You Shall Not Give False Testimony, Except for Profit

Duvessa stapte kil door de sneeuw heen. Het was niet raar dat deze plek de Sneeuw vlakte genoemd werd. Het was een en al sneeuw. Hoewel de vlakte gevuld werd met het zonlicht, en de hitte van de stralen. Zou het hier nooit warm zijn nooit. Altijd zou het bedorven worden door de kou die zich in een cyclus door de sneeuw werd afgestoten. Maar Duvessa deerde het niks. Haar onvoorspelbare kilte maakte ruimte voor de kou, die haar niks deerde. Ze was hier voor gemaakt. Om puur slecht te zijn, net als haar ouders. Deina en Twillight. Duvessa wist zelf dat ze puur slecht was, wat anderen over haar te zeggen hadden dat maakte haar niets uit. Ze liet de paarden maar gezellig kletsen, terwijl zei door ging met haar sluwe plannen. Duvessa greens, en keek rond. Het leek hier wel uitgestorven, maar toch had ze het mis. Ze rook de geur van een paard.

~liefst één paard~

De zwarte hengst genaamd Vivaldi was juist terug van het 'gesprek' met Deina. Hij zat nu ook in de Horcrux. De kudde die eigenlijk best bekend stond om de vele veulens. Die konden goed opgeleid worden als slechte paarden. Hun karakter kon je nog helemaal verdraaien. Zo zalig dat zo'n veulen zo beïnvloed baar was. Hij grijnsde bij deze gedachte. Hij was van de Drakenberg vol sneeuw naar de Sneeuwvlakte gelopen. Het was zo'n paadje waar je op kon afwijken en ook gewoon netjes kon volgen. Vivaldi was niet zo'n correcte hengst, hij vond het soms wel leuk om af te wijken van het plan dat hij zou gaan doen. Vandaag had hij nog geen plannen. Hij moest er enkel voor zorgen dat het gebied van de Horcrux beschermd ging blijven tegen goedzakjes die iets zouden komen 'uitpraten' of neutraaltjes die ook wat zouden willen 'uitpraten'. Met slechte paarden kon je gewoonweg niets 'uitpraten', dat kwam altijd uit op een gevecht en dat gevecht leidde dan tot een oorlog. Niet altijd maar soms was dat wel het geval. Vivaldi was niet gehaast, gewoon zijn slechte zichzelf. Tot hij de geur van een ander paard rook. Hij was benieuwd, een goedzakje, neutraaltje of bad ass ? Merrie of hengst? Een paar vragen flitste automatisch in zijn hoofd. Dat was een oude gewoonte. Je moest eigenlijk altijd op alles voorbereid zijn. Hij nam krachtige en ruime drafpassen. Zijn nek zat vol spieren en dat was dan ook duidelijk te zien. Hij krulde zijn nek dan ook om het nog harder eruit te laten komen. Hij zag in de verte een merrie staan. Nog niet zo oud, in ieder geval veel jonger dan hem. Zijn gezicht had een versierde grijns opgezet. Hij stopte voor de merrie en deed zijn hoofd recht vooruit. De hengst snoof een paar keer hard. 'Met wie heb ik de eer om te spreken?' Zei hij zonder emotie in zijn stem. Zelfs geen lichtje respect eigenlijk. Omdat hij deze merrie niet kende.

Al snel rook ze een geur, de geur had een lichte bekentenis. Misschien was het een kudde geur, of kende ze het dier zelf gewoon. Duvessa zwaaide met haar staart, ongeduldig wachtte zo. Tot ze op een zijpaadje een grote zwarte hengst zag lopen. Hij kwam duidelijk op haar af. En al snel werd ook duidelijk vanwaar ze de geur herkende... Horcrux, Duvessa haar mondhoeken krulde even op van genoegen. Daarna stonden die weer strak. De staart van Duvessa was lichtjes in de lucht geheven, fier en trots. Toen de hengst gesproken had, stapte Duvessa even nuchter een rondje om hem heen. Ze snoof zijn geur even op, het was handig om leden te herkennen. Duvessa wist dat de hengst geen idee had wie ze was. Duvu stond weer voor de hengst. Haar ogen priemde brutaal in de zijne. De hengst kon haar toch niks aandoen. Nou ja, het kon natuurlijk wel. Maar dan zou hij probleempjes krijgen met mammie lief. Duvessa schudde haar hoofd krachtig. Nee, ze mocht geen misbruik maken van haar rang. ''Horcrux hé.'' Merkte ze nuchter op, met haar melodieuze krachtige stem. Ja, ze leek veel op Deina. ''Duvessa, dochter van Deina.'' Zei ze vlak daarna schamper. Ooh, ja, ze leek veel op Deina. Qua uiterlijk dan, haar karakter was misschien wel een beetje hetzelfde. Duvu was alleen wat brutaler, nieuwschieriger, en uitdagender.

De jonge merrie was slecht, dat had hij nu al door. Hoe dichter je bij haar kwam hoe meer je de geur rook van Horcrux. De merrie liep een rondje rond hem nadat hij had gesproken. Hij herkende de trekjes van de merrie uit duizenden. Al helemaal toen ze vertelde dat ze de dochter van Deina was. Zoveel maakte dat hem niet uit, deze merrie leek anders te zijn dan andere merrie's. Normaal zouden ze misbruik maken van hun rang en zorgen dat er iets mis zou gaan en dat de hengst de kudde uit gegooid zou worden. Deze merrie deed dat niet, dacht hij maar. Ze was toch vele jonger dan hem en het zou niet zo'n erg drama zijn. Er was nog altijd een tweede slechte kudde. 'Ah, ik dacht al dat ik trekjes in jou herkende van Deina.' Zei hij nuchter. Na een korte adempauze zei hij ;' Vivaldi is de naam.'. Hij was rauw met zijn stem. Koud en rauw. Zo was hij altijd al geweest. Hij zou Duvessa nog vaak gaan tegenkomen.

Duvessa zwaaide verveeld met haar staart. Haar hoofd hing een beetje, en ze staart verveeld voor haar uit. De hengst zou haar niks aandoen, dat wist ze. Nu hoefde ze alleen maar uit te kijken voor van die onnozele roofdieren. Je weet wel, die stomme wolven, en van die ijsberen. Die hier jammer genoeg veel voorkwamen. Duvessa stootte een klagelijke, jammerende pijn kreet uit. Keek naar haar been, waar de steek vandaan kwam. En zag tot haar verbazing, een of andere pool vos, die met zijn tanden aan haar been hing. ''Achterlijk mormel.'' Mompelde ze. Daarna schudde ze haar been los, van de scherpe met bloed betekende tanden van het wezen. Tilde haar voet op, en ramde die in, op het hoofd van de vos. Ze duwde het wezen naar beneden. Begroef die met sneeuw. En keek even naar de plek, waar de vos half onder het sneeuw lag. Duvessa liet haar hoofd weer verveeld hangen, keek even achterlijk naar haar wonden op haar been. En keek toen weer naar de hengst. ''De naam zeg je...'' Zei ze kalm, en gemaakt bedenkelijk, al speelde ze dat heel goed.''De naam van je staart, of wat?'' Vroeg ze toen achterlijk, ze fluisterde het zacht voor hem. Haar mond hoeken trokken even op. Toen liet ze haar hoofd zo zakken, dat bij haar wonde kon, om het schoon te likken. Daarna wachtte ze op het antwoord van Vivaldi.