faith nature and nature you believe

voor mij en Ravena.

snuffeltje liep rond.ze stapte stevig door.gelukkig was het niet meer zo van die heel warme zomerdagen.ze zuchte ze liep een lange helling af en liep naar een klein meertje waar ze wat dronk.ze liet een verlaten hinnikje en stapte weer verder ik voel me zo aleen en waarom moest mijn moeder me in de steek laten?spookte het door haar hoofdje.haar hersens gingen uitgebreid aan het werk.ze knipperte een paar keer en zag een shim. is het een paard? vroeg ze zich af en stapte heel rustig met gespitste oren op het paard af.

Water. Het was magisch in zijn doen en laten, het hield hun paarden, mensen en andere diersoorten in leven. Het was het levende voorbeeld van ‘samen zijn we sterk.’ Misschien stonden sommige paarden er niet bij stil, maar water hield hun in leven. Zonder water, waren de mensen en dieren niets meer of minder dan zielige hoopjes, die eigenlijk niet eens leefde. Zonder water was er niks, water was alles, de bomen, de aarde. Zonder water was de aarde een grote woestijn. Een druppeltje water was zielig, en verdampte zo. Maar met zijn allen konden ze complete dorpen verwoesten. Misschien stonden niet zoveel paarden erbij stil, maar Ravena wel. Ravena wist de magie van het water, Ravena voelde de magie van het water. Water was leven, was dat niet magisch? Uitgebreid schudde ze haar manen terwijl ze haar hoofd omhoog tilde. Weg bij het water. Nog een paar druppeltjes vielen van haar neus en toen was het een tijdje doodstil. Ravena genietend van de stilte schrok dan ook op toen een luid gekraai haar uit haar eigen gedachte haalde. Ze keek op, in de zwarte, stralende ogen van Amenia de tweede. Eventjes sierde een kleine glimlach Raafs gezicht, maar die ging al snel weer weg. Emoties waren geen dingen waar je te koop mee liep, ook al was het de meest kleine glimlach, haar zou je nooit zo snel zien glimlachen. Amenia de tweede vloog, onder veel geklapwiek van vleugels op en ging tussen haar oren zitten. Pas toen dit proces klaar was begon Ravena te stappen. Eerst langzaam, maar steeds sneller en sneller, tot ze in een rustige draf overging. Wit, ze hield van de kleur wit, het was haar lievelingskleur. Ze was er trots op, de kleur wit te dragen als haar vacht. ‘In wit zitten alle kleuren.’ Dat werd haar vroeger bijgeleerd en ergens vond ze dat haar ouders toen gelijk hadden, dat ze dat nu nog steeds hadden. Ze slofte verder, heuvel op en weer heuvel af. Het was best vermoeiend hier. Ze rook de geur, de geur van een klein veulentje, geïnterreseerd liep ze op de schim in de verte af, denkend aan Vasilisa. Ze moest haar kleine meid echt weer eens opzoeken...

Snuffeltje,ze leek wel magies.ze stapte verder en keek af en toe op of om.ze bokte een paar keer en zuchte.het leven was mooi vooral als je magies was.ze bleef maar kijken van de top van de berg.ze zach verschillende kuddes en veel groen.achter een rij bomen lag een schitterende riviertje.het was helder en er rond was bezaaid met een beetje bloemen.verder was het bedekt met mos en wat rotsen.ze sloot even haar oogjes en dacht diep na.