Deamon sjokte een beetje door de heuvels. Zijn zware gespierde benen droegen zijn brede trotse en imposante lichaam door het gebied. Elke stap in de verse sneeuw kraakte. Deamon was de winter nu wel beu. Het duurde al te lang. De winter begon nu bij veel paarden de tol te eisen. Veel moesten hun leven opgeven door dat ze of te weinig hadden voorbereid voor de winter, of de roofdieren hadden een lekkere snack gevonden. Deamon snoof eventjes luid, waardoor er wolkjes uit zijn neus kwam zetten. Nors stapte deamon door. Hij schudde even zijn dikke manen zodat de laatste sneeuw er uit was van de vorige sneeuwbui. Aan de andere kant merkte je ook wek dat het voorjaar langzaam haar intrede deed. De zon werd voelde warmer aan, en de dooi kwam steeds vaker voor. Alleen kon het voorjaar nog niet winnen van koning winter.
Eindelijk kwam de zon even door. En dat was prettig, vooral naar een sneeuwbui. Boven op een heuvel hield Deamon even halt en zette hij zijn lichaam op een rust positie. De zon brandde lichtelijk in zijn dikke wintervacht, die ook al een beetje los begon te laten. Het was tenslotte al februari, dus het kon niet langer duren. Deamon dacht even terug. Aan de paarden die hij hier al allemaal had leren kennen. Allemaal verschillende paarden. Deamon greens eventjes in zich zelf. Hij zak dream horses nooit verlaten. Hij was nu aangesloten bij een kudde. De horcrux. De imens grote kudde onder de hoede van Deina. Deamon was er trots op.
De zon verdween weer achter een groep stapelwolken die laag aan de horizon hingen. Het was ook al bijna weer tijd voor de nacht. De tijd wat alles onvoorspelbaar maakte. De tijd dat roofdieren op pas gingen naar voedsel. De tijd dat andere paarden gingen slapen, en dat het heerlijk rustig en stil werd in DH. Deamon bleef nog even wakker. Hij bleef stug staan boven op de heuvel. Hij was niet bang voor roofdieren. Nee.. Toen hoorde deamon een paard naderen. Het paard kwam van achter deamon vandaan. Deamon verroerde geen spier. Alleen zijn oren richtte hij naar achteren. Niet in zijn nek, maar puur om te laten zien dat hij het naderende paard donders goed in de gaten had.
Eindelijk kwam de zon even door. En dat was prettig, vooral naar een sneeuwbui. Boven op een heuvel hield Deamon even halt en zette hij zijn lichaam op een rust positie. De zon brandde lichtelijk in zijn dikke wintervacht, die ook al een beetje los begon te laten. Het was tenslotte al februari, dus het kon niet langer duren. Deamon dacht even terug. Aan de paarden die hij hier al allemaal had leren kennen. Allemaal verschillende paarden. Deamon greens eventjes in zich zelf. Hij zak dream horses nooit verlaten. Hij was nu aangesloten bij een kudde. De horcrux. De imens grote kudde onder de hoede van Deina. Deamon was er trots op.
De zon verdween weer achter een groep stapelwolken die laag aan de horizon hingen. Het was ook al bijna weer tijd voor de nacht. De tijd wat alles onvoorspelbaar maakte. De tijd dat roofdieren op pas gingen naar voedsel. De tijd dat andere paarden gingen slapen, en dat het heerlijk rustig en stil werd in DH. Deamon bleef nog even wakker. Hij bleef stug staan boven op de heuvel. Hij was niet bang voor roofdieren. Nee.. Toen hoorde deamon een paard naderen. Het paard kwam van achter deamon vandaan. Deamon verroerde geen spier. Alleen zijn oren richtte hij naar achteren. Niet in zijn nek, maar puur om te laten zien dat hij het naderende paard donders goed in de gaten had.