You're not save here.

De wind waaide genadeloos over de droge vlakte. Hij trok ieder plantje met zich mee die zich niet kon beschermen. Een pikzwarte hengst liep door de woestijn. De zon was verdwenen achter een onheilspellend wolkendek. De woestijndieren bogen voor Scourge, de zwarte duivel. Iedereen moest slikken als hij langs paradeerde. Iedereen huiverde bij het horen van zijn naam. Alle goede paarden gallopeerde met hun staart tussen de benen heel ver weg, hopend dat ze er levend weg kwamen. Scourge betekende plaag. En dat klopte ook precies. Hij joeg ieder levend wezen angst aan. Scourge toonde geen genade, naar niemand. Hij hield van vloeiend bloed, van de pijnkreten die een paard sloeg. De angst in de ogen van een stervend dier. Nee, de hengst was een duivel. Zo werd hij in zijn geboortekudde altijd genoemd 'de duivel'. Scourge was er trots op. De schrik onder alle goede paarden en geliefd bij alle slechte paarden. Plotseling vingen Scourge's oren een geluid op. Hoefgetrappel! De hengst keek om zich heen, hij stond tussen twee rotsen. Zo kon hij geen andere paarden zien, maar wel horen. De rotsen weerkaatsten het hoefgetrappel. Scourge legde zijn oren in zijn nek. Hij liep geluidloos om de linkerrots heen. De woestijn kwam met iedere stap meer in zicht. Het hoefgetrappel was nog steeds goed hoorbaar. Scourge bries een keer. Degene die het hoefgetrappel veroorzaakte was er geweest. De zwarte hengst wachtte geduldig tot het onbekende paard tevoorschijn zou komen.

[iedereen]

Panarea leek naamloos. Ze had vele bijnamen maar niemand sprak haar naam uit. Dieren spraken over haar. Hoe ze haar noemden deerde haar niet. Zolang ze haar naam vol haat zouden uitspreken bij hun laatste adem was het haar goed. Eerder kwamen ze haar naam niet te weten. Ze was een duivel, een heerser, slechter dan slecht. Ze vreesden haar. Ondanks dat ze zoveel op haar moeder leek herkenden ze haar amper. Niemand had haar dan ook eerder gezien. Panarea was opgevoed op een van de meest gevreesde plaatsen, het gebied van de grijze duivel. Haar vader Conan werd gezien als de rechterhand van de duivel. Zijn lichaam was verminkt door zijn verleden. Hij zag het niet als een trofee maar een verlies. Nooit was hij verslagen geweest tot een avond. Hij had recht in de ogen van de duivel gekeken. Maar hij had het overleeft. Geen enkel levend wezen had nog in zijn buurt kunnen komen. Hij had ze genadeloos vermoord. Toegeken hoe ze langzaam stierven. Panarea was net hetzelfde. Ze liet haar slachtoffers pijn lijden. Sadistisch noemden ze haar wel eens. Ja, dat was ze wel.

Haar vacht was licht bezweet, haar neusgaten stonden open. Haar hals had ze trots in de hoogte gehezen. Haar staart wapperde als een vlag achter haar aan. Haar oren had ze tegen haar schedel gedrukt en ze had een strenge, ijzig koude blik in haar gidzwarte ogen. Nu ze ouder werd, werd ze slanker, leek ze meer op haar moeder. Als ze een litteken op haar voorhoofd zou hebben was ze perfect Kharrea. De meesten kenden haar wel, een merrie die vele gebieden had veroverd. Een van de meest succesvolle kuddes in omstreken had ze geleid. Zo'n merrie kwam je niet vaak meer tegen. Panarea was trots met haar afkomst. Ze zou gevreesder worden als haar ouders. Ze zou strijden voor de eer. Ze zou moorden voor vermaak. Liefhebben stond niet in haar woordenboek, net als vergeven. Ze snoof een geur op, een ander paard. Ze vernauwde haar ogen even. Gooide haar voorhand een beetje hoger op en versnelde. Haar hoeven raakten amper de grond nog. Ze strekte haar hals een beetje zodat ze sneller kon lopen. Voor een klein deel was ze engelse volbloed wat haar snelheid gaf. Ze had de volle manen en staart van een koudbloed en de slankheid van de arabische volbloed. Ze was een krachtige mix van de meest overheersende rassen die je je maar kon voorstellen.

Panarea kreeg het dier in de gaten. Hij was zwart als de nacht met een aftekening op zijn voorhoofd. Ze kende zijn geur niet, hij was nieuw. Panarea had een gave om paarden te herkennen. Ze wist perfect welk paard wat aankon. Ze wist er zo de vechtersbazen uit te halen en kon zo de nietsnutten links laten liggen. Ze was nog jong maar ze zou nog veel bereiken. Ze had het bloed van geboren leiders in haar zitten en dat zou ooit tot uiting komen. Panarea ging over tot een zwevende draf met haar volle staart trots in de hoogte. Haar oren hield ze tegen haar schedel aan gedrukt. Ze kende hier haar weg, de hengst vast niet. Of het op een gevecht zou uitdraaien zou ze nog wel zien. Die kans zat er altijd in als je haar tegen kwam. Panarea was vurig en wist wat ze wou. Maar ze hield slechte paarden beter aan haar kant. Er zouden anders problemen van kunnen komen. Ze hield halt voor het paard. Ze bekeek het dier van top tot hoef. Hij was zeker ouder als haar, ongeveer even groot maar sterker. Ze kon maar beter geen gevecht aangaan met dit paard. Ze knikte even als teken van begroeting. Het dier leek zeker te zijn van zijn stuk. Panarea kreeg een valse grijns op haar gezicht. Een twinkel scheen in haar ogen. De wind rukte aan haar manen en staart. De twinkel was niet van goedheid maar gevuld met pure slechtheid. De vechtlust en doorzettingsvermogen waren erin te zien. Ze zei niets, de hengst moest maar iets zeggen. Panarea had zeeën van tijd en ze zou al die tijd kunnen zwijgen. Ze was geen praatjesmaker, ze verrichtte veel liever daden.

Op zijn netvlies zag Scourge een schim verschijnen. De zwarte hengst richtte zijn duistere ogen erop. De schim bleek een kastanjekleurige merrie te zijn, jonger dan Scourge. De merrie zweefde in draf met haar staart hoog in de lucht. Haar oren lagen plat in haar nek gedrukt. Scourge wist dat deze merrie machtig was. Hij voelde het. De hengst was niet bang voor deze merrie, hij was nog altijd sterker dan haar. Een jongere merrie kon een oudere, goedgetrainde hengst niet zomaar verslaan. Toch had hij het idee dat deze merrie een gewaagde tegenstander zou zijn. Scourge viel deze merrie niet aan. Merries aanvallen lag ver bij hem vandaan. Als je een merrie aanviel, was je een zwakkeling. De meeste merries waren sowieso niet echte vechtersbazen. Scourge keek weer naar de onbekende merrie. Hij herkende haar geur niet. Logisch, hij kwam ook van buiten DH. Deze merrie zou hier wel opgegroeid zijn, tenminste dat dacht hij. Een valse grijns sierde op haar gezicht. Een knik diende als teken van begroeting. Scourge knikte even achterdochtig. Deze merrie was niet echt betrouwbaar. Maar iets aan haar trok Scourge toch. Misschien haar macht? Scourge kon het gevoel niet omschrijven. De ogen van Scourge gleden weer naar de merrie. Hij bekeek haar van top tot teen. Het was een goedgebouwde merrie, zeker goedgetraind, dat was zo aan haar te zien. Toch was ze slank. Ze had volle manen. Haar ogen twinkelden van slechtheid, pure duivelse slechtheid. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Deze merrie mocht hij wel, ookal had ze nog geen enkel woord gerept tegen hem. Duidelijk geen praatzaam paard, ze was meer van het doen. Scourge opende zijn mond, die langzaam een woord vormden. 'Hoi,' bracht Scourge uit. Zijn blik liet die van de merrie niet los. Scourge liet zijn staart hoog in de lucht hangen. Zijn spieren rolden onder zijn glanzende, zwarte vacht. Zijn manen wapperde mee op het ritme van de koele wind. 'Ik ben Scourge.' De woorden kwamen er koel uit. Scourge liet zijn blik even over de woestijn gaan, toen richtte hij hem weer op de merrie. 'Wie ben jij?' vroeg hij. De hengst wachtte geduldig tot de merrie zou antwoorden.

Er verzamelde langzaam maar zeker een donker wolkenpak boven hen. Panarea keek een seconde naar boven maar richtte daarna haar ogen weer op de hengst voor haar. Het weer deed haar niets. Althans dat dachten anderen. Voor Panarea was onweer een gedachte aan haar moeder. Toen ze gestorven was had een hevig onweer gewoed. Bossen waren uitgebrand geweest, vele gebieden hadden eronder geleden. Kharrea had duidelijk laten merken dat ze niet dood was. Dat ze nog steeds machtig was ondanks haar dood. Ze leefde verder in Panarea. Ze was haast een copy van haar moeder. Ze had diezelfde koppigheid en die pure slechtheid. Toch was Panarea de betere versie. Nu was ze nog jong en bijna ongetraind, later zouden ze weten wie ze was. De hengst voor haar opende zijn mond. Ze had gemerkt gehad dat hij haar grondig bekeken had. Hij had zijn blik geen seconde van haar gelost. Zelf had ze hem ook bekeken gehad. Hij was redelijk breed vond ze. Waarschijnlijk een goede vechter. Hij was pienter, en toch op een of andere manier nieuwschierig leek haar. Ze kon hem maar beter te vriend houden. Deze hengst zou nog wat waart kunnen zijn. Hij vermeldde zijn naam en Panarea knikte als teken dat ze het had gehoord. Een donderschok weerklonk. Alsof duizenden paardenhoeven tegelijk neerkwamen op een harde ondergrond. Panarea veroerde geen vin. Ze had geen schrik van onweer, ze aanbad het. "Je zult mijn naam pas weten als je je laatste adem uitblaast Scourge." Sprak ze langzaam met haat iets of wat zangerige stem. Ondanks dat ze kalm klonk kon er spontaan een rilling over je rug lopen door haar duivelse accent. Ze zette haar slanke lichaam in beweging. Dit gesprek kon interessant gaan worden. Ze hield haar staart trots in de hoogte, net als haar hals. Ze liep richting de hengst toe en wandelde langzaam een rondje om hem heen. Je zag duidelijk zijn spieren, hij was een sterk paard. Misschien moest ze haar plannen dan maar eens in werking gaan zetten. Ze moest een paar paarden vinden, anders lukte het nooit. Ze was nog te jong om Deina uit te dagen voor de kudde. Dus moest ze het zo maar even redden. "Je bent nieuw in DH." Stelde ze vast toen ze nog niets eens halfweg was. Nog steeds had ze die valse grijns op haar gezicht. Een nieuw tijdperk zou aanbreken voor haar en DH.