Time To Train Djuna [Zephyr]

De tijden waren weer eens verstreken. De trainings seizoen was nog niet voorbij. Dat was echter voor een maand of twee stilgezet. Voor bepaalde redenen. Zephyr had niets meer te doen. Hij herinnerde zich nog Djuna. Die hij zal opleiden voor later. Eigenlijk was ze nog best jong. Maar ach, misschien kon ze het wel aan. Eerst moest hij haar bekijken of ze er wel echter klaar voor was. Zephyr trok naar het moeras. Dat was een tijd lang geleden. Het was wat aan het ontdooien. Dus de moeras was weer lekker sompig. De krokodillen waren al lang weg. Die verdroegen de kou niet. Veel dieren trokken naar het zuiden. Ze probeerden te vluchten van de strenge winter. Zephyr vluchtte voor niets. Zelfs niet voor de dood. Maar de dood zal hem nog wel vele jaren gunnen. Want Zephyr schonk de dood veel doden. Zephyr zijn ogen waren verstopt onder een dik pak manen. Ze loerden naar alle kanten. Een zwarte kraai vloog over Zephyr en lande op een tak. Hij staarde naar Zephyr. Zephyr had het dier wel gehoord. Een andere kraai vergezelde de kraai. Samen volgden ze steeds Zephyr. Er kwamen er steeds meer en meer. Zephyr verloor zijn geduld. "Geef mij eten en ik geef je een gunst terug." Zei één van de kraaien. Zephyr richtte zijn grijze ogen recht in de blauwe ogen van de kraai. Zephyr trok zwijgzaam verder. De kraai werd steeds brutaler en brutaler. De andere kraaien keken bewonderd toe. De kraai ging toen op de hoofd van Zephyr zitten. Dat was zeer link. "Ik kan je mond zelfs vuil vrij maken. Doe je muil open!! Dan kan ik eten!" Siste de zwarte kraai. Vreemd genoeg deed Zephyr er niets aan. Zijn ogen keken kil naar de andere kraaien. Hij opende zijn mond. De kraai hing aan zijn mond en pikte restjes uit zijn mond. "Doe die eens wat meer open!!" Beval de kraai brutaal. Plots klapte Zephyr zijn mond dicht. De kraai spartelde wat tegen. Bloed droop uit Zephyr zijn mond. De kraaien keken geschrokken op. uiteindelijk bewoog het diertje niet meer. Zephyr staarde duister voor zich uit. Hij opende zijn mond en liet het levenloze lichaampje vallen. "Jullie dienen mij. Ik dien jullie niet. Ik ben macht en kracht. Spot met mij en bega de zelfde ondergang als die insect." Weerklonk de zware stem van de hengst. De kraaien keken zwijgzaam naar Zephyr. Zephyr trok verder. Eenmaal op voldoende afstand schoten de kraaien in de aanval. De begonnen hun soortgenoot op te eten. Toen Zephyr op de juiste plek arriveerde liet hij zijn zware hinnik horen. Het ging onwijs ver. Geen dier kon het missen. Hij riep naar zijn leerling. Hij wachtte ongeduldig af. Hij hield niet van wachten. Maar hij was er van overtuigt dat Djuna snel zal verschijnen.

Vandaag was het rustig geweest. Ze had vandaag gedacht om gewoon wat uit te rusten. Sinds ze Zephyr was tegengekomen had ze elke dag getraint, en ondanks ze dacht dat Zephyr haar niet zou komen halen voor te trainen deed ze gewoon verder met trainen. Ze vroeg haar af of Zephyr haar valse beloftes had gemaakt, maar aan de andere kant...Zephyr leek het te menen toen hij zei dat hij haar zou trainen als ze wat sterker was. Djuna was hard gegroeit, ze zou nu ongeveer 1.40 zijn. Dus zou ze nog 10 cm groeien, misschien werd ze zelfs groter dan ze zelf had gedacht. Haar blonde manen golfde over haar prachtig zwarte glanzende vacht. Ze had Deina al lang niet meer gezien, ook Anaïs werd vreemd voor haar. Anaïs was 2 dagen jonger dan Djuna, maar wel groter dan haar. Tenminste, dat dacht ze. Djuna was dan ook wel veel breder dan de bruine twenter. Anaïs was dan ook vaak jaloers geweest op Djuna, omdat Djuna vanaf ze gespeend was, meer op haar eigen leefde terwijl het bruine veulen bij Deina moest blijven. Djuna had Anaïs ook niets gezegt van de ontmoeting tussen haar en Zephyr, zelfs niet tegen Deina. Wie weet dat de witte merrie Djuna nog vermoorde, omdat zij een training kreeg van Zephyr en Anaïs niet. Djuna wist hoe graag de witte merrie wou dat haar bloed eigen dochter gedekt werd door de O zo machtige Zephyr. Puur om te stoefen: Hee kijk mijn dochter heeft een dek van een zeer goede bloedlijn. Pff. Wat maakte het ook uit. Zij wou Zephyr dienen en bewijzen dat ze waardig zou zijn voor bij zijn kudde. Nooit zou ze Zephyr verraden. Maar dan had je nog zijn vader: Cobrazarao. Djuna vroeg der af of ze van hem wel in de kudde mocht. Wat als Zephyr toestemt en Cobrazarao niet? Wat als Cobra meer wist over Djuna's moeder, en haar een zwakke merrie vond? Nee! Trust was een edele krijgster geweest, en Djuna zou een waardige opvolger zijn. Ze zou de dochter zijn die Trust wou. Een hinnik klonk in haar oren, en onmiddelijk draaide ze haar oren naar de hinnik. ZEPHYR ! Zonder na te denken schoot ze in galop. Haar staart stak als een vlag in de lucht. Ze had niet durven hopen dat hij haar nog wou zien. Al geluk dat ze nooit was gestopt met trainen. Maar dan nog...Ze moest het niet voor Zephyr doen... maar voor haar eigen. Djuna kwam in het moeras terecht en zonder na te denken galoppeerde ze door het moeras. Toen ze Zephyr zag vertraagde ze, en kwam tot stilstand toen ze tegenover de hengst kwam staan. " Heer Zephyr. U riep me." Ze hielt haar hoofd wat lager, om aan te tonen dat ze nog steeds respect had voor hem.

Zephyr wachtte ongeduldig. Maar hij maakte zich niet druk. Zijn duistere ogen staarden voor zich uit. Hij had echter niet zo lang op Djuna moeten wachten. De merrie kwam met een goeie snelheid op Zephyr af gegaloppeerd. Hij drukte zijn oren hard in zijn nek en snoof arrogant. De merrie was compleet veranderd. Hij herkende haar amper. De jaarling was nu geen jaarling meer. Ze was hard gegroeid. Haar lange blonde haren hingen sierlijk langs haar gitzwarte hals. Ze had ook een bijzondere aantekening. Maar Zephyr werd niet betoverd door haar schoonheid en pracht. Zephyr zijn ogen hadden alleen maar interesse voor die spieren onder die huid. En haar benen. Voor Zephyr had schoonheid geen belang. Het enige wat hem misschien zou aantrekken was een sterk dier, dat toch wel wat macht had. En haar karakter was ook zeer belangrijk. Misschien dat schoonheid toch een beetje kan scoren. De merrie toonde respect. Wat Zephyr het liefste had. Zo scoorde je goed bij hem. Zephyr knikte. Uiteindelijk onderzocht hij haar zwijgzaam. Hij liep enkele rondjes rond het jonge dier. Haar spieren zijn goed gevormd. Maar niet al te goed. Daar moest nog zwaar aan gewerkt worden. Haar benen was haar beste ontwikkeling. Mooie stevige benen. Voor de rest was ze nog niet geweldig gespierd. Maar daar zal Zephyr wel voor zorgen. Het zal zwaar worden. Het zal mogelijk een pijnlijke training kunnen worden. Zephyr stapte weg van Djuna en nam de omgeving op. Zephyr stapte wat rond en voelde waar je het meeste in zakte. Toen hij eenmaal een diepe modderpoel vond stapte hij terug naar Djuna. "Goed, je lichaam is nog een rotzooi. Je hebt goed getraind maar niet al te goed. We gaan ons eerst richten op je spieren voordat we verder gaan. Ik wil dat je in die modder gaat. je zult heel diep wegzakken. Maar je hoofd blijft nog net uit de modder steken. Het is de bedoeling dat je je probeert voort te bewegen in de zware massa. Je zult veel kracht moeten zetten. Geloof me zeker, het lijkt simpel maar dat is het niet. Zorg dat je blijft bewegen. Ik volg je op de voet. Je mag alleen stoppen als ik toestemming geef. Anders niet. Ook al kan je niet meer verder. Je blijft gewoon alles geven. Geef je het op? Dan ben je het niet waard om te leven." Weerklonk de zware stem van de hengst. Hij snoof dominant. Zephyr was streng en zal nooit zacht zijn. Maar als alles deed wat hij zegt zal je heel ver komen. Als je dat natuurlijk aan kan natuurlijk. Anders werd het je dood. "Begin nu maar. Pas goed op voor planten die rond je kan wikkelen. En zorg dat je warm blijft want het is ijskoud. Je wilt niet dat je lichaam verkrampen en verzuipt." Beval Zephyr streng.

Djuna hielt haar hoofd nog steeds lager als die van Zephyr. Ze wou niets verkeerd doen, ze wist hoe zeldzaam het was een training van Zephyr te krijgen + een kans te krijgen in zijn kudde. Nu pas merkte ze hoe sierlijk de machtige hengst was. Zowel zijn uiterlijk als zijn spieren en als zijn karakter stond haar wel aan. Maar dat liet ze allemaal niet merken. Het enigste wat ze deed was voor haar kijken toen Zephyr rond haar heen stapte en haar onderzocht. Toen hij een paar rondjes rond Djuna had gedaan ging hij weg. Djuna hief haar hoofd nieuwsgierig omhoog. Hij kon nu toch niet weg? Toch niet zonder te zeggen wat ze moest doen? Maar Djuna wachte geduldig af, misschien kwam hij terug? Inderdaad na even kwam de hengst die nog steeds een reus was voor haar, terug. Hij begon te spreken en aandachtig luisterde ze. Toen ze hoorde wat de hengst zei voelde ze haar eigen een beetje beledigt, maar ze ging er niet op in. Ze wist dat hij sterkere paarden dan haar kende, en dat zij zoveel harder moest werken om bij hem te horen. Ze keek naar het modderbad, en dan weer naar Zephyr. Hij was streng, maar rechtvaardig. Ze wou ook helemaal geen complimentjes, daar was je niets mee. Ze wou gewoon weten wat ze beter kon. En hij was tenminste eerlijk, hoe hard de waarheid ook was. Djuna knikte zelfzeker. Ze wou niet tegenspreken, het enige wat ze wou was een waardige krijger worden. Djuna stapte naar het modderbad en briesde er even in. Ze legde haar oren naar de richting waar ze de stem hoorde van Zephyr. Zonder er iets op toe te voegen stapte ze het ijskoude moeras in. Even leek ze geen lucht binnen te krijgen door de kouder. Maar toen ze 1 maal in beweging was, ging het nog. Uiteindelijk kwam ze alleen nog met haar hoofd boven het water. Ze bleef in beweging. Ze voelde nu al hoe zwaar het was, en besefte nu pas hoe een lange weg ze nog te doen had voor ze een ware krijger kon worden. Ze zette kracht in haar benen zodat ze haar eigen beter kon voortduwen. Ze voelde soms planten rond haar poten wikkelen maar ze liet het niet te ver komen. Ze trok ze met veel fors over. Na even voelde ze dat haar benen nu al moeite hadden haar voort te bewegen. Al die trainingen…had ze het voor niets gedaan? Djuna legde haar oren naar achteren en duwde zich harder af aan de bodem, zodat ze zeker niet stil zou vallen. Ze mocht al tevreden zijn dat ze brede en stevige benen had, anders was deze taak niet uit te voeren.

Zephyr zijn ogen ruste richting Djuna. Die zonder een woord de dingen deed die hij vroeg. Mooi zo, dan konden ze sneller beginnen. Zephyr gooide dominant zijn hoofd de lucht in. Zijn lange zwarte staart sloeg hij pijnlijk op zijn flanken. Zephyr liep enkele meters ver naast Djuna. Hij zakte niet dieper tot aan zijn knieen. Toch moest hij ook veel kracht gebruiken om steeds weer aan die zuigkracht te ontsnappen. Maar voor zo'n hengst was dat totaal geen probleem. Zephyr deed dit met gemak. Hun vooruitgang ging zeer moeizaam. Maar ja, het was haar eerste training. Zephyr zag dit door de vingers. Voor ene keer. Zephyr keek even voor zich uit. Het was nog een goed stuk doorvechten voor ze uit de blubber was. " Kom op Djuna, dwing je spieren. Negeer die pijn, die vermoeidheid. Wees je lichaam te baas. Geef niet toe aan een klagend lichaam. Je moet sterk worden. Nog een goed stuk doorvechten en je hebt het gehaald." Zephyr versnelde zijn pas. Uiteindelijk kwamen ze aan land. Zephyr gaf Djuna geen kans op adem te komen. "Loop nu een goeie paar rondjes rond mij in draf. Goed doorlopen. Anders zullen je spieren flink verstijven en kan je een paar lange dagen niet meer bewegen." Zephyr sprong naar Djuna's richting en steigerde lichtjes om haar op te jagen. Er was geen tijd te verliezen. Zephyr hief zijn hoofd weer dominant hoog gehoffen. Hij volgde met zijn ogen Djuna. Ze moest flink wat lopen om wat af te koelen. "Begin pas te stappen als ik het zeg!" Zephyr schraapte met zijn hoef. Zijn stem klonk zo hard en zo woest. Als donderend bliksem dat altijd zo ruw door de hemel scheurde. Zo klonk die brullende stem. Hij was er mee geboren. Hij had zijn stem nooit gemaakt. Hij was zo ontwikkeld. Een geschenk van de duivels. Njaaa, eerder van zijn vader dan. De duivels interesseerde hem niet. Als ze bestonden schopte Zephyr hun van de troon af en veroverde die dan al gauw. Zephyr zal nooit iemand dienen. Al zal het hem alles kosten. Eer en leiderschap stonden op de eerste plaats. Zephyr was een trots dier. Dat van zijn leven nooit gekrengd zal worden. Hij zal heersen. Kosten wat kost.

Nog steeds had ze moeite haar eigen voor te bewegen, maar ze deed het wel. Ze wou niet onderdoen aan de vermoeidheid. Dit trainde niet alleen je lichaam, maar je kweekte er ook volhoudingsvermogen mee. Nu besefte ze waarom Zephyr zolang had gewacht om haar te trainen. Als een veulen was je al lang verdronken. De woorden van Zephyr luide in haar oren. Ondanks ze even naar Zephyr keek bleef ze door vechten. Hij had gelijk, als ze nu toe gaf aan wat haar lichaam smeekte zou ze nooit sterk worden. Ze moest de pijn die in haar lichaam speelde verbijten en gewoon door gaan. Ze had al eerder bewezen dat ze heel wat aan kon dus moeilijk kon het toch niet zijn dit weer te bewijzen. Djuna probeerde de bewegingen te maken die ze maakte als ze galoppeerde. Toen ze uiteindelijk de bewegingen door had ging ze vlotter vooruit, het was wel vermoeiender maar ze ging sneller. En des te sneller ze ging des te sneller was ze ervan af, toch bij deze opdracht. Djuna had de overkant bereikt en stapte uit de brei. Ze keek naar Zephyr en wist dat dit helemaal niet het einde van de training was. Waarschijnlijk nog maar een opwarmtje, Zephyr kennende. Ze hoorde de woorden van Zephyr en weer kon ze er niets op toevoegen. Waarschijnlijk formuleerde hij zodanig zijn zinnen zodat je er niets op toe kon voegen. Opeens zag ze dat Zephyr naar haar toe sprong en lichtjes steigerde. Uit een natuurlijke reactie sprong ze opzij en sloeg haar staart hard tegen haar flanken maar stopte na enkele slagen. Zephyr moest het niet persoonlijk op zich nemen. Djuna was deze bewegingen gewoon als andere paarden naar haar dreigde te bijten ofzo, maar meestal volgde andere dingen. Slagen met haar staart was een waarschuwing, maar meestal gaf ze geen waarschuwingen met haar staart, alleen als ze het paard echt wou waarschuwen. Nu deed ze het niet om te dreigen ofzo, gewoon puur uit gewoonte. Om te laten zien dat ze hem niet uitdaagde, bedreigde noch waarschuwde bracht ze haar hoofd laag en begon te knabbelen en te likken. Dit was een teken van onderdanigheid na even stopte ze en bracht haar hoofd laag en begon korte rondjes rond Zephyr te lopen. Haar kont was naar beneden gezakt en haar hoofd laag, haar achterbenen bracht ze sierlijk en krachtig onder haar lichaam. Haar hadden ze gezegt dat als je je Achterhand iets naar onderen bracht dat je dan je achterhand beter trainde. Dat het waar was wist ze niet. Ze bleef goed doorlopen en bij elke beweging snakte haar lichaam naar rust. Djuna vertikte het op te geven. Haar lichaam kon het vergeten, ze had het al ver gebracht maar ze wou verder komen. Ze had doelen die ze wou bereiken. En geloof me, die zou ze bereiken. En ze wou het haar niet té gemakkelijk maken, ze wou het verdienen. Niet krijgen. Zephyr zijn stem drong in haar oren en de woorden moedigde haar aan door te gaan. Naja, aanmoedigen.. ze dwongen haar door te gaan.Waar ze niets mee in zat. Respect moest je verdienen dat gelde toch voor Djuna. Zephyr verdiende ook respect, had je dat niet... dan werd je respect wel afgedwongen. Djuna wou Zephyr dienen en wou gewoon respect...waar ze zou voor vechten. Maar ze wou niet de leider zijn van DH ofzo. Moest ze dat doen, was Zephyr concurentie... en ze had veel te veel respect om met hem te concureren, ookal wist ze dat hij er niks zou uitmaken dat Djuna enig concurentie vormde. En zo snel zou je dan ook geen concurentie vormen met Zephyr...dat wist Djuna als elk ander..

Zephyr brieste dominant. Zijn onderste deel van zijn lichaam was volledig besmeurd met moerassen drek. Slijmerige groene planten hadden zich rond Zephyr gewikkeld. Zephyr zijn neusgaten stonden wijd open en ontving elke geur die er te ruiken viel. Zephyr begreep Djuna's signaal en besloot haar niet af te maken. Had het raak geweest had hij haar wel flink een klets of een beet verkocht. Zephyr zijn ogen volgden het uitgeputte veulen. Het is goed dat ze bleef volhouden. Dat ze bleef vechten tegen dat klagend lichaam. Hij liet haar aardig goed doorlopen. Tijdens die rondjes dacht hij daarna na wat ze dan kon trainen. Het moest beetje bij beetje gebeuren. Anders begeeft haar lichaam het. Ze moest haar kracht opbouwen. Beetje bij beetje. Zephyr had al een idee. Nu gaat ze een rustigere training moeten uitvoeren. Het zal haar instincten versterken. "Goed Djuna, stop maar. Je moet nog één ding doen. Daarna krijg je de rest van de dag rust. Ik moet nog iets doen. Je uithoudingsvermogen zijn zeer goed. Nog stevig oefenen en je bent dan al aardig ver. Nu gaan we je instincten op de proef stellen. Ik wil dat je je ogen goed sluit je ogen goed. Ik wil ze niet open zien begrepen?" Weerklonk zijn strenge duistere stem. "Ik wil dat je me volgt. Zonder te kijken, voel met je hoeven en luister naar klanken. Zij leiden je naar een veilige weg. Pas op, er zullen opstakkels zijn. Je moet ook vooral voelen of je niet veel te diep in het moeras zakt. Open vooral je ogen NIET!" Zephyr begon met een ruime stap. Hier en daar slalomde hij tussen rotte bomen, struiken en eenzame rotsen. Hij liep uiteindelijk ook in een diepe poel. Zijn sterke lichaam geraakte zonder moeite verder. Hij hield geen rekening mee of ze kon volgen of niet. Ze moest zich maar haasten. Ze mocht hem niet verliezen. Want dan faalde ze. Toen Zephyr de indruk had dat het goed ging besloot hij iets sneller te gaan. "We gaan nu sneller." Waarschuwde hij haar. Hij sprong aan in draf. Door zijn lange benen liep hij extra hard. Djuna had een groot voordeel. In draf was Zephyr heel voelbaar. Zijn zwarte hoeven beukten door alle grondstukken heen. Zephyr deed ook zijn best niet om stilletjes rond te sluipen. Zijn lange zwarte manen vlogen soepel in de lucht. Zijn spieren rolden actief onder zijn dikke huid. Zijn neusgaten bliezen tonnen gebruikte lucht naar buiten. Zo af en toe hield hij Djuna in de gaten. om te zien of ze niet vals speelde. Als ze dat meer één keer probeert. Dan trok hij haar oogbollen uit haar oogkassen. Uiteindelijk sprong Zephyr aan in een rengalop. Zephyr nam steeds meer snelheid. Terwijl hij tussen obstakels zat te slalommen. Ook sprong hij over een enorme boom. Aan de andere kanten lagen rotsen en zo. Dus besloot hij er gewoon erover te vliegen. Wat voor hem niet zo veel moeite koste. Uiteindelijk remde Zephyr op een droog stukje grond. Toch droger dan andere plekken. Ongeduldig wachtte hij op Djuna. Benieuwd in wat voor staat ze was.