog geen 2 meter breedt was. Een paard zoals Blitser kon er echt wel makkelijk over. Daarna zette hij een galopje in. Natuurlijk moest het zo'n rustig en traag galopje zijn. Ja als hij pas wakker was, mocht alles niet te rap gaan, en mocht je hem al helemaal niet opjagen, want dan was het nog je beste dag niet....

Uiteindelijk kwam hij aan bij de zee, nog steeds op dat slakkentempo. Hij snoof de zeelucht in, en opeens voelde hij zich energiereiker. Zijn neusgaten waren wijt open, zijn ogen blonken als heldere kristallen en zijn staart stak als een vlag in de lucht, hij trok een sprintje en hinnikte even heel luid. De zee was 1 van zijn lievelingsplekjes. Gewoon omdat je hier killometers ver kunt galopperen zonder een bochtje te pakken, omdat je in het water kon galopperen,...Het enige nadeel was het losse zand, maar dan nog, als je aan het randje van de zee -er net in, of er niet niet in- galoppeerde had je daar geen last van. Ook nu deed hij dat, en water vloog de lucht in. Dit was leven, maar daarna remde hij weer af en galoppeerde hij weer wat rustig. Hij moest zijn tempo aanhouden, als hij dat lang wult volhouden. Zijn hoofd was mooi gebogen, en zijn manen wapperde bij zijn blinkende hals. Het was prachtig zicht. Toen hij zijn hoofd weer even naar boven wou doen, hoorde je het kraken, wat goed deed. Maar dat niet alleen, hij zag een gitzwarte merrie. Toen hij een anderhalve meter van haar stond, remde hij af en keek de merrie aan. "Goedendag, dame." Zei hij uit puur beleefdheid.

Sorry een bitske inspiloos.