Where is the spring? Stupid winter!

Bij elke pas die ze maakte kraakte de sneeuw onder haar hoeven. Hoeven die niet te zien waren doordat haar sokken –die zeker in de winter dik en lang waren– ze uit het zicht trokken. Drie van haar sokken hadden een witte kleur, nou ja, oorspronkelijk waren ze wit. Doordat ze nu zoveel door de drab, sneeuw en andere viezigheid had gelopen was de onderkant langzaam aan steeds donkerder gekleurd, daar viel nu eenmaal niets aan te doen. De overige sok was eentje zonder aftekening en had dus dezelfde kleur als haar vacht, een lichte beige achtige kleur. Haar verschijning was bijzonder uniek te noemen. Dat gold voor de meeste bonte paarden. Er waren nu eenmaal geen bonte paarden die zo ongeveer dezelfde aftekeningen hadden, stuk voor stuk waren ze allemaal uniek. Daar kwam voor Verdiana ook nog eens bovenop dat ze perlino bont was, een verdunning van een verdunning. Haar witte aftekeningen waren dan ook niet het eerste wat opviel, het enige wat de aanwezigheid echt verried was de witte manen die haar halve hals sierde. De overige waren net zo bruin/beige als haar vacht. Daarnaast had ze ook nog een vrij grove bouw, wat kwam doordat haar beide ouders halve Friezen waren, zijzelf dus ook, en haar moeder ook Morgan had gevoerd. Die laatste naam zorgde ervoor dat ze toch een tikkie eleganter en slanker gebouwd was, al met al geen misstaand plaatje. Toch was haar uiterlijk niet iets waar de jonge merrie zich mee bezig hield, waarom zou ze ermee lopen pronken? Als iemand zich fysiek tot haar aangetrokken voelde moest dat komen vanwege wie ze was, niet wat haar looks waren. Natuurlijk vond ze het prettig geen mismaakt mormel te zijn, een paard volledig uit de verhoudingen doordat de rassen van de ouders teveel verschilden. Zo kon een kruising tussen een Haflinger en een Arabier op een totale mislukking uitdraaien, er zou niets kloppen van de verhoudingen en dat zou het paard in kwestie geen goed doen. Niet alleen een lelijke verschijning maar lichamelijk zou het ook veel ongemakken kennen.

Rustig stapte ze voort door de sneeuw, een duidelijk herkenbaar en goed zichtbaar spoor achterlatend. Ieder wezen zou het zo kunnen volgen en weten dat hij of zij de juiste richting op ging, ieder ander kon haar pad kruisen zonder überhaupt stil te staan bij het feit dat zij er die ochtend langs gekomen was. Verdiana kon wel van de winter genieten. Alles had een bepaalde rust en sfeer rond zich hangen. Daarnaast was het winterse plaatje gewoon adembenemend mooi. Wie kon er nu niet een hele dag uitkijken op een bos waarvan de takken bedekt waren met een laagje sneeuw? Of van velden volledig bedekt met het witte, natte spul. Zo lang het maar koud genoeg bleef zou de sneeuw ook blijven liggen, maar enkele dagen dooi zou ervoor zorgen dat er nergens meer een spoor van te herkennen zou zijn. Op dit moment raakte haar sokken echter nog steeds natter en natter bij elke pas die ze maakte. Als het de komende nacht ging vriezen zou ze morgen ijspegels in haar sokken vinden, die snel genoeg kapot zouden slaan zodra ze haar lichaam weer in beweging zette. En waarom zou ze zich druk maken om de dag van morgen? Vandaag was het heden en er kon nog vana alles gebeuren om morgen een andere wending te geven. De perlino bonte merrie was niet iemand die met haast door het leven ging, ze nam rustig haar tijd en genoot van elk bijzonder of op te merken punt dat ze tegenkwam. En dat waren niet alleen mooie plaatjes, ook hengsten konden haar keurend oog over hun lichaam voelen glijden. Verdiana was absoluut niet beschaamd om te laten weten wat ze van de ander vond, of ze lichamelijk aantrekkelijk waren, wel goedkeuring kregen, matig waren of net zo goed door de grond konden zakken. Toch wist ze dat liefde of fysiek aangetrokken voelen tot echt van binnen kwam, en zoals vaker gezegd was maakte liefde blind. Haar ouders waren daar het juiste voorbeeld van. De vader van haar moeder –Verdiana’s opa dus– was heel lang onbekend geweest, zelfs haar oma had zijn naam niet geweten. Andersom kende ze haar grootouders niet, haar vader was zijn moeder al op jonge leeftijd uit het zicht verloren en zijn vader had zich nooit bemoeid met de vele kinderen die hij had. Uiteindelijk was er naar voren gekomen dat zij en haar volle zus Saranyu maar één opa hadden, zonder dat haar ouders het geweten hadden waren ze halfbroer en –zus. Toch was er niets op te merken aan de twee dochters die ze het leven hadden geschonken, ze waren beide in perfecte gezondheid.

De geur en aanwezigheid waren haar al lang bekend voordat ze de zwarte hengst in beeld kreeg. Zonder te spreken liep ze kalmpjes op hem af, zijn achteruit wijzende oren wezen er al op dat hij haar toch al gehoord had. Dus waarom zou ze haar stemgeluid gebruiken zichzelf aan te kondigen? Haar blauwe ogen liet ze over het zwarte gestalte glijden. Onmiskenbaar een Fries, waar zij half ook tot toe behoorde. Voor de rest voerde ze nog een kwart Tinker en een kwart Morgan. Beide hadden haar gemaakt tot het prefecte totaalplaatje dat ze nu als driejarige was. Een goedkeurend mommelend geluidje was hoorbaar voordat ze hem toesprak. ”Hallo” klonk haar melodieuze stem. Erg luid had ze niet gesproken, maar luid genoeg om hoorbaar te zijn voor de Friese hengst een meter of tien verderop. Kalmpjes bleef ze staan terwijl haar ogen niet van hem af weken. Ondertussen draaide haar oren oplettend rond om te kijken of anderen zich in het hoofd haalde haar van de andere kant te benaderen nu ze deels afgeleid was.