Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Where is the spring? Stupid winter!

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Deamon

Deamon

Deamon sjokte een beetje door de heuvels. Zijn zware gespierde benen droegen zijn brede trotse en imposante lichaam door het gebied. Elke stap in de verse sneeuw kraakte. Deamon was de winter nu wel beu. Het duurde al te lang. De winter begon nu bij veel paarden de tol te eisen. Veel moesten hun leven opgeven door dat ze of te weinig hadden voorbereid voor de winter, of de roofdieren hadden een lekkere snack gevonden. Deamon snoof eventjes luid, waardoor er wolkjes uit zijn neus kwam zetten. Nors stapte deamon door. Hij schudde even zijn dikke manen zodat de laatste sneeuw er uit was van de vorige sneeuwbui. Aan de andere kant merkte je ook wek dat het voorjaar langzaam haar intrede deed. De zon werd voelde warmer aan, en de dooi kwam steeds vaker voor. Alleen kon het voorjaar nog niet winnen van koning winter. 

Eindelijk kwam de zon even door. En dat was prettig, vooral naar een sneeuwbui. Boven op een heuvel hield Deamon even halt en zette hij zijn lichaam op een rust positie. De zon brandde lichtelijk in zijn dikke wintervacht, die ook al een beetje los begon te laten. Het was tenslotte al februari, dus het kon niet langer duren. Deamon dacht even terug. Aan de paarden die hij hier al allemaal had leren kennen. Allemaal verschillende paarden. Deamon greens eventjes in zich zelf. Hij zak dream horses nooit verlaten. Hij was nu aangesloten bij een kudde. De horcrux. De imens grote kudde onder de hoede van Deina. Deamon was er trots op.

De zon verdween weer achter een groep stapelwolken die laag aan de horizon hingen. Het was ook al bijna weer tijd voor de nacht. De tijd wat alles onvoorspelbaar maakte. De tijd dat roofdieren op pas gingen naar voedsel. De tijd dat andere paarden gingen slapen, en dat het heerlijk rustig en stil werd in DH. Deamon bleef nog even wakker. Hij bleef stug staan boven op de heuvel. Hij was niet bang voor roofdieren. Nee.. Toen hoorde deamon een paard naderen. Het paard kwam van achter deamon vandaan. Deamon verroerde geen spier. Alleen zijn oren richtte hij naar achteren. Niet in zijn nek, maar puur om te laten zien dat hij het naderende paard donders goed in de gaten had. 

Verdiana

Verdiana

Bij elke pas die ze maakte kraakte de sneeuw onder haar hoeven. Hoeven die niet te zien waren doordat haar sokken –die zeker in de winter dik en lang waren– ze uit het zicht trokken. Drie van haar sokken hadden een witte kleur, nou ja, oorspronkelijk waren ze wit. Doordat ze nu zoveel door de drab, sneeuw en andere viezigheid had gelopen was de onderkant langzaam aan steeds donkerder gekleurd, daar viel nu eenmaal niets aan te doen. De overige sok was eentje zonder aftekening en had dus dezelfde kleur als haar vacht, een lichte beige achtige kleur. Haar verschijning was bijzonder uniek te noemen. Dat gold voor de meeste bonte paarden. Er waren nu eenmaal geen bonte paarden die zo ongeveer dezelfde aftekeningen hadden, stuk voor stuk waren ze allemaal uniek. Daar kwam voor Verdiana ook nog eens bovenop dat ze perlino bont was, een verdunning van een verdunning. Haar witte aftekeningen waren dan ook niet het eerste wat opviel, het enige wat de aanwezigheid echt verried was de witte manen die haar halve hals sierde. De overige waren net zo bruin/beige als haar vacht. Daarnaast had ze ook nog een vrij grove bouw, wat kwam doordat haar beide ouders halve Friezen waren, zijzelf dus ook, en haar moeder ook Morgan had gevoerd. Die laatste naam zorgde ervoor dat ze toch een tikkie eleganter en slanker gebouwd was, al met al geen misstaand plaatje. Toch was haar uiterlijk niet iets waar de jonge merrie zich mee bezig hield, waarom zou ze ermee lopen pronken? Als iemand zich fysiek tot haar aangetrokken voelde moest dat komen vanwege wie ze was, niet wat haar looks waren. Natuurlijk vond ze het prettig geen mismaakt mormel te zijn, een paard volledig uit de verhoudingen doordat de rassen van de ouders teveel verschilden. Zo kon een kruising tussen een Haflinger en een Arabier op een totale mislukking uitdraaien, er zou niets kloppen van de verhoudingen en dat zou het paard in kwestie geen goed doen. Niet alleen een lelijke verschijning maar lichamelijk zou het ook veel ongemakken kennen.

Rustig stapte ze voort door de sneeuw, een duidelijk herkenbaar en goed zichtbaar spoor achterlatend. Ieder wezen zou het zo kunnen volgen en weten dat hij of zij de juiste richting op ging, ieder ander kon haar pad kruisen zonder überhaupt stil te staan bij het feit dat zij er die ochtend langs gekomen was. Verdiana kon wel van de winter genieten. Alles had een bepaalde rust en sfeer rond zich hangen. Daarnaast was het winterse plaatje gewoon adembenemend mooi. Wie kon er nu niet een hele dag uitkijken op een bos waarvan de takken bedekt waren met een laagje sneeuw? Of van velden volledig bedekt met het witte, natte spul. Zo lang het maar koud genoeg bleef zou de sneeuw ook blijven liggen, maar enkele dagen dooi zou ervoor zorgen dat er nergens meer een spoor van te herkennen zou zijn. Op dit moment raakte haar sokken echter nog steeds natter en natter bij elke pas die ze maakte. Als het de komende nacht ging vriezen zou ze morgen ijspegels in haar sokken vinden, die snel genoeg kapot zouden slaan zodra ze haar lichaam weer in beweging zette. En waarom zou ze zich druk maken om de dag van morgen? Vandaag was het heden en er kon nog vana alles gebeuren om morgen een andere wending te geven. De perlino bonte merrie was niet iemand die met haast door het leven ging, ze nam rustig haar tijd en genoot van elk bijzonder of op te merken punt dat ze tegenkwam. En dat waren niet alleen mooie plaatjes, ook hengsten konden haar keurend oog over hun lichaam voelen glijden. Verdiana was absoluut niet beschaamd om te laten weten wat ze van de ander vond, of ze lichamelijk aantrekkelijk waren, wel goedkeuring kregen, matig waren of net zo goed door de grond konden zakken. Toch wist ze dat liefde of fysiek aangetrokken voelen tot echt van binnen kwam, en zoals vaker gezegd was maakte liefde blind. Haar ouders waren daar het juiste voorbeeld van. De vader van haar moeder –Verdiana’s opa dus– was heel lang onbekend geweest, zelfs haar oma had zijn naam niet geweten. Andersom kende ze haar grootouders niet, haar vader was zijn moeder al op jonge leeftijd uit het zicht verloren en zijn vader had zich nooit bemoeid met de vele kinderen die hij had. Uiteindelijk was er naar voren gekomen dat zij en haar volle zus Saranyu maar één opa hadden, zonder dat haar ouders het geweten hadden waren ze halfbroer en –zus. Toch was er niets op te merken aan de twee dochters die ze het leven hadden geschonken, ze waren beide in perfecte gezondheid.

De geur en aanwezigheid waren haar al lang bekend voordat ze de zwarte hengst in beeld kreeg. Zonder te spreken liep ze kalmpjes op hem af, zijn achteruit wijzende oren wezen er al op dat hij haar toch al gehoord had. Dus waarom zou ze haar stemgeluid gebruiken zichzelf aan te kondigen? Haar blauwe ogen liet ze over het zwarte gestalte glijden. Onmiskenbaar een Fries, waar zij half ook tot toe behoorde. Voor de rest voerde ze nog een kwart Tinker en een kwart Morgan. Beide hadden haar gemaakt tot het prefecte totaalplaatje dat ze nu als driejarige was. Een goedkeurend mommelend geluidje was hoorbaar voordat ze hem toesprak. ”Hallo” klonk haar melodieuze stem. Erg luid had ze niet gesproken, maar luid genoeg om hoorbaar te zijn voor de Friese hengst een meter of tien verderop. Kalmpjes bleef ze staan terwijl haar ogen niet van hem af weken. Ondertussen draaide haar oren oplettend rond om te kijken of anderen zich in het hoofd haalde haar van de andere kant te benaderen nu ze deels afgeleid was.

Sorry, beetje veel inspiratie


Beyond my wildest dreams.

Deamon

Deamon

Deamon stond nog steeds boven op die heuvel. Hier en daar dwarrelde er een verdwaalde sneeuwvlok naar beneden. Nors snoof hij van zich af als er een sneeuwvlokje precies in een van zijn neusgaten viel. Het schudde zijn zwarte brede hengsten nek waarna hij weer voor zich uit staarde. Hij had allang door dat er iemand naderde, hem naderde. De hoeven klonken licht gekraak in de witte sneeuw. Hij hoorde een fijne merrie stem. En deamon draaide zijn alleen zijn hoofd om. Zijn oren op de bruine merrie gericht. Hij kon er niet echt op uitmaken wat de merrie voor een ras was, maar dat was een bijzaak. Wat kon het deamon schelen wat voor een paard het is. Sommige paarden zien bepaalde rassen aan voor een hogere status. Nou deamon vond het maar niks.

Deamon richtte zijn donkere en kille ogen in baar blauwe ogen. Zovaak kwam je paarden met blauwe ogen niet tegen. Maar deamon was al wel wat gewend. Zoals blauw, paars , rood. Alle kleuren van de regenboog heeft hij wel eens gezien. Deamon schudde opnieuw zijn hals en draaide zijn lichaam om zodat hij nu helemaal richting de bruine merrie stond. Ze leek om haar heen te kijken en afgeleid te wezen. Op de zwarte lippen van de zwarte grote hengst verscheen er een valse en kille grijns. Zijn ogen gleden over zijn lichaam. Ze zag er opzich goed uit. Maar deamon vond alle merries wel aantrekkelijk. Hij was nou eenmaal zo, en als hij de kans kreeg zou hij de merries kunnen gebruiken om zijn nakomelingen te uitbreiden. Deamon schudde zich uit gedachten en richtte zich weer op de bruine merrie.

Deamon zetten zijn imposante lichaam in een brede krachtige stap en zijn benen droegen hem naar de merrie. Voor een normale ontmoeting stond deamon wel erg dichtbij haar. Zijn hals had hij hoog opgericht en zijn ogen boorden in die van haar. Hij was gewoon niet te vertrouwen, en hij besefte of deze merrie dat wel door had. Want deamon was moeilijk om vertrouwen te winnen. Niet onmogelijk maar wel erg moeilijk. Zijn oren stonden naar voren op de merrie gericht en een valse grijns op zijn zwarte lippen. " hallo " sprak hij ineens zomaar uit het niets met een donkere en kille stem. Met een knarsende ondertoon.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum