I'm not save here :CC

Het was kil en kooud hiero, Eclips vond het niet prettig maar ze moest erdoor. Gewoon om weg van dit slechte gebied te geraken.Ze haate het hier vreselijk.. Haar passen waren misschien snel maar ze bleven sierlijk. Maar daar dacht ze nu zeker niet aan. Het enige waar ze aandacht was dat ze hier moest wegkomen. Want nu zat ze op de plek die vreselijke Memory's ophaalde. Dit was de plek waar ze gedekt werd door Hopeful. Dus goed rondkijken was slim, want je wilt zeker niet nog is gedekt worden wanneer je net bevalen bent. Ze was net eindelijk weer bijna op goede dikte. Want dat kleintje was er helemaal uit!
Een blije zucht verliet haar mond met de gedachten dat ze nu weer blij kan rondgalopeeren. Misschien ook nog naast Nojin. Dat vond ze geweldig..! En hem ook.. Een blije glimlach kwam op haar gezicht. Maar toch versnelde ze haar passen. Ze snoof is,jammer. Ze was nogsteeds in Ash Valley dat kon je dus duidelijk ruiken.
Even sloot ze haar ogen en vertraagde haar passen weer. Ze ademde diep in en daarna ook weer uit. Nu probeerde ze te ontspannen. Net toen ze ontspanen tot stilstaan was gekomen, had ze dor dat er een paard voor haar stond. Hopelijk goed. Maar ze hield zich sterk, en ja zag geen enkel sprankeltje angst of verdiet ofzo in haar ogen.

In de klas geschreven Aleen Amani en Eclipsiee

Dravend verzette ze haar gedachten weg. De gedachten aan Seriny kon ze niet verdragen. Haar mens. In de steek gelaten. Amani snoof diep en legde voor een moment boos haar oren in haar nek. Ophouden! Beval ze zichzelf. Gelijk spitste ze haar oren weer. Nieuwsgierig om nieuwe geuren op te vangen of nieuwe geluiden. Toen de ondergrond onder haar voeten stabiel aanvoelde waagde ze een voorzichtige galop. Een steen rolde onder haar vandaan tijdens de galop en even struikelde ze. Toch viel ze niet. Wel week ze voor een moment uit. Galopperend besefte ze dat ze weer vrij was. Besefte ze dat ze niemand meer hoefde te dragen. Niet meer springen. Goed. Dat maakte haar juist alleen maar depressief. Ze hield van een mens op haar rug en springen. Ookal was ze blind.
Een nieuwe geur woei in haar richting. Vaag merkte ze op dat het een kuddegeur was. Vreemd. Waren er nieuwe kuddes? Nee toch? Tegelijkertijd rook ze iets heel bekends; Hope. Hope? Verbaasd ging ze over tot stap. De geur werd sterker en ze hield halt op het moment dat ze dacht dat ze dichtbij genoeg stond. Even draaide ze met haar oren alle kanten op voordat ze kon opmaken waar het dier stond. ’Hallo. Ik ben Amani. En jij?’ Stak ze meteen vriendelijk van wal. Het was een merrie. Dat kon ze wel uitmaken. Wat haar dan verwarde was dat er ook een veulen geur hing en de Hopeful geur werd sterker. ’Hopeful?’ Dacht ze even hardop. Ze zei het hardop. Beschamend. Amani hoopte maar dat ze de goede kant op stond. Anders was het nog beschamender.