Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » W E S T E N » De Zee » Everybody are pions in my game. [Verdiana]

Everybody are pions in my game. [Verdiana]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Nahor

Nahor

Normaal kwam de hengst hier niet. Het was geen plek voor hem. De zee was een plek voor goede paarden. Goedzakken dus. Watjes die niet eens naar hun eigen spiegelbeeld durfden te kijken. Van goede paarden moest hij altijd walgen. Het enige wat je ermee kon doen, was vermoorden. Dat was het enige leuke er ook aan. Voor Nahor was alles een spelletje. Eentje waar hij zijn eigen regels had. Iedereen was een pion in zijn spel. Hij bepaalde de zetten die er gezet zouden worden door de pionnen. Als hem iets niet beviel, deed hij er wat aan. Het leven was gewoon één grote game. DH was zijn speelbord waar alles gebeurde. Een duivelse grijns sierde Nahors gezicht. Zijn leven was nog maar pas begonnen. Hij was nu drie en een half jaar. Een leeftijd waarop de meeste paarden nog vrolijk als veulens rond dartelden. Nahor was anders. Volwassener. De jonge hengst had grootste plannen. Allemaal stuk voor stuk perfect uitgedacht. Dat kon je dus doen met vrije tijd. Die had Nahor veel gehad. Daardoor verveelde hij zich ook erg snel. Een tijdje geleden was niks boeiend voor hem geweest. Zelfs de oorlog tussen Horcrux en Quiet Sparkle had maar voor even afleiding geboden. Na die oorlog was de verveling weer komen aanwaaien. Alsof het hem nooit met rust liet. Toen was er die ene dag dat het gebeurde. De dag dat zijn leven volkomen was veranderd. De dag dat hij voor een tijdje uit DH was vertrokken. Om de wereld te verkennen. Eerst had Nahor er niet veel van verwacht. Maar, toen was zijn mening volkomen veranderd. Toen hij haar ontmoette. Die speciale merrie die zijn hart in vuur en vlam deed staan. De enige merrie die Nahor ooit had liefgehad. Ze hadden een fijne tijd samen gehad. Helaas moest het noodlot toeslaan. Er was een grote brand uitgebroken. Nahor kon zijn merrie niet redden. Ze werd opgeslokt door de vlammen. Nahor dacht niet graag terug aan die tijd. Het deed hem pijn. Erg veel pijn. Hij was een merrie verloren, een speciale merrie. Nahor kon met niemand zijn verdriet delen, want dan kwam zijn reputatie op het spel te staan. En dat wilde Nahor absoluut niet. Hij had zo hard moeten werken om zo ver te komen als hij nu was. Veel paarden in DH kende zijn naam. Ze rilden als ze zijn naam hoorden. Daar ging het hem om. Paarden angst aanjagen. Nahor was diep in gedachten. Hij merkte niet eens dat een ander paard aanwezig was. Hem bekeek. Toen kreeg Nahor het door. De zwarte hengst draaide zich vliegensvlug om en keek in de twee kijkers van een merrie. ''Hoe durf je je hier te vertonen? Aan mij te tonen? Alleen de meest dappere paarden durven dat,'' sprak Nahor op een angstaanjagende toon. Hij keek de merrie duister aan. Hij wachtte op haar antwoord.

&Verdiana.

Verdiana

Verdiana

Haar jeugdige uitstraling zou velen zeggen dat ze jong en onervaren was in het leven, maar het tegendeel was waar. Verdiana was dan wel jong, lichamelijk gezien net volwassen, maar geestelijk had ze in haar jeugd zoveel te voorduren gehad dat ze met een zekere en verstandige blik de wereld en de dag van morgen tegemoet keek. Zomaar blind een actie uitvoeren vanuit gevoel was niets voor haar, maar ze zou ook niet uren staan twijfelen voordat ze kon kiezen wat ze zou moeten doen. Die keuze was vrij snel gemaakt, echter niet zonder dat ze eerst rationeel erover had staan denken. De verschillende kanten en oplossingen afwegend en dan uiteindelijk de beste keuze voor haar maken, want daar draaide het op dit moment om, wat voor haar het beste zo zijn. Ze had al ruim anderhalf jaar haar best gedaan om voor haar moeder te zorgen, die letterlijk gek was geworden toen haar vader hen verlaten had. En haar oudere zus was nergens geweest om te helpen, nee, ze had het zelf helemaal uit moeten zoeken. De perlino bonte merrie had dan ook haar best gedaan om haar moeder te steunen waar ze kon, de valkkleurige merrie te helpen zodat ze niet verder en verder wegzakte in haar buien. Ze hadden ook goede en gelukkige momenten gekend, maar de slechte waren toch diegene die op haar netvlies gebrand stonden. Het haar ontzettend vermoeid, maar het had ook bijgedragen aan wie ze nu was. Op dit moment bevond ze zich niet langer aan de zijde van haar moeder, nee, de zorg voor haar moeder had ze aan Saranyu –haar volle en oudere zus – overgelaten. Dit keer was het háár taak niet. Doelbewust had ze ervoor gekozen dat het tijd was haar eigen leven te gaan leiden, weg onder de vleugels van haar ouders die voor veiligheid stond. Ze zou haar eigen keuzes maken, verder gaan een start maken. De eerste stap was geweest om haar vader te volgen, dat was de manier waarop ze in Dream Horses was beland. Vervolgens was ze hem uit het oog verloren, maar iets vertelde haar dat hij hier in de buurt was en voorlopig niet verder zou trekken. Dat gaf haar dus de gelegenheid tijd in zichzelf te investeren, waar te maken waarvoor ze gekozen had.

Het was niet zo dat ze smarte naar vrienden, liefde en een eigen familie, dat zou ze allemaal wel tegen komen zodra de tijd rijp was, maar een start maken op enkele gebieden kon geen kwaad. Haar liefdesleven was iets waar ze zelf geen invloed op had. Ze was niet moeders lelijkste maar als het om de gevoelens van een ander ging kon ze niets doen om die te beïnvloeden, daarnaast kon ze zichzelf ook niet dwingen om van iemand te houden. Dat was iets waar haar rationele verstand geen enkele invloed op had of zou hebben. En dan was het ook nog de vraag of de ander die gevoelens deelde. Het was niet zo dat als jij je hart weg kon geven dat die andere hem automatisch aan zou nemen, hij kon je ook met een gebroken gevoel laten zitten. En dat was iets waar Verdiana niet op zat te wachten, ze wou haar stemming niet laten verpesten door een ander. Dit was haar moment om te schitteren, te laten zien wie ze was en waar ze voor stond. Een luide bries was hoorbaar op het moment dat ze haar hoofd en hals een schudde, waarbij haar dikke en lange bos manen door de lucht vloog als een waaier en uiteindelijk weer op haar gevlekte hals belande. Ze had duidelijk dingen meegekregen van de rassen aar haar ouders tot behoord hadden, waar zij dus toe behoorde. Zowel Seafra als Harlet waren halve Friezen geweest, zij was dus ook half Fries. Echter had ze van haar vader een kwart Tinker mee gekregen –waar haar bonte kleur dus ook vandaan kwam– en van haar moeder een kwart Morgan. Die laatste zorgde ervoor dat ze toch een fractie fijner was gebouwd en niet overdreven lomp overkwam. Al met al wel iemand waar je niet omheen kon, zeker ook vanwege haar aparte kleur. De verdunningsfactor droeg ze dubbel en dwars mee, daarnaast was ze ook nog eens bont. En om haar blauwe ogen kon ook haast niemand heen.

Ook deze zwarte hengst, Verdiana schatte hem enkele maanden ouder dan zijzelf was, liet haar niet onopgemerkt voorbij gaan. Een glimlach trok haar mondhoeken wat op, duidelijk een vermakelijke glimlach. Want zijn woorden waren om in lachen uit te barsten. Tenminste, zo ervoer de jonge merrie het. Wie dacht hij wel niet wie hij was? Dat hij zomaar anderen de wet voor kon schrijven. ”Voor zover ik gezien heb stond er nergens een bordje met ‘verboden te betreden’, dus waarom zou ik hier niet komen?” klonk haar antwoord nuchter terwijl haar ogen eens over hem heen gleden. Hij mocht best weten dat ze hem bekeek, hem keurde met haar ogen waarna ze eens knikte, meer ter bevestiging aan zichzelf. ”En wat jou betreft, ik kan moeilijk aan je voor mij onbekende geur en verschijning weten wie ik voor me heb en daarom je uit te weg gaan. Besides, ik ga niemand zomaar uit de weg omdat hij of zij denkt koning van het heelal te zijn” sprak ze vervolgens met haar zachte en melodieuze stem en even kalmpjes als daarnet. Ondertussen waren haar blauwe ogen op de zijne blijven hangen, op zoek naar enige emotie en reactie op haar woorden. Haar houding was ontspannen, maar ze was niet zo gek om meteen haar hele verdediging te laten zakken. De wereld was niet gebouwd voor hen tweetjes, er konden overal om hen heen nog anderen zijn om haar in de val te laten lopen.
Sorry, had veel inspiratie XD

Beyond my wildest dreams.

Nahor

Nahor

De merrie die als indringer overkwam, was een bonte merrie. Waarschijnlijk een kruising tussen verschillende rassen, want ze was slanker gebouwd dan een koudbloed. Ze had misschien iets van een Fries of Tinker weg. Misschien kwam er in haar familie tinker- en friezenbloed voor. Nahor wist het niet. Het was ook niet van belang. Hij kende deze merrie niet eens dus waarom zou hij willen uitzoeken wat voor rassen ze in zich had? ”Voor zover ik gezien heb stond er nergens een bordje met ‘verboden te betreden’, dus waarom zou ik hier niet komen?” sprak de merrie plotseling. Nahor was zo diep in gedachten dat hij niet meer op de onbekende merrie lette. Dat gebeurde hem dus vaak de laatste tijd. Dat hij in zijn eigen wereldje verzonk. Alles om hem heen was dan vergeten. Op een gegeven moment drongen de woorden die de merrie had gesproken, tot hem door. Zijn houding werd nog vijandiger. Hoe durfde deze merrie zo over hem te praten? Nahor repte geen woord. Hij liet haar uitpraten, want hij had het idee dat ze dat nog niet was. Hij had het gevoel dat de merrie hem bekeek. Zijn oren drukte hij in zijn nek. Als teken dat ze niet welkom was. ”En wat jou betreft, ik kan moeilijk aan je voor mij onbekende geur en verschijning weten wie ik voor me heb en daarom je uit te weg gaan. Besides, ik ga niemand zomaar uit de weg omdat hij of zij denkt koning van het heelal te zijn” De merrie antwoordde op een melodieuze, zachte toon. Ze leek net zo kalm als ze daarnet was. Nahor liet zijn ogen nu voor het eerst in de blauwe kijkers van de merrie kijken. Haar ogen vielen erg op tegen haar gevlekte vacht. Het werd tijd dat hij wat terug zou zeggen. Om zijn trots te behouden, want deze merrie had hem een klein beetje van zijn stuk gebracht. Alleen de meest onbevreesde en zekere paarden deden dat bij hem. Nahor kon zijn trots nog behouden door de goede woorden te behouden. Hij boorde met zijn zwarte ogen in de lichtblauwe van de merrie. ''Natuurlijk kon jij niet weten wie je voor je hebt. Je bent vast nieuw in DH of bijna niemand kent je. Ik zal je mijn naam verklappen, ben je weer een naam rijker. Mijn naam is Nahor. Ik zal je mijn hele familie besparen. Waarschijnlijk boeit het je ook niet. Ik zit in Horcrux, de kudde van mijn moeder Deina. Dat was het wel zo'n beetje. Nog vragen?'' De zinnen kwamen er vloeiend uit. Nahor moest even op adem komen. Zijn woorden hadden neutraal geklonken met een vleugje sarcasme erin. Maar, dat was gebruikelijk voor hem. Ook al was hij klonk hij nog zo vriendelijk, er was altijd een vleugje van sarcasme aanwezig. Het hoorde gewoon bij hem. Hij had het overgenomen van zijn vader. Die had ook altijd met een vleugje sarcasme in zijn stem gepraat. Nahor keek de merrie weer aan. Hij wachtte op een eventueel antwoord van haar.

Verdiana

Verdiana

De vreemdeling die dacht dat hij heel wat was kwam blijkbaar een beetje tot inkeer, alsof hij besefte dat hij inderdaad geen claim op het gebied had gelegd en haar dus niet kon belemmeren te gaan en te staan waar ze zelf wilde. Niemand zou haar zomaar op kunnen leggen waar ze wel en niet mocht komen. Ze was een vrije merrie, aan niets en niemand gebonden. En voorlopig zou dat onveranderd blijven. Natuurlijk zou ze op den duur vast wel smachten naar anderen in een hechte groep dicht bij haar, maar op dit moment genoot ze van de vrijheid die ze had gekregen nadat ze ervoor had gekozen Beqanna te verlaten. Ze moest toegeven dat het heerlijk voelde zo’n keuze zelf gemaakt te hebben, bewust gekozen voor deze zet en alles wat ze vanuit haar jeugd had gekend achter zich had gelaten. Geen ouders in de buurt die haar constant in het oog hielden, ook al was ze oud genoeg om voor zichzelf te zorgen en haar eigen leven te leiden. Het leek haast wel of Seafra en Harlet het simpelweg niet aan konden hun dochters gedag te zeggen en te beseffen dat ze beide oud genoeg waren, lichamelijk gezien zelfs oud genoeg om hun eigen gezin te starten. Echter was dat nog niet iets waar Verdiana naar verlangdel. Ooit in de toekomst, dat zeker wel, maar op dit moment? Echt niet. Ze zou gek zijn als ze zich nu zou laten dekken, maakt niet uit of ze liefde leerde kennen of een wildvreemde zo met haar speelde dat haar hormonen het over zouden nemen van haar rationeel denkende brein. Ze had het zelf nog niet eerder meegemaakt dat haar lichaam had aangetoond klaar te zijn om nageslacht op de wereld te zetten, ze was nog niet hengstig geweest. Maar ongetwijfeld zou dat de eerst volgende lente wel het geval zijn, ze was er in ieder geval oud genoeg voor. Toch zag ze niet echt tegen die periode op, ze was verstandig genoeg om nee te zeggen en te laten zien dat ze het ook echt meende. Iedereen die dacht zomaar een spelletje met haar te kunnen spelen, haar hormonen op hol te kunnen doen slaan –waardoor ze een gemakkelijk slachtoffer zou worden– mochten mooi vreemd opkijken als ze eens flink raak uit wist te halen. Gevechten had de jonge merrie nog nooit geleverd, maar instinctief zou ze zichzelf prima kunnen verdedigen. Wel wetend waar de grens lag tussen het geen ze kon en wat ze maar beter uit haar hoofd kon zetten. Zo zou ze nooit de strijd aan gaan met een groep die in de meerderheid was én ook nog eens ervaring had, dat zou ze simpelweg niet winnen. In Verdiana’s ogen was de enige logische oplossing dan ook om zo snel mogelijk te zorgen dat ze daar weg kwam, iedereen ver achter zich latend. Toch zou haar zware bouw haar beletten ontzettend snel weg te kunnen, maar haar uithoudingsvermogen zou iedereen verbaast doen opkijken. Als het moed zou ze uren doordenderen op hetzelfde tempo, het resultaat van jarenlang alleen rondzwerven en genieten van de wind in haar manen.

De perlino bonte merrie richtte haar ogen op de hengst waarvan ze vond dat hij er nog niet eens zo heel verkeerd uit zag, maar wie zat dat hier nu niet? Ze had nog geen enkele verschijning gezien die qua bouw totaal uit de toom viel, haast iedereen hier leek een perfect exterieur te hebben, deze zwarte verschijning dus ook. Terwijl ze naar hem keek verstreek de tijd zonder dat hij antwoorde of uberhaupt een reactie gaf op de woorden die ze gesproken had. Had ze hem zo van zijn stuk gebracht met alleen simpele feiten? Diep van binnen grinnikte ze zachtjes, maar dat was iets wat de hengst nooit kon zien, ze hield het verborgen in zichzelf. Ondertussen verplaatste ze haar gewicht naar vier benen, waarbij ze het been dat op rust had gezet ook werd op de grond zette. Afwachtend bleef ze hem aankijken. Eindelijk leek hij het voor elkaar te krijgen om te reageren. ”Ik vragen? Nee hoor, ik had er geen enkele. Daarnaast kan het me ook niet schelen wie ik voor me heb. Ik ben vrij om te gaan en te staan waar ik wil, waarom zou jij daar verandering in brengen? Je naam zegt me niets, de naam van je kudde zegt me niets en de naam van je moeder zegt me nog minder. En het kan me ook helemaal geen ene bal schelen” reageerde ze nog steeds kalmpjes op zijn woorden met haar melodieuze en bijna zangerige stem. Het was niet zo dat haar stem de meest aangename was van iedereen hier in de buurt, maar een schorre kraai was ze ook niet. Ondertussen waren Verdiana’s ogen nog steeds op de zwarte hengst gericht die zichzelf daarnet voorgesteld had als Nahor. Een interessante en vrij aparte naam als je het haar vroeg, ze had het zelf nog niet eerder gehoord. Maar goed, haar naam was ook niet echt veel voorkomend en dat maakte dat ze er trots op was. Haar naam was namelijk net zo uniek als haar verschijning. Maar het was ook weer niet zo dat ze er te koop mee liep, wat moesten anderen daar nu mee? Haar trots was enkel van belang voor haarzelf. ”Maar aangezien jij daarnet je naam hebt verteld is het ook zo beleefd om mezelf voor te stellen; ik ben Verdiana”

Beyond my wildest dreams.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » W E S T E N » De Zee » Everybody are pions in my game. [Verdiana]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum