De aarde trilde zachtjes, duister gesnuif weerklonk in de zwarte nacht. Fel geschreeuw dwarrelde rond het drakenberggebied. Woeste paarden verplaatsten zich.
Wereld kon verschrikkelijk wreed zijn, en een hel zijn. Veel had leed aan de duistere paarden te danken. Die alles verwoeste. Zwarte grote paarden klommen wild naar de zwarte hemel op de grote drakenberg. De grootste berg van Dream Horses. Dagen moest je klimmen om eindelijk op de top te geraken. En dan was het nog een zware reis. En gevaarlijk. Maar dat hielden de slechte paarden niet tegen. Die waagden alles voor hun leven. Ze waren kletsnat van het zweet en waren uitgeput. Maar ze bleven gaan. Hun vacht was warrig en hun donkere ogen vlogen woest om zich heen. Hun neusgaten stonden wijd open, af en toe lieten ze hun moordwapen zien. Hun vlijmscherpe tanden die vele levens hadden ontnomen. Vaak onschuldig. Hoe uitgeput ze ook waren. Zij klaagden nooit. Zij hielden hun mond en vergaten de verschrikkelijke pijn die ze doormaakten. De zwakken stierven onderweg. Dan waren de alfa's er ook direct vanaf. De drakenberg werd overmeesterd door een paar honderd krijgers. Als het er niet meer waren. Zwarte Friezen die toebehoorde bij de machtige koning. Een koning die hem macht hadden geschonken. Een koning met duistere macht. Die nergens voor terug deinsde, die maar al te graag onschuldige wezens hun levens stalen. Cobrazarao. De grootste en machtigste fries hengst. Die eerst niets had, en nu alleen maar het meeste macht in bezit had. Allemaal door zijn geniale brein. En werd zeer geliefd bij de badassen. Voor het leger liep de prins van het koninkrijk. Zephyr. Hij toonde geen zwakte nog uitputting. Hij was niet zo vreselijk bezweet. Alsof de reis niets was geweest. Hij keek neutraal. Zijn lange zwarte manen zweefden rond hem heen. Zijn ogen werden verstopt door zijn lange maanlokken. Er droop wat bloed uit zijn neus. Hij liet een spoor van bloed achter zich. En een heersende geur. Een krachtige geur. Ondanks zijn wonden had Zephyr ook zeer knappe kanten. Met zijn mooi gevormde spieren, zijn donkere zwarte ogen en lange zwarte manen. En zijn roze snoet. Dat nu een donkere rode kleur met zich droeg. Hij was lekker overdreven groot en had een zeer warme lichaam waar je lekker tegenaan kon plakken om het op te vangen. Maar helaas was hij geen knuffelbeer. Raak hem één keer aan zonder zijn toestemming en hij rukt je kop er af. Zephyr zijn grote hoeven sloegen helshard tegen de stenengrond. Kiezels vlogen alle kanten op.
De omgeving rond hen werd heel mistig. Dat je zelfs de grond onder je niet meer kon zien. Nog steeds heerste er geen paniek dat ze verloren liepen. Ze volgden alleen maar de geur en hoefgetrappel van hun leider. Er weerklonk opgewondden gehinnik. Zephyr keek op toen hij opmerkte dat hij bij zijn bestemming was. Hij sprong elegant de top op. Natuurlijk klonken zijn hoeven zeer hoorbaar. Zephyr voerde een bevel uit. Een woeste hinnik raasde door de omgeving. Het kwam als een donderslag op zijn leger. De paarden verspreiden zich meteen en ging in legerhouding staan. (Vierkant staan en kin tegen borst.) Toen werd het doodstil. Zephyr zijn duistere ogen gleden tevreden om zich heen. Uiteindelijk gleden ze naar de zwarte vage hemel. De wolken waren aanwezig en de zuurstof hier waren maar arm. Maar dat deerde Zephyr niet. Hij had zijn doel gehaald. Nu moest hij naar zijn vader roepen. Die hier waarschijnlijke ergens in de buurt was. Cobrazarao was altijd goed geweest zich schuil te houden. Het leek alsof hij er niet was. Maar hij was er. Ergens ongeduldig wachtend in de duisternis. Zephyr liet zijn wilde hinnik horen. Dat eerder brullend klonk. Zijn stem was woest en krachtig. Dat je het zelfs aan de overkant van Dream Horses kon horen :')
Lekker RPGen met vadertje en Same. Anderen zijn natuurlijk welkom!! :p Ik zal braaf zijn!!
Wereld kon verschrikkelijk wreed zijn, en een hel zijn. Veel had leed aan de duistere paarden te danken. Die alles verwoeste. Zwarte grote paarden klommen wild naar de zwarte hemel op de grote drakenberg. De grootste berg van Dream Horses. Dagen moest je klimmen om eindelijk op de top te geraken. En dan was het nog een zware reis. En gevaarlijk. Maar dat hielden de slechte paarden niet tegen. Die waagden alles voor hun leven. Ze waren kletsnat van het zweet en waren uitgeput. Maar ze bleven gaan. Hun vacht was warrig en hun donkere ogen vlogen woest om zich heen. Hun neusgaten stonden wijd open, af en toe lieten ze hun moordwapen zien. Hun vlijmscherpe tanden die vele levens hadden ontnomen. Vaak onschuldig. Hoe uitgeput ze ook waren. Zij klaagden nooit. Zij hielden hun mond en vergaten de verschrikkelijke pijn die ze doormaakten. De zwakken stierven onderweg. Dan waren de alfa's er ook direct vanaf. De drakenberg werd overmeesterd door een paar honderd krijgers. Als het er niet meer waren. Zwarte Friezen die toebehoorde bij de machtige koning. Een koning die hem macht hadden geschonken. Een koning met duistere macht. Die nergens voor terug deinsde, die maar al te graag onschuldige wezens hun levens stalen. Cobrazarao. De grootste en machtigste fries hengst. Die eerst niets had, en nu alleen maar het meeste macht in bezit had. Allemaal door zijn geniale brein. En werd zeer geliefd bij de badassen. Voor het leger liep de prins van het koninkrijk. Zephyr. Hij toonde geen zwakte nog uitputting. Hij was niet zo vreselijk bezweet. Alsof de reis niets was geweest. Hij keek neutraal. Zijn lange zwarte manen zweefden rond hem heen. Zijn ogen werden verstopt door zijn lange maanlokken. Er droop wat bloed uit zijn neus. Hij liet een spoor van bloed achter zich. En een heersende geur. Een krachtige geur. Ondanks zijn wonden had Zephyr ook zeer knappe kanten. Met zijn mooi gevormde spieren, zijn donkere zwarte ogen en lange zwarte manen. En zijn roze snoet. Dat nu een donkere rode kleur met zich droeg. Hij was lekker overdreven groot en had een zeer warme lichaam waar je lekker tegenaan kon plakken om het op te vangen. Maar helaas was hij geen knuffelbeer. Raak hem één keer aan zonder zijn toestemming en hij rukt je kop er af. Zephyr zijn grote hoeven sloegen helshard tegen de stenengrond. Kiezels vlogen alle kanten op.
De omgeving rond hen werd heel mistig. Dat je zelfs de grond onder je niet meer kon zien. Nog steeds heerste er geen paniek dat ze verloren liepen. Ze volgden alleen maar de geur en hoefgetrappel van hun leider. Er weerklonk opgewondden gehinnik. Zephyr keek op toen hij opmerkte dat hij bij zijn bestemming was. Hij sprong elegant de top op. Natuurlijk klonken zijn hoeven zeer hoorbaar. Zephyr voerde een bevel uit. Een woeste hinnik raasde door de omgeving. Het kwam als een donderslag op zijn leger. De paarden verspreiden zich meteen en ging in legerhouding staan. (Vierkant staan en kin tegen borst.) Toen werd het doodstil. Zephyr zijn duistere ogen gleden tevreden om zich heen. Uiteindelijk gleden ze naar de zwarte vage hemel. De wolken waren aanwezig en de zuurstof hier waren maar arm. Maar dat deerde Zephyr niet. Hij had zijn doel gehaald. Nu moest hij naar zijn vader roepen. Die hier waarschijnlijke ergens in de buurt was. Cobrazarao was altijd goed geweest zich schuil te houden. Het leek alsof hij er niet was. Maar hij was er. Ergens ongeduldig wachtend in de duisternis. Zephyr liet zijn wilde hinnik horen. Dat eerder brullend klonk. Zijn stem was woest en krachtig. Dat je het zelfs aan de overkant van Dream Horses kon horen :')
Lekker RPGen met vadertje en Same. Anderen zijn natuurlijk welkom!! :p Ik zal braaf zijn!!