Ze wachtte totdat hij weer wat zou zeggen, totdat ze zijn stem weer zou horen. Ze vond het altijd bijzonder als de kleur van een paardenvacht, twee kleuren droeg. Vlekken die elkaar afwisselden, zoals in de vacht van Saronse. Soms moest ze er even naar kijken, naar dat patroon. Geen enkel paard had hetzelfde patroon, elk patroon was uniek. Het was bijzonder hoe die patronen steeds weer konden verschillen. Het inspireerde haar, gelijkenissen te zoeken. Soms vond ze er een paar, maar die gelijkenissen waren maar zelden. En geen enkele vacht was helemaal gelijk, dus had ze het op een gegeven moment maar opgegeven, maar toch keek ze elke keer weer iets langer dan nodig was. Gewoon om het patroon in haar geheugen te printen. Haar blik gleed van zijn vacht weer naar zijn ogen toen hij wat zei. “Niks is simpel, niks loop zonder hobbels. Als de weg glad zou zijn, zou iedereen gelijk worden. Zou het leven langzaam verdwijnen, omdat dieren geen zin meer in liefde zouden hebben. Geen zin meer in sociaal contact,” Ze wist dat haar opmerking weer opeens uit het niets kwam, soms gebeurde haar dat gewoon. Dat zei ze een heel verhaal en wist ze eigenlijk niet waarom die woorden over haar lippen gleden. Dan vond ze gewoon dat ze die moest zeggen, had ze het gevoel dat het nodig was. Ze wist dat het instinct was, dat het het juiste moment was om zulke dingen te zeggen. Dat ze zulke dingen kon zeggen, zonder dat ze hem zou irriteren. Want hij luisterde naar haar, nam haar woorden serieus. Daardoor praatte ze zelf ook makkelijker, omdat ze wist dat er naar geluisterd werd. Als je haar beter kende wist je wanneer ze een paard niet mocht en wanneer wel, omdat ze bij paarden die ze niet mocht stiller werd. Omdat die haar dan niet serieus namen en daar kon ze niet tegen, want het enige wat ze altijd probeerde was om te helpen. Tenzij ze echt zeker wist dat diegene niet geholpen wilde worden, dan liet ze hem of haar met rust. Want ze wou geen conflicten veroorzaken, zij zou nooit degene zijn die een conflict zou veroorzaken.
Ze wachtte af of hij zijn verhaal zou vertellen, of hij met haar wou praten. Dan zou ze luisteren de woorden in zich opnemen. Ze wist dat ze waarschijnlijk niks kon doen, want het verleden was het verleden en dat zou altijd zo blijven. Paarden maakten fouten, maar daardoor wist je dat je leefde. Soms was het goed om fouten te maken, zolang ze niet expres gebeurden. Ze spitste haar oren toen hij begon te vertellen. Luisterde naar elk woord die over zijn lippen gleed en analyseerde ze. Ze wachtte totdat hij uitgepraat was, totdat hij een stilte liet vallen. Er was een frons in haar voorhoofd ontstaan en ze had soms wat verbaast gekeken terwijl hij vertelde. Ze had naar veel verhalen geluisterd, naar veel verschillende verhalen. Maar zo’n verhaal had ze nog nooit gehoord. Het was bijzonder, zoiets had ze echt nog nooit gehoord. “Ik geloof niet in vloeken,” begon ze toen. “Als de natuur uit balans is dan heeft dat een oorzaak. Zoals je zelf al zei was de reden, dat de dieren het land zo maakten,” Ze stopte even met praten en nam hem in zich op, alle kleine dingetjes die hij deed ontgingen haar niet, ze probeerde hem te leren kennen. Door zijn verhaal te vertellen had hij een deel van zichzelf aan haar prijsgegeven en dat koesterde ze, zoals ze dat met alle informatie van andere paarden deed. Ze sloot het op in haar hoofd, om er niks over vrij te geven. Aan niemand, maar alleen om er zelf dingen uit te halen. Dingen die anderen konden helpen, door er haar eigen woorden en gedachten uit te halen. “Ik ben blij dat je jou verhaal aan mij toevertrouwd,” Er verscheen een klein glimlachje om haar lippen terwijl ze dat zei. In haar bruine ogen zag je dat ze het ook echt meende. Daarna kwam ze terug op waar ze gebleven was. “Het spijt me van je ouders en gelukkig had je iemand die je om jou bekommerde,” Ze knikte hem even toe.
“Een kudde leiden is een grote verantwoordelijkheid, ik zou het ook nooit kunnen. Juist omdat ik vrij wil zijn, omdat ik een zwerven ben,” Zei ze toen. “Het is bijzonder dat je alle dieren zover gekregen hebt. Ik heb nog nooit gehoord dat roof- en prooidier samenwerkte. Het is iets om van te leren,” Ze glimlachte opnieuw even. “Ik ken het wat je omschrijft, een wijs paard die ik ooit tegen gekomen was had er een woord voor. Hij noemde het de trillende aarde, omdat de aarde dan schud en soms zelfs barsten veroorzaakt. Ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt dat lijkt me verschrikkelijk.” Er verscheen even iets van medeleven in haar ogen voordat ze verder ging. “Ik kan je er niet mee helpen Saronse, omdat het verleden niet meer dan een verleden is. Soms moet je dingen loslaten, omdat je anders in een spiraal vast blijft zitten,” Ze keek hem even onderzoekend aan. “Soms verdwijnt er iets waarvan je houdt, maar komt er iets voor in de plaats waar je even veel van kunt houden,” Haar blik gleed ook naar de waterval. “Soms ben ik blij dat ik geen verleden met me mee draag,” zei ze toen. “Niet weten is soms veel beter, dan een last die je mee moet dragen.” Toen hield ze zich stil. Staarde naar de waterval, terwijl haar blik iets vervaagde. Ze raakte in gedachten, gedachten die een oplossing probeerde te vinden. Ze wist dat ze die niet zou vinden, maar toch kon ze er niks aan doen dat haar hersens bleven malen. Juist omdat ze altijd zo graag wilde helpen.
