The big world

De bruine merrie stapte de Taiga binnen. Het was langgeleden dat ze hier was geweest. Meestal was ze in de vallei te vinden, of bij de waterval. Eigenlijk op veel plekken. Als het mooi was dan. Kyara schudde zich uit. Sins de herfst Dream Horses had bereikt was ze al magerder geworden. Kyara zuchtte toen ze haar maag hoorde knorren. Ze had eten nodig. Nu het liefst. Ze schraapte eens met haar hoef over de sneeuw, maar eronderuit kwam alleen maar bevroren aarde. Kyara schudde haar hoofd om weer helder zicht te krijgen, maar de duizeligheid bleef. Tot haar schrik viel ze plots om, maar bleef versuft liggen, terweil haar maag luid te keer ging. Was dit al het einde? Maar ze had nog een heel leven voor zich!

-Puck-

Het was een mooie dag in de winter. De lucht prikkelde nog een beetje van de vorst maar het was helemaal droog en de zon scheen. Van kou had Puck geen last. Ze had een hele dikke vacht. Zoals elke winter was ze een wandelende teddybeer. Niet dat ze daar nou ze blij mee was, maar het hield haar in ieder geval lekker warm. Vanochtend hobbelde ze zonder duidelijk doel gewoon maar ergens heen. Ze had echt geen idee waarom, maar ze had zin om te zigzaggen. Dus was ze in het taiga bos terecht gekomen. Daar slalomde ze niet lang daarna vrolijk op een drafje tussen de bomen door. Galopperen deed ze deze keer maar niet. Als ze veel zou zweten kreeg ze het vast en zeker koud. En dat had ze nu toch liever niet. Ineens hield ze haar pas in. Hier had iemand gelopen! Wie zou dat zijn? Met haar neus over de grond snuffelen volgde ze het spoor als een waakhond. Tot haar schrik zag ze ineens een paard liggen. Het was helemaal haar bedoeling niet geweest om iemand tegen te komen. Oh, het was haar oude kuddegenoot! Gelukkig. Nou ja, wat deed die daar op de grond? Langzaam stapte ze naar Kyara toe. "Wat is er met jou gebeurd?" vroeg ze bezorgd.

Kyara hoorde hoefstappen en richte haar oren ernaar toe. Ze probeerde haar hoofd op te tillen, maar haar lichaam liet dat niet toe. De pony kwam dichterbij. Het was Puck, haar odue kudde genoot. "Wat is er met jou gebeurd?" vroeg Puck bezorgt. Kyara zuchtte. "Laten we zeggen dat al het eten voor mijn neus is weggekaapt." zei ze schor. Kyara stond wankelend op en hielt haar hals laag. Haar maag knorde luid en Kyara stond op het punt bijna weer in te zakken. "Maar al het eten is nu weg.." mompelde ze. Voorzichtig zette ze haar hoeven iets meer uit elkaar.

Puck bekeek de merrie eens goed. Het was lang geleden. Alweer bijna een half jaar. Ze was in die tijd eigenlijk best wel mager geworden. In tegenstelling tot Puck zelf. Zij was deze herfst door het laatste voedzame gras erg aangekomen. Nu was ze dus een rond teddybolletje. Dat had ze nog niet eerder gehad. Eigenlijk was het wel raar, maar ze vond het niet erg. Door die extra vetlaag bleef ze lekker warm en goed op krachten. Maar bij deze merrie was het blijkbaar niet gelukt om genoeg voedsel te bemachtigen. "Laten we zeggen dat al het eten voor mijn neus is weggekaapt." Zei Kyara. Dat klonk best zielig. "Wie hebben er weggekaap?" vroeg Puck strijdlustig. Ze zou die paarden wel eens even vertellen dat ze dat niet mochten doen. Dat was niet aardig. "Maar al het eten is nu weg.." Ow, dat maakte het lastig. "Kan je nog lopen?" vroeg ze. Gewoon ff ter informatie. Dat was handig om te weten voor als ze een oplossing moest bedenken. Die kans zat er namelijk dik in.

"Wie hebben er weggekaap?" vroeg Puck strijdlustig. Kyara keek voor zich uit. "Iedereen die de kans kreeg. Ik.. Ik kan me gewoon niet verdedigen, ik kan geen nee zeggen.." zei ze zacht. Wat zou Puck nu van haar denken? "Kan je nog lopen?" vroeg ze. Kyara zette haar benen onder zich en duwde zich omhoog. Haar benen trilden, maar ze stond wel. "Langzaam" zei ze als antwoord. "Hoezo, heb je een idee?" vroeg Kyara zacht. Ze smakte zacht, ookal was het water. Ineens lichtte haar ogen op. "Water! Puck je moet me helpen naar een meer, dan kunnen we het ijs breken en krijg ik ten minste iets binnen!" zei ze.

Oh, ja. Dat was waar ook. Kyara kon geen nee zeggen. Dat was wel lastig. Puck kende het probleem. Als ze een persoon tegen kwam die ze niet kende was ze heel slecht in het er niet mee eens zijn. Maar als ze paarden goed kende was het niet zo moeilijk. Dan kreeg ze het wel voor elkaar. Toen zag ze dat de merrie probeerde te staan. Puck wilde haar wel helpen, maar ze wist niet goed hoe. Nou ja, er stonden bomen genoeg waar ze tegen kon leunene. En als ze dat tegen Puck deed vielen ze samen om. Dat wist ze nu al. Kyara was namelijk ongeveer twee keer zo groot. Puck dacht na.Was ze echt niet ergens eten tegen gekomen? Nu ze er over na dacht kwam bedacht ze dat ze dat inderdaad niet had gezien. Inmiddels was het de bruine merrie gelukt om overeind te komen. Ze stond wel wat te zwabberen op haar benen, maar ze stond. Puck liet de adem ontsnappen die ze ongemerkt had ingehouden. Alsof ze bang was geweest dat ze het dier zou kunnen omblazen. Alsof dat haar ook maar ooit zou lukken... "Hoezo, heb je een idee?" vroeg de merrie. "Nou, nog niet helemaal, maar we komen er wel." Haar hersens kraakten. Zouden hersens wel kunnen kraken? Nou ja, daar kwam ze later wel achter. "Water! Puck je moet me helpen naar een meer, dan kunnen we het ijs breken en krijg ik ten minste iets binnen!" Dat was echt een goed idee! Puck begon meteen te stralen. Nog geen vijf minuten stappen hiervandaan had ze een beekje gezien! "Dan weet ik waar we heen moeten! Het water stroomt, dus we hoeven geen ijs te breken!" enthousiast stapte ze al in de goede richting.

"Dan weet ik waar we heen moeten! Het water stroomt, dus we hoeven geen ijs te breken!" enthousiast stapte ze al in de goede richting. Voorzichtig ging Kyara de pony achter na. "Puck wacht! Niet zo snel!" riep ze wat angstig. Ze probeerde wat sneller te lopen maar viel toen bijna. De geur van water drong haar neus binnen, en ze smakte eens met haar mond. Nog geen seconde later zag ze al een rivier, en liep er op af. Bij de kant aangekomen begon Kyara voorzichtig te drinken, het water zou natuurlijk koud zijn. Haar oren gingen oplettend heen en weer, zodat ze kon horen waar Puck was.

-Flutje...-

"Puck wacht! Niet zo snel!" Puck draaide zich meteen om. Oeps... Zo bedoelde ze het niet. Snel liep ze terug naar Kyara. "Sorry" zei ze een beetje verlegen. Ze was weer te enthousiast geweest. Op dat soort momenten vergat ze altijd een heleboel. Soms ook dat ze verlegen was. Dat was dan wel weer positief, maar meestal was het iets doms. Zoals in dit geval. Voor een zwak iemand water zoeken en dan weglopen terwijl je vergeet dat die iemand zwak is. Dat is gewoon heel dom. Net op dat moment viel Kyara. Snel schoot Puck haar kant op maar het was net niet meer nodig. Ze bleef gelukkig staan. "Ga maar niet al te hard lopen." zei ze een beetje bezorgd. Ze moest niet echt vallen op een gegeven moment. "Het is maar een klein stukje hoor!" naast de merrie lopend bereikte ze uiteindelijk het water. Gelukkig dronk Kyara niet te snel. Koliek moesten ze er niet bij hebben. Dat maakte het echt veel makkelijker om haar op krachten te krijgen. Not. Maar met alleen water zou ze het ook niet redden. "En nu?"

"Sorry" zei ze een beetje verlegen. Kyara schudde haar hoofd. "Het is niet erg, jij kan er ook niets aan doen." zei ze. Kyara keek naar de grond. Als Puck zou weten dat ze gedekt was door een hengst terweil ze dat helemaal niet wilde... Zou ze teleurgesteld zijn in haar? "En nu?" De stem van Puck schokte haar wakker. "Eh.. Kan ik je nog één ding vertellen? Ik.. Ik ben... Drachtig... Maar dat wilde ik eigenlijk niet..." ze had het gezegt, nu was het afwachten op de reactie van Puck.

"Eh.. Kan ik je nog één ding vertellen? Ik.. Ik ben... Drachtig... Maar dat wilde ik eigenlijk niet..." Geschrokken keek Puck Kyara aan. "Daar kan jij toch niks aan doen?" Wat zou er gebeurd zijn? Maar dat was eigenlijk niet waar ze van schrok. Het was meer omdat... Tja. Ze wist het niet helemaal, maar het was wel eens door haar heen geflitst dat ze zelf ook nog wel eens drachtig zou kunnen zijn. Ze had het tot nu toe helemaal verdrongen, maar nu iemand zo dicht bij haar dat ook was... "W-w-w-wat is er gebeurd?" vroeg ze een beetje van streek. Maar ze was niet drachtig! Dat kon gewoon niet! Dat mocht niet! Maar het bleef een fijt dat ze dikker was dan vorige jaren. Maar ze was geen hengst tegengekomen hoor! Geloofde ze...

"Daar kan jij toch niks aan doen?" vroeg Puck. Kyara schraapte met haar hoef over de grond. Ze had weg kunnen lopen, gewoon heel gemakkelijk. Maar dat had ze niet gedaan... "W-w-w-wat is er gebeurd?" vroeg ze een beetje van streek. "I-ik kwam een hengst tegen bij de Gletsjers, ik was gevallen en had daarom een hele snee en mijn borst. Hij hielp me dus leek hij me wel aardig. Maar toen stond hij achter me. En.. En ik had het niet door... En, en, en..." verder kwam ze niet, omdat haar stem verstrikte in de tranen. Ze beet op haar lip. Waarom was ze nou zo stom geweest. Nooit kwam ze meer in de Gletsjer, nooit meer!

"I-ik kwam een hengst tegen bij de Gletsjers, ik was gevallen en had daarom een hele snee en mijn borst. Hij hielp me dus leek hij me wel aardig. Maar toen stond hij achter me. En.. En ik had het niet door... En, en, en..." vertelde de merrie. De tranen sprongen in Puck's ogen. Ze had geen flauw idee waar ze vandaan kwamen, maar ineens zag ze een stuk wasiger. Ook had geen echt geen idee waarom ze nu zo emotioneel was. Ze was de laatste tijd wel vaker wat emotioneler. Dat zou vast met de winter te maken hebben. Dat moest gewoon! "Wat is dat nou weer voor sukkel! Een gewonde merrie dekken! Als ik hem te pakken krijg!" oke, hem aanvallen had waarschijnlijk niet zo veel zin aangezien de kans groot was dat ze nauwelijks tot zijn buik kwam. Maar toch.

"Wat is dat nou weer voor sukkel! Een gewonde merrie dekken! Als ik hem te pakken krijg!" Kyara keek naar Puck. "Het was een Shire!" zei ze tegen Puck. Toen veerde haar hoofd op. Wat als het veulen hetzelfde vormaat had als de vader. Dan was het veulen veel te groot voor haar! "oh shit" klonk het uit Kyara's mond. Nu had ze een probleem, een redelijk groot probleem. Ten zij het wel de groote van een Rockey Mountain had. Dan zou ze geluk hebben. Maar die kans was klein, wanneer zat het haar nou mee? Nooit, bijna nooit.

"Het was een Shire!" Puck had wel verwacht dat het een groot paard was, maar zo groot... Dat werd niks. Gelukkig. Puck was namelijk nou niet echt een goede vechter. Maar wacht eens! Als dat paard zo groot was... Hoe groot was het veulen dan wel niet? En zo groot was Kyara nou ook weer niet. "oh shit" Blijkbaar had de merrie hetzelfde gedacht. Bang keek Puck Kyara aan. Hoe moest dat? Ze bleef een tijdje stil. "Misschien moet jij eerst maar een beetje aansterken? Het is maar een ideetje hoor, maar we kunnen er op dit moment even helemaal niks aan doen. Misschien moeten we naar Pearl? Die weet vast wel iets." gaandeweg begon Puck wel een beetje het idee te krijgen dat het goed kwam. Parel wist echt heel veel en had veel levenservaring. En misschien wist ze ook wat er met Puck aan de hand was...

"Misschien moet jij eerst maar een beetje aansterken? Het is maar een ideetje hoor, maar we kunnen er op dit moment even helemaal niks aan doen. Misschien moeten we naar Pearl? Die weet vast wel iets." Kyara keek naar Puck, maar schudde haar hoofd. "Wat zal ze wel niet van me denken? Ik heb me laten verleiden door een slechte hengst! Straks wil ze me niet meer in de kudde!" Kyara hoestte. Nog even en het was weer lente, dan zou het makkelijker zijn om aan te sterken. "Wat zal ze wel niet van me denken..." herhaalde ze.

"Wat zal ze wel niet van me denken? Ik heb me laten verleiden door een slechte hengst! Straks wil ze me niet meer in de kudde!" zei Kyara. "Ze gaat jou echt niet uit de kudde gooien! Jij was gewond! Dan kan je er toch niks aan doen?" reageerde ze verontwaardigd. Het zou echt heel erg zijn als Parel Kyara niet zou helpen. Waar heb je anders aan een kuddeleidster? "Wat zal ze wel niet van me denken..." Puck had het gevoel dat Kyara even gerustgesteld moest worden. "Ik denk dat ze het alleen maar heel naar voor je vind!" Puck deed een poging. Maar eigenlijk had ze niet heel erg het gevoel dat het gelukt was ofzo... "Hoe is het eigenlijk om drachtig te zijn?" Puck wilde het weten. Waarschijnlijk kreeg ze niet echt een andere kans dan dit en dit vroeg ze zich al drie maanden af. Dus dan moest het nu maar.

"Ze gaat jou echt niet uit de kudde gooien! Jij was gewond! Dan kan je er toch niks aan doen?" reageerde ze verontwaardigd. Kyara keek naar de grond. "Ik denk dat ze het alleen maar heel naar voor je vind!" Kyara zuchtte, maar knikte toen wel. "Maar jij moet er wel bij blijven als Parel komt!" zei ze zenuwachtig. Ze was veel te bang dat Pearl toch teleurgesteld zou zijn, en daar zou ze echt niet tegen kunnen...

-Flut sorry...-

Gelukkig, ze leek een beetje overtuigd. "Maar jij moet er wel bij blijven als Parel komt!" Puck slaagte een zucht van opluchting. Nu kwam het allemaal weer goed! "Natuurlijk blijf ik erbij! En dank je wel dat je dat vraagt" zei ze een beetje verlegen lachend. Dat betekende dus dat Kyara haar vertrouwde! Daar was ze echt heel blij mee. Ze was nogal onzeker over zichzelf en ze had echt geen flauw idee hoe andere paarden over haar dachten. "Oke, hoe vinden we Parel?" Dat was het volgende punt van bespreking. "We zouden haar kunnen roepen? Of haar gaan zoeken?" na dat laatste keek ze met een bezorgde blik naar Kyara. "Ik weet niet of je dat red..." zei ze een beetje aarzelend. Je wist maar nooit waar Pearl kon zijn. Misschien was het nog wel dagen zoeken. En de bruine merrie zag er nou net echt uit alsof ze dat makkelijk aan kon. Maar ze wilde haar ook niet beledigen.

"Natuurlijk blijf ik erbij! En dank je wel dat je dat vraagt" zei ze een beetje verlegen lachend. Kyara strompelde naar de merrie en duwde verlegen haar neus tegen de hare. "Oke, hoe vinden we Parel?" Dat was het volgende punt van bespreking. "We zouden haar kunnen roepen? Of haar gaan zoeken?" na dat laatste keek ze met een bezorgde blik naar Kyara. "Ik weet niet of je dat red..." zei ze een beetje aarzelend. "Ik denk dat we in eerste instantie naar het kudde gebied moeten gaan, daar zal ze wel het meest zijn toch? Lijkt mij..." antwoorde Kyara. Ze schudde wat sneeuw van zich af en brieste eens.

Puck fronste haar voorhoofd. Er moest toch een manier zijn.... "Ik denk dat we in eerste instantie naar het kudde gebied moeten gaan, daar zal ze wel het meest zijn toch? Lijkt mij..." Meteen klaarde Pucks blik op. Dat was het! Natuurlijk! Hoe kon ze het kuddegebied vergeten! En zo ver was dat nou ook weer niet weg. "Goed idee! Ik denk ook dat dat nog wel te halen is voor jou! Als we het rustig aan doen en elke keer dat we ook maar iets eetbaars tegen komen het aan jou geven!" "Ik kan wel even zonder." voegde ze er lachend aan toe terwijl ze naar haar ronde buik keek. Ze had wel een beetje aanleg om dik te worden. En op die manier had ze het ook niet zo snel koud. Het nadeel was dat ze in de winter dus echt gewoon een teddybal was. "Ben je uitgedronken?" vroeg ze nog even.