Demon soul

Mirvano zwiepte met zijn staart, drukte zijn oren nijdig tegen zijn schedel, ontblootte zijn tanden. Zijn ogen stonden leeg, maar moordlustig. Mirvano steigerde, maalde met zijn benen, en verkocht de hengst zo’n harde klap tegen zijn schedel, dat je een hol gebonk hoorde, wat na echode. En de hengst neer viel. Niet bewusteloos, niet dood, maar vergaan van de pijn. Mirvano tilde zijn hoofd en staart fier en trots de lucht in, en liep met grote draaf passen weg. Rustig galoppeerde hij aan, en klom de drakenberg op. Het was tijd om zijn spieren te trainen. Toen hij eindelijk met veel moeite de berg op was. Keek hij tevreden rond, zo had hij een prima uitzicht, over de draken berg aan de linkerkant en aan de rechterkant de zee, die woest tegen de berg golfde en zwiepte. Terwijl Mirvano daar zo hoog stond, keek hij neer op de lage wolken die dreigend boven de zee hingen. Zijn blik gleed over het gebied, tot het stopte bij een reusachtige rots. Hij zou de paarden bij de zee eens een verassing geven. Mirvano plantte zijn reusachtige achterlijf tegen de reusachtige grote steen. Zo bracht Mir de steen tot beweging met veel lawaai en gerommel rolde hij de berg af. Terwijl Mirvano tevreden en vals toe keek, en de rots met veel lawaai verging, vlogen raven snel op, geschrokken van het machtige geluid van wraak. Mirvano zwiepte nogmaals met zijn staart, en ging op zoek naar een ander opstakel. Terwijl hij daar rond draafde, berg op berg af, opzoek naar andere dingen. En onder tussen middelmatige stenen en rotsen de berg af rolde en lawines veroorzaakte, vlogen raven nog steeds boos en nijdig rond omdat ze van hun rust verstoord zijn. Het was hier vrijwel verlaten, logisch wie kon er hier nou leven? Maar goed, dit was een perfect train plaats. Terwijl Mirvano aangaloppeerde, viel zijn blik op iets veel beters. De enige boom die hier te bekennen was, vrijwel niet de beste en grootste boom. Het was eigenlijk maar een dun, maar toch stevig boompje. Met ongeveer dezelfde hoogte als Mirvano had. Hij plantte zijn stevige gespierde grote hoofd tegen het dunne boompje. Zette kracht, het ging lastiger dan verwacht. Hoewel de boom een paar keer vervaarlijk kraakte, gaf hij niet toe. Mirvano plantte ook zijn hoef tegen de boom. Gaf een laatste beetje kracht, de boom kraakte nog een laatste keer hard en vervaarlijk. En viel toen met een grote bonk op de grond, terwijl het geluid nog even na echode. Keek Mirvano kil en tevreden rond. Zijn ogen diep en leeg, en je zou betwijfelen dat als je erin viel of je ooit wel zou stoppen met vallen. Zijn hoef sporen waren nog vers, en duidelijke tekeningen van trainingen en kracht en inspanning waren te zien. Maar Mirvano had een grote vechters mentaliteit en zou nooit opgeven! Zijn staart was fier en trots de hoogte in geheven. En zijn gespierde grote hals was gekruld terwijl zijn neus voor zijn borst hing. Eigenlijk kon je ook zeggen dat Mirvano een reusachtige krachtige spier was. Een spier die je liever niet tegen wou komen. Een spier die je plette, door zijn gewicht. Sommige noemde hem dik, maar eigenlijk was hij gewoon stevig gebouwd en had hij veel spieren. Hij draafde weer stevig door. Langzaam verscheen er in de verte een gedaante. Hij galoppeerde aan, van de vulkaan af. En stopte recht voor de hengst. Ook een Shire. Mirvano knikte even maar zei niets.

^ Zeepje is niet een Shire, maar lijkt er wel op xD

De rust werd al gauw verstoord. Zephyr kon de indringer al van mijlen ver opmerken. Het paard naderde steeds dichter en dichter. Maar Zephyr bleef gewoon rondhangen.Zephyr hield al zijn valse houding aan. Zephyr keek richting de vulkaan. Daar vermoede hij dat de vreemdeling langs zou komen. En hij had gelijk. Een vrij groot dier dat een beetje op Zephyr trok naderde Zephyr. Vals gooide hij zijn hoofd in de lucht en begon te snuiven van agressie. Zephyr liet zien dat de hengst hem beter niet lastig kon vallen. De hengst kwam aanstormen en gaf eens een knikje. Hoe beleefd. Zephyr heeft deze hengst nooit eerder gezien. Waarschijnlijk een nieuweling. De hengst stond nu voor Zephyr. Zephyr keek de hengst met een doordringende blik aan. Wat wilt die hengst nou eigenlijk? Zonder pardon ging die voor Zephyr staan. Een goeie is dat! Zephyr kneep zijn ogen fijn. " Wat moet je?" Vroeg Zephyr nors. Misschien kenden Zephyr zijn ouders of zo. Hij was aller sinds niet lid van een kudde. Dat had Zephyr anders wel geroken. Al gauw heerste een gespannen stilte rond de twee paarden. Dat had je wel vaker als je bij Zephyr in de buurt was. Zephyr zal nooit gezellig proberen doen. Hij wilde liever geen gezeik.
Zephyr was een paard dat je van zijn leven niet mag vertrouwen. Al ken je hem jaren, al heeft hij je tot bondgenoot genoemd. Zephyr blijft een sluw wezen dat alleen aan zich denkt. Hij was een monster. Hij dood alles, jonkies, de knapste merries en onschuldige stokoude paarden die zich niet meer konden verdedigen. Van zo'n wezen kon je toch niet houden? toch leek Zephyr niet zo slecht in de smaak te vallen voor de merries. Vele toonden interesse zijn merrie te zijn. Waarschijnlijk voor zijn macht. Zephyr zijn grijze ogen bleven op die van de vreemde hengst gericht. Zephyr was bereid voor een gevecht. Maar momenteel had Zephyr nog geen zin. Ten zei de hengst hem uitdaagt.

Mirvano zijn ogen gleden over het gebied heen. Terwijl hij wachtte op de reactie van de hengst. Mirvano zijn staart zwiepte ter verveling tegen zijn flanken. Zijn oren waren naar achteren gedrukt. Er waren veel te weinig echte badassen meer. Maar daar zou verandering in komen. Mirvano zou daar verandering in brengen. Naarmate hij meer macht zou krijgen. Hij had al iets in gedachte. The Blood Horses. Hij moest alleen nog maar eventjes die Cobrazarao te vinden. En te joinen. Maar goed het probleem van de badassen was echt veels te groot. En het tweede probleem was dat de goedzakkies en de neutraaltjes. Ze hadden een veels te grote mond. Echt veels te groot. De hengst begon nors te praten. Mirvano keek de hengst recht in zijn ogen aan. ''Ik herken je. Wiens nakomeling ben je?'' Vroeg Mirvano kalm en ijzig. Met een gladde kwaadaardige, moordachtige ondertoon. Hij zwaaide zijn staart. Mirvano zijn ogen keken emotieloos rond. Zijn oren waren in zijn schedel gedrukt. En hij verplaatste soms zijn been een klein beetje. Hij had geen zin in vechten. In ruzies. Het enige wat Mirvano nu nog wou, was een goed gesprek met een echte badass.

~Flutje~

Zephyr zijn ijskoude blik was nog steeds op Mirvano gericht. Zephyr gooide dominant zijn hoofd in de lucht. Zijn zwaar gebouwde lichaam was goed gespannen. Nors smeet hij zijn staart in de lucht. Het was een hele lange tijd doodstil. De hengst leek van alles in zijn hoofd te hebben. Zephyr kneep zijn ogen tot spleetjes. ''Ik herken je. Wiens nakomeling ben je?'' vroeg de vreemde hengst. Zephyr keek vanuit zijn overdreven lange maanlok naar de hengst. Zijn mondhoeken begonnen vals te krullen. Dus deze slimmerik wist niet wie Zephyr was? Nou dat was zeldzaam zeg!! De meeste paarden wisten wie Zephyr was. Maar dit paard dus niet. Zephyr kwam in beweging en begon rond de hengst te stappen. Zijn ogen bleven starend op de hengst gericht. Zephyr beantwoorde nog niet de hengst zijn vraag. " Waar ben jij gebleven? Was je een lange tijd afwezig van de aarde?" Weerklonk zijn zware stem. Zijn valse karakter was aanwezig. "Mijn naam word vaak gefluisterd... Mijn naam veroorzaakt angst." Vulde Zephyr nog aan toe. Zijn witte tanden waren zichtbaar. Je zag ook het wit in zijn ogen. Zijn zware hoeven knetterde tegen de grond. Zephyr was zwaar gebouwd en kon soms de aarde laten beven. Zephyr zijn vacht zat vol getekend met littekens. Hier en daar zag je beet afdrukken. En klauwen die door zijn vlees was gescheurd. Zephyr zijn lange manen hingen sierlijk aan zijn breed gebouwde hals. Zephyr zijn witte benen waren nu eerder grijs. Zijn bles had rode plekken. Zijn geur was sterk. Bijzonder sterk. Sommige paarden waren zeer onder de indruk. Andere haatten Zephyr. Misschien waren ze jaloers omdat hij krachtig was. Zephyr was een heethoofd en haatte het dat er geen respect werd getoond.

Ook een flutjeeee

Haar hoeven tikten licht maar redelijk snel over de harde asgrond. De Ash Valley. Waarom ging ze hierheen? Haar Vis-is-slecht-idee is de wereld in, maar het Vis-is-niet-slecht-idee was niet verder verspreid dan Pearl en Terror die ze sprak na haar aankomst in Dreamhorses. Ze vroeg zich af hoe deze twee geruchten zich hadden verspreid, en wilde het wel eens testen. Roddels gaan als de wind in DH. De grijze lucht paste perfect bij de grond. Het was een prachtig plaatje voor een slechtzakje. Ze spitste haar oren. Hoorde ze nou iets? Ze rook niets. Misschien had ze het zich verbeeld. Haar manen golfden zachtjes mee op de wind. Ze kwam niet zo vaak in de Ash Valley. Vreemd genoeg kwamen niet alleen slechtzakjes, maar ook kwamen soms neutrale paarden om de hoek kijken. Of verkenners die nieuw waren, dat kon ook. Ze zag twee puntjes in de verte. Was het haar verbeelding? Ze keek goed en was er nieuwsgierig aan. Ontdekking! Terwijl ze op de twee puntjes af draafde, dacht ze aan de eerdere oorlogen. Ze had er met eentje meegevochten. Boots was er ook. Zij ging tegen Zephyr. Boots tegen zijn vader, Cobrazarao. Toen had ze flink wat klappen gehad. Een erge tegen haar hoofd ook, want ze kon de uitslag van de gevechten niet meer herinneren. Wel was het geval dat ieder de slag overleefde. Kort daarna verlieten die twee friezen Dreamhorses, en ze had ze nooit meer gezien. Misschien had je nu Fawn en Deina, maar eerder was het Azacar en Cobrazarao met zijn trouwe Fontanella. Ah, mooie tijden, mooie tijden, dacht Visual in haar hoofd. De tijd dat ze Cobra vreesde was nooit gekomen. De tijd dat goede paarden Cobra vreesden, was gekomen, maar weer vertrokken. Ja, door het vertrek was het rustiger geworden in Dreamhorses. De twee punten werden duidelijker op de asgrijze vlakte, en haar vermoeden klopte: Twee paarden. Ze rook een onbekende geur, en een bekende. Ze sperde haar ogen wijdopen. Zephyr. Onmogelijk. Hij was weg, en zou niet meer terug komen! Toch? Nee, Cobrazarao was weg, had zijn eigen kudde of zoiets. Zephyr die had geen eigen kudde. Hij had de mogelijkheid terug te keren. Even kijken of een van de twee paarden van haar slechtheid had gehoord, wat waarschijnlijk wel het geval was, en of ze hadden gehoord van haar wederkeer naar neutraal, wat waarschijnlijk niet het geval was. "Mijn naam word vaak gefluisterd... Mijn naam veroorzaakt angst." "Zozo," verbrak Visual het zogenaamd spannende moment. Haar stem klonk warm, uitdagend. Haar normale stem. Op een andere manier. "Iemand is teruggekeerd." grijnsde ze. Ze grijnsde expres op een andere manier, sprak op een andere manier, zodat Zephyr zou opmerken dat er wat anders was.

{Ja ik heb toestemming van Zeepjuh Ik kom jullie feestjuh lekker verstoren >D}

Zephyr hief zijn hoofd op en ving een nieuw geurtje op. Ach ja, vers. Zephyr herkende het uit duizenden. Visual. Zephyr slaakte een diepe zucht. Is dat beest nu nog niet dood? Ging er door zijn hoofd heen. Zephyr ontblote zijn tanden. Visual onderbrak Zephyr. "Zozo," Zephyr keek haar neutraal aan. Visual. Een rivaal. Ze had hem vaak proberen vernederen en uitdagen. Maar zo waren vijanden nu eenmaal. Zephyr was voor de grote helft ook een baas. Maar had momenteel belangrijke taken te vervullen. Zephyr richtte zich naar dat monstertje. "Wat is het een genoegen je weer te mogen ontmoeten." Zei Zephyr droogjes. Visual deed weer zoals gewoonlijk abnormaal. Ze zal weer iets in haar schild voeren. Maar wat zal ze nu weer uitsteken? Zephyr houd haar heel goed in het oog. "Iemand is teruggekeerd." Zei Visual. Zephyr reageerde daar niet echt op. Teruggekeerd was een groot woord. Zephyr was hier maar voor heel even. Daarna zou hij weer verdwijnen. Niemand wist precies waar het grote territorium was van Blood Horses. Dat was vaak stil gehouden. Dream Horses wist maar weinig van dat land. Maar ze zouden alert moeten zijn. Want Blood Horses kon nog eens een bedreiging vormen. Zephyr keek Visual emotieloos aan. Hij toonde niets waarvan zei misbruik kon maken. Visual was zo'n speciaal geval. Ze was slecht/neutraal. Zephyr vertrouwde haar van zijn leven niet. Zo iemand is niet te vertrouwen. Hij had ook zo'n hekel aan haar. Ze was verschrikkelijk vervelend. Maar daar deed ze het voor.



Sorry hoor, het zal een tijdje flutposten zijn. kheb het ontzettend druk

Zijn staart mepte heen en weer, toen begon de hengst weer te spreken. Hj zei iets onbelangrijke over zijn naam, iets met angst en gefluisterd of zo iets. Mirvano schudde zich uit, en keek de hengst droog aan. Hij wachte en wachte op een goed antwoord. Zijn eerste woorden negerend, maar blijkbaar kwam dit antwoord niet. Dit was het gene waar Mirvano het mee moest doen, prima.. . "jouw naam is onbekend in mijn oren." waren de mysterieuze woorden van Mirvano, zijn staart mepte hier en daar tegen zijn flanken aan. Al gauw kwam er nog een onbekende geur zijn neusgaten binnen. Mirvano snoof eventjes, een bruine merrie met zwarte manen kwam op hun aflopen. Mirvano merkte nu al dat het een raar geval was. Hij wist het nu al. Ze leek hem neutraal, maar ook weer slecht. Mirvano maakte het eigenlijkniet uit. De Merrie begon te praten, tegen de naamloze hengst. "en wie mag jij wezen?" klonk zijn duistere stemgeluid





Whahahahahahahahahahaha fltuuuuuuuuutttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt

Nou. De zeep en de hengst pakten het uitzonderlijk vreemd op. Moest wel horen bij hun 'imago' of zoiets. Wacht, was het imago van Zeep niet: Bijt in andermans keel totdat deze door lachtrekken sterft? Oh nee, dat was Cobra. "Wat is het een genoegen je weer te mogen ontmoeten." "Het genoegen is wederzijds Zeepje." antwoordde ze droogjes op dezelfde toon maar dan wel met een wat merrie-achtigere stem. "en wie mag jij wezen?" vroeg de nog voor haar onbekende hengst. "Ah, mijn naam. Volgens Zeepje ben ik het irritante weesje met nog wat scheldwoorden erachter aan. Maar volgens mij ben ik Visual." antwoordde ze liefjes. Te liefjes. Ze merkte het emotieloos aankijken van Zephyr op. "Kom kom zeg," grijnsde ze. "Als de zon ondergaat blijft je kop zo stilstaan. Of is die van jou al onder?" De Ash Valley was grijs genoeg om dat te zijn inderdaad. Door haar toedoen begon het een vreemde scene te worden. Maar Vis maakte dat niets uit, wat slechtzakjes belachelijk maken, voor haar eigen vermaak, was al amuserend genoeg. Maar ze deed haar toon wat serieuzer. Een stuk serieuzer: "Boots kan haar gevecht niet afmaken met Cobra. Maar ik wil die van mij wel afmaken met jou: die van de vorige oorlog, als ik het me goed kan herinneren." Boots haar eigen kudde, Cobra zijn eigen kudde. Geniaal en leuk tegelijk. Wacht, voor haar was geniaal en leuk beiden hetzelfde. Want geniaal was altijd leuk, dat spreekt gewoon voor zich, in haar filosofie. En leuk dat was gewoon geniaal, dat spreekt ook gewoon voor zich, in haar filosofie. En haar filosofie was geniaal en leuk. Rondje gemaakt, en niemand die ooit het einde ervan kan zien. Dus dan is haar filosofie geniaal en leuk, dus dan staat geniaal en leuk gelijk aan haar filosofie! Wacht, dat kon ze zelf niet eens meer volgen. Ze was nog steeds half verbijsterd van Zeepje, maar wachtte op antwoord, wat waarschijnlijk niet meer zou zijn dan negeren, of belachelijk maken. Maar haar, het kwetste haar niet meer. Kom. Maar. Op, dacht ze. Maar ze wist dat ze toch maar 10% kans had op een gevecht nu. Tenminste, het zat niet in de sfeer. Eens kijken hoe onvoorspelbaar de kleine grote Zeep is.

{{ Vraag me niet waar Vis' gedachten naartoe leiden XD}}

Zephyr keek neutraal. Ach, wat had hij toch een verschrikkelijke hekel aan gezelschap. Vooral als zijn gezelschap Visual was. Stom beest. Waarom was ze nog niet dood? Hoe vreemd het ook klonk. Zephyr had nooit geen zin om haar te vermoorden. Visual was wel het laatste dat hij zou vermoorden. Gewoon omdat ze zo verschrikkelijk irritant is. En nu komt hij haar weer tegen. Wat was dat lang geleden. Zephyr keek zwijgend voor zich uit. Hij hoorde de vage stem van de onbekende hengst. Die graag de namen zou wilde weten. "en wie mag jij wezen?" 'Dat wil je echt niet weten.' Dacht Zephyr brommerig. Maar hij reageerde er niet op. Hij wilde zich niet mengen in het gesprek. "Ah, mijn naam. Volgens Zeepje ben ik het irritante weesje met nog wat scheldwoorden erachter aan. Maar volgens mij ben ik Visual." Zephyr herinnerde hoe hij vroeger was. Hij hield zich veel bezig met het gescheld en steeds een antwoord terug te schieten naar Visual. Toen waren ze nog van die stomme jonge pubers. Nu was Zephyr volwassen en verspilde zijn energie niet aan nutteloze dingen. Als het aan Zephyr lag maakte hij die vervelend beest af. "Kom kom zeg," "Als de zon ondergaat blijft je kop zo stilstaan. Of is die van jou al onder?" Zei Visual toen. Zephyr zijn mondhoek werd strak naar beneden gericht. Hij keek Visual nog steeds zonder emotie aan en liet haar duidelijk zien dat hij niet meer met haar kinderachtige spelletjes speelde. Hij reageerde alleen maar op interessante gesprekken. De hengst was Zephyr al volkomen vergeten. Die stond er stilletjes bij. Na een lange stilte vloog Visual haar bek weer open. Natuurlijk, die stond ook nooit niet stil. Misschien moest hij haar tong afrukken? Zodat ze eindelijk eens zweeg? "Boots kan haar gevecht niet afmaken met Cobra. Maar ik wil die van mij wel afmaken met jou: die van de vorige oorlog, als ik het me goed kan herinneren." Nu werd het pas interessant. Zephyr zijn ogen werden nu op Visual gericht. Zijn mondhoeken begonnen vals te krullen. " Werkelijk? En waarom wil je nog steeds bloed laten vloeien Visual? Wraak? Haat? Iets anders misschien." Weerklonk zijn zware stem. Hij keek Visual nog steeds emotieloos aan.

Kalm keek hij naar de twee paarden die spraken. Hij snoof eventjes. ''Mirvano.'' Zei hij tegen de merrie genaamd Visual. Voor de rest zei hij niet veel tijdens hun gesprek. Eigenlijk genoot hij er best wel van. Maar goed, het werd tijd om te gaan voor hem. Om de twee wezens zelf iets uit te laten vechten, iets waar hij totaal niet mee te maken had. Hij snoof eventjes. Mepte met zijn staart. En luisterde naar de woorden van Zephyr. ''Ik vertrek.'' Deelde hij toen kalm mee. Waarna hij zich omdraaide en weg schoot. Zijn staart wapperde achter hem aan. De wind sneed in zijn ogen, rukte aan zijn manen en kleine haartjes. Sneeuw spoot alle kanten op.

~WHAHAHAHAHA Heb echt geen inspiratie meer op hem ~

Visual keek de hengst droog na. Vaagheid. De laatste serieuzere zinnen interesseerde Zephyr. " Werkelijk? En waarom wil je nog steeds bloed laten vloeien Visual? Wraak? Haat? Iets anders misschien." "Wraak en haat? Op een hengst wie nog geen vlieg kwaad doet? Nee. Het is meer uit eer. De volgende...generatie zeg maar." ging ze verder. Ze zette een duivels lachje neer en ging verder. "Ik kan je mededelen dat Cobra geen tegenstander meer heeft. Maar jij nog wel." Zou die hengst het nog niet begrijpen? Deze hint moest echt alles slaan: Zij had Boots vermoord. Boots was niet meer. Het klonk hard in haar oren, maar ze wist dat het die ouwe mafkees behoorlijk zou interesseren. Waarschijnlijk iets te veel naar haar doen. Waarschijnlijk zal hij er mee spotten, haar ermee proberen te raken. Maar zij had een schild voor haar hart, zonder zwakke plekken. Als een betonnen muur zonder gaten van het cement. Want haar cement was sterk, gemaakt van ijzer. Ook al bleef het niet zo goed plakken. Maar niemand die tot daar zou komen. Want daarvoor zat nog een betonnen muur. En nog een. En nog een. En ze moest niet zo zeuren over betonnen muren. De sneeuw was haast vervelend aan het worden. Ze voelde de koude vlokjes op haar neus, op haar vacht, vlak bij haar wimpers, en dan meteen weer smelten. Of het bleef plakken. Elk sneeuwvlokje was een kunstwerk van ijs, een ijssculptuur of zoiets. Alleen smolt het zo snel, te snel soms om er naar te kijken. Of je moest je hoofd bij de grond houden. Maar dat was te veel moeite. Ze vroeg zich af wat haar ouwe mafkees moest denken nu: Is ze gek geworden? Haar eigen pleegmoeder vermoord? En dan met 3 graadjes spottender. Ze wist nog toen ze klein was, dat ze een raar gevoel had. Een raar gevoel voor die Cobra. Vooral toen ze Fontanella tegenkwam. Fonta was nog wel zo'n doorsnee slechtzakje, en het koste Vis al haar moed om haar een grote mond te geven. Maar Cobra. Als hij voor haar had gestaan, had ze dat niet gedaan. Het was het grote zwarte Fries-beeld in haar hoofd dat haar met 1 hoef kon verpletteren. Angstaanjagend. Maar Vis was volwassen, en niet wijzer. Ze was over haar angst heen, maar zonder angst viel er met haar niet te leven. Tenminste, ze zou niet oud worden zonder angst. Zeker niet oud met haar roekeloosheid. Maar dat had zij niet door. Nu was nu en later was later.

Zephyr zijn lange puntige oren werden tegen zijn schedel gedrukt. Hij toonde geen greintje vriendelijkheid. Hij zag de nut er niet van in. Zephyr zijn donker grijze ogen loerden diep in die van Visual. Zij was hard veranderd. Vroeger was zei dat kleine mormel van die bonte koe. Visual en Boots waren al vanaf dat hij ze kende vijanden. Dat was nu eenmaal zo. Zij waren vijanden van Cobrazarao en automatisch van Zephyr. Zephyr had nog altijd de keuze of hij ze als vijanden beschouwd of niet. Maar al van het begin van hun ontmoeting had hij al een hekel aan die twee. Ze werkten hem verschrikkelijk op de zenuwen. Visual kon nooit een keer normaal doen. Zephyr hield een vijandige houding zien. Hij maakte gauw duidelijk als Visual te dicht naderde dat hij haar keel gedoe open zal rijten. "Wraak en haat? Op een hengst wie nog geen vlieg kwaad doet? Nee. Het is meer uit eer. De volgende...generatie zeg maar." Zephyr keek Visual nu zeer strak aan. Zijn neusvleugels stonden wijd open. Zijn ogen wijd open gespreid. Zijn mond een beetje open. Zijn geduld raakte stilaan op. 'Eer? Visual? Dat zal wel. Visual verdiende geen eer. Ze was een waardeloos dier.' Zephyr besloot zijn valse bek maar dicht te houden. Want hij had geen zin om dat gebekvecht nogmaals te ondergaan. Visual ging weer verder. Zijn valse blik werd steeds op haar waardeloze ogen gericht. "Ik kan je mededelen dat Cobra geen tegenstander meer heeft. Maar jij nog wel." Zephyr begon met zijn hoef te schrapen. "Ik? Een tegenstander? Visual, Visual. Deze tegenstander zal dan wel spoedig omkomen. Weerklonk die zware stem. Zephyr zal haar verpletteren. Zijn lange zwarte manen hingen warrig langs alle kanten. Zijn overdreven lange manen vielen over zijn ogen. Je zag maar een glimp van die onvriendelijke ogen. Zephyr zijn vacht zat vol met littekens geschreven. Het heeft zijn mooie uiterlijk ontsierd. Zijn vacht was ruig en sterk. Het kon wel tegen flinke steken. Hier en daar had hij witte aantekeningen. Zijn vier hoeven, en een brede bles op zijn hoofd. Maar die witte kleur was echter besmeurd met allerlei troep. Zephyr blies grote witte wolken uit zijn longen. Zijn warme adem verdween langzaam in de omgeving. Even was het doodstil. Maar Zephyr was iets van plan. Zijn emotielozen ogen staarden lange tijden in die van Visual. Plots uit het niets. Zonder dat Visual hem echter iets had aangedaan viel hij in de aanval. Hij ontblote zijn tanden en greep haar aan haar hals vast en sleurde haar tegen de boom. Hij drukte haar tegen de boom om te voorkomen dat ze kon ontkomen. "Waar is dat andere mormel Visual? Is het waar wat ze zeggen? Ben jij stout geweest?" Weerklonk zijn rouwe stem. Hij had wel zin om haar volledig te pijnigen maar ach, rustig aan. Tijd zat. Hij had genoeg slachtoffers om mee te spelen.


Bwaaah, niet mijn beste post. Wat te snel gedaan :p

"Ik? Een tegenstander? Visual, Visual. Deze tegenstander zal dan wel spoedig omkomen." Wauw, hij ziet me als een tegenstander, dacht Vis sarcastisch. Ze keek overdreven om haar heen. "Oh sorry, ik heb je aartsvijand de kakkerlak niet gezien Zeepje." Ze wilde verder gaan met haar bespottingen, maar ze werd geen seconde meer of minder vastgegrepen door Zephyr. Ze hield haar hart vast van de schrik, maar kwam al snel weer bij haar situatie. Ze voelde de pijn en het bloed sijpelen langs haar nek. En uiteraard werd ze tegen de enige dooie boom in een straal van 5 km aan gesmeten. Lucky haar. Anders had Zephyr haar tegen de grond aangedrukt en had ze het nog zwaarder. De druk van de voor haar te grote hengst werd verhoogd. Aan de ene kant de moordlustige ogen van Zephyr, aan de andere kant het dode hout dat nooit leven had gekend. Zou ze sterven? Niet nu, Zephyr wilde graag spelen. Bovendien: Ze kon terugvechten: toch? Haar been, het was los. Nou eigenlijk waren al haar vier benen los maar met deze kon ze bewegen. Haar nek kon ze niet draaien, evenals haar romp. Zelfs al was ze voor hem ontiegelijk klein, ze kon niet ontsnappen. Zomerkamp had hem goed gedaan, zeg. Ze leunde richting Zephyr, om hem tegen te werken. "Waar is dat andere mormel Visual? Is het waar wat ze zeggen? Ben jij stout geweest?" "Wat?" hijgde ze, langzaam merkend dat ze het benauwd kreeg. "Eindelijk heb je het door met dat pinda-brein van je?" Goed, ze moest in een keer al haar kracht gebruiken om zichzelf los te wringen. Ze hoopte dat het lukt. De dode boom was zwak, en dun. Zeven en een halve centimeter. Stevig genoeg om haar tegen te houden. Maar niet de kracht van Zephyr en haar gewicht tegelijk. Denk Vis, gebruik je hersenen, want hij heeft ze niet, dacht Visual bij haarzelf. Ze moest niet de druk van Zephyr tegenwerken, ze moest het toestaan, samen met haar gewicht zou de boom op z'n minst buigen, en hopelijk breken. Haar adem zou waarschijnlijk opraken, en ze zou er niet zonder schram vanaf komen. Maar dat zou ze nu ook niet. Adem was nauwelijks te zoeken, maar ze moest het proberen. Ze stopte met het gebruiken van haar kracht naar Zephyr, en leunde, duwde haarzelf bijna tegen de boom aan. Een moment stokte haar adem in haar keel. Was dit het einde? Een krak en adem vloeide weer haar longen in als water in de woestijn. Ze voelde iets scherps onder haar buik, dat waarschijnlijk de stam van de dode boom moest zijn. Gelukkig was het een dode. Meteen draaide ze zich om richting Zephyr, en spande haar spieren aan. Goed Zephyr, als je wilt vechten, kan je dat krijgen, dacht ze. Eigenlijk vroeg ze er zelf om. Een herkansing, gevecht. Ze wist niet eens meer wie er had gewonnen in de 2e Dreamhorses-oorlog. Ook al had ze haar adem weer, ze merkte dat het minder goed ging. Er zat een diepe wond in haar nek, gelukkig niet te diep, en schaafwonden onder aan haar buik, wat haar niet deerde. Ze wist niet of ze moest vluchten, of dat ze moest doorgaan. Waarmee dan? Vechten van Zephyr? Wat kwam daaruit? Eer, dat kwam eruit. Wat was haar voordeel eraan? Niets. Wat was zijn voordeel eraan? Niets. Verliezen of leven en dood? Verliezen of winnen zou goed voor haar zijn. In het onmogelijke geval, -ze besefte het gedeelte 'onmogelijk'-, dat ze zou winnen, zou ook Zephyr zijn vachtje willen behouden. Ook al zat deze onder de littekens en was deze nog lelijker dan de stem van een kraai. Ach, laat hem maar komen. Wat moet dat moet. Gevechtje voor de eer. Ofzeu. Wauw, wat een hoofdprijs. Enkele minuten geleden was ze hem aan het beledigen, wat een heethoofdje was die Zeep toch. Had ze niet verwacht, ze vond hem minder spontaan dan Cobrazarao, maar dat kon ook aan haar liggen. Naja, zo vader zo zoon. Maar hopelijk was het niet zo moeder zo dochter, dan was Vis net zoals Boots: Dood. Tenminste niet door Zephyr gelukkig. Ze ademde en probeerde haarzelf enigszins te stabiliseren. Ze wilde zelf niet aanvallen, aangezien ze nu moest bijkomen, en te weinig adem had. Ze moest de andere klappen van Zephyr opvangen, en hopen ondertussen hem te beschadigen. Dat was strategisch gezien mogelijk. Doden? Zo'n moord was niet voor haar bestemd.

Let the fight start

Zephyr sloeg op tilt. Bloed liet zijn tong tintelen. Zephyr had de vreemde gewoonte als hij bloed proeft dat hij compleet begon te flippen. Dan wilde hij steeds meer en meer en meer en meer en meer en meer en meer... en meer ( :p ) bloed laten vloeien. Zephyr ramde zijn hoofd in de lucht. Zijn ogen vlogen wijd open. Je zag in zijn ogen die moordend blik. Visual had zich in een zeer gevaarlijke positie geplaatst. Zephyr zijn vlijmscherpe tanden scheurden het vlees open. Zijn neusgaten vlogen wijd open toen ze die verse bloed sijpelende geur rook. Zephyr verpletterde Visual met zijn enorme lijf. Visual geraakte niet weg bij Zephyr. Mooi zo, Dan had zijn overdreven zware lijf toch iets van nut. "Wat?" Weerklonk de stem van een paard dat naar lucht verlangde. Zephyr zijn donkere grijze ogen keken recht in die van Visual. Zephyr grijnsde vals naar haar terwijl hij haar nog steeds met zijn tanden vastgeklemd had. "Eindelijk heb je het door met dat pinda-brein van je?" Weerklonk die vervelende stem van dat klein mormeltje. Hij beet nog harder door. Dat ding gaat het ook nooit leren. Plots hoorde Zephyr fel gekraak. Zijn ogen vlogen naar die oude rotte boom. Die om begon te vallen. Zephyr liet Visual los om te voorkomen dat hij neer zou vallen met een fatale splinter in zijn borst. Zephyr sprong ver naar achteren. Toen Visual zich weer goed had geplaatst keek hij haar uitdagend aan. Wat is dit gevecht spelletje toch verrukkelijk. Zephyr likte het bloed van zijn lippen. Hij toonde een genietend blik. Uiteindelijk stonden beide paarden veroerloos stil. Afwachtend. Wie zou als eerste aanvallen? Zephyr kreeg duidelijk de eer. Waarom vechten? Dat is nou gewoon het liefste dat Zephyr deed. Hij doet het echter niet voor eer of zo. Hij ontneemt graag levens, en angst bezaaien doet hij ook het liefst van allemaal. Zephyr wilde laten zien dat hij om niets geeft en dat hij geen wezen is om te vertrouwen. Zephyr liep rondjes rond Visual. Dit beestje speelde weliswaar met haar kostbare leventje. Ze wist dat dit fout ging aflopen. Was ze haar leven of zo beu? Zephyr wist het echter niet. En het kon hem eigenlijk niet schelen. Zijn emotieloze ogen bleven steeds die van Visual gevangen houden. Hier en daar had hij enkele verse wondjes. Maar niet bijzonder erg. Hij voelde ze niet eens. Zephyr kon elk moment toeslaan. Zephyr ontblote steeds zijn tanden en liet geschreeuw horen. Het had betekenis. Het was een taal die alleen The Blood Horses verstonden. " Ze zeggen dat jij je geliefde pleegmoeder Boots hebt vermoord. Wat ik echter niet geloof. Jij hoort niet bij de slechte kant." Zephyr wist dat Visual soms van die leugens rond gooide. Zij slecht? Dat zal wel. Bij elke stap die Zephyr trilde de aarde een beetje. Zephyr had kracht. Dat kon niemand ontkennen.

En een roerloze situatie was daar aangekomen. De brandende pijn die haar na of tijdens een gevecht teisterde, was nog draaglijk. Ze overdreef, maar ze wist niet positief of negatief. " Ze zeggen dat jij je geliefde pleegmoeder Boots hebt vermoord. Wat ik echter niet geloof. Jij hoort niet bij de slechte kant." Langzaam maar zeker stapte ze met haar benen achteruit. Ze voelde haar gewrichten zeuren om een dutje. "Wat, ik? Liegen? Ik heb heel wat dingen gedaan, vechten, uitschelden, moorden. Maar liegen is onder mijn kunnen. Oftewel, te zwak. Liegen doe ik niet. Hoe veel je me daar ook voor aanziet. Dat ik bij de slechte kant hoor? Kan ik bevestigen, maar als je mijn 'mormels' niet gelooft kan ik daar niets aan doen." Met het woord 'mormels' bedoelde ze veulens, ook al was ze dol op Ichigo, de enige die ze soms nog wist te vinden, van haar 4. "Trouwens Zeep, niet alle slechtjes staan aan dezelfde kant, ze hebben alleen hetzelfde doel." Goed, als Zephyr vechten wilde, kon hij vechten krijgen. Ging hij onverwacht? Moest hij het maar terug verwachten. Visual da mirror, ja. Dat zou ze zeker doen. Nu stond ze ongeveer tien meter van hem vandaan. Voldoende om hem te horen. Voldoende voor een korte aanloop. Voldoende voor een tackle, die niet gemist kon worden, of dat ding moest wel heel snel zijn, of haar al zien aankomen. Tackelen was niet haar stijl, echter. Meer was haar stijl: Rennen duiken rennen duiken val aan. Directe aanval. Klonk leuk. Goed. Ze spande haar spieren een tweede maal aan, dook in elkaar, maar plotseling ging er een pijnscheut door haar been heen. Ze kromp in elkaar, en woest draaide ze zich om. Een wolf, schoot het door haar heen. Ze kon het dier niet identificeren, maar herkende de beet. Haar ogen zagen vaag, en ze zag alleen een grijze vlek dat de staart van de wolf moest voorstellen. Ze begon te hinniken, en bokte zodat de wolf moest loslaten. Ze snoof, en staarde hem dreigend aan. De wolf staarde terug, met een grom als ondertoon. De wolf begon op haar af te rennen, en zij zette zich schrap, en steigerde op het laatste moment, wat de wolf niet zag aankomen. Onder haar hoeven belandde de wolf, jankend en kermend van de pijn van haar doortrapte poot. Waarom had ze alleen zijn poot geraakt? Wat was zij voor een vechter? Het janken klonk nogal zielig. Visual wilde hetzelfde doen van haar been. Ze liet het beest liggen, ook al zou het sterven pas in weken gebeuren. Hij zou er bovenop komen, maar niet meer kunnen jagen, en de hongerdood sterven. Had die Zeep vast niet op kunnen komen. Visual overwoog weg te gaan bij de Zeep, terwijl ze zich weer tot hem richtte, maar besloot te blijven. Ze kon hem toch wel 1 cadeautje geven? Onder het schelle gejank van de wolf, zette ze zich een tweede maal schrap, en nu begon ze te galopperen, voor zover het kon. Haar been sprak haar tegen, maar het vertraagde haar niet. Het was niet diep, niet tot haar bot, maar het vlees zag je zitten, wanhopig haar bot te beschermen. Uiteindelijk had ze binnen een paar seconden een snelheid bereikt, waarna ze bijna tegen de grote hengst opbotste, maar ditmaal liet haar been het niet toe, en ze schoot onderuit, onder de hengst door, en uit reflex trapte ze met haar glanzende hoef, die niet al te bot was, oftewel vlijmscherp, oftewel scherp, tegen de onderbuik van de hengst aan. Haar slipglijpartij was geen centimeter van de hengst afgelopen, en meteen krabbelde ze overeind, met al haar pijnen. Maar toen viel haar blik op een roedel wolven, achter Zephyr, die de jankende wolf van eerder onderzochten, en ze draaiden zich naar de twee paarden toe. Ze begrepen dat een van de twee het gedaan moest hebben.


[ehh...SURPRISE het komt erop neer dat Vis een wolf een gebroken poot heeft bezorgd, onder Zeep door gleed en hem raakte bij zijn buik, en toen de rest van de roedel van de gewonde wolf arriveerde SURPRISE ]

Zephyr zijn gezicht stond strak. Zijn lange zwarte manen hingen over zijn gehele lijf. Zephyr zijn duistere ogen bleven naar Visual staren. Zijn iris werd iets groter toen hij haar miezerige stem hoorde. "Wat, ik? Liegen? Ik heb heel wat dingen gedaan, vechten, uitschelden, moorden. Maar liegen is onder mijn kunnen. Oftewel, te zwak. Liegen doe ik niet. Hoe veel je me daar ook voor aanziet. Dat ik bij de slechte kant hoor? Kan ik bevestigen, maar als je mijn 'mormels' niet gelooft kan ik daar niets aan doen." Zephyr was er niet zo van overtuigd. Visual was dat soort geval dat je durfde misleiden. Zephyr brieste uitdagend. Hij besloot hier niet meer op in te gaan. Het enige waar hij naar verlangde was moorden. Zephyr had vers bloed geproefd en verlangde nu naar meer. Hij leek een beetje op een vampier. Eenmaal dat een vampier bloed ruikt of bloed, dan wilt het steeds meer. Natuurlijk was Zephyr geen bloedzuiger. Ik weet niet hoe je dat echter moet beschrijven. Bloed is zijn drugs. Waar hij verslaafd aan was. Trouwens Zeep, niet alle slechtjes staan aan dezelfde kant, ze hebben alleen hetzelfde doel." Zephyr zijn bebloede mondhoeken begonnen vals te krullen. Zijn houding kwam dreigend over. Hij liet zijn hals was hangen. Zijn hoofd helemaal op haar gezicht. Zijn staart was iets omhoog gehoffen. Opeens kreeg Zephyr een schepsel op het oog. Een wolf, die duidelijk een kans zag om Visual te pakken. Omdat ze afgeleid was. Zephyr staarde zwijgzaam naar dat sluwe beest. Eenmaal sloeg het toe en beet in de been van Visual. Zephyr toonde geen emotie. Hij stond gewoon stil en staarde naar dat bloed die uit haar been sijpelde. De wolf proefde ook die verleidend vloeistof. Levensap van het dier. Visual vocht met het dier en gaf de wolf goeie klappen. Wat een stunt. Visual had ook nooit geluk gehad. Zephyr ontblote zijn tanden. Visual sprong op het dier en verwonde hem pijnlijk. Hier en daar nog wat klappen. Gejank van pijn zoende in zijn gehoor. Zephyr hield van pijnlijke geluiden. Zephyr wachtte geduldig tot Visual weer klaar was. Hij wist dat hij spoedig aan de beurt was. Hij wist dat Visual als wat moe zou zijn door te vechten met een ander dier. En de wolf had ook schadde aangericht. Zephyr kon aan haar gezicht zien dat ze aan het nadenken was. Wat zou ze doen? Zephyr kon wel raden wat ze koos. Ze zou met hem vechten. Anders was ze echt zwak en zielig. Vluchten. Visual schoot in de aanval. Zephyr stond klaar om haar botten te breken. Ze kon hem onmogelijk omver gooien. Daar was hij te groot en te zwaar voor. Plots schoof ze uit. Zephyr hief verast zijn hoofd omhoog. Visual schoof onder hem weer weg en ze kon hem schade aanbrengen. Er droop een paar druppels van zijn buik. Zephyr bleef roerloos staan. Toonde niets van emotie. Alsof er niets gebeurt was. Hij draaide zich om en wilde zich tegen haar keren. Maar eenmaal dat hij in de aanval wilde schieten kregen ze gezelschap. Zephyr keerde zich woest naar de wolven om. Zephyr knalde met zijn voorbeen tegen de grond. Waardoor het een beetje begon te trillen. Hij begon woest te schreeuwen naar de wolven. "Rot op jullie zielige vleeseters. Ze is van mij!!" Weerklonk zijn stem duister. De wolven leken nog te twijfelen wat ze zouden doen. Wraak? Of gewoon wegwezen? Ze kenden Zephyr maar al te goed. Waarom werd zijn leukste momenten toch gestoord door vleeseters? Dat werd hij spuugzat.

Hmm, ook Zephyr beviel de wolven niet, merkte Visual op. De blinkende tanden van de beesten waren nauwelijks tot niet meer te zien toen Zephyr begon te schreeuwen. "Rot op jullie zielige vleeseters. Ze is van mij!!" Zo te zien was de roedel bekend met de hengst. Wat was dit nou voor een schouwspel? Vechten om de prooi, oftewel haar? Hmm, terwijl zij aan 't kibbelen waren kon ze een actie uitvoeren. Vluchten? Te weinig lol gehad, ze wilde wel meer zien van de Zeep die nogal agressief was geworden de laatste tijd. Er hing zo'n sfeer rondom hem die zei: Hoi ik ben jullie dictator, buig voor mijn onoverwinnelijke macht. Of zoiets. Aanvallen? Niet haar stijl, maar Zephyr moest weten dat ze niet van haar eigen stijl hield: oftewel ze kon veranderen. Opties, opties. Wat kon ze doen? Verstijfd stil blijven staan? Ne-eh, ever. Dat was wel het laatste dat ze zou doen. Een normaal paard zou het doen. Maar zij zou het niet doen. Zij was immers geen normaal paard. Zij was Visual, en ze was een idiote merrie zonder het gewone angst-gen wat paarden uit de problemen hield. Ze had haarzelf beloofd, dat na te streven. Zelfs al was het haar dood. Nou, misschien niet zo ver, ze wilde graag nog wat van de wereld zien, wat beleven. Maar zo ver zou ze het niet laten komen. Hopelijk. Ze zag zichzelf er wel voor aan, maar ze was zo onvoorspelbaar als een ding dat heel onvoorspelbaar was. Zephyr? Nee. Oh ja, even terug naar de realiteit. Ze moest bewijzen dat ze alles behalve voorspelbaar was. Onzin uiteraard, maar ze wilde het per se bewijzen. Haar manen hingen voor haar ogen, het irriteerde haar, maar ze wilde geen beweging maken. Niets zeggen. Plotseling realiseerde ze zich iets. Rival. Rival wist nog steeds niet dat ze anders was. De kans dat Zephyr en Rival elkaar tegenkwamen was haast net zo klein als de kans dat zij en Ikor elkaar weder spraken. Misschien was hij gestorven, misschien ook niet. Wat het ook was, wat het ook zou zijn, hij had haar verlaten, zonder ook maar iets te zeggen. Giocoso en Tia, waren ook verdwenen, Lux ook, maar dat verbaasde haar niet. Ichigo zou ergens in de buurt moeten zijn, en ze wist dat dat ook het geval was. Ze herkende de nieuwsgierigheid, de roekeloosheid, maar ook het -heid dat hem thuis hield, tenminste in Dreamhorses. Hopelijk. Te veel gebied had haar nooit goed gedaan. Wat zouden de wolven doen? Toegeven aan hun angst? Visual kon alleen maar naar ze staren, in de hoop dat ze niet wraak wilden nemen op haar, maar op de grote hengst. Samen konden ze hem aan. Maar wolven waren anders dan paarden. Wolven waren laf, leerden als mensenwolven. Mensenwolven zagen er heel anders uit, en maakten andere geluiden dan wolven, vallen anderen ook niet aan. Dat wist Visual uit ervaring. Niet uit ervaring van haar, maar van een ander waarmee ze ooit een gesprek voerde. Die leefde vroeger op een plaats die mensen 'boerderij' noemden. Mensenwolven hadden een andere vacht, andere oren, en waren speelser. Ze beten niet in haar benen. Ze waren anders. Maar mensenwolven waren de mensen gehoorzaam. Wanneer ze stout deden, werden ze geslagen. Wanneer ze goed deden, werden ze beloond. Bij het fout doen, doen ze het nooit meer. En zo reageerde de roedel ook op Zephyr. Ze lieten eerst een twijfel zien, het was duidelijk. Maar een oudere wolf maakte de beslissing. Ze lieten de gewonde wolf achter, en liepen verder, duidelijk gekwetst door de gewonde achtergelaten wolf, en door Zephyr, een hengst waartegen ze niets konden doen. Wolven waren niet van het verzet. Wolven waren er om te dienen, dat wist Visual. Meteen maakte ze een afstand van Zephyr, door behendig naar achteren te lopen. Ze struikelde half naar achteren, maar bewaarde haar gewicht nog maar net. Uch, naar achteren lopen was verschrikkelijk, maar ze kon een goed zicht houden op de hengst. Ze had eindelijk haar gewenste afstand bereikt, en ging klaar staan voor klappen. Maar klappen wilde ze niet. Tijd om terug te gaan in haar eigen stijl. Ze wilde niet al te veel doen met haar spieren. Ze gebruikte haar zintuigen. Geschraap? Kon ze horen. Beweging? Kon ze zien. Ze snoof, en wachtte geduldig af op een beweging van de grote hengst.

Zephyr keek duister naar deze wolven. Natuurlijk voelde Zephyr zich heel wat. En terecht. Hij had een hekel aan wolven. Ze hadden al meerdere keren pogingen gedaan hem neer te halen. Zonder succes. Ze wisten maar al te goed dat ze hun leden zouden verspillen. En het zag er naar uit dat ze besloten dat maar beter niet te doen. Ze waren slim. Wat je slim noemde. Het gewond geval bleef achter en keek Visual vies aan. En probeerde dan zijn roedel in te halen. Ach, wie zegt dat ie het niet zou halen? Goede paarden kuddes zorgden toch ook voor hun gewonde leden? Wie zegt dat deze wolven dit ook niet zouden doen. Zephyr rolde met zijn ogen. Visual had haar prooi beter afgeslacht. Maar die dacht waarschijnlijk dat die wolf dood zou gaan. Zephyr wist maar al te goed dat ie het zou halen. Als die goed verzorgd werd. Soms kon een gebroken poot genezen. Bij paarden was dat natuurlijk bijna onmogelijk. Maar bij kleinere dieren kon dit wel eens genezen. Zijn aandacht viel nu op Visual. Die naar achteren kroop. Ze was stuntelig. Typisch mormels. Had ze slim geweest had ze kunnen vluchten. Maar ze was natuurlijk weer dom. Ze was te trots of te koppig om als een lafbek te vluchten. Zephyr keerde zich tegen haar. Er sijpelde wat bloed vanuit zijn buik. Maar daar schonk hij geen aandacht aan. Het enige waar hij nu naar verlangde was haar vermoorden. Haar bloed verspreiden. Het was duidelijk dat ze niet van plan was om in de aanval te schieten. Normaal gezien deed Zephyr dat ook nooit. Maar hij had geen zin om uren naar elkaar te zitten staren. En wie weet beginnen te schelden of zo. Nee, daar had hij geen zin in. Zephyr begon te bewegen. In een ruime stap. Zijn ogen strak op haar gericht. Vers bloed gleed van zijn mond af. Zijn ogen keken duister naar haar. Hij begon langzaam rond Visual rond te stappen. Zijn ogen kil op de hare gericht. Je kon duidelijk zijn lichaam aflezen. Dat hij naar haar bloed verlangde. Zephyr schoot uit het niets richting Visual en gaf haar een flinke kopstoot. Een knal ontstond vanuit beide paarden. Zephyr knalde met zijn borst tegen Visual. Of nek. Ach ja, zephyr zijn tanden sneden door haar rug. Er droop wat bloed uit zijn voorhoofd waar hij met zijn hoofd had geknald. Zephyr had de pijn niet eens gevoeld. Hij was zo verblind door de honger. Zephyr knalde een paar keer met zijn knieën tegen haar buik.

Flutjeeee, this weer school he? :p

Visual, let op! Vis! schoot er door haar heen, terwijl de grote hengst weer tegen haar in de aanval ging. Meteen kwam ze weer bij bewustzijn, maar voelde en hoorde de klap in 6 dimensies tegelijk. Ze dook meteen, maar Zephyr's tanden lieten een souvenirtje achter op haar rug. Tenminste niet zo erg als verwacht. Haar ruggegraat was niet geraakt. En toen begon hij met de knieënaanval. Zij kon hetzelfde met hoeven. Behendig ontweek ze de knie-aanval van Zephyr, en nu was het tijd om terug te vechten. Een moment rust in haar hoofd. Alles stond stil. De geluiden, het zicht op het gevecht, de pijn. Alles was in een grote poel stilgezet, die sprekend leek op het zilveren meer in haar hoofd. Zij alleen en ze moest zich hieruit redden. Rennen was voor haar geen optie, niet voordat ze die Zeep had bewezen dat zelfs het kleinste paardje een gevaar kon zijn voor hem. Ze was niet het kleinste paardje. Maar kon de shetties wel vertegenwoordigen. Hoe? Zij was klein, behendig, maar Zephyr was groot en sterk. Lomp voor haar? Uiteraard, maar ze moest iets verzinnen waarmee ze dat grote beest neer kon halen. Er piepte iets, alsof de tijd in haar hoofd bijna op was. Het was de wolf, realiseerde ze zich, en langzaam maar zeker, begon de situatie weer tot haar te keren. Een moment rust, en dat was het ook. Geluiden kwamen, pijn kwam en haar zicht verbeterde. De moordlustige ogen van Zephyr waren vreemd, maar ze wist wat te doen. Ze wist het gewoon. (Oh nee, nu verwacht je dat ik met iets briljants aankom XD) Ze legde haar oren naar achteren, in haar nek, dit werd iets wilds. Waar was de eerste dichtstbijzijnde helling? De vulkaan! De slapende vulkaan, daar was een helling. "Hey Zeepje!" riep ze zoetjes, terwijl ze met pijn richting de slapende vulkaan rende. "Pak me dan, lompe trol!" Zou die echt zo verblind zijn door de bloedlust om hierin te trappen? Na, hij was groot en sterk, zij klein en slim, dacht ze. Uch, niet de slimste, maar strategieën en vreemde acties was ze wel goed in. Op haar hardst, ondanks haar protesterende been, galoppeerde ze naar de vulkaan, en ging daar op driekwart van de top gaan. Daar wachtte ze op Zephyr, kijkend wat hij zou doen, maar zij zou zorgen dat Zephyr niet hoger kwam te staan dan zij. Eens kijken wie nu de grootste was. Wie niet sterk is moet maar slim zijn. Maar was dit slim? Zelf wist ze dat echt niet.


School idd =.=