Let's play The Game ~ Anaïs

Of die nou groot of klein was. De schim in de verte deed het niks. Een vos kleurige jaarling stond daar. Zo stilletjes. Terwijl de wind tegen haar achterste aanslaat, sommige wind stukken sloegen zich kapot. Andere reisde in die zelfde cyclus weer verder. En weer andere sloegen zich kapot tegen andere delen van haar lijf. Zo ging het door in weer diezelfde eeuwig durende cyclus. Als je het zo bekeek, was het alsof niks zal veranderen, alsof alles het zelfde bleef. Maar dat was niet zo, het was alleen schijn bedrieg. Alles zou veranderen. Een hevige enorme storm zou DH naderen. Er gingen ronde's dat paarden een gebied naast DH er last van zouden hebben. Het zou niet lang meer duren of de rivier en de zee, zich zouden opvullen en DH zouden over stromen. Ook zullen er veel gewonden vallen. En plassen komen. Het moeras zou modderigger dan ooit worden. Maar niks jaagde de merrie van DH weg. de merrie dat daar zo stond. Met haar kont naar de bossen, en haar ijzige ogen die de horizon volgden. Ja, die merrie heette Duvessa. Ze knipperde eens met haar ogen, en keek rond. Het water golfde hevig heen en weer. Als een wilde dat de weg kwijt was. Maar hij zou de weg nooit meer vinden. Eenmaal in de zee. Nooit meer uit de zee. Duvessa grinnikte. Het gezicht was grappig: Als ze eenmaal in de zee waren. En zich in dat wilde water waagde zou je er nooit meer uitkomen. Dan zouden ze erover dromen en wensen dat ze weer in die opgepropte dikke wolken terecht zouden komen. Dan zouden ze het hopen, maar het zou nooit gebeuren. Duvessa draaide haar zelf om, ze keek kil en ijzig naar de bossen. Ze draafde een eindje er naar toe en keerde weer om. Met sierlijke grote krachtige passen galoppeerde ze naar de zee. Duvessa zou haar zelf wagen in die wilde imbeciele zee. Maar Duvessa zou eruit komen. Langzaam ging ze het water in. Haar hoeven plantte zich in de grond, in die modderige grond. Het water golfde hevig tegen haar borstkas aan. Richting strand. Het water dat daar terecht kwam zou er even uit komen, maar al snel weer meegenomen door de volgende golf van de zee. Maar Duvessa deed het niks. Er was een veel grotere storm op komst, ze zou haar zelf niet laten weg jagen. Bij de hevigste en grootste gedeelte's zou ze schuilen. Totdat dat weer voorbij was, en daarna zou ze verder reizen. Verder naar de volgende plek waar ze even kon schuilen en vervolgens weer naar het volgende gebied zou gaan. Zo zou dat door gaan in zijn cyclus. Maar deze was niet eeuwig. Deze zou stoppen. Dan zou ieder paard weer zijn eigen leven lijden. Terwijl de slechte paarden DH al veroverd hadden. Die gedachte bleven in Duvessa haar hoofd spoken. Het was een droom voor haar, als de slechte paarden de wereld in hun handen zouden hebben.

~Anaïs~

Tring tring. Opnieuw leek het wel de wekker in haar hoofd. Het veulen sprong recht en schudde de sneeuw van haar bruine vacht. Ze keek nieuwsgierig naar de lucht die helder wit leek te zijn. Of het waren enorm veel wolken die aan elkaar geplakt waren. Haar donkere ogen, die ze duidelijk van haar moeder geërfd had, bekeken de omgeving waar ze deze keer had gerust. Het veulen speelde veel te veel in de ochtend waardoor ze tijdens de middag weer sliep. Het was een lastige gewoonte die je niet zomaar afleerde. Een opgeluchte zucht verliet haar keel terwijl ze rustig op gang kwam. Ze liep deze keer heel rustig door de dikke laag sneeuw. Opnieuw moest ze eens luid geeuwen waardoor ze een grinnik niet kon onderdrukken. Ze ging deze keer op een hele bekende geur af. Haar zus was langsgekomen toen zij aan het slapen was en daarom was ze van plan het spoor te volgen. Haar neus hield ze als een hond tegen de grond. Af en toe likte ze eens aan de natte sneeuw. Dat vond ze echt geweldig. Ze snoof de geuren op en kwam opeens aan op het strand. De zee leefde nog. Haar ogen werden groot en ook zag ze haar voskleurige zus Duvessa staan. Meteen galoppeerde het kleine veulen door de vieze modder die er gemaakt was van het zand met de sneeuw. Vies! Ze gromde even en plenstte door de vieze plassen die er ook waren. Ze liep dan naar het water en ging naast haar zus staan. "Weet jij waarom de zee nog leeft? Alles is bevrozen of koud en dit niet?" Haar stem was kalmer dan normaal. Meestal was ze enorm speels en hyperactief, maar nu niet. Ze wilde haar netjes gedragen bij haar familie. Duvessa leek zo stoer nu. Anaïs keek echt op naar haar moeder en haar zus. Ze briesde zachtjes en keek weer naar de wilde zee. Ze vond het leven echt raar en snapte er nog steeds niet zoveel van. Ze zuchtte diep terwijl haar donkere ogen weer naar haar zus gleden terwijl ze op een antwoord wachtte.

Duvessa haar wapperde wild mee op ritme van de sterke wind. Haar hoofd had Duvessa trots in de lucht geheven. Net als haar staart een beetje. Die ook achter haar aan wapperde. Er was een storm, niet op land. Maar op zee. Duvessa de sneeuw was nu inmiddels al tot de helft van haar onderbeen gekomen. Duvessa was amper te zien in de witte sneeuw. Haar ogen waren te zien, heel goed te zien. De jonge witte merrie schudde krachtig met haar hals en hoofd. Haar manen wapperden nog steeds wild achter haar. De ijzige wind sneed in haar ogen, in haar hele gezicht. Maar ze negeerde het. Ze negeerde alles op de hele wereld. Iets trok aan haar, had ze het gevoel. Iets nam haar mee, mee op reis. En toen gebeurde het. Het was alsof ze naar achteren werd mee genomen. Steeds verder weg. Steeds verder weg van de wereld. Ze had dat gevoel. Langzaam werd de wereld om haar heen kleiner, alsof ze ieder moment, bewusteloos kon raken ofzo. Duvessa zuchtte, ze zag nog maar een klein stukje licht. ''Weet jij waarom de zee nog leeft? Alles is bevroren of koud en dit niet?'' Weergalmde er door haar hoofd. En toen kwam ze terug, alles werd groter en scherper. Duvessa snakte naar adem. Het was alsof ze net op een hard stuk grond was beland, en al het lucht uit haar longen was geperst. Terwijl ze nog steeds precies zo stoer stond als daarnet, nog steeds precies zo fier en trots. ''Omdat niets sterker is dan de zee.'' Zei Duvessa, terwijl ze naar de wilde zee staarde. Daarna bekeek ze haar jongere zusje, het voelde niet alsof dit haar halfzus was. Het was voor Duvessa gewoon haar jongeren zus.

Haar donkere ogen gleden over de zee. Je kon niet verder kijken dan de horizon. Ze vroeg haar nu zoveel dingen af in haar kleine leven. Waarom kan je niet verder kijken? Waarom zijn er seizoenen? Waarom bestaan ziekten? Zoveel slimme vragen zonder antwoorden bedacht ze steeds. Als ze sliep bedacht ze dingen die ze de dag erna zou kunnen uitzoeken. Zo zat haar leven in elkaar. Ze kende nog niets van het slecht zijn. Ze was nu bezig met de wereld te verkennen in het lichaam dat ze gekregen heeft van bij haar geboorte. Het veulen schudde haar hoofd eens heen en weer terwijl ze de woorden van haar zus zag. Ze keek op toen ook haar zus recht naar haar keek. Ze leken dezelfde gedachten te hebben. Anaïs knikte even en staarde weer naar de zee. Het was inderdaad enorm wild vandaag. "Ik snap het.. De zee is wild en kan niet getemd worden.." De woorden kwamen eruit alsof ze een slim dier was. Een drie maand oud veulen dat slim was. Ze gaf soms vanzelf slimme antwoorden zonder dat ze het doorhad. Het kwam er gewoon meteen uit en tegenhouden lukte niet. Ze zuchtte even en staarde naar de zee. Het deed haar aan Dreamhorses denken die zin. Zij waren de paarden die wild waren en ook niet getemd zouden worden. Het kon over haar gaan of over Duvessa. Over de kudde of haar moeder. Anaïs spitste haar oortjes en keek weer naar de horizon. De zon was heel fel te zien, vlak boven de zee. Ze zou deze avond achter de zee verdwijnen. Dat was ook weer iets raar van de wereld dat het kleine dier niet snapte. Het veulen snoof diep en keek weer naar haar oudere zus. "Wat heb jij eigenlijk allemaal gedaan na de bijeenkomst met mama?" De vraag was gemeend. Ze wilde het weten. Ze had drie maanden lang bijna niemand meer gezien. Ze zouden toch iets moeten gedaan hebben.