VIPZe rook de geur, hij hing zwaar in de lucht. De geur van misschien wel honderden paarden, de geur van heuvels, ijs, zee & bergen. Ze ademde de geur in, de lucht, blies het in witte ademwolkjes weer uit. Het was de adem van thuis. Van het land dat men Dream Horses noemde, het land dat ze inademde, waar zíj deel van uit had gemaakt en dat nu opnieuw zou gaan doen. Het zou haar nog een kleine tijd kosten voordat ze ergens centraal in háár land, want dat was het toch wel geworden, zou zijn. Haar thuis, dat was het ooit geweest. Al had haar avontuurlijke geest het vaak nooit als thuis ervaren, had ze vaak weg willen vluchten en wist ze dat ze even snel weer terug zou keren. Dream Horses was het land dat het meest in de buurt kwam van een thuis, het was een stabiel vlak in het vaak rotsachtige leven van de kleine witte merrie.
Fee trippelde langzaam de grenzen over, alsof ze nooit iets anders deed. Ze was terug. Ongelofelijk. Ze leefde nog; een heel ander verhaal. Onwillekeurig vroeg de merrie zich af of er nog paarden zouden zijn die ze kende, die haar naam kenden. Waarschijnlijk niet, het was lang geleden voordat ze hier voor het laatst was geweest en de wereld van tegenwoordig veranderde snel. Bovendien veranderde de kleine Faye ook snel, van het ene uiteinde naar het andere. Ze was door het leven gegaan als Withaar, Sterrendanser, SuperFee en soms zelfs als Monster. Haar kleine geschifte hoofd nam iedere dag een andere rol aan, ze kon zijn wie ze wilde. Bovendien maakte de merrie maar weinig echte vrienden en vergat ze vaak al snel de namen van al die anderen. Nee, zo sociaal was Faye helemaal niet. Maar toch had ze hier iets opgebouwd, iets naar uit te kijken, een reden om terug te keren. Zij ademde dit land in, het was de wereld die ze diep in haar hart verborg, Dream Horses, het thuis dat ze nooit had gehad.
Wat had de witte merrie de afgelopen tijd dan gedaan, vraag je je vast af. Laten we er niet omheen draaien dat dit natuurlijk een grootsch avontuur is geweest, vol gevaren en minder gelukkige momenten. Zo zat Fee nu eenmaal in elkaar, ze stortte zich van het één in het ander. Nu zat het zo dat de kleine Withaar een aantal maanden geleden viavia had gehoord dat er een verborgen land bestond, iets wat zelfs boven de dromerige wolken van DH uitsteeg. Het land met de naam Unicornia. Natuurlijk kon je als paard alleen maar dromen van zoiets als Unicornia. En dat was precies wat de kleine merrie had gedaan; ze had gedroomd tot ze er bij neer viel. Letterlijk. Fee was zo in haar dagdromen over Unicornia –en haar eenhoorns, natuurlijk!- verzonken geweest dat ze pardoes in een gat was gestapt en op haar roze snuit was gevallen. Dit was een behoorlijke wake-up call geweest en natuurlijk was er voor Fee, die zich altijd halsoverkop in ieder avontuur stortte, maar één oplossing. Ze moest en zou Unicornia vinden. Dus was ze op reis gegaan. Zonder afscheid te nemen, ze was gewoon weg gegaloppeerd, de horizon tegemoet, want daar vind je het land van je dromen. Na een paar dagen achter de ondergaande zon aan te hebben gegaloppeerd bleek het toch een stuk moeilijker dan gedacht om het ultieme eenhoornland te vinden. Ze was moe van het najagen van haar dromen. Maar natuurlijk zou ze doorzetten op deze queeste, dus was de merrie een nacht gaan slapen en had diep nagedacht over waar ze de eenhoorns (en daarmee dus ook Unicornia) kon vinden. Het hele punt was dat ook eenhoorns erg moeilijk te vinden zijn. Maargoed, daar had de merrie ook weer iets op bedacht. Eenhoorns hadden, zoals hun naam al doet vermoeden, namelijk een hoorn. Geen kikkerbilletjes (ew, vies, kikkerbilletjes op je hoofd) maar een hoorn, jaja, op hun hoofd. En weetje, dat hebben neushoorns ook! Dus het besluit was al snel gemaakt, Faye moest een praatje gaan maken met die neushoorns. Dat was nog al een klus geweest, die lange reis naar een ander continent enzo, dat had haar wel een paar maanden vertraging van haar reis opgeleverd. Maar na een gezellig onderonsje met een Afrikaanse neushoorn, namelijk de awesome neushoorn dictatorin met de naam Nikki I, was ze nog niet erg veel wijzer geworden. Deze beweerde namelijk dat eenhoorns en Unicornia niet bestond. Dat was natuurlijk erg schokkend voor de kleine merrie. Want- er was haar verteld dat het bestond! In je stoutste dromen en boven de hoogste hemelen! Uiteindelijk had ze hier diep over lopen piekeren en nadenken en was Faye tot de conclusie gekomen dat je pas in Unicornia kon komen als je dood ging. Nu was dit best wel een probleempje, omdat een van de grootste angsten van Faye was om dood te gaan. Het was dan ook al snel besloten dat de reis naar Unicornia en de eenhoorns voorbij was. En waar moest ze toen naartoe gaan? Terug naar de plek die haar kleine hartje had veroverd.
Zodoende was Faye terug in DH. Ze sloop tijdens zonsondergang de grenzen over en murmelende tevreden geluidjes toen ze struikelde over die ene irritante steen rechts van die kromme boom naast het beekje. Ze durfde het niet hardop toe te geven, maar ze had het hier best wel gemist hoor. Af en toe dan. Niet al te vaak eigenlijk. Blakend van gezondheid, wel vermoeid van de reis. Toch stonden haar donkere ogen helder, staarden ze vrolijk boven haar brutale roze snoet uit. Waar waren al die paarden? Ze had zin om met iedereen te praten, misschien wel om vrienden te maken. Al was vrienden worden met Faye natuurlijk wel op eigen risico. Je moest tegen mentale instabiliteit kunnen, een beetje bom-proof zijn. En een eis was ook wel dat je van regenbogen houdt. Want die zijn awesome, dus ja, dat is wel een zeer belangrijk punt.
[HOI DEZE POST IS MIJN COMEBACK EN HEEFT PRECIES 1000 WOORDEN DUS DAT IS LEUK.
OH EN PB ALS JE WILT ANTWOORDEN OFZO ]
Fee trippelde langzaam de grenzen over, alsof ze nooit iets anders deed. Ze was terug. Ongelofelijk. Ze leefde nog; een heel ander verhaal. Onwillekeurig vroeg de merrie zich af of er nog paarden zouden zijn die ze kende, die haar naam kenden. Waarschijnlijk niet, het was lang geleden voordat ze hier voor het laatst was geweest en de wereld van tegenwoordig veranderde snel. Bovendien veranderde de kleine Faye ook snel, van het ene uiteinde naar het andere. Ze was door het leven gegaan als Withaar, Sterrendanser, SuperFee en soms zelfs als Monster. Haar kleine geschifte hoofd nam iedere dag een andere rol aan, ze kon zijn wie ze wilde. Bovendien maakte de merrie maar weinig echte vrienden en vergat ze vaak al snel de namen van al die anderen. Nee, zo sociaal was Faye helemaal niet. Maar toch had ze hier iets opgebouwd, iets naar uit te kijken, een reden om terug te keren. Zij ademde dit land in, het was de wereld die ze diep in haar hart verborg, Dream Horses, het thuis dat ze nooit had gehad.
Wat had de witte merrie de afgelopen tijd dan gedaan, vraag je je vast af. Laten we er niet omheen draaien dat dit natuurlijk een grootsch avontuur is geweest, vol gevaren en minder gelukkige momenten. Zo zat Fee nu eenmaal in elkaar, ze stortte zich van het één in het ander. Nu zat het zo dat de kleine Withaar een aantal maanden geleden viavia had gehoord dat er een verborgen land bestond, iets wat zelfs boven de dromerige wolken van DH uitsteeg. Het land met de naam Unicornia. Natuurlijk kon je als paard alleen maar dromen van zoiets als Unicornia. En dat was precies wat de kleine merrie had gedaan; ze had gedroomd tot ze er bij neer viel. Letterlijk. Fee was zo in haar dagdromen over Unicornia –en haar eenhoorns, natuurlijk!- verzonken geweest dat ze pardoes in een gat was gestapt en op haar roze snuit was gevallen. Dit was een behoorlijke wake-up call geweest en natuurlijk was er voor Fee, die zich altijd halsoverkop in ieder avontuur stortte, maar één oplossing. Ze moest en zou Unicornia vinden. Dus was ze op reis gegaan. Zonder afscheid te nemen, ze was gewoon weg gegaloppeerd, de horizon tegemoet, want daar vind je het land van je dromen. Na een paar dagen achter de ondergaande zon aan te hebben gegaloppeerd bleek het toch een stuk moeilijker dan gedacht om het ultieme eenhoornland te vinden. Ze was moe van het najagen van haar dromen. Maar natuurlijk zou ze doorzetten op deze queeste, dus was de merrie een nacht gaan slapen en had diep nagedacht over waar ze de eenhoorns (en daarmee dus ook Unicornia) kon vinden. Het hele punt was dat ook eenhoorns erg moeilijk te vinden zijn. Maargoed, daar had de merrie ook weer iets op bedacht. Eenhoorns hadden, zoals hun naam al doet vermoeden, namelijk een hoorn. Geen kikkerbilletjes (ew, vies, kikkerbilletjes op je hoofd) maar een hoorn, jaja, op hun hoofd. En weetje, dat hebben neushoorns ook! Dus het besluit was al snel gemaakt, Faye moest een praatje gaan maken met die neushoorns. Dat was nog al een klus geweest, die lange reis naar een ander continent enzo, dat had haar wel een paar maanden vertraging van haar reis opgeleverd. Maar na een gezellig onderonsje met een Afrikaanse neushoorn, namelijk de awesome neushoorn dictatorin met de naam Nikki I, was ze nog niet erg veel wijzer geworden. Deze beweerde namelijk dat eenhoorns en Unicornia niet bestond. Dat was natuurlijk erg schokkend voor de kleine merrie. Want- er was haar verteld dat het bestond! In je stoutste dromen en boven de hoogste hemelen! Uiteindelijk had ze hier diep over lopen piekeren en nadenken en was Faye tot de conclusie gekomen dat je pas in Unicornia kon komen als je dood ging. Nu was dit best wel een probleempje, omdat een van de grootste angsten van Faye was om dood te gaan. Het was dan ook al snel besloten dat de reis naar Unicornia en de eenhoorns voorbij was. En waar moest ze toen naartoe gaan? Terug naar de plek die haar kleine hartje had veroverd.
Zodoende was Faye terug in DH. Ze sloop tijdens zonsondergang de grenzen over en murmelende tevreden geluidjes toen ze struikelde over die ene irritante steen rechts van die kromme boom naast het beekje. Ze durfde het niet hardop toe te geven, maar ze had het hier best wel gemist hoor. Af en toe dan. Niet al te vaak eigenlijk. Blakend van gezondheid, wel vermoeid van de reis. Toch stonden haar donkere ogen helder, staarden ze vrolijk boven haar brutale roze snoet uit. Waar waren al die paarden? Ze had zin om met iedereen te praten, misschien wel om vrienden te maken. Al was vrienden worden met Faye natuurlijk wel op eigen risico. Je moest tegen mentale instabiliteit kunnen, een beetje bom-proof zijn. En een eis was ook wel dat je van regenbogen houdt. Want die zijn awesome, dus ja, dat is wel een zeer belangrijk punt.
[HOI DEZE POST IS MIJN COMEBACK EN HEEFT PRECIES 1000 WOORDEN DUS DAT IS LEUK.
OH EN PB ALS JE WILT ANTWOORDEN OFZO ]
