Playing in the water (Remember)

Lexy’s ogen twinkelden ondeugend terwijl ze voorzichtig door
het ondiepe water liep. Het koele water voelde verfrissend, ook al stond ze er
maar tot haar enkels in. Het water was veel te koud geweest om er ook maar tot
je enkels in te gaan, dus dit was weer de eerste keer dat ze in water stond
sinds een redelijk lange tijd. Het werd overal weer warmer, dus het was
natuurlijk logisch dat het water dan ook warmer werd. Lexy’s stap veranderde in
draf. Haar knieën hoog optillend voor het spetterende water draafde ze op een
redelijk hoog tempo door het water. Haar draf ging al snel over in galop, die
al gelijk overging in een rengalopje. Waar ze ook was, hoe slecht haar humeur
ook zou zijn, een lekker snelle galop kon er bij Lexy altijd wel vanaf. Ondanks
haar redelijk korte beentjes kon ze het ook best snel. En dat was dan ook
gelijk wel een van de leuke dingen eraan. Na een paar minuten ging ze weer over
naar stap. Ze had door de winter de laatste tijd weinig kunnen doen, dus haar
conditie was ook flink afgenomen. Lexy staarde nog eens naar het water. Ze had
zich altijd al afgevraagd hoe het mogelijk was dat het water hier zo’n aparte zilverachtige
kleur had. Hopelijk zaten er geen enge giftige stoffen in. Maar dat zou wel
niet want ze had nog nooit last gehad als ze in het water was. Wat ook wel
toevallig was, was dat het water wel zilver leek, maar de bomen en struiken
hadden al bijna dezelfde kleur. Nergens zag je zilver water, struiken of bomen,
en dan op een plek waren ze er alle drie in het zilver! Misschien had het ook
wel een reden… Lexy schrok op door de sterke geur van een ander paard, wat haar
neusgaten binnendrong. Ze spitste haar oortjes en keek vrolijk om zich heen,
zoekend naar een paard dat hier ergens in de buurt zou moeten zijn.


~remember~

Langzaam bracht hij zich in beweging. Zijn stijve spieren – die zo waren geworden nadat hij een hele tijd hier had gestaan – voelde vreselijk aan. Hij geeuwde eventjes, strekte zijn benen. En ging na een tijdje over in een klein drafje. Terwijl hij doelloos rond draafde in het Meander, merkte hij uiteindelijk op, dat hij steeds rondjes draaide. Maar ook nog voordat hij er wat aan kon doen verzakte hij in zijn gedachtes. Hij dacht en dacht. Aan zijn verleden – Zijn vroeger tijden, zijn geboorte, de eerste keer waarbij hij Sultan zag. Aan de geboorte van zijn zusje. Aan het spelen samen met Sultan en Arwen. Aan toen Sultan weg ging, toen hij van Arwen vertrok, klaar om de wijde wereld in te trekken, om opzoek te gaan naar antwoorden, raadsels op te lossen. En toen hij bij het pleeg gezin kwam. Maar ook toen hij in DH kwam. Alles was zo snel gegaan. - En aan nog veel meer dingen, dingen die hij nog vaagjes wist. Of dingen die hij niet goed kon beschrijven. Zoals hij zich toen gevoeld had, wat hem toen was overkomen. Een kleine glimlach sierde zijn lippen toen hij uit zijn gedachtes oprees. Hij plaatste een klein bijna onzichtbaar pad van hoefsporen achter zich. Zijn neus gleed bijna over de grond, zoekend naar iets, alsof hij een speurhond was, zoekend naar het gene waar je naar moest zoeken. Zonder dat je wist wat het was, hij zocht in dezelfde onzekerheid als speurhonden altijd zochten, niet wetend wat je zocht, enkel en alleen de geur proberen op te zoeken. Niet wetend wat dan uiteindelijk je pad kruiste, en als het dan eenmaal zo ver was, en als er plots een beer van een leeuw of zo voor je stond dan kon je niet meer vinden. Remember brieste, zijn borstkas ging langzaam open neer. En dan eindelijk had hij gevonden wat hij zocht een geur. Hij glimlachte breed, zijn ogen twinkelden vrolijk. Langzaam draafde hij op de schim in de verte af. Bij het zilveren meer. Voor haar stopte hij. ’’Remember, met wie heb ik vandaag te maken?’’ Vroeg hij vriendelijk. Hij straalde net als altijd een soort warmte uit waardoor je, jezelf vaak meteen op je gemak voelde. Zijn ogen twinkelden vriendelijk, en plezierig. Langzaam keek hij rond. ’’Is het niet raar dat niet de bomen, niet de struiken en zelfs niet het meer op een plek zilver zijn. En hier op deze ene plek, zijn ze het alle drie. Is het niet raar dat je iets zilverkleurig kan maken enkel en alleen met verlichting. Is het niet raar.’’ Zei hij meer tegen zichzelf dan tegen de merrie, maar toch hard genoeg voor haar om het te horen. En al snel spookte er allerlei vragen door zijn hoofd, waarvan er enkele net verteld waren.

Lexy had hem al snel in de gaten. Er kwam een spierwitte
hengst naar haar toe gelopen, met al even witte manen en staart. “Remember. Met
wie heb ik vandaag te maken?” Stelde hij zichzelf voor. Net toen Lexy als
antwoord zichzelf ook voor wilde stellen ging de hengst genaamd Remember verder
met praten. “Is het niet raar dat niet de bomen, niet de struiken en zelfs niet het
meer op een plek zilver zijn. En hier op deze ene plek, zijn ze het alle drie.
Is het niet raar dat je iets zilverkleurig kan maken enkel en alleen met
verlichting. Is het niet raar.” Lexy keek de hengst verbaasd aan. Het leek wel
of hij haar gedachten kon lezen!“Kan jij mijn gedachten lezen ofzo?”Gooide
Lexy het er maar gelijk uit. Misschien wel een beetje een rare eerste zin, maar
wat maakte het haar ook uit?“Ik
heet trouwens Lexy”Ze vergat zichzelf bijna voor te stellen. Weer keek Lexy naar het
wonderbaarlijke water. Ze was dus blijkbaar niet de enige die zich afvroeg hoe het zo'n aparte plek kon zijn.


~flut~[

Zijn blik was gericht op de merrie, maar niet regelrecht in haar ogen, hij was niet bang, maar wist dat je daar een vreselijk ongemakkelijk gevoel van kon krijgen. Soms dan keek hij paarden echt recht in de ogen aan. En dan wou hij dat hij echt serieus genomen werd. Dan mochten ze echt niet met hem spotten. Nu bekeek hij haar eens goed. Het was niet echt een standaard merrie, ze had een aparte kleur manen en staart, ook haar vacht was niet precies hetzelfde. Remember brieste. Hij glimlachte nog breder bij haar allereerste reactie. Remember schudde zijn hoofd. ''Zeer zeker niet. Enkel vraag ik de vraag die ik vraag, enkel had jij deze vraag in je hoofd op het punt waarop ik hem vroeg.'' Sprak hij vriendelijk. Oké, hij moest een keer ophouden met die vage antwoorden. Maar goed, dat was hij. En daar stopte hij niet mee, hij had er nog nooit een opmerking over gehad immers. ''Aangenaam Lexy.'' Het was altijd leuk nieuwe paarden te ontmoeten. Het was fascinerend om te zien hoe de karakters van paarden zo verschilde. Hoe een paard goed kon zijn en de ander slecht, hoe paarden elkaars tegenpolen konden zijn. Als water en vuur, en toch hetzelfde waren, met gevoelens, ook met een leven. En toch zo anders. Het was raar, het was fascinerend. Het was zoals je het zag. Langzaam gleed zijn blik over haar lichaam heen, zijn mondhoeken krulden eventjes op toen hij in gedachte verzonk, en dacht aan de eerste ontmoeting met Magnifico. Het was begonnen met een ruzie, het was geëindigd met een ruzie. Ze waren verbonden en uit elkaar gerukt door ruzie. Het was alsof Remember zijn leven uit ruzie bestond. En niemand die dat van hem afpakte. Hoe graag hij het ook had. Het maakte hem misschien wel uniek.


~Flutje~