Dream 'till tomorrow

---

Geklapwiek van vleugels weergalmde door de hoge bomen, vergezeld door de gure tonen die de wind met zich meebracht. Ondanks dat het 's middags was en er geen tekenen waren van een donkere lucht, werd het grote open veld omringd met een donkere, gespannen sfeer. Een sfeer die op dit moment logisch was, waardoor ze er zich al op hadden gesteld en het niet iets onverwachts was. Er waren veel stemmen te horen die door elkaar heen praatten alsof hun leven er vanaf hing. En er was dan ook een kans van dat dit hun laatste keer van samenzijn was. De laatste kans om een woord of blikken met elkaar te wisselen. Voor kort zuchtte ze en richtte voor een kort moment haar blik omhoog richting de lucht. Haar groene ogen volgden de bewegingen die de gitzwarte raven maakten, die binnen de kortste keren uit haar zichtsveld verdwenen waren, enkel afstervend geluid achterlatend.

Met een schok opende Pearl haar gesloten ogen en vrijwel meteen duwde ze haar lichaam omhoog zodat ze uit haar ligstand ontkwam. Haar vacht zat vol zand waardoor ze haar lichaam heen en weer schudde en het zand snel verdwenen was. Nogmaals knipperde ze met haar ogen terwijl de droom zich nogmaals in haar hoofd afspeelde. Het had zo echt geleken, iets wat gelukkig niet zo was. Het was maar een droom. Ze besloot maar wat te lopen om haar benen losser te maken, want die leken door het liggen wel vastgeketend te zijn.
De droom speelde nog steeds wat na in haar hoofd, deed haar weer denken aan de afschuwelijke oorlog. Aan de slechten. Ze wist dat er binnenkort een nieuwe tijd zou aanbreken waarin de slechten zouden overheersen. Wel als ze in de meerderheid bleven. Dit was iets waar ze een stokje voor wou steken, maar wat moest je? Ze was enkel één van de ronddwalende lichamen van de duizenden. Wel bereidde ze haar kudde en vrienden voor, en hoopte ook hen te laten inzien dat het niet altijd de vredige glorie zou blijven. De realiteit was hard. Harder dan hij naar haar mening hoefde te zijn. Na enkele passen stond ze stil, liet ze haar hoofd zakken en nam wat teugen van het ijskoude water. Het koele water sijpelde langs haar hoofd, wat ook meteen haar hele lichaam verfriste. Haar buik was al ietsjes gezet, maar het was nog niet heel duidelijk op te merken. Enkel een heel goed inzicht kon laten zien dat Pearl drachtig was. Maar het kleine diertje was er voor haar al wel, ook al zat het enkel opgesloten in haar lichaam. Ze hinnikte, roepend naar de uil die tot de kudde behoorde. Het was een soort vriend, ondanks dat dit volkomen ongekend was. Het duurde even, maar de grote sneeuwuil kwam in zicht en met een luid gekras belandde ze in de takken. Door dit luidde geluid had ze niet opgemerkt dat er ook een ander dier in de omgeving was. Toen de uil zich niet meer hysterisch met klapgewiek bewoog, weerklonken hoefstappen. Ze draaide haar hoofd om en richtte haar groene kijkers op de nieuwkomer.

Saronse zijn geest was vervuld met pijn. Zijn levenslust had hij al lange tijden verloren. Paarden deden pogingen om hem te bereiken. Dat hij moest stoppen met zoeken. Saronse zou niet stoppen. Vroeger was Saronse een wijze en een geliefde leider. Hij zorgde er steeds voor dat vrede hun land beheerste. Hij ontving ieder paard met veel warmte in zijn kudde. Wat het verleden ook was. Ieder paard had het recht op een kans. De hengst stond versteend tussen de kale bomen. Hij zat met zijn billen tegen de wind gericht. Saronse zag er zo beroerd uit. Graad mager, een doffe vacht. smerige modder plekken. Saronse voelde zich waanzinnig ellendig. Hij was voor eeuwig gevangen in Dream Horses. Dream Horses liet hem niet gaan. Waarom deden ze hem dit aan? Hij wilde alleen maar zijn kudde redden. Saronse zijn ijsblauwe ogen staarde naar de grond. Hij dacht steeds aan alle paarden in zijn kudde. Het leven was zo smakelijk geweest. Een prachtig groene vallei. Met vers stromend water. De zon scheen zo vaak. De paarden konden lekker in de zon zonnen. En in slaap doezelen. Veulens waren altijd zo vol met energie en speelden zo vrolijk met elkaar. Een zoete rivier stroomde door zijn vallei. Het was zo vers en zo lekker. Saronse kneep zijn ogen dicht. Nu zag het vallei er helemaal anders uit... Door die gruwelijke aardbeving. Het ontnam hem alles. Saronse zal het zich nooit vergeven. Het was zijn schuld dat zijn kudde nu verdwenen was. Hij had beter moeten opletten en niet vallen. De vallei was volledig verwoest. Alles zag er nu zo verschrikkelijk uit. Saronse zocht nu naar zijn kudde. De maanden waren nu verstreken. Saronse heeft amper gegeten. Hij wilde zijn tijd niet verspillen. De tijd tikte. Maar na al die maanden hopeloos zoeken kon hij zich amper verplaatsen. Zijn energie was op... Zijn lichaam vroeg nu om aandacht. Saronse kon die niet meer negeren. Saronse kreeg een droge keel. Gelukkig zat hij in de buurt van een rivier. Anders had hij een groot probleem. Moeizaam verplaatste hij zich. Het duurde een lange tijd voor de slome hengst bij de rivier geraakte. Hij had zelfs Pearl niet gemerkt. Hij was zo suf. Langzaam zoog hij het koude water in zijn keel. Grote slokken nam hij. Nadat hij zijn buik had gevuld met water merkte hij toen pas Pearl op. "Sorry, ik heb je toch niet gestoord?" Verontschuldigend de hengst zich. Misschien vond ze het niet prettig dat Saronse zomaar kwam opdagen.