Perfect nature...

[Geboorte topic]~[ Zantos, en de veulens (Eventueel ook iemand toegestaan die komt helpen)]

Zon scheen zachtjes op haar zwarte glinsterende vacht. Wolken dreven voorbij als pasgeboren lammetjes. Een veld bezaaid met klaprozen en tulpen dansten vrolijk mee met de zachte wind die er heerste. Een mantel van bloemen sierden het hele veld. De zon lachtte haar liefjes toe. Haar eerste zonnestralen werden een herrinering op haar gelaat. Overal waren organismen in de weer voor de geboorte van hun kleintjes. Een bosduif vloog op vanuit de mijlen hoge denneboomtoppen op zoek achter eten. Eekhoorntjes scharrelden op het aardvlak op zoek naar nootjes en vruchten. Een vos sloop behoed achter een klein bosmuisje aan. Zijn staart ietwat de lucht ingehouden sprong hij zo op het weerloze diertje. Arenden krijsten vrolijk vanuit de bergen naar de havik in het bos. Miljoenen organismen waren druk in de weer voor de geboorte van hun kleintjes. Het tapijt van klaprozen en tulpen fleurden haar hele humeur goed. Vermoeid schenen haar ogen op een klein plekje waar geen bloemen stonden vlak bij het meertje vanuit het bos. Uitgehongerd en zwaar uitgeput liet ze haar zwarte lichaam te grond en at wat van het sappige groene gras. Aroma's van bloemen en bomen vulden haar neusgaten. Haar groene ogen naar het meertje getuurd rechtte ze vermoeid haar zware lichaam op en strompelde verder naar het meertje waar ze vrijwel onmiddellijk het heldere water haar dorst liet lessen. Haar spiegelbeeld weerkaatste in het heldere water verlicht door de zonnestralen. Even waande ze zich terug naar haar geboorteland. Veulens rende over de hele vlakte achter elkaar aan. Ouders hun nauwlettend in de gaten houdend rende een klein veulentje zo het onopgemerkt het gebied uit. De eeuwige uitgerekte vlakte's leken als de vrijheid. Een klein bos was aan de westerkant van het gebied zichtbaar. Vanuit de bossen sloop een bergleeuw geruisloos op het dartele veulen af. Wachtend op het juiste ogenblik sprong de puma behendig de lucht in vlak naast het geschrokken veulen. In een oogwenk van tijd had de jager het jonge veulen in een enkele sprongen ingehaald. Het angstige veulen, vrezend voor zijn leven riep zo gauw als hij kon haar ouders op. De leider van kudde kwam vrijwel onmiddellijk afgerend en verjoeg zo de puma terug de bossen in. Een pijnscheut liep door haar hele lichaam door. Okami knipperde enkele keren met haar ogen en waande zich weer terug naar de realiteit. Verschrikt maar oververmoeid keerde ze weer terug naar een klein holletje en ging voor de ingang in het daglicht van de zon gaan liggen. Hijgend en puffend draaide ze enkele keren haar lichaam in de perfecte houding, haar ogen hopend op een zicht van haar partner. Een tweede pijnscheut liep alweer over haar lichaam door. Haar ogen tot spleetjes geknepen hinnikte ze een laatste keer om hulp...

[Verwacht er niet te veel van, ik ben nog niet volledig wakker]

Vrolijk huppelde Multi de Multi huppel door het bloemenveld. Het bloemenveld was een van haar favourite plekken in Dh. Nee eigenlijk. Het wás haar favoriete plek in Dh. Nergens anders was zoveel vrolijkheid te vinden als hier. Multi zou nog raar opkijken als ze hier een badass zou vinden. Die zou dan waarschijnlijk helemaal van het padje af zijn geraakt.* Ineens stond Multi stokstijf stil. Daar was ie dan weer. Haar aartsvijand. Een grote fel geel gekleurde zonnebloem stond haar aan te staren. Ze hadden al eerder kennis gemaakt. Er was haar toen al wel verteld dat de zonnebloem haar niet op ging eten, maar toch vertrouwde ze het nog niet helemaal. Wat als het paard alleen had gezegd dat de zonnebloem niet gevaarlijk was om haar in de val te leiden? Kom op Multi. Je bent nu volwassen! Schoot het opeens door Multi’s hoofd. Dat was waar. Multi was volwassen geworden, en volwassen paarden waren niet bang voor zonnebloemen! Voorzichtig, stapje voor stapje liep Multi langs de zonnebloem af. Haar hoofd stond strak op de zonnebloem gericht, met haar oortjes ook recht naar voren gestrekt. Toen ze de zonnebloem gepasseerd was slaakte ze opgelucht een zucht. Misschien had het paard toch gelijk. Misschien waren zonnebloemen echt niet gevaarlijk… Maar misschien ook wel… Als Multi armen had gehad had ze zichzelf nu een tik tegen haar hoofd gegeven. Je bent volwassen Multi. Dit is niet volwassen paarden gedrag! Mompelde ze boos tegen zichzelf. Multi draafde aan naar een actieve draf. Het zeldzame moment dat Multi niet aan het Multi huppelen was. Ja, Multi had zelf een gang bedacht. Het had wel iets weg van tölt. Maar ook weer niet… Eigenlijk leek het helemaal nergens op. Het was opzich best raar nu Multi er zo over nadacht. Multi’s drafpassen verlengden zich steeds meer, totdat ze in galop zat. Maar al snel kwam ze tot het besef dat galop niet heel handig was in dit dichtbegroeide gebied met bloemen. Ze wilde niet schijnheilig zijn, maar zo vermoordde ze veel te veel bloemen. Rustig liet ze zichzelf terug komen naar draf.
Ineens schoot een hinnik, vervuld met pijn door de lucht. Geschrokken bleef Multi staan. Er was een paard in nood. Ze stak haar neus hoog in de lucht, peilend waar het paard ergens was. Toen ze de geur op had gevangen ging ze in galop zo snel mogelijk naar het paard toe. Ze lette bijna niet meer op de bloemen die ze nu omver aan het lopen was.
Opeens schrok Multi zich dood. Ze was bijna over een paard heen gelopen. Waarschijnlijk was dit het paard dat had gehinnikt, want het lag op de grond. “Sorry!” Riep Multi vol spijt. “is er iets mis?” Vroeg Multi bezorgd.

Vermoeidheid schakelde haar gedachtengang en fantasieën van de buitenwereld af. Vermoeid gleden haar oogleden over haar ogen heen. Biddend tot de laatste zonnestralen sloot ze haar hele lichaam van de buitenwereld af. Haar adem inhoudend, hopend op de komst van haar partner of veulens. Rillingen en pijnscheuten gleden door haar lichaam heen. Okami kneep haar ogen tot spleetjes en wierp één van haar laatste energieën in een hinnik naar de buitenwereld. Haar hoofd naar haar buik gericht, wrijvend over de plek waar de veulens zouden moeten zitten. Haar groene kijkers alsnog voor zich uitturend, haar oren gespitst om het minste geluid op te vangen. Opgevend liet ze de hoop vallen en probeerde haar lichaam terug te rechten. Vermoeid zakte ze door haar zwarte benen terug ter aarde. Haar ogen tot spleetjes getrokken, persend, om de meeste pijn wat te stillen likte ze met haar ruwe tong over de wand van haar buik heen. Hoefgetrappel ontstond aan de horizon in de noorderlengte. Haar groene ogen alsnog tot spleetjes getrokken, gericht op een galopperende multicolor. Okami richtte zich opnieuw tot het jonge paard." Haal vlug hulp, ik kan dit niet alleen" Haar ogen smekend maar pijnlijk naar de merrie gericht, perste ze nog wat door in de hoop het eerste veulen te baren.

[flutje]

Puck stapte door tussen alle bloemen door. Er stonden er hier best wel veel. Ze hield van bloemen. Zonder die dingen was alles zo saai! Veel minder kleurrijk. Net als haar jonge zoontje eigenlijk. Door hem was alles nu zo veel beter! Ze hield van hem. Hij was op dit moment bij zijn vader. Of eigenlijk, pleegvader. Die was mannendingen aan het doen. Heel interessant natuurlijk, en ze mocht er absoluut niet bij zijn. Dus bekeek ze maar een klaproos die toevallig in de buurt stond. Ze hoorde een hinnik. Die hoorde je wel vaker natuurlijk, maar dit was anders. Precies zo had ze nog geen vijf dagen geleden gehinnikt. En het was natuurlijk lente. Misschien moest ze toch maar die kant op. Kijken of ze kon helpen. In een rustig drafje ging ze op de hinnik af. En jawel hoor, daar lag een merrie op de grond. Dat had ze wel zien aankomen. En er stond nog een paard bij. Een heel erg jonge merrie die niet zo heel rustig was blijkbaar. "Ehm... Kan ik helpen?" vroeg ze.

Multi keek bezorgd het zwarte paard aan dat voor haar op de grond lag. ." Haal vlug hulp, ik kan dit niet alleen" Zei de merrie smekend. Multi schok van de ernst die in de stem van de merrie te horen was. Opeens viel Multi’s blik op de abnormaal dikke buik van het paard dat voor haar lag. Dit paard had niet gewoon overgewicht. Multi’s hersenen werkten op volle toeren terwijl ze paniekerig aan het bedenken was wat er ook al weer aan de hand was als een merrie een hele dikke buik had. Door de paniek die door Multi’s toch al niet al te slimme hersenen raasde werkten haar hersens niet mee. Opeens schoot het Multi weer te binnen. Dit paard was drachtig! En ze ging nu bevallen! In paniek rende Multi weg. Al na een paar passen realiseerde ze zich dat ze niet in paniek weg moest rennen, maar juist de merrie helpen. Als een of andere western move draaide Multi zich razendsnel om en galopperde terug naar de merrie. “Wie moet ik halen?” Vroeg Multi al niet meer zo heftig in paniek, maar nog steeds wel onrustig. Multi bedacht zich dat de hinnik waardoor Multi hierheen was gekomen niet erg krachtig was geweest, dus ook niet zo’n heel ver bereik zou hebben gehad. Multi hinnikte met volle kracht, in de hoop dat iemand het zou horen. Multi keek om zich heen of er al iemand aan kwam. Het was niet zo raar dat ze niemand zag, want het was nog niet eens een halve minuut geleden dat Multi de schelle hinnik over het bloemenveld had laten weerklinken. Multi richtte zich weer tot de zwarte merrie die voor haar lag, afwachtend wat voor instructie die Multi zometeen zou gaan geven.

[Verwacht niet veel, nogal depri]

Een mantel van blijde emotie's en pijnlijke momenten omarmden haar lichaam als een deken van wolken. Zon prikeldden haar zintuigen wakker. Een stem gelinkt aan een beeld van aanwezigheid vormde het lichaam van de multicolor voor haar netvlies. Het paard had zich na haar gesmeek de rug gedraaid en weggerend, maar was tot al haar verbazingen in weer terug gekeerd. Okami knipperde enkele keren met haar zwarte oogleden over haar groene ogen over. Ze richtte zich tot het paard waarna ze bedachtzaam vlug iets verzond door alle pijnen heen." Haal vlug iem...iemand d...die je teg...tegenkomt. Z...zoek vl...vlu iemand alsje...blieft" Haar ogen alweer tot spleetjes getrokken spandde ze al haar spieren op waarna ze vlug in en uit begon te ademen. Een nieuwe geur vaan aanwezigheid drong haar neusgaten binnen. Haar ogen nog steeds tot spleetjes getrokken richtte ze zich opnieuw naar de aanwezige merrie." H...Hulp alsjeblieft, i...k kan hulp gebr...bruiken..." Haar hoofd richtte ze opnieuw naar haar buik toe. okami spande haar spieren opnieuw op waarna ze weer verder begon te persen. Pijnscheuten liepen overal door haar lichaam door, gekraakt van de pijn liet ze haar hoofd eventjes hangen en ademde opnieuw wat zuurstof in. Haar hoofd richtte ze weer terug naar haar borst. Met wat puffen en kreunen kon ze haar lichaam nog wat kantelen om in de perfecte baar houding te gaan liggen. Opnieuw trok ze haar ogen tot spleetjes en begon nog wat te persen. Een tinteling ging door haar lichaam heen. Okami perste nog wat verder waarna één van de veulens weldra zou gebaard worden. Verduizeld van de inspanningen liet ze haar hoofd terug hangen waarna ze ze haar ogen sloot en haar lichaam wat ontspanning gaf.

" Haal vlug iem...iemand d...die je teg...tegenkomt. Z...zoek vl...vlu iemand alsje...blieft" Zei het zwarte paard, terwijl het steeds zwaarder begon uit te ademen. ." H...Hulp alsjeblieft, i...k kan hulp gebr...bruiken..." Ging het paard vermoeid verder. Het paard richtte haar hoofd opnieuw naar haar buik. “Ik zal kijken of ik iemand kan vinden!” Riep Multi het bevallende paard toe terwijl ze weg racete. Na een paar minuten door het bloemenveld te hebben geraced hield Multi halt. Ze hield haar neus zo hoog als mogelijk in de lucht om zoveel mogelijk geuren op te vangen van paarden die hier eventueel in de buurt zouden zijn. Ze ving wel een geur op van een paard dat in de verte ook ergens in het bloemenveld was, maar de geur was zo vaag, dat het paard waarschijnlijk een heel eind weg zou zijn. Zo lang kon ze het zwarte paard niet alleen laten! Een hele harde, schelle hinnik afkomstig van Multi weerklonk over het bloemenveld. Harder dan dit kon ze niet hinniken, dus ze hoopte maar dat het paard haar gehoord zou hebben. Licht paniekerig racete ze weer terug naar het zwarte paard. “Ik kon zo snel niemand vinden, maar ik rook in de verte een geur en heb zo hard gehinnikt als ik kon. Dus hopelijk komt dat paard ook hierheen.” Sprak Multi buiten adem tegen het paard. Ze keek bezorgd naar de buik van het paard om te zien over hoelang het veulen ongeveer ter wereld zou komen. “Ik heb geen ervaring met bevallingen, maar ik zal je zo goed of kwaad als het kan proberen te helpen.” Sprak Multi ernstiger dan ze ooit in haar hele leven had gedaan. Haar zachte ogen keken de merrie steunend en warm aan.

De merrie op de grond leek echt nogal bang. Blijkbaar hadden ze haar niet gehoord. En niet gezien. Dus deed Puck nog een stapje naar voren. "Kan ik helpen?" vroeg ze nog maar een keer. Nu zouden ze haar vast wel opmerken. "Ik ben Puck en ik heb net een paar dagen een veulentje." Ze draaide zich om naar de hypere merrie. Een ding wist ze nog wel, ze had op dat moment even niet zo veel behoefte aan hypere personen om zich heen gehad. "Het komt allemaal goed hoor, doe maar rustig." zei ze geruststellend en hoopte dat het zou werken. Ze stapte rustig naar de merrie op de grond. Met haar grote donkere ogen keek ze geruststellend naar haar. Het was belangrijk dat ze rustig bleef. Dat was fijner voor de merrie. "Het komt er op neer dat je instinct waarschijnlijk wel zal zeggen wat je moet doen. Gewoon mee gaan als je weeën hebt en als je het gevoel hebt dat je moet persen dat vooral doen. Dan komt het allemaal goed." Ze drukte even geruststellend haar neus tegen de hals van de merrie.

Sorry voor late reactie. Heb het echt ontzettend druk gehad. Niet normaal meer.