We are save now ~

De zon stond hoog aan de lucht en er was geen wolkje te bekennen. De hemel was helder blauw en daardoor was de warmte nog feller. Het brandde op de zachte vacht van de palomino merrie. De merrie was een palomino met een donkere vacht. Ze had lange manen en een brede bles op haar hoofd. Haar stappen waren zacht en slenterend terwijl ze door het wilgenwoud liep. Naast haar liep een jong palomino veulen, haar kleine dochter. De merrie was mager en had honger. Ze hadden al even niet gegeten, maar haar dochter dronk nog. Had zij geen eten, produceerde ze ook weinig melk. Of ze gaf veel melk terwijl ze zelf nog harder verhongerde. Wonden waren te zien op hun lichaam en de vliegen waren dan ook bij hun te vinden. Ze zuchtte diep en liet haar hoofd hangen. Haar amandelkleurige ogen waren doffer dan vroeger en ze was ziek. Hun ziekte was niet zo erg, het kwam alleen doordat ze zo mager en verhongerd waren. Hun leven was vreselijk en ze waren dan ook gevlucht van de boosaardige hengsten die hun dit hadden aangedaan. Ze moest haar veulen beschermen en daarom moesten ze wel vluchten. Daarom kwamen ze naar dit mooie en rustige gebied. Hopend op een beter leven. Hazel liet haar blik over de omgeving glijden. Daar stond een grote wilgenboom met lange takken en bladeren. Daar konden ze even schuilen. De zon brandde te hard. Ze draaide haar even om naar het kleine veulen en drukte haar neus tegen het tedere lijfje. "We gaan daar even rusten, lieverd. Daar is het minder warm en kan je nog wat eten. Ik kan daar ook eten dus je hebt meer melk." Zacht en teder fluisterde ze het in het oor van de jonge merrie. Ze keek naar haar dochter en stapte voorzichtig verder. Ze hadden een aantal dagen stevig door moeten reizen want zo snel waren ze niet. Haar veulen was veel te jong om door te kunnen lopen. Ze sloeg met haar lange staart heen en weer om de vliegen rondom haar en het veulen weg te jagen. Haar oren draaiden alle kanten op om alles te kunnen horen. Je weet maar nooit. Er konden overal vijanden zijn of roofdieren die een jong en mager veulen niet zouden afslaan. Hazel stapte tussen de lange takken en bladeren door tot aan de schaduw. Het was veel frisser op deze plaats en het zou haar en haar dochter goed doen. Hazel zette haar achterbeen op rust en hield haar hoofd laag zodat ze haar veulen kon aanraken. Ze snoof zacht de geur van haar lievelingetje op en ontspande even. Ze waren nu veilig. Ze waren aangekomen in Dreamhorses en hier zouden ze een nieuw leven kunnen starten. Nu was het belangrijkste weer op krachten komen en genezen van de wonden. Ook van de wonden in hun hoofd. Hazel zuchtte even diep en liet haar neus over de grond glijden. Veel gras, genoeg om weer op krachten te komen. Meteen nam ze grote happen van het groene en verse gras. Ze slikte alles meteen door en nam meer en meer happen. Nadat ze haar al stukken beter voelde richtte ze haar op het veulen om te kijken dat deze het ook beter had. Gaia was belangrijker nu.

&Gaia
Na haar post mag iedereen erbij!

De zon was al vroeg opgekomen en scheen hard en er was geen enkel wolkje aan de lucht te bekennen. De zon was te het voor het kleine palomino veulentje. De grote merrie naast haar had er ook last van. Gaia had schrik van alles dat ze hoorde en zag behalve natuurlijk haar mama. Vroeger niet. Voor de hengsten. Ze hadden haar en haar moeder mishandeld tot ze het echt niet meer aankonden. Ze zaten vol littekens. De vliegen irriteerde Gaia ook wel. Maar ze zat nu eenmaal vol. En dat is de taak van die vliegjes want iets anders hadden ze niet. Zij hadden niet zoveel pijn en verdriet als Gaia en haar moeder. En nu verhongerde ze bijna. Ze had dringend melk nodig maar zolang haar moeder niet kon eten zij ook niet. Gaia had zich dichter naar haar moeder verplaats tijdens het stappen. Ze was zo moe… En die zon dan. Haar moeder had een schaduw plekje gevonden en maakte er direct gebruik van terwijl ze zacht en teder tegen haar fluisterde "We gaan daar even rusten, lieverd. Daar is het minder warm en kan je nog wat eten. Ik kan daar ook eten dus je hebt meer melk." Gaia knikte zacht met een klein geforceerd glimlachje. Melk, eindelijk. Hazel stapte al door en Gaia volgde haar. Maar was niet even snel, ze was echt doodop. Toen ze haar mama bereikt had kroop ze dicht tegen haar aan terwijl zij lekker genoot van het gras. Gaia draaide zich om naar d achterkant van haar mama en strekte haar nek uit om met haar hoofdje aan de tepel te kunnen van haar moeder. Njammie, melk. Gaia genoot van het lekkere melk. Haar moeder van het groene gras. Misschien zouden ze het toch goed krijgen en een heerlijk leven lijden. Dankzij Dreamhorses. Ja, dat zou deugd doen, heel veel deugd. Dan kreeg Gaia misschien wat vriendjes om mee te spelen.. Waardoor ze niet hele tijd aan vroeger dacht en aan de pijn. Gaia sloot haar ogen en probeerde zich voor te stellen dat ze blij speelde met har moeder. Een lukte het maar dan verpeste een hengst het allemaal. Hij deed haar moeder pijn en Gaia kon niet bewegen. Haar ogen sprongen open. Haar ogenzaten vol met angst. Ze draaide haar terug om naar het hoofd van haar moeder en leunde bang tegen haar aan. “Mama, ik ben bang..” fluisterde ze zacht met har zoete hese stemmetje. Ze zei de laatste tijd niet veel, maar het was altijd zacht met een trillen stemmetje. Ze was weer doodsbang geworden.
Ze wou nog dichter naar haar moeder maar ze leunde al helemaal tegen haar. Haar oortjes waren gespitst. Voor het kleinste geluidje was ze al bang. Omdat iedereen haar pijn kon doen en ze haarzelf nooit zal kunnen beschermen als ze zo mager blijft. En bang. Zolang zou ze bij haar moeder moeten blijven. Anders hield ze het geen dag meer vol. Zelfs hier niet. Hier zijn ook slechten die aar en haar moeder als perfecte prooi zouden zien. Nee, niet weer. Gaia sloot haar ogen weer, de hengst kwam weer te voorschijn en nog twee andere. Ze had zoveel schrik dat dit allemaal weer ging gebeuren of dat ze altijd als haar ogen sloot de hengsten wee tevoorschijn kwamen. Een soort van trauma. “Als ik mijn ogen sluit, zijn ze er weer” fluisterde de zacht. Haar hoofd ging omlaag. Alsjeblieft, laat het stoppen..

Pandora liep langzaam door het wilgenwoud. Haar korte manen streken over haar hals. Ze maakte haar passen langer en haar hoofd schoot omhoog. Ze draafde met slenterende passen verder. Haar hoofd bungelde een beetje op het ritme van haar pas. Er zaten rode plukjes in haar manen en staart. Haar staart wapperde als een soort waaier om haar achterste. Haar blauwe oogjes schoten langzaam door de omgeving, om het in haar op te nemen. Ze draafde nog steeds op een rustig tempo en likte even met haar tong langs haar lippen. Ze had wel zin in wat gras, maar dat deed ze dan liever in de schaduw, anders was het zo warm. De zon brandde op haar donker bruine vacht. Ze schudde met haar hoofd, om een irritante vlieg te verjagen die zich op haar neus nestelde. De kleine sneb onder aan haar neus wat niet wit meer, hij was meer bruin geworden door al het viezigheid wat er zat van de grond. De grond onder sopte een beetje, het had geregen zo et zien. Het was modderig.

Daar zag ze me toch een geweldige plek! Een grote boom die met zijn takken lange schaduwen op de groene grond maakte. Weer likte ze kort haar lippen af, eten. Oh, er waren nog twee paarden. Ach, wat zou het! Ze zagen er niet slecht uit. Een donkere palomino merrie en haar veulen. Dat kon niet veel slechts betekenen, toch? Ze waren zo te zien niet in een geweldige staat, maar ze zouden heus niet gemeen zijn of zo. Toen ze dichterbij kwam begon ze te stappen, ze toverde een vriendelijke glimlach op haar snoet en stopte op een ruime afstand van hun. “Hallo!”. Zei ze vrolijk en boog haar hoofd om direct gras te gaan eten.

Gaia hoorde wel degelijk iets. Haar ademhaling versnelde enorm toen ze haar oren spitste. Haar ogen stonden bang. Haar hoofd hoog. Haar ogen rolde meteen na elk geluid na de plek van het geluid. Haar ogen bleven weidopen staan toen ze een harder geluid horen. Ze rilde zacht. Ga weg! Dacht ze. Zou een hengst hun gevolgd zijn? Een zwarte merrie kwam tevoorschijn en zei vrolijk “Hallo!” Gaia deed direct een stap naar achter en piepte “Iep.. Mamaaa” met haar trillend stemmetje kroop ze onder haar mama door. Tot daar waar ze de merrie niet meer zag. Haar staart zwiepte een paar keer van links haar rechts voor de vliegen weg te doen. Gaia probeerde nog eens haar ogen te sluiten maar op het verkeerde moment.. De hengsten, ze vermoordde haar moeder en kwamen recht op haar af. “AAAAAHH” schreeuwde ze met een hese stem. Ze viel neer op haar zij. Ze bleef liggen omdat ze zo moe was. Mar ze kon haar ogen niet sluiten. Dat lukte gewoon niet meer. “Zi- Zijn we hier we veilig, ma- mama?” stotterde ze bang. Ze bleef uitkijken naar de merrie, die ze ondertussen weer kon zien onder haar moeder haar buik. Ze legde haar hoofd neer op het gras. Misschien was de merrie goed en bedoelde ze niks slecht? Een zacht stotterend stemmetje zei “H-h-ho –hoi” gericht op de zwarte merrie met een vuile bruine bles. Zou die niet normaal wit horen te zijn?
Gaia strekte haar nek uit en stond voorzichtig op. Ze had weer verschrikkelijk dorst. Ze richtte zich weer op de tepel van haar moeder. Lekker. Deze keer dronk ze meer. Nu lukte het beter net was ze daar zelfs te uitgeput voor. Nu ze even gelegen had was het al makkelijker. Kon ze nu maar slapen dat zou beter werken. Ze keek de merrie aan toen ze genoeg had. Haar hoofdje zat nog onder haar moeder haar buik. Daar leef ze staan dichter ging ze niet. Vergeet het maar. Deze afstand was al te dicht voor Gaia. Maar misschien was ze nog net zo erg? Misschien zou ze hen helemaal net kwaad willen doen.. Gaia keek in de oogjes van de merrie, die stonden lief aardig. Haar hoofdje ging een beetje opzij. Z was niet slecht. Ze zou hen geen kwaad doen. Gaia zette haar achterste hoefje op rust en ontspande zich weer. Haar oogjes gingen naar beneden en haar oogleden vielen mee naar beneden. In een beweging gingen ze weer weidopen. Stop, ga weg. Nee. Aaahh.. Gaia schudde haar hoofd. Ogen openhouden dus. Ze likte even haar lippen af die nog wit zagen van de melk. Er kwam weer een miniglimlach ophaar gezichtje tevoorschijn. Ze zou het hier wel fijn hebben. Dreamhorses viel vast wel mee. Misschien kwamen ze wel nooit slechte paarden tegen.
Gaia ging toch een geforceerde stap vooruit. Kom op, je kan het wel. Nu zat haar hoofdje niet meer onder haar mama haar buik. De helft van haar nek tot haar achterwerk bleven wel nog verstopt onder het verstouwde buikje. Gaia keek de merrie aan met lieve oogjes, er was nog wel angst in te zien.

Voila, het lukt toch verdikkie goed om te posten met Gaga ;d

Pandora stond rustig te grazen en was alweer in gedachten verzonken. Ze was de merrie met haar veulen helemaal vergeten. Tot ze plots een soort gegil hoorde. Gegil? Pandora schrok zich een ongeluk en sprong een halve meter achteruit. Ze vloekte, dat verdomde veulen had haar zowat een hart verzakking bezorgt! Kon het niet gewoon normaal doen of zo! En net als Pandora zelf gewoon vergeten dat er iemand anders bij was!? Djeez. Ie moest eens leren relaxen, hallo zeg! Een beetje aangebrand begon Pandora weer te eten. Dat paardje was niet goed in haar hoofd! Pandora zag er niet eens eng uit! Ze werd geassocieerd met schattig dan met eng of slecht of zo! Echt hoor, ze snapte haar echt niet. Pandora schudde haar manen uit. Het veulen was op haar zij gevallen. Het leek of ze haar ogen niet dicht durfde te doen. Maar dat moest zij weten. Voor ze zich echter weer helemaal kon concentreren op het eet gebeuren begon het veulen stotterend aan haar moeder te vragen of ze hier veilig waren. “Nee, ik eet je op.”,. Murmelde ze bijna onhoorbaar. Haar voor pluk viel voor haar ogen, maar het boeide haar niets. Het veulen begon weer met hese stem te stotteren. Jemig die plaat liep vast. In ieder geval het leek op een rare begroeting en dus knikte Pandora maar. Het veulen begon weer te drinken, en Pandora ontspande weer. Ze begon weer te grazen en at al het gras met smaak op. De lange sprieten hingen uit haar mondhoeken, de plekken waar ze net niet bij kon.

Een niet al te lange tijd later deed het veulen een stap in haar richting. Het leek op een stap die ze niet wilde zetten, maar wat ze moest doen van zichzelf. Pandora bleef eten, maar hield het veulen strak in de gaten. Voor het weer, een voor haar lijkende, epilepsie aan val zou krijgen. Het veulen keek Pandora aan, lieve oogjes die angst spraken. Pandora bleef eten en sprak tegen zichzelf (in haar hoofd natuurlijk) geen oogcontact maken, dan ziet ze je niet.

De merrie zuchtte diep. Dit zou nog moeilijk gaan worden. Ze voelde haar maag opnieuw knorren en liet haar neus over de grond glijden. Ze begon te grazen tot ze weer genoeg had. Ook de kleine Gaia had alweer wat te eten en dat gebruikte ze. De kleine meid had vast enorm veel honger. Ze vertelde ook dat ze bang was. Hazel keek haar dochter voorzichtig aan en liet haar neus over haar lichaam glijden. "Shhhht, stil maar lieverd." Ze zwiepte met haar lange staart om de vliegen weg te jagen. Haar donkere palomino vacht was nu al wat mooier geworden. Ze liet haar amandelkleurige ogen over haar en het lichaam van haar veulen glijden. Beiden waren mager, verwond en vol littekens. Ze hoopte maar dat ze er snel weer bovenop kwamen. Hazel hoorde de woorden van het kleine veulen en werd bezorgd. Hoe zou ze ooit kunnen slapen met die nachtmerrie's? Ze had binnenkort echt slaap nodig want de reis was al zwaar genoeg. "Het is niet erg liefje. Het komt allemaal weer goed dat beloof ik je." Zacht liefkozend praatte ze tegen het veulen. Ze schudde met haar hoofd en keek om haar heen. Net als de kleine merrie had ze de zwarte merrie zien aankomen. Gelukkig, het was een merrie en ze leek op het eerste zicht aardig. Gaia leek er anders over te denken en werd duidelijk bang. Hazel drukte haar tegen het veulen aan om te laten zien dat ze haar zou beschermen. De merrie begroette hen en de palomino merrie knikte zacht terug. Een glimlach sierde haar lippen, maar ze schrok even toen Gaia een gil slaakte. Ook de merrie leek te schrikken. Hazel liet haar neus nog een keer kalmerend over het veulen glijden. Ze merkte op dat ze uiteindelijk minder bang leek te zijn en nu naast haar durfde staan. Hazel knikte goedkeurend naar het veulen en haar blik liet zien dat ze allebei de merrie konden vertrouwen. Ze merkte ook dat de merrie het maar raar leek te vinden omdat ze lief was en niet om bang voor te zijn. "Het spijt me voor mijn dochter. We zijn net tot deze plek gereisd, gevlucht van een kudde hengsten. Ze heeft al een aantal nachtmerrie's en ze vertrouwt niet snel iemand." Haar stem was voorzichtig, maar vriendelijk. Ze wilde niemand kwaad gaan maken of teleurstellen. Ze briesde even en keek kort naar het kleine veulen waarna ze haar blik weer op de merrie richtte. Niemand begreep het. Pas als het hele verhaal verteld was snapten ze hen. Ze zuchtte even en begon best moe te worden. Al wist ze dat ze moest wachten tot Gaia sliep. Anders werd het nog erger en wou het veulen vast niet slapen. Ze wist zeker dat als ze echt moe werd ze vanzelf wel in slaap zou vallen. Althans dat hoopte ze maar. Zij kon ook best wel slaap gebruiken.