Thysja searching for new life

Tyshia was hier alweer een paar dagen, niet dat dat veel uitmaakte, maar tyshia begon het gebied en de omgeving ervan beter te leren kennen. De sneeuw witte merrie, met haar zwarte snoetje en de zwarte randen om haar ogen stapte vrolijk door het gebied. Ze had hier al een paard leren kennen. Ze had tyshia al wat van hier uitgelegd, over kudde's, over de paarden her, over alles. Het deed tyshja nadenken. 

Half dagdromend liep ze met haar fijne arabische beentjes door de koude sneeuw. Het kraakte onder haar hoeven, en voor de rest was het stil. Dood stil, zwijgzaam stil, en verdacht stil. Oppeens schrok ze wakker en schudde haar hoofd eventjes. Ze priemde haar oortjes omhoog en  haar ogen stonden op scherp. Ze had gehoopt een ander paard tegen te komen, en die gaat ze gewoon zoeken.

Een paar kilometer verder zeg ze hoefsporen in de verse sneeuw. Ze rook even aan het spoor en liet de geur diep in haar neus doordringen, wat verwerkt werd in de hersenen. Deze geur kende ze niet. Het was zeker van een paard, maar een onbekend paard. Wat natuurlijk logisch is. Ze liet haar ogen de horizon afglijden , en was opzoek naar dat ene leven, waar de hoefsporen het bewijs van zijn. 

Daar stond een paard, de hoefsporen hielden op, waar dat paard stond. Met haar oortjes wat omlaag en haar hoofdje iets buigend stapte ze op degene af. Ze toonde respect aan diegene, want ja deze was hier waarschijnlijk langer dan zij, en dus hebben ze hier meer te vertellen dan tyshja. Ze slikte eventjes " hallo " zei tyshja zachtjes en respectvol. En wachtte reactie af.

Het was rustig in haar kudde gebied. Paarden liepen rond op zoek naar dingen om te kunnen doen. Sommigen deden niets en verdeden hun tijd gewoon, zomaar. Zij had geen zin om haar tijd te verdoen. Ze wilde iets gaan doen. Het bruine veulen vertrok vanuit haar gevonden grot en liep het gebied uit. Ze liep door alles heen en zocht naar iets om te kunnen doen. Ze was deze keer eens op weg naar de heuvels. Ze had een onbekende geur geroken, maar er hing wel iets bekend rond. Het was een paard dat ook al een kuddelid had ontmoet. Ze schudde haar vacht een keer uit terwijl ze rustig naar de heuvels liep. In volle galop raasde ze door het bloemenveld. Ze haatte dat gebied enorm. Ze snoof luid en drukte haar oren in haar nek van irritatie. Ze was nog steeds heel hard. Ze had een emotieloze blik, maar je zag hoe duivels ze was. Haar zwarte staart zwiepte ze heen en weer terwijl ze weer overging naar draf. De jonge merrie draafde door de sneeuw en bekeek de omgeving. Sneeuwwit met een dikke laag koude en geen eten. Ze grijnsde even bij die gedachte. Misschien kwam ze eens een verhongerd paard tegen. Die zou ze meteen kunnen uitlachen en aanvallen. Paarden die ziek waren of bijna dood zou ze dan ook vermoorden. Voor hun was het uit hun lijden verlossen, maar voor haar doden. Ze genoot van het bloed en de angstige woorden van de paarden die onder haar kleine hoeven zouden verbrijzeld worden. In totaal had ze nog maar één veulen vermoord. Het was zijn ouders kwijt en het was veel te zielig om nog te leven. Anaïs was nou eenmaal gemeen. Het veulen draafde verder en kwam uiteindelijk aan bij de heuvels. Haar donkere ogen bekeken de omgeving en al snel zag ze iets bewegen. Het was moeilijk te zien want het paard was wit. Zijzelf was bruin en goed te zien, maar dat maakte niet uit. Ze mocht gezien worden. Het veulen draafde naar de merrie toe en na een tijd remde ze weer af. Ze stopte bij de merrie en met een harde blik staarde ze haar aan. "Goedendag." Haar stem was hard, duivels. Het gaf vele paarden een angstig gevoel. De paarden vonden het eng dat ze als klein schattig veulen zo gemeen en duivels kon zijn. Ach, zo was ze geboren en er zou niets aan veranderd kunnen worden. Zo zou ze verder leven. Anaïs drukte haar oren tegen haar schedel en nog steeds had ze haar donkere ogen op de merrie gericht.

Tyshia keek naar het veulen die genaderd was. Alweer een veulen, en alweer een veulen met haat in de ogen. Tyshia begreep er niks van. Wat was dit voor een gebied? Liepen hier alleen maar paarden met haat en geen gevoel? Maar goed, tyshja had geleerd ierdereen te respecteren. Om hoe ze zijn, iedereen heeft een eigen uniek karakter.

Toen ze de stem hoorde van het donkere veulen voor haar hield ze nog even haar mond. Haar ogen gleden ook over haar lichaam. En keerde terug in haar ogen. Ook deze ogen stonden duivels en gemeen. Bijna emotieloos. Tyshja kreeg er een rilling van over haar rug, maar stond stevig in haar hoeven en vermande haar. 

Ze slaakte een diepe zucht uit. " hallo, k ben tyshia " stelde ze dr haar voor. Waarschijnlijk kon het deze merrie niet zo veel schelen, maar tyshia wilt niet weer als een kleuter gezien worden, en wou het anders aanpakken als de vorige keer. Want tyshja heeft veel geluk gehad met aaliyah, oke ze was misschien gemeen tegen tyshja, maar drong wel door in het hoofdje van de witte merrie. Maar tyshja was een sociaal paard, en wou veel dieren in deze omgeving leren kennen.

Het veulen staarde even voor haar uit. Haar gedachten verdwenen even van de aardbodem. Ze hoorde opnieuw die woorden van haar moeder en de grote hengst. Het ging over haar leven. Ze kreeg problemen als ze niet met die ene hengst samen zou gaan. Ze wilde niet eens met hem. Hij was vier jaar oud en zij nog geen jaar en ze zouden partners moeten worden. Was ze getikt ofzo. Ja, waarschijnlijk wel. Het veulen zuchtte even luid terwijl ze niet doorhad dat de merrie er stond. De hengst zijn stem gleed alweer door haar hoofd terwijl hij zei dat ze voor haar problemen niet mocht weglopen. Ookal was het moeilijk, weglopen maakte je zwak. Nee, Anaïs wilde niet zwak zijn. Ze zou laten zien dat ze veel beter dan haar moeder was. Zij was slimmer, machtiger en misschien zelfs sterker. Ze snoof en sloeg met haar hoef op de grond en door de klap en het gekraak van de sneeuw werd ze wakker. Haar donkere ogen schoten naar de witte merrie die haar aankeek alsof ze de duivel was. Mooi, dat mocht ook eens. Iemand die bang was. Toch leek de merrie sterk in haar hoeven te staan want ze stelde haar voor. Zonder emotie en betekenis knikte de merrie een keek naar de arabier. De merrie had haar voorgesteld dus nu was het haar beurt. "Aangenaam. Ik ben Anaïs, alfa veulen van de Horcrux. Dochter van die idiote Deina als je al van haar gehoord hebt." De woorden waren gemeen, maar aan de harde en emotieloze stem hoorde je dat ze het wel meende. Ze was razend op haar moeder en iedereen mocht het weten. Als zijzelf groot genoeg was zou ze een troep maken die haar samen met haar zou vermoorden. Ooit zou zij haar eigen moeder vermoorden. Ze was er zeker van, honderd procent. Anaïs grijnsde vals bij die gedachte, maar zodra ze weer wakker leek te worden en merkte dat de merrie er stond veegde ze de grijns alweer van haar snoet. Ze sloeg met haar staart heen en weer en keek strak naar de merrie. Haar donkere ogen op de witte merrie gericht en die blik van haar vasthoudend.

Tyshia bestuurdeerde het gedrag van de donkere veulen, die leek weg te dromen in een soort akelige droom. Ze wachtte eventjes. Toen de aandacht van het veulen op tyshia gericht was begon ze te praten. Tyshia was 1 en al oor voor iedereen. Ze legde uit wie ze was en tyshia glimlachde eventjes. Tot da haat en nijt weer aanbod kwam. Bij haar vorige contact was precies zo. Maar niks is zonder reden,  niemand kan zonder een reden boos worden toch?

Maar goed, dat waren de gedachte's van tyshja, ze keek richting de donkere merrie en sloeg haar naam in dr op. Anais ( sorry zit op een ipad, dus die tekens zijn lastig )
" wat een mooie naam zeg " zei tyshja eerlijk. Want ze vond dit een mooie naam. En een complimentje was toch niet verkeerd? 

Op de volgende vraag over of ze een paard kende, schudde ze haar hoofd. " nee, die ken ik niet. Ben hier nog maar net, en heb aaliyah ontmoet en jij bent voor mij de 2de. " legde de merrie uit. " misschien een brutale vraag, maar zit jij ook in zo'n gevaarlijke kudde? " vroeg tyshja en keek afwachtend. Ze straalde ondanks die negatieve invloeden rust en warmte uit.

Het veulen sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze naar de witte merrie keek. Haar donkere ogen waren emotieloos op haar gericht terwijl het veulen even niet wist wat ze moest zeggen. Langs de ene kant had ze zin in een rustig gesprek, maar langs de andere kant wilde ze gerust gaan roepen en schreeuwen dat ze het leven beu was. Ze schudde haar vacht uit en luisterde naar de woorden van de merrie. De merrie gaf haar een duidelijk compliment: dat ze een mooie naam had. Ze had wel gelijk, het was een mooie naam. Al had ze de naam liever van iemand anders gekregen dan van die witte idioot Deina. Na een tijd vertelde de merrie ook dat ze niet veel wist over de kuddes hier omdat ze nieuw was. Ze had wel een veulen Aaliyah ontmoet en daarna vroeg ze of zijzelf ook in een gevaarlijke kudde zat. Het veulen vond de vraag niet brutaal, maar ze had dan ook geen problemen om erop te antwoorden. "Bedankt voor het compliment, ook al hou ik er niet zo van. Ik zit inderdaad in dezelfde gevaarlijke kudde als Aaliyah. Ze is een soort tante van me, maar goed. Waarom wil je dat zo graag weten? Je bent een goedzak en je hoort niet bij ons. Of wil je gewoon weten waarvoor je moet oppassen?" De woorden waren nu veel gemener dan normaal, maar zo was ze gewoon. Ze kon niet expres een lieve stem gaan nemen. Ze was zo en dat was haar stem: hard en zonder emotie. Het veulen snoof even en keek haar nog steeds met dezelfde blik aan. Ze zou niet zomaar veranderen omdat een merrie bang was.

Tyshja luisterde naar wat de donkere merrie te vertellen had. Ze priemde haar oortjes tot in tegenstelling van anais naar voren. En was dus een en al oor voor haar. Even grinnikte ze bij. De reactie over het complimentje, waarna ze algauw andere vragen stelde. Waarom wou tyshja dat weten? Tyshja hoefde er niet bij na te denken " nou eigenlijk geen van beide, ik vroeg het me gewoon af. Jullie hebben alle 2 na genoeg de zelfde emotie's of eigenlijk niet zo veel, wat trouwens niet erg is. Iedereen is gemaakt zoals ze zijn. " antwoorde ze. Misschien was een ander antwoord slimmer geweest, maar dit was het eerste wat in haar omhoog kwam.

Toen anais tegen haar zei dat tyshja geen een van hun was knikte tyshja begrijpelijk. Ze begreep de merrie waarmee ze een gesprek voerde. " nee klopt, ben inderdaad niet een van jullie, maar vind jullie wel intresant. Maar dat is niet de reden dat ik jullie opzoek ofzo. Kwam jullie echt toevallig achter elkaar tegen. " zei tyshja. Het was zo. Eerste ontmoeting was met aaliyah en nu de tweede met anais. 

" toch misschien een brutale vraag, maar zo te horen weet jij echt veel over dit gebied, maar waar zal ik thuis horen? Of is er hier geen plek voor paarden zoals ik? En zijn wij wek veilig hier. " vroeg tyshja misschien kreeg anais nu wel het idee dat tyshja bang zak wezen of wat dan ook. Maar als ze goede paardenkennis heeft en inlevingsvermogen, kon ze zien da het uit pure nieuwschierigheid was. Tyshja was geintreseerd in dit gebied. En wou er meer van weten.

Het jonge veulen haalde even diep adem en haar donkere ogen werden naar alle kanten begeleid. Ze snoof de geuren om haar heen eens op en keek dan weer naar de merrie die haar oren allang naar voren gespitst had. De merrie grinnikte ook een keer en begon weer verder. Ze vroeg het haar gewoon af en vond dat iedereen gemaakt was zoals ze zijn. Ze snoof even en staarde haar aan. Nog steeds vond je geen enkele emotie op haar snuit. Ze wist niet wat ze op de merrie nu moest antwoorden dus zei ze niets. Ze staarde nog steeds enorm lang voor haar uit. Haar oren lagen nog steeds in haar nek en de merrie knikte na een tijd op de woorden van haar. Ze zei dat ze inderdaad niet iemand van hen was en dat ze toch wel interessant waren. Ze zocht hun niet perse op, maar ze kwam hen toevallig tegen. Het veulen knikte maar even. Ze zou het maar geloven, met tegenzin. "Oké dan, maar je mag best stoppen met die complimenten. Ik weet dat we anders zijn, maar daarom hoef je ons heus niet interessant te vinden." Haar stem was opnieuw heel hard en emotieloos. Haar blik werd nu leger dan vorige keer. De merrie begon opnieuw met haar brutale vragen en ze vroeg haar dan waar zij thuis zou horen. Ze wilde weten of er plaatsen waren voor paarden zoals haar en of ze wel veilig was. Het veulen grijnsde vals en moest haar inhouden om niet te gaan lachen, dat lukte. Ze veegde al snel de grijns weg en staarde de merrie weer aan. "Hier mag je overal lopen. Er zijn goede of neutrale kuddes waar je bij kan horen. Meestal ben je dan veilig. Meestal." Het laatste woord sprak ze er duivels uit. Ze wist nog hoe zijzelf een zielig veulen vermoord had. Dat vergat ze niet zo snel dus soms kon het hier wel gevaarlijk zijn.