New start

Zijn voorbenen dansten mee op het ritme van de wind. Zijn slanke oren stonden trots naar voren gericht. Zijn achterbenen vervoerden hem, brachten hem verder. Dieper het nieuwe land in. Zijn neus nam de heerlijke nieuwe geuren in zich op. Hij had een vredig leven gehad maar zijn besluit stond vast. Het was tijd voor iets nieuws, een nieuw avontuur. Eentje waar hij zijn eigen keuzes kon maken. Voor hij vertrokken was geweest had hij moeten luisteren naar de alfa. Moeilijk was het niet bepaald geweest, het was zijn grootvader geweest. De oude hengst leidde al decenia lang de kudde. Codex had veel van hem geleerd. Zijn vader was verbannen uit de kudde door wangedrag dus die had hij amper gekend. Zijn moeder had snel daarna een ander veulen gekregen. Hij had er niet mee in gezeten. Zijn grootvader had hem werkelijk alles geleerd. Hij kende geen wijzer paard als hem. Hij vertelde hem dat enkel bange paarden meteen gingen vechten en lopen schelden. Het ware zwakke dieren die schrik hadden van zichzelf. Codex dacht er elke keer weer aan als hij een zogenaamd slecht paard zag. Hij lachte hen uit in zijn gedachten, zo bleef hij uit de problemen. Hij brieste eens zachtjes, ging over tot een draf. Hij sterkte zijn hals en liet zijn neus net over de bloemen glijden. hij ving de heerlijke geuren op. Voor heel even sloot hij zijn ogen, een paar seconden. Hij opende ze weer en bleef stil staan. Zijn staart hoog in de lucht. Zijn licht arabische hoofd draaide van links naar rechts. Hij rook een ander paard. Zijn oren draaiden even naar achteren. Een automatische reactie van hem op vreemde dingen. Luid snoof hij eens, stelde zich verdedigender op. Toch draaide hij zijn oren met tegenzin weer naar voren. Hij zag een paard dichter komen. Aan haar geur te ruiken was het een merrie. Hij brieste rustig en liet zijn afstandelijke houding varen. Hij had geleerd zich als een gentleman te gedragen en dan zou hij dat ook doen. Hij was keurig opgevoed en wist dat elke merrie respect verdiende. De zon liet zijn leverkleurige vacht glanzen. Een kleine witte aftekening op zijn voorhoofd zat verstopt onder zijn voorpluk. Hij had veel weg van een arabier al was zijn moeder een volbloed berber. Zijn vader was een arabische volbloed hengst geweest. Codex wist amper iets van hem, enkel dat hij op hem leek. Zijn vader was een speciaal dier geweest. Een hengst die echt van zijn moeder hield, die haar had gesmeekt mee te komen. Hij zou voor haar door het vuur zijn gegaan. Enkel had hij de regels niet gerespecteerd. Hoeveel pijn het zijn grootvader ook had gedaan, de wet gelde voor iedereen. Codex wist dat iedereen gelijk was en dat waren ze ook voor hem. Zijn vader zoeken zou hij niet doen. Daar had hij niets aan. De hengst was een complete vreemde voor hem en hij had geen zin in zielige familieherenigingen. Wat zou hij trouwens moeten zeggen tegen dat paard? Heey, ik ben je zoon die je nooit hebt gekend? Ik dacht het dus niet. Zo iemand was hij niet en zou hij ook niet worden. Hij treurde niet om het verleden maar verlangde naar de toekomst. En die toekomst kwam dichter bij. Elke seconde kwam de toekomst dichter en werd het verleden groter. Elke seconde kwam hij dichter bij zijn eigen dood, was hij weer wat meer gestorven. Hij was realistisch en wist goed genoeg dat zo het leven in elkaar zat. Wat ook dichter kwam was de merrie. Hij bekeek haar eens vanuit de verte, ze leek hem wat arabisch te zijn. Erg vond hij het niet, was hij niet eens een soort buitenbeentje.

[&Kai]

De fijngebouwde merrie draafde door het bloemenveld. Haar zachte bruine ogen keken vrolijk de wereld in. Ze zag er al veel beter uit dan een paar dagen geleden. Toen was ze in een wak gevallen in het ijsmeer. De dappere hengst Saronse had haar gered. Hij had haar naar een grot gelijk en haar van de kou gered, door tegen haar aan te gaan liggen en haar warm te houden. Kai was hem erg dankbaar. Ze zou Saronse nooit vergeten en als ze ooit iets voor hem zou kunnen doen, zou ze dat zeker doen. Kai liet een tevreden zucht horen. Ze was volkomen ontspannen. Ze blies lichte stoomwolkjes uit. Het werd dan wel bijna lente, toch was het nog aardig koud. Gelukkig was de zon er om haar te verwarmen. Een sneeuwuil vloog door de lucht. Kai glimlachte. Ze kende die uil. Het was de kuddeuil van Dénali. Haar kudde. Nou ja, die van Sultan en Pearl dan. Ze was er trots op om een lid van Dénali te mogen zijn. Ze voelde zich vereerd. Kai had gehoord dat er misschien binnenkort rangen zouden worden uitgedeeld. Ze hoopte dat ze dan een hogere rang zou krijgen dan nu. Ze was natuurlijk ook tevreden met de rang die ze nu had. Ze was een trouw lid van Dénali. Nooit zou ze haar kudde verraden. De kudde was als familie voor haar. Ze kende bijna iedereen. Iedereen vond ze even aardig. Kai had er niet echt vrienden, maar je kon ook niet alles krijgen wat je maar wilde toch? Ze was al blij dat ze paarden om haar heen had. Paarden waar ze veel om gaf. Een traan rolde plotseling over haar wang. Ze dacht aan haar veulen. Een veulen dat nooit het langer dan een dag had geleefd. Haar kleine meisje. Kai was toen ze drie was gedekt door een onbekende hengst. Ze was erg boos op hem. Vooral toen ze er achter kwam dat ze drachtig was. En hij de vader was. Kai was naar de hengst toegegaan en had het verteld. Hij wilde niks met haar of zijn veulen te maken hebben en was vertrokken. Een drachtige Kai bleef achter. Kai had besloten om voor het veulen te zorgen. Alleen. Toen de dag van de geboorte was aangebroken, was het erg koud geweest. Die kou had het het leven van haar veulen gekost en was gestorven. Kai was ontroostbaar geweest. Na een aantal maanden was het verdriet minder geworden, maar het was er nog steeds. Zelfs nu, een jaar later. Kai schudde de gedachte van haar af. Ze wilde het niet meer weten. Allemaal vergeten en blanco door met haar leven gaan. Dat was praktisch onmogelijk natuurlijk. Tenzij ze een tijdmachine had. Dan zou ze haar verleden kunnen veranderen. Een tijdmachine bestond niet. Dat wist Kai maar al te goed. In de verte zag ze plotseling een gedaante opdoemen. Kai liep er nieuwsgierig op af. Misschien was het een kuddelid. Misschien ook niet. Toen ze dichterbij was gekomen en het paard beter kon zien, bleek het toch geen kuddelid te zijn. Kai was een beetje teleurgesteld. Al snel was dat weer verdwenen. De gedaante bleek een hengst te zijn. Kruising Arabier vermoedde ze. Hij had een lichte dish in zijn neus. 'Hoi. Wie ben jij?' vroeg Kai warm. 'Kai is de naam,' vervolgde ze. Ze keek de hengst afwachtend aan.

[Beetje flut, moest er inkomen]

Codex strekte zijn hals nieuwschierig uit. Zijn neusgaten stonden wijd open. Zijn blik was nieuwschierig. Hij bekeek het dier wat beter. Ze was wit als sneeuw en slank gebouwd. Ze moest wel arabisch bloed hebben. Haar stap was zwevend en sierlijk. Haar geur was betoverend, het overheerste de geur van de bloemen. Codex stond versteld van zijn waarneming. Nog nooit had hij een paard ontmoet buiten de paarden van zijn kudde. Elke nieuwe geur deed hem versteld staan. Tevreden rechtte hij zijn hals weer. Het zwakke zonnetje verwarmde hem. Hij genoot ervan. De lente zou snel aanbreken en daar keek hij naar uit. Hij wou wel eens een echte zomer meemaken. Waar hij vandaan kwam was het ofwel ijskoud, ofwel veel te heet. Daarom waren ze naar koudere gebieden getrokken toen hij jong was geweest. Zijn wintervacht had hem altijd beschermd tegen de koude. Dit was warm weer voor hem. Daardoor verloor hij al wat wintervacht. Hij bekeek zichzelf eens. Echt prachtig zag het er niet uit. Hier en daar lagen losse haartjes op hem. Hij schudde zich snel uit en zag alles naar beneden dwarrelen. Het grootste nadeel was dat het zo hard jeukte. De merrie hielt halt, keek hem aan. Hij glimlachte even en knikte naar haar. Ze begroette hem. Vervolgens stelde ze zich voor. "Hallo, aangenaam kennis te maken." Sprak hij beleeft. Haar stem was warm en aangenaam om naar te luisteren. Codex begreep het niet. Waarom was hij niet eerder vertrokken uit zijn kudde? Hij zou nu net een veulen lijken telkens als hij iets nieuws zou ontdekken. Hij wist nog zoveel dingen niet. Elke nieuwe geur, elke nieuwe klank deed hem verbaasd opkijken. Het was allemaal zo vreemd voor hem. De geuren van de kudde waren voor hem zo normaal geworden dat hij niet eens meer moeite moest doen om ze te herkennen. Hij keek niet eens meer op als hij de geur van de kudde in zijn neus kreeg. Het was zo een gewoonte geworden voor hem dat het saai was geworden. Altijd hetzelfde ritme. Zelden een nieuwe geur. Enkel de geur van hengstige merries en nieuwe veulens veranderde. Voor de rest bleef alles hetzelfde. Ooit verdween er wel eens een geur, als iemand vertrok of stierf. Dan rouwde de kudde voor een tijd. Zouden ze nu ook aan het rouwen zijn om hem of gingen ze gewoon verder? Zou zijn moeder hem missen? Ergens maakte hij zich zorgen om haar. Ze was altijd veel ziek geweest en dan was hij altijd bij haar gebleven. Wie zou er nu voor haar zorgen als ze ziek was? Zouden ze haar gewoon achterlaten? Overleefde ze het wel zonder hem? Zoveel vragen die door zijn hoofd spookten waar hij geen antwoord op zou vinden. Eigenlijk zou hij er niet over moeten denken. Hij was nu ergens anders, had gezelschap bij zich. Goed gezelschap. Een vriendelijk paard dat niet overactief was maar ook niet saai. Beter gezelschap kon hij zich op dit moment niet inbeelden. Hopelijk kende ze genoeg van de omgeving. Anders zou hij nog hopeloos verdwaald lopen. Hij wist ook niet wat voor soort roofdieren hier waren. Wolven kende hij wel. Bij hen in het gebied liepen grote witte wolven rond die bloeddorstig konden toeslaan in de winter. Dan was het de taak van de sterksten om de zwakkeren te beschermen. Ach, hij zou er wel achter gaan komen. nu moest hij zich maar eens voorstellen. Hij wist dat de merrie daarop wachtte. "Mijn naam is Codex." Sprak hij rustig uit. Je kon de trots in zijn stem horen. Hij was vernoemd naar de stichter van zijn kudde. De hengst had meer als 70 jaar geleden geleefd en had de kudde opgericht. Het verhaal werd vaak verteld. Hoe de leider zijn leven had opgeofferd om het leven van zijn zoon te redden. Codex had het verhaal zovaak gehoord maar nooit werd hij het beu. Het was een prachtig verhaal en hij nam er voorbeeld aan. Eeuwige trouw en het besef van verantwoordelijkheid. Daar draaide het verhaal om. Een verhaal dat hem altijd zou bijblijven. Hij bekeek de merrie eens. Ze leek vertrouwd te zijn in het gebied. Hij daarintegen draaide vaak met zijn oren. Probeerde elk geluid op te vangen. Zijn neus stond ook niet stil. De probeerde elke nieuwe geur te ontdekken. Zijn blik was een tikkeltje zenuwachtig. Zijn staart zwiepte de hele tijd licht op en neer. Voor even keek hij de merrie verontschuldigend aan en glimlachte zachtjes. "Er zijn zoveel geuren hier. Ze zijn allemaal nieuw voor mij." Melde hij dan ook als een soort van verontschuldiging. Anders ging de merrie misschien nog denken dat hij zo'n irritante heethoofd was dat altijd zo was. Maar niets was minder waar. Normaal was hij een erg rustig dier dat op een doodnormale dag kon genieten van de zon op zijn vacht en heerlijk kon wegdoezelen. Normaal waren zijn gangen dan ook veel soepeler als nu, nu waren ze eerder gespannen net als zijn hele houding.

''Mijn naam is Codex,'' stelde de hengst zich voor. Kai glimlachte vriendelijk naar Codex. De hengst leek zenuwachtig. Hij wierp een verontschuldigende blik naar Kai. Waarom wist ze niet. ''Er zijn zoveel geuren hier. Ze zijn allemaal nieuw voor mij.'' zei Codex als een soort van verontschuldiging. Kai glimlachte vriendelijk en warm naar hem. ''Aangenaam kennis te maken Codex. Je bent vast nieuw hier,'' zei Kai warm. ''De meeste nieuwe paarden kennen de geuren van DH nog niet zo goed. Neem maar van mij aan dat het allemaal wendt. Ik ben zelf ook nog niet heel lang in DH. Pas een paar maanden. Toch ken ik het hier al aardig goed. De meeste paarden zijn heel vriendelijk en open naar me. Afgezien van de slechte paarden dan. Die kun je maar beter vermijden,'' Kai nam aan dat Codex niet slecht van aard was. Goed of neutraal. Misschien daar tussenin. Ze keek Codex met een vriendelijke blik aan. ''Ik zit in een goed kudde, de Dénali. Sultan en Pearl zijn de leiders. De meest vriendelijke paarden die ik ooit heb ontmoet. Zelfs naar vreemdelingen zijn ze heel open en vriendelijk. Ik voelde me gelijk op mijn gemak bij hun toen ze me opnamen in hun kudde.'' vervolgde ze trots. Vandaag was Kai spraakzamer dan normaal. Meestal was ze een merrie die zich graag op de achtergrond hield en niet teveel opviel. Vandaag was ze niet zo. Ze was een erg onzekere merrie. Ze wantrouwde sommige hengsten. Codex niet. Hij leek haar een echte gentleman. Eentje die nooit iemand pijn deed en altijd beleeft was tegenover anderen. Zo'n beeld had Kai tenminste in haar hoofd van hem. Als deze hengst vervelend zou gaan doen, zou Kai dat ook doen. Ze was dan wel onzeker, maar zeker niet bang om haar mening te geven over paarden die haar niet aanstonden. Dat kon ze als de beste. Ze keek Codex weer aan. ''Heb je tot nu toe al wat paarden ontmoet?'' Haar stem klonk zangerig en vriendelijk. Kai keek de hengst afwachtend aan.

[Kort]

Codex keek haar aan. Hij knikte op haar veronderstelling. Hem kon het niet schelen of hij ergens nieuw was of niet. Hij zou het wel leren kennen, daar was hij zeker van. Dat de geuren zouden gaan wennen kon hij nu amper geloven. Er waren zoveel verschillende dat hij ze zou nooit allemaal zou kunnen kennen. Dat bestond gewoon niet. How wacht. Wat was DH? Hij keek haar met een niet begrijpende blik aan. "Ik ga vast dom klinken maar wat is DH?" Vroeg hij nieuwschierig. Zijn kastanjebruinge ogen waren groot en sprekend. Ze hadden een amandelvormige vorm wat kenmerkend was voor arabische paarden. Zijn staart leek in de zon wel van goud te zijn. Hij zwiepte nog eens met zijn staart en verplichtte zichzelf hem dan stil te houden. Anders werd het misschien vervelend voor de merrie. "Slechte paarden zijn bang. Ze vallen aan uit angst. Je moet ze manipuleren en laten geloven dat ze de beste zijn." Zei hij met een lachje. Zo had hij het toch altijd opgelost. Toen ze vertelde over de kudde waar ze in zat luisterde hij aandachtig. Hijzelf zou nog een tijdje alleen rond dwalen. Hij had even genoeg van in een kudde te leven. Toch vond hij het leuk dat ze praatte. Hijzelf was geen echte prater en was nogal stil. Hij luisterde liever naar anderen, dan moest hij zelf niets vertellen. "Lijkt mij geweldig om zo'n kudde te hebben." Sprak hij rustig. Hij meende dat hij zei. Er bestond geen betere kudde als je je thuisvoelde in die ene kudde. Welke het dan ook was. Hij keek even om zich heen. Het leek hier wat verlaten. Stil staan was niet aan hem over gelaten. Hij gebaarde haar op een vragende manier of ze hem wou vergezellen. Langzaam en rustig wandelde hij langs haar op. Zijn blik op haar gericht. Of hij al paarden had ontmoet? Hij schudde zijn hoofd. "Je hebt de eer om mijn eerste nieuwe kennis te zijn." Sprak hij met een glimlach. Hij gebruikte het woord kennis omdat hij haar nog niet kende. Hij wist amper iets van haar. Enkel dat ze Kai heette, in een kudde dat en hier al een paar maanden was. Maar dat noemde hij niet echt kennen. Als je iemand echt kende had je geen woorden meer nodig. Was een blik genoeg om elkaar te begrijpen. Pas dan kon je spreken van een vriendschap. Anders waren het gewoon kennissen voor hem. Hij had weinig vrienden maar veel kennissen. Zo hoorde het te gaan in het leven. Je kon niet iedereen zien als een vriend want dan zou je je eigen nog eens tegen kunnen komen aan het einde van de rit.

Codex zette een niet-begrijpende blik op. Hij vroeg aan Kai wat DH was. Kai glimlachte vriendelijk. ''DH is een afkorting van Dream Horses. Het land waar we ons nu in bevinden. Het land dat ik als mijn tweede thuis beschouw,'' zei Kai vrolijk. ''Slechte paarden zijn bang. Ze vallen aan uit angst. Je moet ze manipuleren en laten geloven dat ze de beste zijn.'' sprak Codex. Kai knikte instemmend. ''Je hebt gelijk. Maar, ze zijn zeker niet dom en hebben dus door wanneer ze in de maling worden genomen. En ze trappen er ook niet in als je bang voor ze bent. Zoals mij.'' Dat laatste mompelde ze. ''Lijkt mij geweldig om zo'n kudde te hebben.'' zei Codex. ''Dat is het ook. Er is niets zo fijn als paarden om je heen hebben die om je geven. Vooral voor een paard zoals ik. Ik kan er niet goed tegen om alleen te zijn. Vreselijk vind ik dat eerlijk gezegd. Ik ben een keer drie maanden alleen geweest. Af en toe kwam ik wel eens een ander paard tegen, maar die trokken ook weer verder. Nu is dat gelukkig allemaal anders.'' zei Kai met een iets wat hese stem. Kai keek naar de hengst die ze net ontmoet had. Codex gebaarde haar op een vragende manier of ze hem wilde vergezellen. Op een rustig tempo liep de hengst langs Kai heen. Codex keek naar haar. Kai keek terug. ''Je hebt de eer om mijn eerste nieuwe kennis te zijn.'' zei hij. ''En jij hebt de eer om mijn nieuwe kennis te zijn.'' De stem van de merrie was warm en vriendelijk. Tegen de meeste paarden was ze vriendelijk en open. Alleen als ze niet aardig tegen haar deden, was zij dat ook niet.

Kai plaatste zich voor Codex, zodat ze hem recht in de ogen keek. ''Vertel me is wat over je verleden, Codex.'' antwoordde Kai vriendelijk zoals altijd. ''Veel meegemaakt? Weinig meegemaakt? Of er tussenin?'' Haar blik stond nieuwsgierig. Haar bruine ogen keken aandachtig naar de bruine hengst voor haar. Kai zwiepte een keer met haar witte staart. Door een langs schrijnend briesje waaide haar manen vrolijk op. Voor een Arabier had ze lange, volle manen. Meestal had een Arabier dunne manen. Niet zo dik als die van Kai. Zover Kai wist was ze raszuiver. Natuurlijk kon er ergens in haar familie wel een ander paardenras zitten. Het was altijd mogelijk. Kai keek weer naar Codex en wachtte geduldig op een antwoord van hem.

[Inspiratie keert weer terug (:]

Hij keek haar nieuwschierig aan. Hij was 'dol' op dingen bijleren. Hij wou slimmer worden en meer ervaring krijgen in het leven. Ooit wou hij een oude wijze hengst zijn die een grijze snoet had en mopperde over de jeugd van tegenwoordig. Ja, zo een paard wou hij wel worden. In vrede sterven met je levenspartner aan je zijde of helemaal alleen. Daar was hij nog niet uit. Zijn grootvader zou niet alleen sterven, Zijn dochter zou bij hem zijn. Daar droomde Codex ook van. Niet alleen sterven maar met zijn dierbaren rond hem heen. Ze legde uit wat Dh was waarbij hij even knikte. Het was dus een soort land. Nou wist hij dat ook weer lekker. Ze vertelde over de slechte paarden die hier leefden. How wacht, was ze bang voor hen? Hij schudde even lichtjes zijn hoofd. "Geen angst tonen, je ogen moeten dood zijn op het moment dat je ze recht in de ogen kijkt en je mening zegt over hen. Denk aan iets heel grappigs en het lukt wel. Of bij mij toch..." Sprak hij met een glimlachje. Tuurlijk lukte het bij hem, maar hij was soms ook wel een beetje evil. Hij kon met hen meespelen en hen doen geloven dat hij een badass was. Hij kon een heel toneel spelen en ze er daarna inluizen. Dat vond hij altijd geweldig om te doen. He likes! Hij maakte een kleine speelse buiging toen ze zei dat hij de eer had haar nieuwe kennis te zijn. Hij lachte even en keek verbaasd op toen ze voor hem stond. Hij hield had en dacht even na. Vertellen over zijn verleden? Hmm dat was niet moeilijk. "Heel weinig gebeurd. Ik ben geboren in een kudde vol met berbers. Mijn vader behoorde niet tot de kudde dus eigenlijk ben ik de uitkomst van een verboden liefde. Mijn moeder heeft mij vernoemd naar Codex, logisch toch? De grootste held in de kuddegeschiedenis. Voor de rest ben ik daar opgegroeid en heb veel geleerd van mijn grootvader doordat mijn moeder vaak ziek was. Een paar weken geleden heb ik uiteindelijk besloten dat het tijd was voor iets nieuws en ben vertrokken en ben hier uitgekomen." Sprak hij rustig. Hij keek haar weer even aan en wandelde verder. Voor even zwijg hij en genoot van de geuren die zijn neus toekwamen. De geur van Kai bleef hem prikkelen. Het was een lekkere geur, erg merrieachtig. Ze leek wat naar bloemen te ruiken maar ook naar kaneel en honing. Vreemd dat hij er zoveel dingen uit kon halen. Hij ging over in een draf en stopte voor haar. Hij hield zijn hoofd wat schuin en lachte speels. "Vertel mij nu wat over jou." Vroeg hij nieuwschierig.

[flutj sorry]