The Black open Space...
Ik heb zoveel mee gemaakt en ik ben pas 2. Dat meisje... Het spookt nog altijd rond in mijn hoofd. Zij heeft mijn leven gered. Ik was bijna dood maar toen kwam zij. Ze bracht me naar The open Space. Toen werd alles zwart. The Black open Space. Ik dacht dat ik het eerder meegemaakt had... Het ging te snel. Voor ik het wist stond ik midden in een woestijn. In de verte zag ik paarden lopen. Het was warm hier. Ik keek om me heen. Hinniken was niet zo verstandig. Zou mijn moeder hier ook ergens zijn? Ik ging een stukje galopperen. Maar ik werd al snel moe. Ik ging een bron zoeken. Ik had heel erg dorst gekregen. Al zoekend liep ik langs een paar paarden. Ze keken me raar aan. Wat was er nou? Ik liep verder. Ik dacht daar iets glinsterends te zien. Ja, ik had gelijk. De zon weerspiegelde in het water. Ik ging galopperen. Ik wilde er snel heen. Toen ik er was toen keek ik in het water. Ik dronk heel gulzig zoveel water als ik kon. Ik dacht: Wat is mijn naam? Ik moest denken aan The Black open Space. Mijn naam is vanaf nu: Black Space. Ik keek op in de hoop een andere Arabier te vinden. Nee, het leek wel uitgestorven in die paar minuten. Ik liep verder. Terug naar waar ik vandaan was gekomen. Ik stampte op de grond. Ik briesde maar ik kon niet terug naar The Black open Space. Er kwam een paard aan gedraafd. Hij wenkte met zijn hoofd dat ik mee moest komen. Ik twijvelde, was het wel verstandig? Toch ging ik mee. Ik was té nieuwschierig. Hij bracht me naar een plek met heel veel water en schaduw. Ik ging liggen. Even tot rust komen. Het paard zij: Welkom in DreamHorses. Let us fight for what we stand'till the world ends. Wow, een mooie slogan dacht ik. Ik sloot mijn ogen voor een paar minuten. Ik hoorde het geluid van lopende hoeven wegsterven. Ik viel in slaap. Midden in de nacht werd ik wakker. Brr, ik had het koud. Er lag een ander paard naast me. Dat hij het niet koud had verbaasde me. Ik stond zo zacht mogelijk op en liep zo zacht mogelijk weg. Ik ging mezelf wel warm maken. Ik ging, door de woestijn, als een gek galopperen. Zo moest ik het wel weer warm krijgen. Ik zag aan de horizon de zon weer op komen. In de verte zag ik een berg. Zag ik het nou goed? Er stond een prachtig paard op de berg. Hij hinnikte. Ik galoppeerde er heen. Ik was helemaal buiten adem toen ik er bijna was. Hij vertelde me hoe ik weg kon van de woestijn. Hij vroeg: Hoe heet je. Ik zei: Black Space. Hij zij: galoppeer zo hard als je kan naar het Noorden, daar zal je veilig zijn. En ik deed wat me gevraagd werd. Ookal was het gevaarlijk alleen...
Ik zal het de volgende keer wel zo doen, het is een beetje veel werk om nu nog aan te passen!!
Ik heb zoveel mee gemaakt en ik ben pas 2. Dat meisje... Het spookt nog altijd rond in mijn hoofd. Zij heeft mijn leven gered. Ik was bijna dood maar toen kwam zij. Ze bracht me naar The open Space. Toen werd alles zwart. The Black open Space. Ik dacht dat ik het eerder meegemaakt had... Het ging te snel. Voor ik het wist stond ik midden in een woestijn. In de verte zag ik paarden lopen. Het was warm hier. Ik keek om me heen. Hinniken was niet zo verstandig. Zou mijn moeder hier ook ergens zijn? Ik ging een stukje galopperen. Maar ik werd al snel moe. Ik ging een bron zoeken. Ik had heel erg dorst gekregen. Al zoekend liep ik langs een paar paarden. Ze keken me raar aan. Wat was er nou? Ik liep verder. Ik dacht daar iets glinsterends te zien. Ja, ik had gelijk. De zon weerspiegelde in het water. Ik ging galopperen. Ik wilde er snel heen. Toen ik er was toen keek ik in het water. Ik dronk heel gulzig zoveel water als ik kon. Ik dacht: Wat is mijn naam? Ik moest denken aan The Black open Space. Mijn naam is vanaf nu: Black Space. Ik keek op in de hoop een andere Arabier te vinden. Nee, het leek wel uitgestorven in die paar minuten. Ik liep verder. Terug naar waar ik vandaan was gekomen. Ik stampte op de grond. Ik briesde maar ik kon niet terug naar The Black open Space. Er kwam een paard aan gedraafd. Hij wenkte met zijn hoofd dat ik mee moest komen. Ik twijvelde, was het wel verstandig? Toch ging ik mee. Ik was té nieuwschierig. Hij bracht me naar een plek met heel veel water en schaduw. Ik ging liggen. Even tot rust komen. Het paard zij: Welkom in DreamHorses. Let us fight for what we stand'till the world ends. Wow, een mooie slogan dacht ik. Ik sloot mijn ogen voor een paar minuten. Ik hoorde het geluid van lopende hoeven wegsterven. Ik viel in slaap. Midden in de nacht werd ik wakker. Brr, ik had het koud. Er lag een ander paard naast me. Dat hij het niet koud had verbaasde me. Ik stond zo zacht mogelijk op en liep zo zacht mogelijk weg. Ik ging mezelf wel warm maken. Ik ging, door de woestijn, als een gek galopperen. Zo moest ik het wel weer warm krijgen. Ik zag aan de horizon de zon weer op komen. In de verte zag ik een berg. Zag ik het nou goed? Er stond een prachtig paard op de berg. Hij hinnikte. Ik galoppeerde er heen. Ik was helemaal buiten adem toen ik er bijna was. Hij vertelde me hoe ik weg kon van de woestijn. Hij vroeg: Hoe heet je. Ik zei: Black Space. Hij zij: galoppeer zo hard als je kan naar het Noorden, daar zal je veilig zijn. En ik deed wat me gevraagd werd. Ookal was het gevaarlijk alleen...
EDIT RIVAL: We schrijven hier zoveel mogelijk in de derde persoon. Alleen Flashbacks gaan in de eerste  |
Laatst aangepast door Black Space op zo 18 dec - 3:16; in totaal 4 keer bewerkt (Reden : ,.)