Where the world go? M E R L E

De wind woei hard door haar manen, bracht haar staart tot leven. Amenia rustte tussen haar oren, langzaam vielen de eerste regendruppels naar beneden, gleden over haar huid naar beneden toe. Vormde de grond onder haar in kleine plasjes, in gedeeld in modderpoelen. De rivier hemzelf begon harder tegen de randen te beuken, het water sloeg eroverheen. Harde donderklappen werden hoorbaar, eventjes gleed een rilling over haar rug. Ze had nooit van onweer gehouden en zal dit ook nooit doen. Een lichtflits kleurde de donkere hemel eventjes, ze tekende wit af tegen de achtergrond. Waardoor ze erg goed zichtbaar was. Nog altijd stond ze met haar borst tegen de wind in, de wind sloeg tegen haar borst, dwong haar soms eventjes naar achteren en sneed in haar ogen. Maar nog altijd bleef ze moedig staan vechtend tegen de harde wind. Één lang uur bleef ze daar in de wind staan, maar ik zal jullie niet langer vervelen en breng je naar wat daarna gebeurde. Haar manen en staart plakte aan haar huid, eindelijk ging de wind een beetje liggen. Nog steeds vielen de regendruppels zachtjes naar beneden, veroorzaakte een tikkend geluid daar waar ze stenen raakte. Een vieze geur verspreidde zich rond het gebied. Ravena zette eventjes extra veel kracht toen ze zich verzette om eventjes te lopen zodat haar spieren weer warm zouden worden. De modder zoog aan haar hoeven, een extra beetje kracht hielp haar om van de modder verlost te worden. Sokjes van modder tekende zich af tegen haar benen. Eventjes keek ze er naar, daarna dwong ze haar blik weer naar voren. Tegen de wind in, ze kneep haar ogen tot spleetjes en merkte een schim op in de verte. Eventjes glipte een zucht tussen haar mond door, gleed naar achteren op weg naar een nieuw avontuur. Of de oren van een paard in de buurt en na een tijdje zou het gewoon vergaan. Zou het verdwijnen in het niets, daar waar alle woorden waren opgeslagen. Aangezien de wind tegen haar borst sloeg kon de merrie haar niet ruiken. Langzaam kwam Ravena in haar richting, ze moest extra kracht zetten om vooruit te komen. De gure wind sloeg tegen haar borst. Dit was niet echt lente te noemen, dit was gewoon weg zomer of herfst weer in de lente. Waar ging het heen met de wereld?


~Merle~

De merrie had een palomino vos achtige kleur voorzover ze één enkel verstand had van kleuren. Want hoe paard ze ook was, kleuren waren nooit haar ding geweest. Maar toch was het handig om iemand te onderscheppen van iemand anders was Ravena toch echt wel van mening. Ze knikte eventjes bij de woorden van de merrie, één simpel woord in feite, maar toch een woord dat zo vaak gebruikt werd. Ze gromde eventjes wat bij de woorden van de merrie over het weer.
,,Inderdaad, inderdaad. En niet het fijnste weer ben ik zo van mening.’’
Zei ze eventjes nonchalant en droogjes. Gewoon als een of andere simpele mededeling. 'Merle' herhaalde ze eventjes door haar woord, om zeker te weten dat ze niet ergens midden in het gesprek de naam kwijt zou raken. Toen ze zag dat de merrie haar vacht uitschudde kreeg ze spontaan jeuk achter haar oor. Zoals wel vaker, ze gromde eventjes wat. Tilde haar achterbeen op en krabde toen kalmpjes achter haar oor. Waarna ze eventjes brieste. Ze gooide haar hoofd plots naar beneden waardoor de raaf naar beneden viel en van haar hoofd afviel.
,,Vind ik nou ook Merle.’’
De raaf kraaide geïrriteerd en ging op een boom dicht bij zitten, waarna het nors naar de twee merries keek. Ravena keek hem eventjes droog aan met één wenkbrauw opgetrokken; die kon ook niet tegen een grapje.
,,Ravena is de naam, vernoemd naar mijn gevederde vriendin hier genaamd Amenia, wonderbaarlijk genoeg luistert ze naar die naam. Of niet soms, Amenia?’’
Dat laatste zei ze eventjes net wat harder, Amenia kraaide opgelaten maar was de grap van Ravena niet vergeten.
,,Ach ja, ze begint oud te worden.’’
Merkte Ravena op, meer aan zichzelf dan aan Merle voor haar, eventjes zuchtte ze. De tijd ging veel te snel naar haar mening. Ze was inmiddels al zes en een half jaar oud, nog steeds niet al te oud maar al wel behoorlijk op leeftijd was Ravena ook bij dit van mening. Eventjes bekeek ze de merrie nieuwschierig geen enkel detail ontging haar als ze iemand inspecteerde, haar nauwkeurig afgestelde ogen konden ver kijken en niets ontging haar. Ze kon zich ongezien en doodstil door het bos bewegen, ze merkte alles op. Bewoog in de schaduwen, soms werd ze zelfs onzichtbaar genoemd. Ze was zelfverzekerd en kalm én was bovendien vreselijk blij met dat karakter. Soms had ze een nonchalant en droog tikje maar verder was ze niet echt heel erg veel speciaals vond ze. Maar toch zag niemand haar zonder haar gevederde vriendin aan haar zijde. Zo herkende paarden haar, aan Amenia vooral. Ondanks dat ze weer zo normaal was, was ze weer zo speciaal.

Ze waren ongeveer even groot. Maar door het Arabische bloed dat door Ravena heen stroomde was ze kleiner en slanker gebouwd dan de ijslander, die sowieso altijd wat breder gebouwd waren doordat het echte berg pony's waren. Ergens herkende ze zichzelf in de ogen van de merrie, de kalmte hemzelf, niet snel boos te krijgen. Maar toch was ze waarschijnlijk heel anders dan de merrie, Ravena was inderdaad niet snel boos te krijgen zoals eerder vermeld. Maar als je haar niet bepaalt heel erg plezierde, of te wel als je vervelend deed of iets in die richting dan begonnen haar schampere opmerkingen. Ze was nonchalant, kalm en zelfverzekerd. Bij de vraag van de merrie trok ze eventjes één wenkbrauw op. Blij dat de merrie zo snel dingen begrijpt, schoot door haar een. Ze knikte, vond het niet nodig hier verder op neer te gaan. Haar kont was half bedekt door schaduwen.
,,Ach, ik doe het zo vaak als hij me prikt in mijn hoofd met zijn nagels en nog steeds volgt die me als een hond. De natuur op zijn raarst zullen we maar zeggen.’’
Sprak ze terwijl ze haar blik op de raaf vestigde en geen enkele keer afwende met haar blik. Bij de vraag van de merrie gleed haar blik naar de merrie toe. Ze zocht haar ogen op en bekeek haar nieuwschierig, alsof ze er pas net was en Ravena geen flauw idee had dat ze er aangekomen was. Haar hoofd een beetje schuin. Toen ging haar mond dan eindelijk open.
,,Wel... Niet helemaal, het was vreselijk gewoon in mijn vorige gebied dat iemand een dier als vriend had, een diersoort dat geen paard was. Je had er zelfs wolven bij zitten, misschien dat we daarom zo succesvol waren als huurlingen. Maar goed, ik dwaal af. Raven waren erg speciaal als je die als vriend had, ik weet nog steeds niet precies waarom. Maar mijn gevederde vriendin hier kwam bij me toen ik één maand was, pas toen kreeg ik mijn naam. Vernoemd naar de raven...’’
Een tijdje na het verhaal stelde Merle weer een vraag, Ravena keek haar geïnteresseerd aan.
Ze knikte eventjes, niks om op in te gaan. Bij de volgende woorden echter wel.
,,Nou, als je ze zou kunnen verstaan dan zou je knap gek worden van al die stemmen en wie weet is de wind niet eens aardig...’’
Eventjes was er een pauze van stilte, het gefluit en geklapwiek van vogels was duidelijk hoorbaar in deze korte stilte waardoor het opvallend luid leek plotseling.
,,Ja, eigenlijk wel. Maar ik betwijfel het me of ik het ooit nog terug zou zien nadat onze wegen weer zullen scheiden en het een wonder zou zijn dat we elkaar tegen komen.’’
Sprak ze kalm waarna ze Merle aankeek, soms gleed haar blik over de omgeving heen. Sinds de aanvallen uit haar vorige gebied op haar vertrouwde ze het nog steeds niet.

Ze keek de merrie recht in haar ogen, merkte hoe haar blik naar de rivier gleed en volgde als een automatisme ook haar blik, merkte hoe zij keek naar het ritme van de golfjes in de wilde rivier. Nu wende Ravena haar blik wel af, ook zij keek naar de rivier. Haar staart en manen wapperde in hetzelfde ritme als de golfjes en de rimpelingen in de woeste rivier, het water kolkte heen en weer, maar steeds maar weer in dat zelfde ritme. Ook het ritme van haar manen en staart die rustig heen en weer wapperde, de wind blies tegen haar borstkas aan. Bomen belemmerde het zonlicht, hier en daar zag je een boom die schuin over een rivier hing. Een hele tijd staarde Ravena naar die boom, denken over een ramp. Één ramp wat ooit gebeurde met een goede vriend van haar. Hij vond het stoer om op zo’n soort boom, die over een woeste diepte met daaronder een woeste rivier die hard heen en weer kolkte en deinsde, te staan. Ravena wist het harde gekraak nog precies, de schreeuw van doodangst en zag het nog helemaal voor zich toen de hengst nog naar de kant sprong maar net te ver was, hij had zich nog met zijn voorbenen gehaakt maar die gleden weg. Toen was hij in de diepte gevallen, dat laatste deel had Ravena niet mee gekregen die toen haar ogen dicht geknepen had. Maar toen ze naar beneden gerend was, was ze er achter gekomen wat de schade was. Hij was niet in de rivier gevallen die hem ook vermoord had, nee, hij was op de oever van harde stenen gevallen. Ze wist nog precies hoe een puntige rots hem gespietst had. En ze de punt aan de andere kant van zijn lijf eruit zag steken, een grote plas bloed onder hem. Ze slikte eventjes en hoorde de woorden van Merle maar net. Aangezien ze bij een van de laatste woorden uit haar gedachte opschok. Ze hoorde alleen iets over een hert en een jonge merrie. Maar dat was voor haar al genoeg om te weten over wie ze het zo’n beetje zou hebben. Een jonge bijna goudkleurige merrie, droog, ondeugend en met een compleet eigen wil en zin. Een merrie die slecht was, maar niet standaard slecht. Een eigenwijze merrie. Maar ze mocht de merrie wel, jazeker.
,,Aaliyah is het niet?’’
Vroeg ze de merrie, meer als een conclusie die ze trok en dit enkel zei om het zeker te weten dan dat het echt een vraag was, enkel gericht aan de merrie voor haar. Maar het was wel duidelijk dat ze zeker wel een antwoord verwachtte van de merrie. Het was duidelijk dat de merrie goed en zachtaardig was. Maar Ravena herkende iets, iets wat leek op een soort pit diep van binnen die naar buiten kwam enkel als dat echt hoog nodig was. Een soort pit zoals Ravena dat wel mocht. Voor zover het kon haalde Ravena licht haar schouders op toen de merrie weer praatte. Ach ja, ze begreep wel dat het voor een buitenstaander bijzonder was en vreselijk uniek. Maar zij was het gewend, zij was altijd omsingeld geweest door andere diersoorten dan alleen maar paarden. Ze wist ook nog heel goed de eerste keer dat ze zo’n wolf bij een paard zag. Ze rende op een ander af, en het was net alsof de wolf iemand ging aanvallen. Daarom was ze keihard weggerend, terwijl dat niet eens nodig was geweest.
,,Eerlijk of niet, ik hoef het niet perse te horen. ’’
Gaf ze de merrie haar mening een mening die de merrie waarschijnlijk al lang begrepen had. Maar dat terzijde was het een mening zoals meningen waren. Eerlijk en niet te veranderen, rechtvaardig in de ogen van de spreker, terecht in de ogen van de spreker. En bovenal was die vaststaand, niet te veranderen wat er ook gebeurde. Of degene over wie ze het hadden nou aardig was of niet, of een heel andere kwestie. Zelfverzekerd waren de woorden, was het stemgeluid en was de merrie zelf. Ze knikte enkel bij de volgende woorden van de merrie, niets om op in te gaan was Ravena zo van mening.
,,Ach ja, het lot bepaalt, en als het lot het wilt dan moeten we dat maar respecteren en ermee omgaan. ‘’
Met haar als spreker hadden de woorden vele betekenissen, met een ander misschien veel minder. Maar zij had veel meegemaakt een ander misschien niet. Het lot bepaalt

Langzaam gleed haar blik over het gebied, weer verzonk ze in haar gedachte, maar dit keer werd ze niet door Merle uit haar dagdromen gewekt maar door een gekraai. Ravena gooide haar hoofd omhoog en haar ogen schoten gelijk naar het belangrijkste deel in haar leven, Amenia de raaf. Haar beste vriendin en de enige om wie ze gaf naast haar moeder. Haar vader was een harteloos wezen dat haar als een afdankertje had behandeld enkel omdat ze niet groot en sterk was. Eventjes snoof ze verontwaardigd toen ze eraan terug dacht, maar daarna schudde ze haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Amenia die met haar kop naar links wenkte. Ravena haar blik gleed daar heen maar ze kon niets zien, plots begreep ze het. Ze keek Amenia weer aan en knikte, haast onmerkbaar en minuscuul maar Amenia zag hem. Amenia zag deze knikjes altijd als een gigantische beweging waarin je hoofd van het hoogste punt dat hij bereiken kon naar het laagste punt ging, immers was Amenia aan deze kleine minuscule knikjes gewend geraakt. Ze klapte haar vleugels uit en vloog weg. Ravena staarde haar lang na, ook lang nadat het geklapwiek van vleugels in de verte verdwenen was en het zwarte puntje steeds kleiner en kleiner werd tot het aan de horizon verdween, alsof het van de aardbodem weg was. Toen richtte ze al haar aandacht weer op de merrie voor haar ze kreeg alleen maar iets over een bijzonder voorbeeld mee en schaamde zichzelf een beetje. Maar ze liet niet merken dat ze dit niet gehoord had, dus knikte ze gewoon dat ze ermee eens was, het zou vast wel over Aaliyah gaan dus tja… Ze mocht de merrie voor haar zeker wel, tenminste wel een merrie waarmee je het gesprek een beetje gaande kon houden, niet zo’n stil beest dat amper iets zei. En als ze iets zei was het niet veel nuttigs en was het amper te verstaan. Nee, ze had een hekel aan zulke dieren. Na de woorden van de merrie, geheimzinnige woorden vooral op het eind keek de merrie wazig voor haar uit. Ravena trok één wenkbrauw omhoog. Ze bekeek de merrie weer goed, toen ze haar weer aankeek tuitte Ravena eventjes haar lippen, een beweging die snel weer verdween.
,,Is er iets?’’
Vroeg ze uiteindelijk maar gewoon om de stilte te verbreken. Ze wist het niet zeker maar het gevoel had. Ze luisterde aandachtig naar de woorden van de merrie, haar hoofd een heel klein beetje, minuscuul klein beetje, misschien zelfs maar één centimeter schuin. Zo dat het alleen maar opviel als je uitermate goed keek.
,,Evenals ik, maar toch, denk ik dat er best toeval bestaat, enkel komt het vreselijk zelden voor…’’