Time For The Plan's SAME. Come To The Son Of Devil. [Zephyr]

Hehehe Ik verveelde me. Dus tijd om wat spanning te blazen en Same ook wat inspi te geven :p.

De Drakenberg. De thuis van ieder slecht paard. Met zijn gladde bergen. Toppen gedekt onder een laagje ijs sneeuw. Elke dag door donker grijze wolken gekleurd. Elke plant die kans krijgt te groeien zijn zo taai als een rubberen band. Zonder zoete smaak dat je tong laat genieten. Het was er altijd zo ijskoud. Er was altijd wel wind die in je gezicht kletste. Hier betraden alleen maar taaie wezens. Slechte wezens. Hier hoorde de slechte paarden thuis. Hoog aan te top. Alleen als je macht had was je van harte welkom. Alleen de sterkste paarden wisten in het DrakenBerg gebied te overleven. Dit is geen plek voor het goede. Wat kon een goed wezen hier nou vinden? Werd het gecharmeerd door deze kille omgeving? Of zocht het naar avontuur? Of was het gewoon zijn leven beu? Goede paarden waren slim genoeg om hier niet te lopen. Want dit is de territorium van de slechte paarden. Een zwarte hengst met witte tekeningen verplaatste zich in de gevaarlijke bergen. Overal loerden er roofdieren. Maar ze hielden afstand. Ze hadden al vaak met de hengst gevochten. Ze wilden liever niet hun soortgenoten verspillen. Want de hengst zal ze verpletteren. De sterke geur van de hengst overheerste alles. Dit toonde maar weer eens wat voor macht het bezat. De hengst zijn donker grijze ogen loerden even om zich heen. Vroeger werd dit gebied geweldig goed verdedigt. Door The Black Rose kudde. Onder Cobrazaroa zijn leiding. Alle paarden van de kudde zorgden ervoor dat er geen vreemdelingen binnen traden. Om het gebied zuiver te houden van slechtheid. Maar nu dat die kudde uit elkaar viel vanwege de paarden die niets meer voelden voor de kudde. Was dit gebied gewoonweg vervuild door alle mixen van karakters. De roofdieren waren eerder het gebied te baas. De hengst wist maar al te goed dat hij gezelschap had. Hongerige bergleeuwen loerden naar de grote hengst. Die wel veel te bieden had. De zwarte hengst had een ruime pas. Hij leek echter geen emotie te hebben voor deze beesten die hem mogelijk hem weer zouden proberen te aanvallen. Het leek alsof er niets aan de hand was. Dat dit de normaalste zaak was. De hengst onderzocht verder de omgeving. Om zeker van te zijn dat hij niet gevolgd werd. Wat was hij van plan? De hengst trok steeds verder in het bare gebied. Hij had het op de hoogste berg gemunt. De drakenberg. Hij had de vorm van een drakenrug. Scherpe uitstekende rotsen staken naar boven. Overal lagen er scherpe keien verspreid op de berg. De hengst arriveerde uiteindelijk en begon te klimmen. De stenen waren erg vervelend en kwamen steeds vast te zitten in zijn hoef. De hengst had vreemd genoeg niet de top van de berg op het oog. Ergens in het midden van de berg was een opening. Het was net groot genoeg voor de overdreven grote hengst. De hengst kende de drakenberggebied als de beste. Hij kende allerlei geheimen wegen en de beste plekken. Hoe dieper de hengst in de grot trok. Hoe donkerder het werd en kouder. De hengst liet een bloedspoor achter. Het was ook de bedoeling om een spoor achter te laten. Zijn reis duurde uren. Omdat het zo ver was. Uiteindelijk kwam de hengst aan bij zijn bestemming. Een grote 'zaal', er kwamen kleine lichtstralen door de rotsen door. De hengst werd omringt door bronwater. Het glinsterde prachtig, oké misschien iets te prachtig. Maar hier was voldoende licht, want de hengst zal een gesprek uitvoeren met de andere hengst. Same. De hengst was er van overtuigt dat niemand hier kon afluisteren. De hengst onderzocht omgeving terwijl hij wachtte op Same.

Same And Zephyr

Wil je je meevoegen met deze post? Stuur dan eerst een PM

Same had al een paar dagen gereisd. Dream Horses was ook zo ver weg. Zijn lichtbruine ogen keken om zich heen. Achter zich liepen 5 krijgers mee van The Blood Horses. Alle paarden waren kletsnat van het zweet. Ze hadden veel moeten galopperen. Er was geen tijd voor rust. Geen enkel paard klaagde. Ze volgden zwijgzaam mee. Same was Bèta Warrior. Al jaren was hij de trouwe dienaar van Cobrazarao. En dat was nog steeds. Same was niet zwart zwart. Eerder bruin/zwart. Vooral in de zomer. Same heeft al heel veel oorlogen moeten uitvoeren. Plots remde Same ruw. Zijn duistere bruine ogen gluurden door de braambossen. Hij rook een roofdier of twee. De vijf andere paarden omsingelde Same. Ze begonnen agressief te briesen en te schrapen. Same gooide zijn hoofd omhoog en blees alert. Alle oren gingen alle kanten op. Een stilte heerste. Maar iedereen wist maar al te goed dat er iets zal gebeuren. Het bleef lang stil. Plots schoten twee bergleeuwen uit de braamstruiken. Same sprong de lucht in. Tegelijk met één van die leeuwen. Same knalde er tegenop. De leeuw viel met een harde smak tegen de grond. Same lande netjes op zijn vier benen en keek uitdagend aan. Het was lang geleden dat hij eens met een roofdier had gevochten. In The Blood Horses gebied zijn alle vleeseters afgeslacht. Plots keken de leeuwen geschrokken op. Same keek ze aan. Ze begonnen tegen elkaar te brullen. één van de leeuwen stak hun neus in de lucht. En toen ze de paarden hun geur hadden opgevangen begonnen ze te vluchten. Wat was dat nou? Wat een watjes. Same rolde met zijn ogen. Nu dacht hij eindelijk eens echt te gaan vechten met een sterk roofdier vluchten ze als een bange hond weg. één van de paarden stapte naar voren. 'Volgens mij hebben ze de geur van Zephyr ontvangen...' Siste hij. Same keek nadenkend om zich heen. Spijtig. Maar ja, Zephyr had hen gewaarschuwd dat het drakenberg gebied gevuld zat met roofdieren. Misschien was het beter dat ze bang waren. Anders moesten ze voortdurend vechten om bij hun bestemming te geraken. Dat zou Zephyr niet goed vinden dat ze vertraging oplopen. Same snoof om te zien waar het spoor liep. Uiteindelijk vond Same de spoor en trok weer verder. Na een lange tijd arriveerde ze eindelijk in het Drakenberggebied. De ijskoude wind verwelkomde de slechte paarden. Same keek om zich heen. Het was al een lange tijd geleden dat hij hier ooit eens was geweest. één van de paarden had weer een spoor van Zephyr gevonden. Een bloedspoor. Mooi, anders hadden ze een probleem. De wind had Zephyr zijn geur weggeblazen. "Kom, We moeten voortmaken. Nog enkele uren voordat we er zijn! GALOP!!" Weerklonk de zware en strenge stem van Same. Ze gingen allemaal weer in een snelheid van galop. Het was niet makkelijk om over die gladde bergen te galopperen. De paarden waren uitgeput. Maar nog steeds klaagden ze niet. Ze beten op hun tanden en bleven maar gaan. Hier en daar gleed er wel eens iemand uit. Same gaf ook eens een ferme klap aan een paard dat te dicht tegen zijn gat plakte. Met zijn achterbenen knalde hij tegen het hoofd. Het paard had ferme hoofdwonde. Maar gehoorzaamde als een hond en vertraagde wat. Overal zaten er roofdieren. Ze staarden hongerig naar de 6 paarden die in hun territorium traden. Maar ze besloten nogmaals om die te laten gaan. Ze behoren toe aan Zephyr. Uiteindelijk kwamen ze aan bij de drakenberg. Na een halfuurtje waren ze bij de opening. Same onderzocht of dit werkelijk de plek was. Zodra hij het zeker wist gaf hij commando's uit. " Chagra, Herka en Derkos. Jullie bewaken de ingang en de omgeving. Zorg dat geen enkel wezen in de buurt komt. Zelfs geen insect. Begrepen?!" De hengsten en merrie knikte zwijgzaam. Same keek naar de ander twee paarden. "Jullie komen met mij mee." Same en de twee andere paarden gingen naar binnen. In de donkere, koude gangen. Het was doodstil. Het leek of niemand hier zat. Maar dat was dus wel. Same rook de verse bloed afdrukken. Ze kwamen uiteindelijk terecht in een grote opening. Dat voldoende verlicht was. Same keerde zich naar de twee paarden. "Bewaak de ingang!" Beval hij met zijn zware stem. De paarden knikte gehoorzaam en gingen op hun plaatsen staan. Same ging naar binnen en stopte in het midden. Even was het doodstil. Geen paard te zien. Maar Same wist maar al te goed dat Zephyr er was.

Zephyr hoorde de bewegingen. Eindelijk waren ze aangekomen. Zephyr zijn ogen gleden naar boven waar de gaten waren. De volle maan stond op zijn plaats. Same was op tijd. Zephyr hield zich nog even schuil in de duistere schaduw's waar hij compleet onzichtbaar was. Zephyr zijn grijze kijkers staarden voor zich uit en wachtte ongeduldig tot Same arriveerde. Zephyr hoorde de stem van Same die bevelen uitvoerde. Kort daarna verscheen de oudere hengst uit de duisternis. De hengst wachtte af. Zephyr verscheen ook uit de duisternis en kwam voor Same te staan. "Je bent net op tijd Same... De maan staat juist op zijn plaats." Weerklonk de zware stem van Zephyr. Even zweeg Zephyr. Hij bekeek Same voor een momentje. De hengst was nat van het zweet. Hij begon te dampen. Maar Same toonde geen zwakte. Dat was mooi. Same was een sterke, gezonde en trouwe dienaar. "Goed, ik heb mijn missie volbracht. De vijand heeft sterke macht. Ik ben nu te weten gekomen wat voor ras ze hebben. De witte percheron. Ik weet welke paarden hoge rangen hebben en ik ken nu hun zwakke punten. Ze zijn met veel. Maar in de minderheid tegenover ons. En ook hun plannen zijn ook niet zo geweldig. Ze hopen bondgenoten te trekken en dan het tegen ons op te nemen. Maar geen enkel kudde durft dat aan. Dus zo'n grote bedreiging vormen ze niet. Maar we zullen ze wel spoedig moeten vernietigen. Voordat ze toch iets slim's in de zin krijgen." Zephyr snoof eens. "De leiders zijn, Galsod en Miransé. Ze hebben twee nakomelingen die hun opvolgers mogelijk zullen zijn. Hun dochter Serséi en hun zoon Kotan. Ze hebben 3 bèta's. Balpa, Jenzo en Lillos. Zei moeten zeker vermoord worden. Als we die hebben weggevaagd is de kudde verloren. Vergeet die namen zeker niet!" Zephyr snoof dominant. "Ik wil dat je meteen vertrekt. Zorg dat je zo snel mogelijk in The Blood Horses territorium komt begrepen?" Dit was zeer belangrijk informatie en moet geheim blijven. Om te voorkomen dat zijn plannen worden verspreid en de kudde het te horen krijgt. Dat zou nog eens fataal kunnen zijn. Dit was het zo een beetje dat Zephyr mee te delen had.

Niets bewoog in de drakenberg. De nevel die kwam aandrijven vanaf de zee bleef tussen de bergen hangen. Enkele vogels waren druk aan het fluiten in de vochtige mist. En de zon hield zich verscholen achter de wolken. Een rat kwam langs de helling naar beneden hollen. Ze maakte een buiteling, rolde over de bemoste rotsen en krabbelde weer overeind. Snuffelend stak ze haar neus omhoog luisterde en liep op een groepje scheef gegroeide dode dennen af die aan de voet van de helling stonden. Het was donker zo donker dat je de spleet die in de heuvel flank gaapte nauwelijks kon zien. Als een enorme muil slokte hij de nevel op. Maar voordat het muisje de spleet binnen kon dribbelen, sprong de grafiet zwarte merrie met een sierlijke en soepele sprong van de berg af. Haar benen lande op het onschuldige muisje, zijn botten kraakte vervaarlijk. En al bij de eerste krak was het dier dood. Slap wezen… Streya snoof eventjes, de geur van haar kudde die ze al weer een klein beetje had bij gebouwd was sterker geworden. En nu duidelijk aanwezig bij haar. Haar ‘pleegveulen’ genaamd Stitch had ze alleen achter gelaten ergens bij de ijsgrotten om te trainen. Hij moest voor zichzelf zorgen. En veel roofdieren kwam niet bij de grotten. Streya snoof eventjes, hem zou ze nog wel terugroepen voor een eventuele training. Die nog veel kwamen. Maar nu hij zes maanden was, was hij toch al aardig zelfstandig geworden. En kon hij prima voor zichzelf zorgen, met al helemaal het besef van een slechte. Het was onzin dat veulens niet slecht konden zijn. Streya zelf was een voorbeeld, en Stitch ook. Streya was vanaf dat ze één maand was gedropt. Toen moest ze helemaal voor haarzelf zorgen, ze had haarzelf slecht gemaakt. En dat was een perfect voordeel. Streya had meer ervaring dan de meeste paarden die rond haar leeftijd zaten. Ze was sterker dan andere vanwege haar vroege trainingen. Streya haar wijd opengesperde neusgaten vingen enkele geuren op. Eentje daarvan was Zephyr. Streya haar mondhoeken krulde eventjes op, toen ze dacht aan het gevecht met de gigantische groep leeuwen. Kalm klom ze steeds verder de rotsen op. Opzoek naar Zephyr en de andere paarden, die dezelfde geur droegen als Zephyr. The blood Horses… "Kom, We moeten voortmaken. Nog enkele uren voordat we er zijn! GALOP!!" Had een van de wezens gezegd. Vast een of andere béta. Streya volgde hun op haar dooie akkertje. Maar toen ze uit haar gezichts veld verdwenen maakte ze wat meer vaart. Streya was stil en sloop snel dichterbij. Niemand kon haar nu horen, en zou haar nu zien. Als ze niet gezien wou worden, zou ze niet gezien worden. " Chagra, Herka en Derkos. Jullie bewaken de ingang en de omgeving. Zorg dat geen enkel wezen in de buurt komt. Zelfs geen insect. Begrepen?!" Sprak de hengst. Streya haar mondhoeken gingen weer strak staan. Het waren allemaal friezen. Streya zelf was ook een half fries, half andalusiër. En ze snapte best dat friezen voorkeur hadden aan hun eigen ras. En dat The Blood Horses alleen maar uit friezen bestond. Maar goed, Streya was zelf ook liever een fries geweest. Ze snapte dan ook niet dat haar lompe vader met een Andalusiër er van door was gegaan. Ze snoof eventjes woest, maar zachtjes. Heel stil volgde ze de hengst en de andere twee wezens. Ze moesten de ingang bewaken. Streya ging zachtjes achter een rots staan, waardoor ze het gesprek van Zephyr en de hengst die blijkbaar Same heette prima kon mee volgen. Ondanks haar sterke geur was deze totaal weggedreven door de sterke bedorven geur van de Drakenberg. Het ging over een andere kudde, blijkbaar kwam er een oorlog. Toen Zephyr uitgesproken was, Stapte ze achter de rots vandaan. Ze stond hoger dan de twee paarden. En bekeek ze allebei goed. Zephyr was geen spatje veranderd sinds hun laatste bezoek net als Streya eigenlijk. ’’Wel wel..’’ Klonk haar ijzige stem. Daarna sprong ze met een sierlijke sprong de rots af. De aarde dreunde onder hun voeten, liet hun trillen. En kwam zo bij Same en Zephyr te staan, dat ze in een driehoekje stonden. Haar ruwe tong gleed eventjes langs haar mond op. Ze bekeek Same eventjes goed. Boorde haar ogen omstebeurt in die van Zephyr en in die van Same. ’’Kennelijk wou je gevonden worden. Zephyr.’’ Haar stemgeluid was net als altijd, puur, melodieus, kwaadaardig, duister, en ijzig. Deze woorden waren gericht naar Zephyr. Daarna zette ze een klein pasje achteruit. Zodat ze allebei de hengsten goed kon zien.


~Toestemming!

Owjaa jullie kunnen haar dus niet ruiken, voor het geval je daar compleet overheen leest xD~

Same luisterde alert naar wat Zephyr hem te zeggen had. De informatie die Zephyr te bieden had was zeer kostbaar. Same keek op toen hij een druk geluid hoorde van één van de wachters die aan de buiten zeide stonden die de wacht hielden. Het was een taal die alleen The Blood Hoses kon verstaan. Same gromde. Er was een ander paard in de buurt. Zephyr had dit ook al vast opgemerkt. Same wachtte liever af wat Zephyr nu zou doen. Zephyr was degene die besliste over hoe en wat. Snel antwoordde Same nog enkele dingen. "Cobrazarao zal zeer tevreden zijn Heer Zephyr. Ik zal het bericht zo snel mogelijk aan Cobrazarao meedelen." Same gooide onrustig zijn hoofd in de lucht. Hij snoof hevig en schreeuwde dreigend. Even was het doods stil. Uiteindelijk verscheen de verwachte paardenfiguur. Same keerde zich meteen naar Streya en ging in aanval positie staan. Same schermde Zephyr half af. Omdat hij eigenlijk wel weet dat Zephyr dit niet zo ontzettend graag heeft. Maar dit was een taak van Same. De alfa's beschermen met zijn leven. Same had altijd een goed oog gehouden op Cobrazarao. Hij had zich altijd voor Cobrazarao geworpen als er een aanval werd uitgevoerd op Cobrazarao. Het had bijna steeds zijn leven gekost. Maar dit was Same zijn taak. Hij zorgde dat zijn leiders in leven blijven. Zijn alfa is zijn doel. Zonder alfa is hij niets. Toen deze merrie een gesprek voerde met Zephyr kreeg hij al de indruk dat Zephyr buiten gevaar is. Hij nam een paar stappen achteruit en hield zich buiten gesprek. Zijn duistere ogen werden op de merrie gericht. Hij vertrouwde niemand. Er weerklonk plots een donderend geluid. De omgeving beefde even door de zware beesten die door de gangen stormde. Het waren de vijf wachters. Ze verschenen iets na Streya's komst. Ze schreeuwden woest en keken moordend naar de merrie. Same richtte zijn mooie donker bruine ogen naar de paarden en gaf een teken dat ze terug op hun post moesten staan. De paarden gehoorzaamden braaf. Algauw verdwenen ze. The Blood Horses waren goed getrainde paarden. Ze voelden meteen als er iets niet klopte. Hun zicht in duisternis was ontzettend goed ontwikkeld. Ze waren vrij groot en stevig gespierd. Ze waren altijd alert en weken nooit van hun taken. Same richtte zijn aandacht nog steeds naar deze vreemde merrie die hij nooit eerder had ontmoet. Hij was niet zo blij met haar onverwachte bezoek. Zeker niet omdat Zephyr en Same geheime plannen aan het uitdelen waren. Same blies steeds woest. Zephyr kennende zal Streya wel op haar plaats zetten. Een kennis of niet. Dit werd niet getolereerd.



(Sorry, in de week heb ik vaak geen inspiratie)

Zephyr zijn ogen richten zich naar Same. Ook hij had de signalen door gekregen. Zephyr raakte geïrriteerd. Wie waagde het deze belangrijke gesprek te storen? Zephyr hield zich rustig. Zijn ogen werden op Same gericht toen hij begon te spreken. "Cobrazarao zal zeer tevreden zijn Heer Zephyr. Ik zal het bericht zo snel mogelijk aan Cobrazarao meedelen." Cobrazarao moet maar tevreden zijn. Zephyr zijn donkergrijze ogen loerden naar die van Same. Uiteindelijk kwam de verwachte niet uitgenodigde gast tevoorschijn. Streya, wat moest die nou weer hebben? Zephyr zijn ijskoude blik werd naar de merrie gericht. Hij keek haar zwijgzaam aan. Langs alle kanten kwam er actie. Same die Zephyr afschermde, de wachters die in een mum van tijd verschenen. Zephyr liet al meteen weten aan Same dat Streya niet echt een bedreiging vormde. Zephyr stuurde de paarden met zijn duistere ogen. Die zo duidelijk konden spreken. Zephyr ontblote zijn tanden om te laten zien dat hij niet zo blij was. ’’Wel wel..’’ Weerklonk dat valse stem van het dier dat zijn plannen had gedwarsboomd. Hij keek Streya kil aan. Nog steeds zwijgend. Afwachten. Het was veel te verraderlijk. Zephyr was van plan om iets te doen. Maar wachtte op het juiste moment. Same werd ongeduldig. Zephyr sloeg zijn achterhoef hard tegen de grond. Dat was een teken van. Stop, heb geduld. ’’Kennelijk wou je gevonden worden. Zephyr.’’ Zephyr keek vanuit zijn lange manentop. Een valse glimlach schitterde verraderlijk. "Wie weet Streya." Antwoordde Zephyr met een valse zware stem. Zephyr snoof luid. Uiteindelijk wist de stilte weer te heersen rond de omgeving van Zephyr. Stilte was altijd aanwezig als je in de buurt was van Zephyr.Uiteindelijk begon Zephyr te spreken. Zijn luide stem weerklonk duidelijk in de open omgeving. Het werd een paar keer na gesproken. Ego. " Waaraan hebben we je bezoek aan te danken Streya? Ik ben echter niet zo blij dat je mij nu stoort. Waarom ben je hier?" Weerklonk de vers rauwe stem van de grote hengst. De hengst liet duidelijk zien dat hij niet blij was met haar onverwachte bezoek. Zephyr zijn oog werd even op Same gericht. "We gaan zo weer verder, als deze merrie en ik gedaan hebben met het gesprek. Heb geduld Same. Dat is je beste vriend, tegenwoordig." Weerklonk opnieuw dat valse stem. Het was geen aangename stem. Vaak kon je van die onaangename rillingen krijgen. Zephyr's duistere ogen hadden die van de merrie vastgegrepen. Opnieuw weerklonk die doodse stilte. Het won altijd. Zephyr hield er ook niet van om steeds te spreken. Hij gebruikte alleen zijn mond voor nuttige dingen. Aan onnuttig dingen verspilde hij zijn energie niet aan. Zephyr deed niet aan 'gewone' gesprekken mee. Hij vraagt nooit naar je dag. Hij vraag nooit hoe je je voelt. Dat interesseert hem gewoonweg niet. Hij wilt er niets van weten. Zephyr was had. En zo werd hij ook gezien. Zephyr al ooit een duistere alfa worden. Hij moest gevreesd worden. Niet geliefd worden. Paarden moesten hem die respect bieden. Anders de dood in. Zephyr zijn duistere gedachten kwamen weer tevoorschijn. Slechte paarden waren ziek. Gezond ziek.

Het was duidelijk dat de hengsten haar bezoek verwacht had. Door de waarschuwing van de wachters. Streya rolde eventjes met haar ogen, maar niemand zag het. Toen Streya op de grond was gesprongen. Stond Same schermend voor Zephyr. Streya trok haar wenkbrauw eventjes op. Daarna zakte die weer, ze draaide haar hoofd kalm naar de paarden die waren aangekomen. ’’Wat een gezelligheid.’’ Sprak ze kalm, de sarcasme droop van haar stem af, maar werd overmeesterd door de sinistere klanktoon. Respect voor Zephyr was enigszins aanwezig. De andere dieren boeide niet. Al snel werd het voor Same duidelijk dat Streya niet bepaald een bedreiging vormde. Streya bekeek de twee hengsten eens goed. Als ze hun vijand zou zijn, dan zou ze zeker wel een bedreiging vormde. Maar goed, ze was noch diens bondgenoot, noch diens vijand. Al maakte de twee hengsten maar al te duidelijk dat haar bezoek niet bepaald gewenst was. So be it. Streya haar houding was fier en trots. Haar vacht glansde prachtig. En haar manen golfden sierlijk langs haar hals op. Waardoor ze er buiten gewoon mooi uitzag. Streya was zeker geen dom paard. Nog maakte ze stomme fouten. Het was duidelijk dat de hengst voor haar van plan was om iets te doen. Maar Streya kende en toonde geen angsten. Ze liep een rondje om de twee hengsten heen. Toen de zoete geur haar neusgaten bereikte. Verdomd, hier had ze de laatste tijd maar al te veel last van. hengstigheid. Ze snoof eventjes geweldig. Nu in het bijzijn van twee hengsten was ze er niet al te blij mee. Maar goed, ze zou nog wel eens zien of deze hengsten zich konden beheersen. Immers bracht de geur van de hengstigheid het hoofd van iedere hengst op hol. Ze luisterde kalm naar de woorden van Zephyr, terwijl de zoete geur zich almaar meer verspreide en verspreide. Ze mepte met haar staart, maar liet hem verder hangen. Om de geur een beetje tegen te houden. ’’Je vriendje daar -‘’ Ze knikte eventjes richting Same. ’’- Was niet bepaald stil tijdens mijn training.’’ Streya liet maar al te goed merken, dat ze tijdens zulke belangrijke dingen niet gestoord wou worden. En dat ze zelf anders ook erg goed kon storen. Streya boorde haar sinistere ogen in die van Zephyr. Benieuwd wat hij zou doen nu ze hengstig was. Ze brieste eventjes. En keek Same toen aan, haar ogen boorde zich in die van hem. ’’Wel wel… Meneer de gezelligheid in levende lijve. Het is me een eer.’’ De laatste zin was vreselijk sarcastisch uit gesproken, wat dit keer de sinistere klanktoon overmeesterde. Toen boorde ze haar blik weer in die van Zephyr. Ze mepte met haar staart, negeerde de hengstigheid. Wat voor de hengsten voor haar wat lastiger zou gaan worden. Maar met Streya moest ze niet spotten. Want ze had zelf ook heel wat dingen klaar liggen voor het geval dat. Misschien zou ze dit gevecht niet winnen als ze gingen vechten. Wat ze nog betwijfelde, maar Streya was slim, behendig, en ze kon makkelijk ontsnappen in deze plek. Maar ze was geen vluchter. Ze kende geen angsten. En dood zou ze niet gaan. Niet vandaag. Dood angst? Nee, dat had ze nu zeker niet. De hengst wist dat ze een kudde achter haar had staan, en hij wist ook dat ze niet zo simpel te verslaan was.

~Ghehe, moest eventjes iets xD~

Zephyr begon steeds zwaarder te briesen. Zijn neusgaten waren wijd opengesperde. Een dwaze geur van verleiding probeerde zijn hormonen te reiken. Een zoete geur van heerlijkheid speelde met zijn geest. Hengsten werden wild van deze geur. omdat de geur een uitnodig was dat ze rijp was. het was dwaas van Streya om in een grot te springen waar overal wachters waren. Er waren enkele merries bij. Maar de hengsten waren in de meerderheid. In The Blood Horses waren er bijna geen paarden met een echte relatie. Daar was het echt paardengedrag. Hengsten vochten om de hengstig merrie. De sterkste mocht zich met haar binden. Om eerlijk te zijn heeft Zephyr zijn 'pleziertje' nog nooit gedaan. Hij moest er echter niets van weten. Zich binden met een levend wezen. En de zaligheid en haar geschenken beproeven. Neen, Zephyr voelde niets voor deze zalige momenten. Cobrazarao deed zich wel vaker goed aan deze merries. Maar, na de verbintenis vermoorde hij ze meteen. Cobrazarao leek nog steeds Sythka te missen zijn moeder. Maar volgens zijn vader zal Sythka nooit meer verschijnen. Ze is verdwenen met Zephyr zijn zus en broers.... Maar eigenlijk voelde Zephyr hier niets voor. Hij verspilde zijn gevoelens voor niets. Als zijn moeder weg wilt zijn. Zo is het dan. Ze kiest er voor. Zephyr zwaaide geïrriteerd met zijn staart. De geur maakte hem misselijk. Verleiding bij hem was echter zo onmogelijk. hij was zo onbereikbaar. Maar toch zo werkelijk. Geen idee wie het zal lukken zijn partner te zijn. Het zal aller sinds niets simpel zijn. Zephyr zijn hormonen staan nog niet pijl omhoog. Zephyr merkte dat de hengsten zich beginnen op te boeien. Zephyr werd er woest van. Hij begon te schrapen. Opeens weerklonk een oer luide hinnik uit zijn keel. Het werd doodstil. En zo moest het ook zijn. Zephyr haatte het als iedereen zenuwachtig of opgewonden begonnen te worden. Zephyr zijn duistere ogen werden op de valse merrie gericht. Zephyr hoorde irritante woorden. Zephyr was niet in de mood om dit allemaal te verdragen. " Streya, waar zijn je gedachten heen? Hoe haal je het in je hoofd om in een grot te springen tussen dolle hengsten. Of wil je soms misbruikt worden? Wil je die dozijn hengsten om je heen hebben en zich met je verbinden?" Weerklonk de valse stem van Zephyr. Same was een hengst die zijn hormonen ook goed onder controle kon houden. Die verspilde zijn energie ook niet aan hengstige merries. Zephyr kon het niet plaatsen waarom Streya zo'n streek uithield. Wat was haar doel? Wat wilde ze. Zephyr zijn ijskoude ogen hadden zich rond die van Streya gewikkeld. Natuurlijk was hij niet blij met onverwacht bezoek. Zeker niet van een hengstige merrie. Pure zelfmoord was het.

Toen de hengsten in de omgeving wild begonnen te worden. En naar haar toe kwamen. Ontblootte ze haar tanden vals. Haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. Ze haalde uit naar een van de hengsten. Die dat blijkbaar niet verwachte. En een stapje naar achteren zette. Met haar sinistere en lege ogen hield ze iedere hengst strak in de gaten. Geweldig. Waarom moest haar hengstigheid juist nu komen? Juist nu ze in de buurt was van vele hengsten. Ze snoof eventjes, en stampte hard met haar hoef op de grond. Om de hengsten te waarschuwen. Het was duidelijk dat de hengsten de manieren gewend waren van het vechten voor een merrie. Had Streya overigens geen probleem mee. Ze zou dan toch weg gaan. Terwijl de hengsten elkaar aan het afslachten waren voor haar. Maar goed, niemand zou haar dekken. En het was eigenlijk best leuk om hengsten eens een potje te zien knokken. Ze zuchtte eens. Eigenlijk was ze best blij toen Zephyr de hengsten hun mond liet houden. Toen het opgewonden gekrul van hun lippen verdween, en toen hun zachte gehinnik verdween, allemaal gepronk. En een iedere hengst die zijn hormonen niet in bedwang kon houden. Was slap. Slapper dan dat kon je niet zijn. Streya was niet van plan om als een kleine en zielige puppy weg te rennen, van deze ‘enge’ plek. Deze plek was niet eng. Niet voor haar. En de hengsten moesten op hun stappen letten. Ook al was hun leider erbij, Streya had er geen problemen mee om een van hun de strot eraf te bijten, om de andere te waarschuwen. Ze zag duidelijk dat Zephyr niet bepaald blij was met de onverwachte geur. Maar Streya zelf liet ook maar al te goed merken dat ze er ook niet bepaald blij mee was. En het was waar, ze was niet bepaald blij dat ze hengstig was. ’’Nah.. Ik ben ook niet bepaald blij dat het nu moet komen. Maar ik ga niet als een bang schoothondje weg rennen. Als die hengsten van je hun hormonen niet in bedwang kunnen houden dan hebben ze pech. Ik ruk er graag strotten uit hoor.’’ Sprak ze kalm. Om Zephyr maar eventjes te zeggen dat het niet bepaald de ‘bedoeling’ was om nu hengstig te worden. Ze snoof. Haar oren drukte ze plat tegen haar schedel. Ze hoorde wel dat achter haar een van de hengsten begon te bewegen. Ze brieste eventjes. Draaide haar hoofd. Trok haar wenkbrauw eventjes op. Een sinistere glimlach kwam op haar gezicht te staan. Toen gooide ze haar achterhand de lucht in. Vervelende hengsten. Ze trapte de hengst op zijn borstkas. Haar oren nog steeds tegen haar schedel aan gedrukt, ontblootte ze vals haar tanden. Daarna richtte ze haar blik weer op de enige twee hengsten die hun hormonen in bedwang konden houden. De hengsten in de omgeving goed in de gaten houdend. Geweldig. ’’Dus zoals ik al zei, ben ik geen bang schoothondje dat voor hun wegrent.’’ Sprak ze nogmaals ter bevestiging. Ze zuchtte eens, achterlijke mormels ook. Ze gooide haar ogen eventjes omhoog. Rolde wat met haar ogen. En richtte haar blik op de hengsten. Soms ontblootte ze haar tanden eventjes. Het was duidelijk dat Streya hier niet van gediend was. ’’Als ik het niet heel erg fout heb, horen jullie nu eigenlijk ergens hier de wacht te houden of niet soms?’’ Siste ze eventjes. Maar daarna negeerde ze de hengsten volkomen.

- Urg, de hengsten waren niet aan't vechten enz. MAAAAR goed :) -

Same zijn bruine ogen schoten op die van van die vreemde merrie. Die Zephyr blijkbaar gekend had. Same richtte zijn aandacht al gauw op Zephyr. Die hem aansprak. "We gaan zo weer verder, als deze merrie en ik gedaan hebben met het gesprek. Heb geduld Same. Dat is je beste vriend, tegenwoordig." Same boog. "Goed dan." Antwoordde Same gehoorzaam. Al meteen drong de geur van Streya in zijn neusgaten. Wel verdomd. Deze merrie is nog hengstig ook. Vals gooide Same zijn hoofd in de lucht. Wat een krankzinnig beest is het. Ze had beter moeten weten. Same zijn ogen vlogen naar Zephyr. Same wist dat die zoete hengstige geur van merries hem niet konden bereiken. Zephyr had alleen een gestoorde kik van bloedgeur. ’Nah.. Ik ben ook niet bepaald blij dat het nu moet komen. Maar ik ga niet als een bang schoothondje weg rennen. Als die hengsten van je hun hormonen niet in bedwang kunnen houden dan hebben ze pech. Ik ruk er graag strotten uit hoor.’’ Same gromde. Hij stapte pist naar voren. Ze dacht dat ze heel de wereld aan kon. Blood Horses waren niet zomaar paardjes. Het waren beren. Die je niet zomaar op de grond kreeg. Ze konden tegen helse pijn. Same ontblote vals zijn tanden richting Streya. " Dan moet je eerst langst mij, Jij had hier niet eens mogen zijn." Je zag het wit in zijn ogen. Ze begonnen te rollen in zijn oogkas. Als hij iets niet kon verdragen was het die tutjes die dachten dat zij alles aankonden. Same wist dat Zephyr er iets over ging zeggen. Maar hij weet ook dat Zephyr ook niet mee eens zou zijn. Same probeerde tegen zijn woede te vechten. Want hij had ook soms last van die woedeaanval. Waar veel Blood Horses aan lijden. Toen hij eindelijk weer rustig was keerde hij zich naar Zephyr. "Mijn verontschuldigingen Zephyr. Het was niet de bedoeling om tussen je gesprek te wringen. Ik kon me even niet bedwingen." Same keek nog één keer vals naar dat beest en stapte weer weg. Same schudde eens woest met zijn lichaam. Hij volgde verder het gesprek.