In de wind

Hij galoppeerde tussen de bomen in de sneeuw, hij was nog niet helemaal hersteld van zijn gevecht met Deina. Je zag het zweet van zijn lichaam afstromen zo hard was hij aan het galopperen. Hij stopte plots, keek even naar de bomen, die vol sneeuw lagen, hij keek naar de grond en zag dat er hoef afdrukken in de sneeuw waren gezet. Hij keek in het rond en zag niks. Het begon plots te sneeuwen. Hij keek naar de sneeuw hoe hij viel en hoe hij op de grond terecht kwamen. Hij volgde de hoef afdrukken. Hij hinnikte luid, iedereen kon hem horen. Hij liep verder. Hij moest weten wie dat paard was. Hij stopte en ging van het pad af ergens anders naar toe. Hij wou nog niet vechten hij wou nog even rustig herstellen. De avond viel en het was nog niet gestopt met sneeuwen, hij moest zijn voeten hoger houden om vooruit te komen. Hij besloot om te gaan slapen. Opeens midden in de nacht hoorde hij iets op hem afkomen. Hij spitste zijn oren en keek aandachtig rond en hij .... zag niks, "het zal wel niks zijn, ik zal maar terug gaan slapen." dacht hij in zichzelf. De volgende morgen. Hij werd wakker en keek in het rond, er was niks te zien. Er was wel iets gepasseerd en stonden hoeven in de sneeuw gedrukt. Hij ging even kijken, hij spitste zijn oren en keek rond terwijl hij vooruit aan het stappen was. Hij ging terug uit het bos naar de hoefafdrukken van het andere paard en volgde die. Hij draafde vooruit terwijl hij rond keek en alleen maar sneeuw zag en niks anders.

Nijdig stapte ze voort, ze zwaaide met haar hoofd. Haar oren tegen haar schedel gedrukt. Ze snoof woest. Ze moest haar moeder gehoorzamen, zo was ze. Maar dit??!! Dit had ze niet verwacht. Wat een rot streek van haar moeder! En dan ook nog eens Anaïs, aan die bekendste singel in DH uitvoeren. Duvessa wist best wel, dat Anaïs misschien trots zou moeten zijn. Maar toch, ze was een veulen. Kom op hé. En trouwens, Duvessa vond Zephyr maar een arrogante machtsbelust gek paard. Ze snoof nogmaals. Het was nacht, midden in de nacht. Ze hoorde het gezang van de wolven. Ze rook ook een geur. Wolven stoven langs haar op. Ze nam de geur goed in haar gedachte op. Die had nu iets te goed van haar. Hij zat in de Horcrux, anders had Duvessa hem overgelaten aan de wolven. Ze stoof achter de beesten aan. Toen ze heel dichtbij waren, gaf Duvessa een van de drie een harde klap, waardoor het bewusteloos omviel. Ze kraakte zijn hersens, de wolven rende nu op haar af. Duvessa steigerde, haar benen kwamen op het hoofd van een van de twee overgebleven wolven. Ze duwde hem met haar hoeven de grond in. Toen bokte ze tegen de andere, die piepend weg slofte. De volgende dag snoof ze nogmaals. Om de geur op te ruiken. Mooi hij was er nog. Ze galoppeerde aan. Stopte voor de zwarte hengst. ''Duvessa is de naam.'' Ze wist zeker dat de hengst haar zou herkennen, ze leek veels te veel op Deina. ''Ik heb nog wat van je tegoed.'' Zei ze vals.

Hij draafde verder langst het spoor van de hoeven in de sneeuw. Hij keek nogmaals rond, hij hoorde in de verte iets aan komen, hij legde zijn oren plat en keek nogmaals rond , deze keer zag hij een merrie op hem afkomen. De merrie leek heel hard op Deina. Ze stopte voor hem en zei haar naam. Ze zei dat hij nog iets te goed had van haar. Hij was aan het denken, "wat kan dat nu weer zijn?". "Wat heb je dan tegoed van mij?" vroeg hij aan de merrie. Hij keek de merrie aan alsof hij geen enkel gevoel in hem zat. Hij had geen geduld op een antwoord en draaide hem om en deed een waarschuwing naar haar door zijn achterhand een klein beetje van de grond te heffen. Hij stapte rustig verder maar keek nog naar de merrie wat die zou doen. Zijn oren lagen nog in zijn nek,zetten zijn staart omhoog en hij zette zijn oren nog even recht en keek naar recht.

De hengst begon tegen haar te praten. Tja, natuurlijk... Natuurlijk wist hij dat niet. ''Je mag me dankbaar zijn dat ik die verdomde wolven uit je buurt heb gehaald.'' Zei ze direct. Toen bokte de hengst naar haar. Haar hoofd schoot in de lucht, haar voorbenen schoten mee omhoog. Haar oren schoten naar achteren en haar ogen spoten vuur. Haar mondhoeken krulde op. Even haalde ze uit naar de hengst voor haar met haar voorbenen. Toen wachtte ze een tijdje. Haar ogen tot spleetjes getrokken. Haar staart waaide in de wind. Net als haar manen die mee danste met het ritme van de wind. Haar benen stampte eventjes op de grond. Toen begon ze aan haar antwoord, terwijl ze iedere beweging van de hengst in haar opnam - die van de bok dan -. Ze waren ongeveer even oud. Duvessa snoof eventjes. ''Ik denk niet dat Deina zo heel blij is als ze hoort dat je dochtertjelief vermoord zou willen hebben.'' Siste ze vals. Haar mondhoek trok eventjes vals op. En haar ogen werden alweer groter. Arrogant had ze haar hoofd in de lucht geheven. ''Je was toch niet bang?'' Vroeg ze vals en poeslief tegelijk, wat zich tot een vreselijk enge creatie vormde.

de zwarte hengst keek even naar de witte merrie en zei " jij lijkt heel hard op Deina en ik wil je niet vermoorden." Hij keek de merrie aan en keek hoe vals ze naar hem keek en lachte. Hij keerde zijn voorhand terug naar de merrie. " Waarom ben je hier?" Hij wachten geduldig op de merrie haar antwoord. Hij keek naar de lucht en voelde hoe de wind door zijn manen vloog. Hij keek de merrie terug aan. Hij ademde nu veel rustiger en niet meer zo luid en zijn oren lagen niet meer tegen zijn schedel gedrukt maar nog wel laag. Hij was even weg, hij dacht weer aan zijn moeder en hoe ze stierf. Hij lette weer op de merrie, die zo wit als de sneeuw op de grond was. Hij hoorde iets waardoor zijn oren even recht op waren gaan staan. Hij geloofde de merrie niet van de wolven. De witte merrie kon even eng en vals zijn als haar moeder, maar ze lijken ook zo hard om mekaar. Hij snoof luid en keek even weg van de merrie. Wachtend wat zij nog zou doen.