Burn, baby burn [open]

Haar passen waren ruim en sierlijk, bijna niet te horen omdat ze zo licht liep. Haar oren waren zoals bijna altijd naar achteren gedraaid, enkel bij het horen van het minste geluid veerden ze iets overeind. Niet uit vriendelijkheid, puur omdat ze zo scherp was op haar omgeving. Nooit zou ze meer de fout maken die in haar in het verleden bijna fataal was geworden. Wat er allemaal af had gespeeld deed er niet toe. Het was iets dat diep weggestopt was. In een kistje met wel tien sloten er op en waar ondertussen een dikke laag stof op lag. Daarna was haar leven drastisch veranderd. Een vrolijke, brave merrie is ze nooit geweest. In zo’n natuur is ze ook niet opgegroeid en zo zou ze ook nooit geworden zijn. Maar door die ene episode van haar leven was ze wie ze nu was. Een merrie die ervan hield hengsten rond haar hoef te winden. Ze te verleiden, op te winden zodat ze van haar gingen houden. En net op het moment dat ze dachten dat ze zich volledig zou geven dumpte ze hen. Soms met een paar simpele woorden, soms door ze sluw te doden. Je zult denken, hoe kan zo’n merrietje nou een hengst doden? Heel simpel, hij hield zo veel van haar en door die liefde zag hij niet waar zij mee bezig was. Hoe makkelijk kan het zijn. Haar hoofd gooide ze omhoog toen ze takken hoorde kraken. Er was iemand in de buurt, ze sperde haar neusvleugels eens wat verder open en ving de vreemde geur toen ook op. Hengst of merrie ze kon het niet precies onderscheiden. Wat ook moeilijk te zeggen was. Sowieso met al die nieuwe, vreemde geuren hier. Ze stond stil met haar staart hoog geheven. Alsof het weer een reactie was op haar gedachten trok de hemel boven haar dicht. Het was al enige dagen drukkend warm geweest waardoor er zeker een goede regenbui in zat. De druk om haar heen nam toe, het werd nog warmer dan het al was en toch bleef de uiterst elegante merrie constant in haar tempo waardoor er een dun laagje zweet op haar vacht verscheen. Echter hoorde ze ergens het kabbelen van een beekje. Ziyada zette dan ook maar koers in die richting ze wilde immers heel DH verkennen. Dit gebied hoorde er daarom ook toe. Bomen weken uit daar waar een tamelijk brede beek zich een weg door het bosje vormde. En net op het moment dat ze daar aan kwam stortte de hemel boven haar los. Duizenden druppels vielen neer op haar ravenzwarte, zijdezachte vacht en liet het nog dieper kleuren dan het al was. Binnen korte tijd was ze helemaal doorweekt, haar manen hingen langs haar hals maar ze voelde zich heerlijk verkoeld en sloot genietend haar ogen terwijl de regen op de elegante barokke merrie viel.

[open]

Met krachtige en vlotte passen bewoog de hengst zich voort door de vallei, hij was zich er bewust van dat dit het zogenoemde gebied zou zijn van de Pride Wish. Maar veel deed het hem niet, hij was niet bang om een confrontatie aan te gaan met een aantal van die goedzakjes dus hij liep kalm door. Zijn oren lagen plat tegen zijn schedel gedrukt maar dat betekende niet dat hij niks hoorde. Een smalle streep vormde zijn mond geen enkele emotie zichtbaar in zijn ogen. Alsof het zwarte lege gaten waren. Hij snoof diep, gepaard met de frisse lucht drong nog een geur zijn neus binnen. Hij hief zijn hoofd vlot en keek om zich heen maar als hij even iets langer had nagedacht was de geur te zwak om dichtbij te zijn. De geur van een merrie was tot hem doorgedrongen, die geur was duidelijk genoeg en verschilde enorm van andere geuren. Hij sloeg kort met zijn staart tegen zijn flank, waar daarnet de zon nog had geschenen viel de regen nu met bakken uit de lucht. De druppels volgden elkaar op, zijn pikzwarte vacht raakte doorweekt en werd nog intenser zwacht. Zijn lange manen lagen tegen zijn hals geplakt evenals zijn voorpluk tegen zijn hoofd. Maar het intresseerde hem niet, hij wou weten welke merrie deze aparte geur verspreidde. Want hij was niet zoals alle andere merrie geuren, hij had een apart vlaagje erin. Normaal zou je zeggen die is hengstig maar dat was het niet, het irriteerde hem behoorlijk dat hij niet wist wat het was. Hij liep met een trotse en dominante houding door de vallei. Zijn hoofd hoog geheven, wat al snel was voor vele paarden gezien het feit dat hij vaak groter was. Hij was benieuwd hoe snel de leden van de pride wish door hadden dat hij zich hier bevond, in hun bebied. Een vals grijnsje sierde zijn lippen voor een kort moment maar al snel werd het alweer een smalle streep. Het geluid van een kabbelende beek drong door tot zijn oren, en met dat besef kwam ook het besef had de hengst ergens wel dorst had, hij had al een dag ofzo niet echt meer gedronken en als hij iets moest doen was het drinken. Het ritselen van de bosjes maakte hem wakker uit zijn gedachtes, een familie konijntjes schoot voor zijn hoeven langs op zoek naar een schuilplaats voor de regen. De hengst snoof verontwaardigd en hief zijn hoef met een enorm snelle reflex liet hij zijn hoef met een noodgang weer neerkomen op de grond met daartussen een konijn geplet. Hij verzette al zijn gewicht op het lichaam van het kleine dier dat onder de druk bloed begon te verliezen uit zijn oren,neus en mond. Een moordlustige blik verscheen in zijn ogen en gepaard daarmee drukte hij nog wat extra gewicht op het kleine ding. Je zou je kunnen afvragen wat voor genot er in zat om een klein onschuldig konijntje te vermoorden maar dat was iets dat velen niet begrepen, de geur van bloed het gevoel van zo machtig te wezen dat je ieders leven kon nemen of geven. Dat maakte het dat hij ervan genoot. Op zijn hoef bevond een flinke hoeveelheid bloed maar dat zou er al net zo snel afgespoeld zijn met de stortende regen die nog steeds op hem neerkletterde. Plotseling wekte dezelfde geur als eerder zijn interesse weer op. De geur was sterker geworden, een teken dat hij dichterbij de merrie in kwetsie kwam. Hij zette zich weer krachtig af zijn weg vervolgend. De grote bomen waar hij zich tussen bevond maakte plaats voor een open plek een grote open plek die wel een flinke poos doorliep, het beekje dat hij had gehoord bevond zich hier ook. En aan de rand van dat beekje bevond zich ook de merrie die hij had geroken. Hij bleef even stilstaan, zijn geur zou hier ongetwijfeld ook rondhangen en de merrie zou hem vanzelf opmerken. Maar daar ging hij niet op wachten, hij zette zijn koers richting het beekje en zo ook richting de merrie maar daar probeerde hij zijn aandacht niet op te zetten. Hij liep naar het beekje, liet zijn hoofd zakken waarbij de toppen van zijn toch al doorweekte manen het water in gleden. Hij nam een aantal grote slokken hierbij eindelijk zijn droge gevoel in zijn mond verdrijvend. Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij de merrie kort, zijn blik over haar lichaam laten glijden. En wat hij zag beviel hem wel, hij grinnikte kort en onhoorbaar. De merrie was ravenzwacht met een brede bles, een uiterlijk dat eigenlijk niet vaak voorkwam gezien de meeste zwarte paarden compleet zwart waren met op zijn hoogst een kolletje of een wit voetje. Net als hij bezat zijn vacht geen enkele aftekening. Ook de houding en uitstraling van de merrie maakte duidelijk dat het zeker geen goedzakje was en dat beviel hem wel. Zijn neusgaten stonden ietwat wijd opengesperd, alle geuren goed in zich op kunnen nemen. Hij richtte zijn hals weer op, deze keer onbeschaamd de merrie aanstarend, zijn diepe zwarte ogen boorde zich in de hare. Afwachtend hoe de merrie zou reageren.

Haar lange, zijdezachte manen vielen als een sluier van ravenzwart haar langs haar goed gevormde hals die aardig gespierd was zodat het net mooi was voor een merrie. Dat kwam ook deels door het spaanse bloed dat door haar aderen stroomde. Het zorgde ervoor dat ze niet alleen een elegant dartel arabiertje was maar wat gespierder, iet wat grover en volgens de hengsten aantrekkelijker was. Al met al was ze een bijzondere kruising met het beste van beiden rassen. Van zowel de Andalusiër als de Arabier. Haar edele hoofd was goedgevormd en aansprekend met twee grote, donkere ogen met lange zwarte wimpers waar ze verleidelijk mee kon knipperen. Haar staart had ze trots geheven even als haar hals. Het meest opvallende aan haar was misschien nog wel de spierwitte, brede bles die over haar hoofd liep. Voor de rest was ze helemaal gitzwart. Nu was die teint van haar vacht zelfs nog donkerder, nog dieper zwart. Alsof dat al bijna mogelijk was. Haar lange manen hingen sluik langs haar hals. Van haar elegante lichaam vielen duizend en één druppels en de regen ging gestaag door. Dikke druppels bleven van boven uit naar beneden vallen. Bijna zou de regen er voor gezorgd hebben dat ze de geur van een hengst ontgaan was. Een hengst. Automatisch krulden haar mondhoeken omhoog en verscheen er een ietwat valse grijns rond haar lippen. Als ze ergens van hield waren het wel hengsten. Met haar aantrekkelijke uiterlijk en scherpe tong was het voor haar een kleinigheidje om hengsten rond haar hoefje te winden. Met de eerste blik hield ze ze al gevangen. Vanaf daar zou het alleen nog maar makkelijker worden. Ze zou hem zijn adem doen stokken. Hem even het gevoel geven dat ze een onderdanig, lief merrietje was en dat de hengst de baas zou zijn. Tot een zeker punt en ze haar ware zelf zou tonen. Dan zou ze hem keihard afwijzen en zijn hart in duizend miljoen stukken breken. Hengsten dachten veel te licht over merrie’s. Dachten dat ze zomaar te krijgen waren. Nou, zeker niet dus. Zij zou de rollen eens omdraaien. Kijken hoe ze het dan vonden. Genoot van de pijn wanneer ze weer een hart gebroken had. Heerlijk. Leedvermaak daar hield ze wel van. En ze genoot er van om aanbeden te worden. De glimlach verdween van haar gezicht toen ze geluiden achter zich hoorde. Alsof het niets was sloot ze haar ogen weer. Dit maal werd de geur van de hengst sterker. Het was een.. aangename geur. Het zorgde er voor dat ze haar ogen opende en naast haar een enorme zwarte hengst zag staan. Haar linkermondhoek trok ze iets omhoog in een scheve grijns. Wat haar oog zag beviel haar wel. Hij was groot, zwart en gespierd. Maar natuurlijk liet ze niets merken. Ze speelde het hard to get. Het was niet zo dat ze zomaar voor een of andere hengst zou vallen. Nonchalant keek ze om zich heen om zich daarna op de hengst te richten die haar onbeschaamd stond te bekijken. Ze zette een sierlijke pas in zijn richting waarbij ze haar staart hoog gedragen hield, nog een stap volgde maar ze liet zijn blik niet los. Rond haar lippen speelde een speelse glimlach. ”Een goedendag” sprak ze zwoel met haar koude maar aangename stemgeluid. Druppels vielen van haar lichaam en dat van de hengst. Een zwoel briesje gleed over haar lichaam en deed haar eens huiveren. Haar interesse was toch wel enigszins gewekt door de verschijning van deze hengst.

De regen bleef maar uit de lucht vallen, zonder genade sloegen ze neer op de grond, op hun lichamen en op alles wat er zich hier maar bevond. Maar goed schade aanrichten deden ze dikke regendruppels niet en het was heerlijk verkoelend. Na de afgelopen weken een aanhoudende hitte kwam deze verkoeling voor velen als een geschenk uit de hemel. Zo ervaarde hij het wel maar zo zou hij het niet omschrijven. Hij snoof even diep, zijn ogen namen iedere detail van de merrie in zich op. Toch enigszins wel geintresseerd in de verschijning die voor hem stond. Zijn simpele diepzwarte zwarte vacht tegenover de zijdeachtige van de merrie. De heerlijke geuren die de regenbui met zich meebrachten drongen diep door tot in zijn neus. En voor een keer probeerde hij ze niet buiten te sluiten, hij liet ze toch zich doordringen zijn neus vullend met de heerlijke geuren. Zijn staart sloeg kort heen en weer een automatische beweging er kwam geen voorbereidende gedachte aan te voren. Geen ik zal mijn staart eens heen en weer zwiepen of , ik verjaag die vlieg even. Niks geen gedachtes , hij was volledig geconcentreerd op de merrie voor hem. Met een vaag voorgevoel bereidde hij zich voor op een onverwachte beweging van de merrie. Iets in hem zei gewoon dat hij voor haar op zijn hoede moest wezen. Hij was groter als een gemiddeld paard, en vast ook wel sterker. Maar dat betekende nog niet dat hij alles en iedereen maar kon onderschatten. Daarin kon je onderscheid maken tussen de ‘slechte’ paarden, je had de types die rondliepen met het idee alles te wezen. Maar uiteindelijk niemand iets te kunnen maken. Hij grinnikte kort bij de gedachtes, nee deze merrie zou zo niet wezen. Alhoewel ze vast van zichzelf wist dat ze een verschijning apart was, dat velen zich aangetrokken tot haar zouden voelen. En daarnaast zou ze ze zo om haar hoef kunnen winden. No problemo, hij wist het zeker. Maar hij liet zich er niet door inpalmen, hij besefte dat hij zich tot een zekere hoogte tot haar aangetrokken voelde. Maar het uiten zou hij nooit doen. En nou ja aangetrokken, hij snoof even licht verontwaardigt om zijn eigen gedachtes. Zijn ogen bleven strak op die van de merrie gericht, grote donkere ogen besefte hij. Dat soort ogen waar je zwaar in kon verdrinken als je te lang keek. De merrie deed een elegante pas dichterbij, haar ogen diep in de zijne borend. Ze leken te spreken maar een andere taal, een taal die hij niet begreep, die niet voor hem verstaanbaar was. Het irriteerde hem nogal ergens maar anderzijds wekte het zijn intresse. Nogmaals een pas dichterbij, een pas meer richting de zwarte hengst die haar bewegingen nauwkeurig volgde. Een pas zijn persoonlijke ruimte in, de pas die hij normaal niet zou pikken. Hij hief zijn hoofd eventjes en keek wat op de merrie neer, ze staken beide niet onder stoelen of banken dat ze trots waren met een dominant karakter. Er zat nog wel meer achter maar velen zouden het daarbij laten. De merrie sprak met een aangename stem, een simpele goedendag was het maar weliswaar maar genoeg om zijn oren een tikje uit zijn nek op te laten rijzen. Niet meer als nodig, niet meer omhoog dan zo dat hij het beter kon horen. Haar stemgeluid door zijn oren voelen tintelen. Hij twijfelde kort hoewel dit niet aan zijn uiterlijk af te zien was. Moest hij hierop wel reageren, zou hij niet beter gewoon weggaan en genieten van zijn vrije leven zonder die ingewikkelde merries. Maar anderzijds kon dit heel intressant gaan worden besloot hij. “ Goedendag “ sprak de hengst op zijn typerende charmante toon, lage bastonen accentueerden zijn stem. Eentje die menig paard liet huiveren van genot, eentje die de merrie vast niet veel zou doen en zoja zou ze het niet laten merken.

Haar lange ravenzwarte manen waren doorweekt en plakten aan haar even natte hals. Water liep over haar hoofd bijna haar ogen in maar haar lange wimpers voorkwamen dat. Het was dus niet eens zo heel opzettelijk dat ze zo verleidelijk knipperde met die lange wimpers. Het was meer een voorzorgsmaatregel. Want ze was nog niet eens zo bezig geweest de hengst te verleiden. Oké hengsten verleiden was leuk maar ze moesten wel wát hebben. Als het zo´n saaie oelewapper was had ze er ook niets aan. Dan was het een stuk minder leuk. Alhoewel, het was ook wel lachen zo´n hopeloos geval te laten denken dat hij aantrekkelijk was en dat zo´n merrie als zij in hem geïnteresseerd was. Haha, keep on dreaming boy. Dat zou echt nooit gebeuren. Ze had wel een status hoog te houden. Hoeveel ze er ondertussen al had gehad? Dat hield ze al niet meer bij. Het was immers al lange tijd niet meer op haar hoeven te tellen geweest. Wat dan ook niet verder ging dan vier maargoed. Boven de twintig zat ze zeker wel. Damn wat was ze dan goed bezig geweest! Ziyada kon best trots op zichzelf zijn. En dat was ze ook zeker. Haar hele houding sprak boekdelen. Haar hoofd dat ze trots geheven hield ondanks het water dat naar beneden viel en langs haar kaak drupte. Even als haar staart, iets minder hoog geheven dan normaal omdat hij nu ontiegelijk zwaar was maar toch. En dan nog niet te spreken van de blik in haar ogen. Vurig, uitdagend en tegelijk koud en afstandelijk. In haar hele leven was ze nooit verliefd geweest of had ze iets voor een hengst gevoeld. Bah! Wat was dat een vies woord, verliefdheid. Alsof zij ooit in die leugentjes van een hengst zou trappen. Nooit. Ze was hier nog maar net en al die nieuwe geuren hier waren overweldigend maar de jonge merrie liet zich door niets of niemand uit het veld slaan. Al haar hele leven zorgde ze als het ware voor zichzelf dus dat zou ze nu nog wel even volhouden. Niemand zou haar iets kunnen zeggen of haar ergens toe dwingen want ze zou haar eigen weg wel gaan. Als wie er in de weg stond kon klappen verwachtten. Want ze was misschien bijna onbeschadigd en mooi maar als je dichterbij kwam zag je op haar ravenzwarte huid toch een aantal littekens. Ziyada kon uitstekend voor zichzelf zorgen en had niemand anders nodig. En hengsten.. hengsten wondt ze met gemak rond haar hoefje om ze daarna keihard te dumpen en hun miezerige hartje te breken. Ja daar kon ze echt van genieten. Maar een gevecht ging ze ook niet uit de weg. Iets wat vaak voor kwam omdat ze zo’n scherpe tong had. Toch wist ze zich ook vaak met haar charmes te redden. Hoe vaak had ze in het bijzijn van een hengst niet iets verkeerds gezegd en hem daarmee tot een gevecht uitgedaagd? Al zij het onbewust. En toch wist de ravenzwarte merrie zich er keer op keer uit te praten of.. zich op een andere manier er weer uit te wringen. Haar donkere ogen samen met haar ravenzwarte vacht en manen en haar goedgevormde lichaam maakte van haar een zeker lustobject voor hengsten en daar was ze zeker bewust van. De afstand tussen haar en deze hengst was niet al te groot maar onder de indruk was ze niet. Alhoewel.. Hij was best aantrekkelijk maar dat liet ze niet merken. Natuurlijk niet. Dat zou zó niet Ziyada zijn. De witte bles die van haar voorhoofd tot aan haar neus liep stond in schril contrast met haar donkere huid. De enorme hengst had gesproken. De woorden waren niet belangrijk maar de manier waar op hij ze uit sprak deed haar toch eens huiveren al liet ze het niet merken. De lage bastonen weergalmden nog na in haar donkere oren die ze iets uit haar nek gelicht had en toen trok ze haar wenkbrauw iets op en zette daar bovenop nog een stapje in zijn richting. Kleine takjes kraakte onder haar hoeven maar ze leek het niet eens te horen. Daarvoor ging ze te veel op in de hengst die voor haar stond. ”Lekker weertje niet?” vervolgde ze met haar zwoele stem en haar blik op hem gericht. Een betere openingszin had ze ook niet kunnen kiezen maar het ging er maar net om waarop je het uitsprak en even als haar stem zwoel geklonken had lag er in haar donkere ogen een enigszins verleidelijke blik. Haar lange wimpers maakten het plaatje helemaal compleet.

De donkere hemel boven hun dreef voort, niet dat er lichtere wolken aankwamen. Nee het bleef net zo duister en dreigend als het eerder al was. De regen bleef voort kletteren op hun vacht en de grond. In het beekje rechts van hem waren duizenden regenkringeltjes te vinden. Zijn natte en nu inmiddels dunne staart sloeg tegen zijn flank, een striem achterlatend door de felle klap. Zijn oren lagen in zijn nek, diep tegen zijn schedel gedrukt. Geen enkele drup water zou in zijn oren vallen, De merrie staarde naar hem hij staarde naar haar. Een raar spelletje wat niet echt zo bedoeld was. Je blik afwenden was voor hem een teken van zwakte, iets dat hij maar zelden zou doen en alleen als er een lange stilte was of wanneer iets zijn aandacht trok. Enkele vogels vluchtte voor het dreigende weer, zochten beschutting in de bomen of vlogen naar een grot waar ze zich doorbrachten. Een harde donderklap weerklonk door de vallei gevolgd door een felle bliksemflits. Hij hief zijn hoofd wat onrustig, hij was niet bang dat niet maar onweer was ten alle tijden een vlucht teken voor paarden. Maar hij bleef staan, ontspande zijn houding weer wat en richtte zijn blik op de merrie voor hem. Heerlijk weertje antwoorde hij sarcastisch op haar vraag. Wat een onzin waar sloeg die vraag op. Maar de sinderende verleidelijke toon waarop ze het sprak stond hem dan wel weer aan en trok zijn aandacht. Haar stem haar uiterlijk haar ogen het stond allemaal zo in contrast met elkaar, maar paste desondanks zo goed. De blik in haar ogen hield hem bezig, vurig uitdagend, maar ook kil en afstandelijk. Een blik waar hij voor zou vallen, mocht het niet zo wezen dat hij dat nooit deed. Ook maar denken aan het liefhebben van een merrie liet hem al kokhalsen. Een rilling trok door zijn lichaam, niet van de kou maar een reflex dacht hij. De merrie deed een stap dichterbij evenals hij, ze kwamen dichterbij elkaar te staan, een heftig gevecht voerend met alleen de blikken in hun ogen. Amper aan woorden kwamen eraan te pas en wat ze uitspraken was droog en had weinig betekenis. De lange wimpers van de merrie vielen op, diverse druppels die zich eraan probeerde te vestigen, die zich probeerde in haar ogen te laten vallen. Maar een verleidelijke knipper ermee en ze waren verloren. Nogmaals een donderklap, en nog steeds trok hij geen sprintje om het geweld van de natuur te ontwijken. Hij boog zijn gespierde hals wat, strekte zijn neus iets naar voren maar niet de moeite waard, het had geen betekenis simpelweg een handeling die op dat moment in hem opkwam en die hij uitvoerde zonder erbij na te denken. Het beekje stroomde nu woest door de vallei, stroomde buiten de oevers en raakte zijn hoeven. Niet vaak en niet veel maar wel de moeite waard om in zijn gedachtes te houden, als het zo bleef door regenen stroomde het beekje over, werd de vallei gedrenkt in het vele water dat er zich al bevond en wat er extra neer viel op het moment.

Hij wendde zijn blik af, een hert schoot als een gek door het bos een paar meter verderop, het dier keek schichtig om zich heen. In zijn grote ogen een enorme angst te vinden, tot in het grote contrast met zijn ogen en die van de merrie. Geen enkel spoortje angst. Nee bang was hij niet, nooit, hij vreesde de dood niet hij omarmde hem op het moment dat het moest. Op het moment dat er een einde aan zijn leven zou moeten komen, maar dat einde liet hij niet komen. Hij zou vechten voor zijn leven, zou ieder die voor hem een begreiging zou vormen koelbloedig vermoorden. En hoewel deze merrie eenzelfde begreiging kon vormen wist hij dat hij er niet voor hoefde te vrezen, zoals ze erbij stonden elkaar opnemend, was hij niet bang voor onverwachte actie’s van de merrie. Hij zuchtte kort, zijn hoofd even ter hemel brengend en wierp een bedenkelijke blik op de donkere lucht. Waarna zijn ogen weer op die van de merrie gericht werden. En om welke reden bevind deze merrie zich hier.. sprak hij uiteindelijk, het was niet bepaald zijn talent om gesprekken op gang te houden, hij was ook geen prater. Maar deze merrie was intressant genoeg om er moeite voor te doen.

[~ flutflutflutterdeflut >.< ]

Haar lange manen kwamen zo nu en dan tegen haar borst aan zo lang waren ze. Haar ogen waren half gesloten terwijl ze huiverde van het frisse windje dat langs haar ravenzwarte lichaam streek. Het was wel even goed want zo hield ze haar koppie er tenminste goed bij. Ze moest echt even oppassen en niet meteen te hard van stapel lopen. Dan was ze alleen maar bezig een gat voor zichzelf te graven waarna ze er met alle vier de benen in zou vallen. Dat was iets wat ze ten zeerste moest voorkomen. Nooit maar te nimmer zou ze echt voor de charmes van een hengst vallen. Ze zouden allemaal moeten boeten voor het leed dat haar en met haar nog tientallen, honderden zo dan niet duizenden merries aangedaan waren. Alle hengsten dachten maar dat ze iedere merrie ‘zomaar’ konden krijgen. Nou echt niet. Zij zou daar het toonbeeld van zijn. Zij zou laten merken dat ze niet zo makkelijk te krijgen was en ze zou een voorbeeld zijn. Maar niet alleen daarom deed ze hengsten dit aan. Wat ook van grote invloed was, was dat ze het heerlijk vond om de macht in hoeven te hebben en ze gewoon voor haar lol te pijnigen. Voor haar gold dan ook heel vaak het o zo bekende gezegde. Wie niet sterk is moet maar slim zijn. En zo was het heel toevallig wel. Kijk ze moest toegeven dat de hengst voor haar aantrekkelijk was zo simpel was het maar toch. Daarmee alleen ging je het bij haar toch niet maken. Aangezien het nog helemaal niemand gelukt was. Dus waarom hij wel? Als ze haar schouders op had kunnen halen had ze dat nu zeker gedaan. Ziyada was absoluut geen merrie van lange gesprekken. Meestal voerde ze haar gesprekken namelijk lichamelijk. Haar blik gleed over zijn lichaam en ze beet even kort op haar onderlip om het onschuldige merrietje te lijken. Zijn stem was charmant maar ze was niet dom. Ze deed net alsof ze hem bewonderend aan keek en knikte instemmend. Haar vraag was niet zozeer uit interesse geweest. Het was meer dat ze zijn uiterst aangename stemgeluid had willen horen. Oké hij had dus zijn uiterlijk en charmes mee maar goed. Dat was het dan ook besloot ze nu al. Of ze dacht aan nakomelingen? God nee! Ze moest er niet aan denken van die mormels om zich heen te hebben hele dagen lang. Ze zou ze langzaam aan wurgen zodat ze eindelijk eens stil zouden zijn. Als je vroeg of ze moordneigingen had zie hier het antwoord. Want dat had ze wel degelijk. Ook al leek ze niet op een moordmachine zo nu en dan kon ze er echt van genieten. Ze was niet iemand die gaf om eerlijke gevechten ofzo want het woord eer kende ze ondertussen al niet meer. Ze moordde zoals het haar uit kwam. Eerlijk of niet. Zo was het leven nou eenmaal dat was ook niet eerlijk. Al die tijd was haar blik op hem gericht geweest tot ze even afgeleid werd door een hert dat langs hen op schoot. Ze keek langs hem heen maar dat moment duurde niet lang en al snel gleed haar blik weer naar de enorme zwarte hengst. ”Ach, ik kwam hier zomaar dit gebied binnen lopen en na dagen van zwerven vond ik hier deze vruchtbare grond en besloot om hier wat te drinken” Haar stem melodieus en zwoel als op een warme, drukkende zomeravond en je een beetje lichtjes in je hoofd word. Alsof je net dat ene drankje beter had kunnen laten staan. Zo liet haar stem je wegvoeren naar haar wereldje. Zijn neus stak hij naar voren en ze beantwoordde die begroeting door zacht in zijn neus te blazen en tegelijk zijn geur goed in haar op te nemen. Weliswaar geen zinnig gesprek maar ze zei al meer dan ze gewoonlijk deed. Gewoon omdat het deze keer wel waard was. Want dit was toch wel een wat ze een ‘hoofdprijs’ hengst noemde. Aangezien hij alles mee bleek te hebben. Nog een stap zette ze naar voren, gevolgd door een volgende en nog een. Ze liep heel dicht langs hem op. Liep sierlijk een klein rondje om hem heen waarbij haar huid de zijne continue had aangeraakt. En onbewust was haar hart toch harder gaan kloppen. Meer dan ze zelf liet had.

~Eindelijk!

Zijn ogen gleden gretig over de merrie heen, ze was niet verkeerd om te zien. Iedere oneffenheid werd tot hem omgenomen de littekens die haar lijf ontsierden waren niet duidelijk te zien maar wel te vinden. Een glanzende zwarte vacht, een sierlijke bouw, lange wapperende zijdeachtige manen, en het edele hoofd dat boven dat alles uit torenden met een eigenzinnige blik in haar ogen. De witte brede bles die haar hoofd sierde stak af tegen het zwart maar het hoorde erbij, het páste erbij. Hij knipperde met zijn ogen, en schudde fel met zijn hoofd. Waar was hij in godsnaam mee bezig, ze mocht dan wel aantrekkelijk zijn maar wat dan nog. Er waren wel meer aantrekkelijke merries hier. Nog nooit had hij zijn gevoelens voor een merrie geopenbaard, voornamelijk omdat hij nog nooit wat voor een merrie had gevoeld. Zijn staart sloeg even fel tegen zijn flank, het liet voor een kort moment zijn striemen achter die al snel weer wegtrokken. De harde wind streek over zijn vacht, speelde met zijn manen en streelden zijn kaak. Een korte rilling trok door zijn lichaam, het voelde heerlijk zo die wind langs hem heen. Maar het laten merken zou hij nooit doen enkel wanneer hij alleen was. De merrie was hem stomweg aan het aanstaren, wat voor idioot spelletje was ze aan het spelen. Want tenzij ze aan schizofrenie leed zou ze niet zo anders kunnen wezen als haar ogen en houding duidelijk maakte. Ze was geen simpel merrietje en dat besefte hij ook wel. Zijn ogen kregen een argwanende blik eentje die hij niet zou verbergen. Hij kon geen greep krijgen op de merrie, niet over hoe ze was en wat ze van plan was. Enkel dat ze voorlopig nog voor geen meter te vertrouwen was. Ze had even op haar onderlip gebeten een aparte move. Hij snoof even diep , sloot kort zijn ogen een set waarvan hij wist dat ze daarin haar kans kon grijpen als ze dat wou maar ergens had hij het gevoel dat ze dat niet zou doen. De merrie opende haar mond, sprak zorgvuldig enkele woorden een stem die zo melodieus,zacht en zwoel was dat je er eigenlijk wel voor moést vallen. Maar hij hield zijn aandacht erbij, liet zich niet meeslepen door dat soort dingen. Haar antwoord was in feite nietszeggend, het hele gesprek was nietszeggend. Het was duidelijk dat ook de merrie niet echt een prater was. Dat hij zijn neus een klein stukje naar voren had gestoken vond de merrie blijkbaar een antwoord waardig want ze stak ook de hare een stuk naar voren om zacht in zijn neus te blazen. Ze stonden dicht bij elkaar misschien een meter afstand, normaal zou hij niet zo dicht op een ander staan. Eentje die hij in feite niet eens vertrouwde. Zijn zwarte ogen boorden zich diep in de hare, en bleven daar eigenlijk constant hangen. Ze kwam in beweging, de ene pas volgde de andere op. Zijn oren kwamen iets uit zijn nek, alles hield haar in de gaten. Zijn lichaam was niet compleet aangespannen maar ontspannen kon je het ook niet noemen. Hij draaide zijn hoofd volgde haar bewegingen met zijn ogen. Haar vacht zachtjes langs de zijne. Uiteindelijk liep ze achter zijn achterhand langs en de andere kant langs. Hij draaide zijn hoofd recht, sloot zijn ogen en een huivering trok door zijn lichaam. Zijn neusgaten waren iets wijder gaan staan, trilden kort. “ waar ben je mee bezig “ hij sprak de woorden op een zachtere toon uit als normaal, vragend, en licht waarschuwend. Maar nog altijd was de kille toon overheersend, hij gaf zich niet zomaar over en deze merrie zou toch echt meer moeite moeten doen om hem zover te krijgen. Hoewel hij toch moest toegeven dat ze redelijk haar best deed en ze wel zijn aandacht vast had.

Een woeste storm had over het land geraasd. Paarden trokken weg om zich te verschuilen tegen de huilende wind die als messen langs je lichaam leken te strijken. Nee te snijden. Regen viel kletterend neer op zowel het grote wateroppervlak als het zand dat modder werd. Starend vanuit de schaduwen stond ze. Ziyada. En zo als haar donkere ogen al deed vermoeden hield ze van zulke stormen. Genietend en met een valse grijns rond haar zwarte lippen keek ze toe. Naar de vernietigende krachten van de aarde. Wat als zij over zulke krachten zou bezitten? Dan zou ze de hele wereld onderwerpen aan haar wil. Want haar wil zou wet zijn. Iedereen zou voor haar buigen en de enige kleur die te zien was zou zwart zijn. Alleen maar dood en verderf. Dat zou ze brengen.

En dat was meteen de dag dat ze uit haar ouderlijke gebied weg trok. Waarom? Er zat voor haar simpelweg geen uitdaging meer in. De meeste paarden waren weg getrokken nadat het gebied keer op keer door zware stormen geteisterd werd. Dan werd het al meteen zo saai. Twee donkere ogen gleden van links naar rechts. Alsof ze een of ander evil plan aan het bedenken was. Haar ogen waren hard en ijskoud. Het leken de ogen van een veel oudere geest. Iets wat dus niet overeen kwam met haar lichaam. Maar als ze naar de hengst voor haar keek veranderde die blik. Werd het zwoeler, uitdagender. Alsof ze hem wilde testen hoe ver hij kon gaan. Hoe ver zij bij hém zou kunnen gaan. Haar mondhoeken krulden zich omhoog toen ze de reactie van de hengst bemerkte. Zijn neusgaten had hij wijder opengesperd en zijn lichaam was niet totaal ontspannen maar dus ook niet aangespannen wat alleen maar een goed teken was. Ze hoefde hem niet te vrezen. Ze vreesde niet één hengst. Eigenlijk zou je bijna kunnen zeggen dat de ravenzwarte merrie bijna een hekel aan hengsten had. Omdat ze altijd dachten beter te zijn. Alles maar af te kunnen dwingen bij een merrie. Ook zij kon daar over meepraten. En dan was ze echt helemaal niet aardig en vriendelijk tegen andere merries hoor. Hell nee, dat zou ze ooit nooit zijn. Ziyada was gewoon een typisch geval. Net een katje dat je met zijden handschoentjes aan moest pakken. Deed je het namelijk op de harde manier dan kreeg je het omgekeerde effect en probeerde het dan nog maar eens goed te krijgen. Daar hoefde je bij haar echt niet aan te komen. Ze zou je doden. Hoe het ook wend of keert. Alles zou ze er dan aan doen diegene van het leven te beroven. Want dat was nou echt waar ze van kon genieten. Naast het feit hengsten het hoofd op hol te brengen en dan hun miezerige hartje te breken. Want wie niet sterk was moest maar slim zijn hé? Want ze was achter een zeer belangrijke zwakke plek bij hengsten gekomen. Namelijk dat ze ontzettend makkelijk te verleiden waren en wanneer je hun hart brak.. Kon je hen ook breken. Het liefste had ze dat ook met de hengst tegenover haar gedaan maar terwijl ze haar ding deed genoot ze zelf ook. Van zijn vacht langs de hare. Zijn stemgeluid. Zijn aanwezigheid. Het was gewoon.. prettig? Damn ze moest echt kappen nu! Ziyada beet eens op haar tanden en keek hem recht aan toen hij sprak. ”Ooh, zo deden we dat in mijn gebied altijd als we een onbekende tegen kwamen. Het is een soort begroeting bij ons.” Sprak ze zwoel en verleidelijk met haar zangerige stemgeluid die zelfs voor een slecht paard als hen beiden aangenaam klonk. Haar fijngevormde neusje stak ze iets uit in zijn richting en blies zijn kant uit waardoor er een lange lok van haar voorpluk voor haar rechteroog viel. Onschuldig keek ze naar hem, haar hoofd licht gekanteld. Ja, ze moest toegeven dat de hengst heel erg hot was. En ze kon het niet laten om haar neus eens zacht over zijn hals te laten glijden waarna ze hem weer rustig terug haalde en hem rustig aan keek of ze het inderdaad doodnormaal vond. Het kon echter wel zo lijken dat ze de rust zelve was. Maar van binnen stond ze bijna op knappen. Adrenaline raasde door haar aderen. Het liefste had ze zich al lang tegen hem aangevleid. Een gedachte die normaal nooit bij de ravenzwarte merrie op zou komen. Die ze meteen tot de diepste uithoeken van haar gedachten zou bannen. Maar helaas. De hengst leek wel een toverspreuk op haar uitgesproken te hebben. Want ze kon niet anders dan naar hem kijken. Haar hartslag werd sneller en de temperatuur leek te stijgen. Fuck wat was ze aan het doen!?

Een speels grijnsje bespeelde zijn lippen, de regen had zijn ravenzwarte vacht doorweekt gemaakt. Je zou denken dat hij het er koud van zou krijgen maar dat had hij niet. Vrijwel nooit had hij het koud. Hij snoof even, niet echt een opmerkelijke actie. De merrie draaide haar hoofd weer naar hem na een korte poos de andere kant op te hebben gestaard. De blik in haar ogen was opmerkelijk zwoel en uitdagend. Een aparte blik die er op het eerste moment van hun ontmoeting er zeker niet was geweest. Zijn oren kwamen een klein stukje uit zijn nek maar niet zoveel dat het de moeite waard was, en hij draaide ze een stukje de merrie haar kant op. Zijn staart zwiepte rustig heen en weer en nog altijd stonden ze in de stromende regen naar het beekje dat door de vallei heen stroomde. Maar de regen viel niet op, zijn aandacht ging uit naar de merrie tegenover hem. Iets zei hem dat hij haar niet uit het oog mocht verliezen als ze voor hem stond, dat ze niet te vertrouwen was. Maar een ander deel schreeuwde hem toe het spelletje mee te spelen, zijn charmantste stem op te zetten en met diezelfde uitdagende blik terug te staren. Want dat waren ze in feite aan het doen, niet veel anders dan simpelweg staren. Elkaar bekijken, aanhoren, voélen. Hij sloot kort zijn ogen, haar vacht die zacht langs de zijne streelde. Op het moment dat het gebeurd was voelde het haast goed. Maar die gedachte had hij al snel weer achterover gedrukt, nee hij ging er niet invallen. Het was simpelweg een spelletje en hij was niet een van die simpele hengsten, die zich zo makkelijk lieten opwinden en die er zo in tuinden. Maar hij kende dit spelletje daarvoor te goed. Zelf had hij het ook gedaan, weliswaar al een aantal jaar geleden. Al enkele jaren leefde hij alleen, bleef zoveel mogelijk uit de aanwezigheid van anderen. Degene die stom genoeg waren om hem tegen het lijf te lopen hadden hun eerste en ook meteen de laatste ontmoeting die ze met hem zouden hebben. Een flikkering van het genot dat hij aan het moorden beleefden schoot zijn ogen in, het was niet dat hij het opzocht om maar iedere dag iemand te kunnen vermoorden. Maar wanneer hij het deed genoot hij, hoe de eerste lichte wonden werden toegebracht tot het heftige bloeden dat zou volgen. Het smeken dat ze zouden doen wanneer hij op het punt stond een einde te maken aan hun leven. Een paar zwoel en verleidelijk uitgesproken woorden haalden hem uit zijn gedachtes, hij richtte zijn blik weer op de merrie voor hem. De reden die ze opgaf klonk erg onwaarschijnlijk, een begroeting. Hij spottend grijnsje verscheen, ze leek niet bepaald het type die zo openlijk zou begroeten. “ Juist een begroeting dus. “ Zei hij lichtjes spottend waarna hij enkele stappen naar voren deed en kwam zo met zijn hoofd naast de hare, zacht roerde zijn neus haar kaak en gleed richting haar hals “ een begroeting “ mompelde hij nogmaals met zijn uiterst charmante stem, het gaf een lichte tinteling aan hoe hij zijn woorden uitsprak. Zijn borst raakte de hare net niet maar het leek alsof de warmte die beide lichamen afstootte als een klap tegen elkaar kwamen. Alsof ze zwaar tegen elkaar aan gedrukt stonden terwijl al het contact dat er was geweest, zacht , bijna onvoelbaar zou zijn geweest. Zijn zwarte ogen stonden wijd open. De geur van de merrie drong diep zijn neus binnen, een lichte tinteling trok door zijn lichaam. Maar het zou amper te merken zijn voor anderen, zijn oren gingen platter zijn nek in. Hij speelde het mee maar in hoeverre wou hij dit eigenlijk. Dit ging zo tegen zijn normale gedrag in, geen enkele merrie zou zomaar zo dichtbij kunnen komen. Er was er ooit maar een geweest, hij was een jaar of 1,5. En dat mormeltje dacht hem te kunnen bedriegen. Nog altijd speelde de beelden voor zijn ogen langs, het valkkleurige merrietje aan zijn voeten, zwaar bebloed. Angst in haar ogen, de eerste fout die ze had gemaakt, angst tonen. En het gesmeek waar maar geen eind aan leek te komen, de valse grijns die zijn lippen had bespeeld. En de brute kracht waarmee hij dat mormel had vermoord. Al snel gingen zijn gedachtes terug naar de merrie waar hij bijna tegen aan stond. Zijn neus was losgekomen van haar hals en enkel zijn warme adem gleed nu nog zachtjes over haar hals. Zijn manen en voorpluk waren zijknat en plakte tegen zijn nek en hoofd. Zelfs nu hij zeiknat was zou je wanneer je tegen hem aan stond een aparte warmte voelen. Hij had het gewoon nooit koud en nu al helemaal niet.

[ hope you like it ]

Speels kantelde ze haar hoofd om de grote hengst aan te kunnen kijken. Haar donkere onyxkleurige ogen leken te schitteren. Zowel van plezier als van een zeker genot. Dat laatste liet ze natuurlijk niet merken hoewel dat wel heel erg lastig was op dit moment. Het was namelijk niet zo dat deze hengst haar koud liet. En niets met haar deed. Het tegendeel was namelijk waar. Eerst had ze gedacht dat zij degene was die de touwtjes in handen had gehad. Iets waar ze zich blijkbaar in vergist had. Want de hengst bezorgde haar vleugels. Hoe hij het voor elkaar kreeg wist ze nog altijd niet. Het was een bepaalde chemie tussen hen beiden. Telkens als hij sprak en zijn blik die haar niet los liet. Stiekem hoopte ze dat dit moment nog wel even zou duren. Het zou voor omstanders lijken alsof de paarden elkaar alleen maar aan het aanstaren waren. Maar ondertussen gebeurde er wel dergelijk wat. Bij haar tenminste. Dit gevoel had ze eigenlijk nog nooit gevoeld. Alsof de vonken er van af sprongen. Hij maakte iets in haar los en ze vond het spannend om bij hem te zijn. Alsof het een groot gevaarlijk roofdier was. Dat op het punt stond te kiezen om haar óf te doden of haar te laten leven. Hij leek eerst niet voor haar charmes te vallen. En niet omdat ze niet charmant genoeg was. Nee, omdat hij precies hetzelfde als haar was. Hoeveel merries zou hij al verslonden hebben. God waar dacht ze nou over na! Had ze niet gezworen alle hengsten te haten en ze pijn te willen doen. Misschien kon ze ze lichamelijk niet aan maar geestelijk kon ze ze zeer goed breken. Dat was dan ook een van haar sterke punten waarbij ze haar schoonheid ten gunste kon gebruiken. Lange tijd keek ze hem zwijgend aan, haar mond half open omdat ze iets had willen zeggen maar door in zijn ogen te kijken was ze al weer vergeten wat. Tot het haar weer te binnen schoot. ”Een.. Begroeting. Niets meer en niets minder..” zei ze met een veelbetekende blik en trok daarna uitdagend haar wenkbrauw op. ”Zocht je er meer achter dan?” weerklonk haar heldere, zangerige stemgeluid op een zwoele, sexy manier. Ziya huiverde toen zijn adem over haar hals streek. Wat die hengst ook van plan was hij deed het goed. Het was lang geleden dat ze hier écht van genoten had. De laatste keer was met.. Even slikte ze en verstijfde ze helemaal. De laatste keer was met Gunsynd geweest. Een koele bries streek over haar ravenzwarte velletje, haar blik op het oneindige gericht. Los van de hengst dit keer. Gunsynd. Net als Kyanos een enorme zwarte hengst. Door hem was ze het vertrouwen in hengsten verloren. Wilde ze ze pijn doen. Kapot maken. Haar kaken sloeg ze over elkaar. Toch moest ze er ooit over heen komen. Gunsynd kon niet haar hele leven gaan bepalen. Niet dat ze een merrie was die zich gewonnen gaf aan de eerste de beste hengst en meteen een veulen van hem wilde. Zo zat ze simpelweg niet in elkaar. Misschien deed Kyanos haar aan Gunsynd denken. Maar misschien had hij ook wel gewoon ‘iets’. Wat dat iets ook was het had haar volledig in haar ban. Haar ademhaling versnelde even als het ritme van haar hart dat net een sneltrein leek. Warmte leek van zijn lichaam af te komen en Ziyada zette een stap dichter naar haar toe. Meteen leek er een vuur in haar binneste aangestoken te worden en haar lichaam in vuur en vlam te zetten. Zacht liet ze haar neus over zijn schouder glijden en keek hem daarna op nieuw aan. ”Ik zou je graag beter leren kennen Kyanos.” sprak ze resoluut met haar aangename stemgeluid.

[Hope you like ]

De normaal koele regen leek nu wel te branden op zijn huid. Haar ademhaling was regelmatig integenstelling tot zijn eigen ademhaling die niet wist wat hij wou. Hard, zacht ,hard , zacht. Hij veranderde continue en toen ze haar diepzwarte ogen op hem richtte ging hij vanzelf weer harder. Zijn staart sloeg geirriteerd tegen zijn natte flanken. Doorweekt van de regen vermengd met een dun laagje zweet. Zijn hoofd kantelde automatisch mee toen Ziyada dat ook deed, alles om haar blik vast te houden. Een vage blik speelde in haar ogen en hij kon er maar niet achterkomen wat die blik betekende. Hij was verward en deels was dit af te zien aan zijn houding, maar hij bleef te allen tijde op zijn hoede. Liet zijn aandacht niet verslappen maar het kostte hem Energy om niet gewoon op te geven, haar te laten winnen. Ze stonden zo tijden te staren, het voelde aan als uren, maar het waren in werkelijkheid misschien maar een paar minuten. Hoe lang zouden ze hier nog staan, en hoe zouden ze uit elkaar gaan. Zouden ze gewoon weglopen en niet meer naar elkaar omkijken, hij hoopte eigenlijk van niet. Maar welke andere optie was er. Hij wist het niet, in zijn ogen was er geen andere optie, hij deed niet aan liefde. Hij kon geen andere koesteren, niet om hun geven. Het was hem afgeleerd, geen enkele emotie tonen. Als zijn vader hier zou zijn zou hij ter plekke afgeslacht worden. Enkel deze merrie al een blik waardig keuren zou zijn doodvonnis al zijn. Openbaar maken dat zijn hart hiervan sneller ging slaan en zijn bloed sneller pompen. Zijn borstkast bewoog onregelmatig op en neer. Ze staarde hem aan met haar mond half open, het wekte een idiote indruk en hij kon niks anders dan zijn mondhoeken omhoog krullen. Maar ze leek op hetzelfde moment weer te beseffen wat ze wou zeggen of doen en begon dan ook te spreken op haar zo aangename toon. een begroeting, een begroeting, begroeting.. het galmde na in zijn hoofd. Waarom waren die woorden het ongeloofwaardigste dat ze al die tijd had gezegd. Dit was het enigste waarbij hij niet geloofde dat ze de waarheid sprak. Of hij er meer achterzocht, ja zijn lijf zocht er meer achter. Zijn hoofd deed alles om dat niet te doen. Helaas werkte lijf en hoofd vrijwel nooit samen in zijn geval en werd de blik in zijn ogen uitdagend. Haar sexy zwoele stem trilde door zijn oren. Even huiverde ze en hij grinnikte kort. Maar plotseling gebeurde er iets, ze verstijfde alsof ze een spook had gezien. Hij hief zijn hoofd protectief en keek om zich heen, maar hij zag niks. Er kon geen dreiging zijn en nu hij pas nadacht kon het dat ook niet wezen. Deze merrie kende geen vrees. Wat maakte dan dat ze volledig verstijfde. Hij zette een paar passen achteruit, keek haar vertwijfeld aan tot ze weer zou reageren. Ineens leek ze weer te ontspannen, leek haar lichaam weer op te warmen waar hij net diepbevroren leek. Ze zette een pas naar hem toe maar nog altijd bleef de wat vertwijfelde blik in zijn ogen staan. Langzaam streek haar neus over zijn schouder, hij rilde kort terwijl zijn adem kort stokte. Zijn lichaam sprak zijn verstand zo tegen en het verwarde hem. Hij wou dit niet maar het was zo aanlokkelijk, zij was zo aanlokkelijk. Haar stem liet hem nogmaals rillen en de woorden die ze sprak drongen eerst niet tot hem door. Hij sloot kort zijn ogen waarna hij zijn lage aangename stem antwoord gaf. “ Dan moeten we daar tijd voor maken “ hij sprak de woorden uit vlak naast haar oor, zijn kaak naast die van haar. Dicht tegen elkaar aan raakte elkaar enkel door de spanning die tussen de twee speelden. “ Ziyada “ sprak hij er vlak achteraan, het hoorde nog bij de vorige woorden maar de pauze ertussen zorgde voor enkel maar meer spanning.

Lange wimpers, een zwoele verleidelijke blik en haar charmante grijns. Iets waar al velen voor gevallen waren. Men noemde haar een perfecte kruising. Het barokke imposante bloed van de Andalusiër dat haar stoerder maakte. Weelderiger. En dan anderzijds het bloed van de arabier dat haar sierlijk maakte, elegant. Echter bleef ze een latina ondanks haar Arabische bloed. Als je het had over een katje dat met handschoentjes aangepakt moest worden dan was Ziyada eerder een tijger. Een tijger die haar prooi lustig besprong. Wat ze er ook maar voor nodig had. Wat haar prooi was? Hengsten. Nergens waren ze veilig voor haar. Met haar zoetgevooisde stemgeluid verleidde ze ze. Liet ze denken dat ze alles waren voor haar. Om daarna hun miezerige hartje te breken. Voor niemand was ze bang. Hoe groot, sterk en gevreesd de hengst ook mocht zijn. Des te groter was de uitdaging dan toch? Wat haar zo gemaakt had? Niet veel, veel was persoonlijke inbreng maar voor een groot deel was het ook wel genetisch bepaald. Merries. Dat was weer een heel ander verhaal. Merries haatte ze niet zoals veel merries dat hier wel hadden. Hoewel. Het verschilde. Bij sommigen had ze het idee dat ze net zoals haar waren. Dat ze op moesten staan tegen de hengsten die hen probeerden te onderdrukken. Anderzijds wilde ze ze gewoon allemaal afslachten. Die buien had ze ook nog wel eens. Gewoon.. Dat ze de neiging moest onderdrukken diegene die ze tegen kwam niet te vermoorden. Tja.. Ze bleef wel een merrie hé. Onvoorspelbaar als het weer in het najaar. Maar meestal was ze hartstikke rustig. Veel vaker kwam het voor dat ze je pas wilde vermoorden wanneer je haar kwaad maakte. En laat ze nou net makkelijk kwaad te maken zijn. Ach, iedereen had zo zijn sterke en zwakke punten. Haar sterke punten mogen duidelijk zijn. Haar aantrekkelijke uiterlijk had zo zijn voordelen namelijk. Met een elegante beweging van haar hoofd gooide ze haar voorpluk weg uit haar gezichtsveld. Over haar zwarte hoofd liep een brede witte bles die in schril contrast stond met de rest van haar lichaam. Dat een diepzwarte kleur had. Haar neusvleugels sperde ze wijder open toen de geur van de hengst voor haar, haar reukorgaan prikkelde. Haar fijn gevormde oortjes spitste ze bij het horen van zijn stemgeluid. Met een verleidelijke grijns rond haar lippen keek ze hem aan. Wilde hem het liefst bespringen. Bij wijze van dan. Het zou toch geen stijl zijn voor een merrie als haar om een hengst te bespringen zeg! Maar ooh. De plaats waar zijn hoofd nog maar enkele milliemeters van de hare verwijderd was. De plaats waar zijn adem haar fluwelen huidje raakte. Het maakte haar aan het rillen. Bezorgde haar kippenvel. Elegant bracht ze haar neus naar de grond en streek eens zacht met haar zachte neus langs haar rechtervoorbeen die, anders dan de andere drie een wit sokje bevatte. Twee heldere ogen richtten zich weer op Kyanos. De manier hoe hij haar naam uit sprak. Haar hart klopte in haar keel. Ziyada slikte eens. Keek hem aan met haar mond een klein beetje geopend. Likte toen eens langs haar lippen en bracht haar hoofd omhoog. Omhoog naar die van hem. Haar borst raakte die van hem bijna. Even als haar kaak die bijna zijn kaak raakte. Haar mond bracht ze naar zijn oor. Haar adem streelde langs zijn huid. ”Laten we dan eerst maar eens kijken of je me bij kunt houden.” zei ze met een knipoog en streelde opnieuw langs zijn kaak. Van zijn kaak een stukje over zijn hals en stopte toen. Keek hem toen speels aan en beet zachtjes in zijn hals. Waarna ze zich sierlijk omdraaide. Een aantal galoppassen maakte en toen met haar hoofd hoog geheven even als haarstaart naar hem omkeek. Knipperde met haar lange, verleidelijke wimpers en kantelde speels haar hoofd. ”Kyanos.” sprak ze zijn vol passie uit. Het was de bedoeling dat het niet gemeend was maar helaas leek het erop dat ze hier meer van genoot dan ze zelf toe wilde geven. Want ooh wat maakte deze hengst haargek!

Ze maakte hem gek, dreef hem tot waanzin. Geen enkel moment ging voorbij zonder dat hij haar blik zocht, haar adem tegen zijn kaak wou voelen. Haar zachte vacht langs de zijne strijkend. Hij probeerde zich zo eens in de zoveel tijd te verweren tegen hoe hij zich voelde dankzij de zwarte merrie. Nog nóóit had hij ook maar enige gevoelens gehad voor anderen. Zeker niet voor merries, zijn bloedeigen moeder had hem verraden en sindsdien enkel nog maar meer merries. Op een gegeven moment was hij doorgeslagen, de laatste merrie die had gedacht met hem te kunnen spelen had niet lang van haar leven meer kunnen genieten. Hij had haar koelbloedig afgeslacht, haar volledig opengereten en haar zilte bloed gedronken. Een lustvolle gloed verscheen in zijn ogen, de lust om te moorden om zonder er bij na te denken het leven van iemand onbelangrijk te nemen. Maar dat gevoel werd naar achter gedrukt bij het voelen van haar adem tegen zijn vacht. Haar aangename verleidelijke stem weerklonk in zijn oren. Langzaam likte ze langs haar lippen, een klein maar gekmakend gebaar. Hij strekte zijn neus en liet deze zacht langs haar hals glijden op hetzelfde moment als dat Ziyada hetzelfde gebaar maakte. Hij rilde overduidelijk onder haar aanraking. Ze streek na haar verleidelijke woorden langs zijn kaak wat zijn hoofd in een waas bracht, de woorden had hij langs zich heen laten glijden zodra haar neus zijn kaak had beroerd. Langzaam gleed ze langs zijn hals naar beneden en hij voelde een warm spoort achterblijven op de plek waar ze langs was geweest. Een speelse blik in haar ogen ontmoette de zijne en de beet in zijn hals lokte hem enkel meer uit. Ze galoppeerde een aantal passen weg op de meest elegante en uitdagende manier ooit die hij had gezien. Zijn blik werd strak, speels, en hij ging overduidelijk in op haar uidaging. “dat moet geen moeite kosten “ gromde hij zacht. Hij kromde zijn hals en sprong naar voren waarbij hij zich met een enorme kracht afzette. Hij gooide zijn hoofd even wild de lucht in waarbij zijn manen ruw omhoog gegooid werden en af en toe zijn hals weer raakte. Zijn lijf stond gespannen, alle spieren stonden klaar om iedere beweging te maken die misschien nodig zou wezen. Met een paar sprongen stond hij vlak voor haar zijn borst haar tegen de zijne en zijn ogen keken strak in de hare, zijn mond was een strakke lijn. En na even zo te hebben gestaan vormde zich toch een scheef glimlachje. Zijn ogen lieten een schittering doorschemeren en hij draaide zijn hoofd een tik schuin. “ Gotcha” Zijn grijns werd nog iets schever. Hij liep langs haar lijf naar achter, zijn lichaam bleef continue tegen de hare. Langzaam liet hij zijn neus over haar hals glijden, langs haar schoft en over haar rug. Zacht en teder, precies zo dat het haar gek zou maken. Voor hij bij haar achterhand kwam stopte hij, liet zijn neus op haar rug rusten om hem na een kort poosje weg te halen. Hij stapte van haar weg om daarna zelf in een krachtige galop weg te stuiven. Door de bossen, iedere boom werd zorgvuldig ontweken, op zijn pad kwam een dikke boomstam waar hij met een soepele sprong over heen ging. Langzaam ging hij over naar een soepele draf en weer terug naar de stap. Na een aantal passen stap bleef hij stilstaan, wetend dat ze hem achterna zou komen. Hij sloot zijn ogen en dacht terug aan de dag die ze samen hadden doorgebracht.