Feel the wind blowing.

De voskleurige hengst liep tussen de bomen. Hij was enkele dagen in dit gebied blijven hangen. Hij had hier in de buurt water waargenomen, en daar was de Tinker naar op zoek. Cionaodh schudde zijn hoofd door de lucht, waarmee zijn dikke, lange bos manen mee gingen. Zijn vacht was dik, zijn manen, staart en sokken waren vol. Bij elke pas bewogen zijn sokken mee. Als hij aan de bosrand stopt, glijden zijn ogen over het gebied, zodat hij zeker was dat hij niet zomaar beslopen werd. Als hij zijn omgeving veilig verklaart stapt hij tussen de bomen weg. Recht koerst hij af op het water, zijn stap gaat over in een ruime draf. Zodra hij bij het water komt staat hij stil, laat na een snelle blik om zich heen zijn hals zakken. Kleine, vluchtige slokjes nam hij van het water. Het was koud, duidelijk voelde hij het door zijn slokdarm stormen. Maar het verfriste hem. Briesend heft hij zijn hoofd weer en draait zijn lichaam een kwartslag, opnieuw keek hij rond. Vervolgens klinkt er luid een hinnik, een echte hengsten hinnik. Cio had nog niet veel paarden gezien, geroken en gesproken. En daar had hij behoefte aan. Hij was op zoek naar een kudde..

Ze draafde met grote krachtige passen door het bebosde gebied. Ze hoorde het water van de rivier stromen. Bij iedere pas die ze zetten bewogen haar manen en staart sierlijk heen en weer. Haar zwarte vacht glom van het kleine beetje licht dat tussen de bomen doorscheen en op haar vacht neer kwam. Ze draafde in een rustig tempo naar de rivier en zach een hengst staan op de kant het was daar erg glad. Ze liep zonder naar de hengst te kijken naar de kant van de rivier. Ze liet haae hoeven wegglijden van de steen en hield het tegen en je zach haar spieren werkten. Hierdoor gleed ze niet uit en kon ze gemakklijk drinken. Haar neus ging naar het water en ze snoof eraan en nam een paar grote slokken van het frisse water van de rivier. Ze hief haar hoofd weer omhoog en bekeek de hengst weer hij was aan de overkant van de rivier. Ze besloot om naar de Tinker hengst te gaan. Ze stapte het water in en voelde de sterke stroming langs haar benen glijden. Ze liet haar glijden en kreeg toen grip je zach weer hoe haar spieren werkten. Ze liep in een rustig voorzihctig tempo recht door het stromende water naar de overkant en liep naar de hengst toe. Haar benen waren nat net als haar buik door de spetters.

Een tijdje stond hij roerloos stil, hopend dat hij nog antwoord zou krijgen. Maar het bleef stil. Het enige wat hij hoorde was hier en daar wat vogels vederop in het bos en het hard stromende water dat langs hem liep. Hij stond op de kant, stevig en wel. Doordat zijn hoeven zo breed en groot waren had hij veel grip, dus snel gleed de voskleurige hengst niet uit. Cionaodh schudde zijn lichaam uit, hierdoor ging zijn grote, volle bos manen door de lucht. Hij had lange manen, en echt Tinker behang. Hij draait zijn hoofd richting de overkant van het water als hij de geur van een merrie ruikt. Zijn neus gaat een stukje de lucht in, opnieuw klonk er een hinnik. Hij sprak nu eenmaal niet veel paarden, en hij was graag in de buurt van anderen. Niet veel later kwam er ook een zwarte koudbloedige merrie het bos uit. Opnieuw spitste zijn oren zich, die maar voor iets meer dan de helft boven zijn dikke bos manen uit kwamen. Afwachtend bleef hij aan zijn kant staan en keek naar haar. Als de zwarte merrie dan zijn kant op komt draait hij zijn lichaam weer een kwartslag zodat hij in haar richting stond. Het was te zien aan de merrie dat het water sterk stroomde. Als ze de overkant bereikt blijft hij staan. Hij was niet van plan zich onderdanig te tonen aan onbekende paarden.