The Mission [Deina]

De grote, machtige hengst stapte tussen de bomenrand door naar de rivier. Het was een klein tijdje geleden geweest dat hij had vernomen van Elias wat er hier zich had afgespeeld. Nog steeds woedend keek hij om zich heen. Er was hier geen ander paard te bekennen - helaas, anders had Azar zelf wat inlichtingen kunnen verzamelen. Hoe kón het dat ze zijn bloedlijn naar de hel hadden geholpen? Met stevige passen liep hij naar de rivier. Ook hier was geen ander paard te bekennen; zowel stroomopwaarts als stroomafwaarts niet. Toch rook het hier eigenaardig. Er verscheen een diepe frons. Waar rook het hier naar..? Langzaam draaide zijn hoofd, in alle richtingen. Al snel wist hij het zeker. Deze geur kwam hem inderdaad bekend voor. Het was de geur van Azacar, zijn zoon, met andere geuren er doorheen gemengd. Er verscheen een brede, wrede grijns. Dat de geur van Azacar hier zo sterk was, moest wel betekenen dat hij een kudde had, en dat hij hier nog onlangs geweest was. De grote Fries stootte een kort, akelig lachje uit. Hij zou Azacar vinden. En daarmee zijn verwanten. Hij zou niet rusten voor hij Azacar, Aisha en al hun nakomelingen had omgebracht. Zijn lippen trokken iets omhoog in een snauw, toen hij gestoord werd door een aantal opvliegende vogels - die niet voor niets op vlogen. Azars houding was statig en trots. Zijn lange, dikke staart zwiepte in een kalm tempo heen en weer, lichtjes zijn gelittekende flanken rakend. De hengst had al ontelbaar veel gevechten geleverd en hij had er van geen van allen spijt. Hij had ook nog nooit verloren: Anders had hij nu hier niet meer gestaan. Hij zette zijn grote, stevige lichaam weer in beweging en begon stroomopwaarts te lopen. Zijn passen waren lang en krachtig. Hij zou net zolang langs de oever lopen tot hij iemand tegen kwam - dat moést blijkbaar wel. Misschien had hij zelfs het geluk iemand van Azacars kudde tegen te komen. Nogmaals verscheen de wrede grijns.

De witte merrie liep rustig langs de rivier. Haar lange manen hingen tegen haar natte hals geplakt. Het was warm tijdens deze lange zomer en ze had afkoeling nodig. De merrie sloeg met haar dikke staart tegen haar flanken aan. Vliegen vielen haar steeds vaker lastig. Ze snoof geïrriteerd en keek strak voor haar uit. Ze had nog steeds een dikke buik, vreselijk was het. Wanneer waren die 11 maanden toch voorbij? Ze rolde met haar ogen en snoof nogmaals. Ze rook een onbekende geur van buitenaf DH. Wie waagde het in hun gebied te komen? Een goedzak? Een vreemdeling? Meteen liep ze stevig verder en keek om haar heen. Ze hief haar hoofd hoog op en nam een dominante houding aan. Ze wilde geen onbekenden en goedzakken op haar gebied. Nouja, hun gebied. Ze grijnsde even vals en keek rond. Ze dacht elke keer aan het veulen Sage. Ze was steeds vaker weg. De merrie werd ouder en ze had dringend een training nodig. Ook Deina wilde nog eens gaan trainen maar wegens die dikke buik. Ze mompelde even binnensmonds en stopte. Een grote hengst stond daar. Ze drukte haar oren in haar nek en liep met haar dominante houding in zijn richting. Ze stopte vlak voor hem en snoof woest. "Nou nou nou" zei ze ijskoud tegen de hengst en cirkelde om hem heen. Hij had ijsblauwe ogen. Ze keek hem strak aan en hield zijn blik vast. Ze liet haar blik kort over hem heenglijden en stopte weer voor hem. Ze was niet veel kleiner dan de hengst. Hij leek op haar vader maar dat maakte niets uit. Hij was onbekend dus hoefde niet op dit gebied te zijn. Er waren nog genoeg gebieden waar er geen kudde hoorde. "Een vreemdeling in ons gebied" zei ze kil en keek hem dreigend aan. Ze sloeg geïrriteerd met haar staart en sloeg met haar hoef op de grond. "Wie ben je, hengst?" vroeg ze emotieloos en keek hem aan. Nieuwsgierig naar de naam van de hengst. En ze wilde wel eens weten wie het was en wat hij kwam doen.

De hengst had al een tijdje gelopen, toen er een witte merrie in zijn richting kwam. Azars oren lagen zoals altijd plat naar achteren gedrukt. Toch verscheen er een glimlachje toen hij de houding van de merrie opmerkte. Met een kalme zelfverzekerdheid nam hij haar op. Ze was iets kleiner dan hij en wit. Een vreselijke kleur, vond de hengst. Verder had ze een dikke buik, welke erop duidde dat ze drachtig was. "Nou nou nou," klonk het uit haar mond, en Azar grijnsde. "Een vreemdeling in ons gebied. Wie ben je, hengst?" De woorden werden niet bepaald vriendelijk uitgesproken, maar dat was Azar zelf ook niet van plan. De grijns verdween even snel als hij gekomen was. Zijn stem klonk koud. Hij sprak expres zacht, zoals altijd, maar juist dat gaf hem een vervaarlijk voorkomen. "Noem me maar Azar," klonk het uiteindelijk van zijn kant. Zijn ogen waren half op haar gericht, half op zijn omgeving; zó interessant was ze nou ook weer niet. In zijn achterhoofd hield hij Azacar en Aisha in gedachten. Hij wilde bloed zien: hún bloed. Het bloed dat zij vervuild hebben. "Wie ben jij?" was de logische vervolgvraag van zijn kant. De merrie had gezegt dat het hún gebied was - wie weet was ze iemand uit de kudde van Azacar. De Friese hengst glimlachte van voorpret. Hij zou er genoegen aan beleven de bedriegers te doden. Een beetje verveeld begon de hengst weer te lopen, zijn oude weg vervolgend. Het was weer tijd voor actie; ook al was hij wat ouder dan de meesten, het verlangen naar avontuur en sensatie was nooit helemaal weggetrokken. Zijn spieren bewogen soepel en sterk onder zwarte vacht.

De witte merrie keek naar de zwarte hengst. Ze snoof en sloeg geïrriteerd met haar staart. Ze hoorde de woorden en snoof. Azar? Dat leek wel erg toevallig veel op die van Azacar. Ze rolde met haar ogen en keek hem aan. Hij vroeg wie zij was. "Ik? Een trotse dochter die haar kudde gebied beschermt" siste ze kil naar de hengst en snoof. Ze sloeg met haar hoef op de grond en keek even rond. "Mijn naam is Deina" zei ze daarna kil en grijnsde even. Ze keek kort rond maar richtte haar donkere ogen al snel op de zwarte hengst. "Nou? Waar denk jij heen te gaan? Dit is ons gebied dus ik zou maar snel weggaan" siste ze woest en drukte haar oren harder in haar nek. Ze spande haar spieren meteen stevig op en sloeg met haar hoef naar voren maar raakte niet. "Ik meen het" siste ze daarna meteen naar hem en liep weer rond hem heen. Ze snoof even en keek daarna recht in zijn ijsblauwe ogen. Ze sloeg met haar staart en wachtte af.

Met een binnenpretje viel het de hengst op dat de merrie zich wel erg druk maakte - en érg veel snoof. Hij knikte na haar antwoord; blijkbaar heette de merrie Deina. "Och, ik dacht nergens heen te gaan. Ik ben op zoek naar iemand. En daarvoor ga en sta ik waar ik wil," maakte Azar haar duidelijk. Zijn toon werd geïrriteerder naarmate hij verder sprak. Kuddegebied ammahoela. "Wat ga je ertegen doen? Je pappie roepen?" zei hij minachtend. Wie weet zou ze dat echt wel doen - dan zou hij er meteen achterkomen of Azacar nou de leider van dit gebied was. Toen begon het hem te dagen. Een trotse dochter... haar kuddegebied... Zou ze.. Zou het kunnen? Zou zij echt de dochter van Azacar zijn? Zijn ogen namen haar nu goed op. Hoewel ze wit was, leek ze inderdaad wat van zijn zoon weg te hebben. En die manier van doen.. Zo overdreven. Typisch Azacar. Azar verborg zijn emoties echter. Hij wist nog niet zeker of zij echt de dochter van Azacar was. En zo ja, dan was zijn zoektocht weer een stukje verder gevorderd.

De witte merrie keek de hengst strak aan. Ze gromde binnensmonds en keek hem recht aan. "Zoek dat paard ergens anders. Elk paard kan in gewone gebieden lopen. Of loop naar een ander kuddegebied en niet hier. Niet nu ik leef" siste ze kil naar de hengst en spande haar spieren op. Ze stapte even wat achteruit. Stiekem had ze wel zin om de hengst wat uit te dagen. Ze had al lang geen bloed meer zien vloeien. Ze sloeg nogmaals met haar staart tegen haar flanken aan en keek de hengst nog steeds aan. "Pappie roepen? Och hengst. Ik kan het wel alleen aan" siste ze en zette lichtjes uitdagend een stap dichterbij. Haar oren lagen in haar nek en haar spieren stonden gespannen. Ze was benieuwd wat de hengst nog zou vertellen. Dat hij geen merrie's aanviel met een veulen? Ze grijnsde vals bij die gedachte. Ze zou heus wel gaan oppassen als het menes werd. Niet dat het nog kon doodgaan. Dacht zij dan. Ze schraapte kort met haar hoef over de grond en keek hem weer aan. "Rot toch op hengst. Ga naar je eigen gebied of naar de goedzakken" siste ze daarna woest en keek hem dreigend aan.

[Sorry voor mijn inspiratieloosheid :') ]

Azar zweeg slechts en keek haar lichtelijk sarcastisch aan. "Pappie roepen? och hengst, ik kan het wel alleen aan," klonk het uit haar richting. Een wrede glimlach verscheen. "Denk je dat ja?" Zijn stem klonk zacht, gevaarlijk. Hij was niet bang voor de merrie, allesbehalve. Hij was sterker, iets groter en had veel meer ervaring. Waarom zou ze zich op zo'n zelfmoord actie begeven? Hij zou er niet voor terugdeinzen de merrie - en eventueel het veulen dat ze droeg - te doden. Hij had wel ergere dingen gedaan. De merrie begon weer te praten. "Góedzakken," mompelde hij walgend. Als hij érgens een verschrikkelijke hekel aan had, waren díe het wel. Hij keek de merrie aan. Zijn hersenen draaiden op volle toeren. Dood, zou hij niks meer aan haar hebben - bovendien kon hij haar altijd nog doden. Hij besloot het erop te wagen. "Azacar." zei hij plotseling, uit het niets, en keek de merrie strak aan om haar reactie te kunnen peilen. Azar wist bijna zeker dat deze merrie zijn zoon kende. Maar waarschijnlijk zou ze zo dom zijn hem niet te snappen, en iets te vragen in de trant van 'wat is er met hem?'. Zo waren ze allemaal. Azar gromde geïrriteerd, maar bleef geduldig wachten op haar reactie.

De witte merrie keek de hengst nog steeds dreigend aan. Ze wachtte af op zijn reactie en hoorde de woorden. Ze rolde met haar ogen en sloeg met haar staart. "Dat denk ik ja. Of denk je dat ik bang ben?" vroeg ze kil en grijnsde vals. Nooit zou ze bang zijn. Ook niet om te sterven. Ze sloeg met haar hoef een paar keer in de grond en maakte een putje. Ze begon nogal geïrriteerd te raken door zijn gedrag. Hij was vast rond de 10 jaar en binnenkort werd hij misschien opa. Deina grijnsde spottend en hoorde de woorden die hij er walgend uitsprak. Ze grijnsde lichtjes om zijn reactie maar vond het raar dat hij opeens haar vaders naam zei. "Azacar? Wat is er met mijn vader? Wil je hem roepen om in de kudde te komen?" vroeg ze emotieloos en keek hem aan. Ze bekeek de hengst nogmaals en vele trekjes van haar vader begon ze erin te vinden. Vooral de bouw en de kleur ogen. Was dit misschien? Nee, ze wilde geen vooroordelen gaan trekken van deze hengst. Ze snoof en keek hem aan. "Je zoekt hem he?" vroeg ze daarna kil en keek hem strak aan. Ze was nieuwsgierig naar zijn volgende woorden. Waarom moest hij haar vader hebben? Vast weer eentje die in de kudde wilde.

Zijn staart zwiepte in een rustig tempo heen en weer om de vele vliegen van zich af te houden. Het weer was een beetje broeierig vandaag, maar hij had er niet zó veel last van. Af en toe zette hij even een ander been op rust. Hij zag de merrie geenszins als bedreiging; maar weinig dingen tegenwoordig vond hij echt een dreiging. Hij liet haar uitspreken en knikte toen. "Ik wil inderdaad in zijn kudde komen," loog hij, wat niet aan hem te zien was - hij had zoveel leugens verteld in zijn leven. Hij vond het vaak leuk anderen aan het lijntje te houden. "Ik moet hem spreken." Kort en zakelijk, maar het was een goede smoes om te verklaren waarom hij hier rondliep. Bovendien gaf het hem misschien écht een kans om met zijn zoon te kunnen spreken. Hoewel, spreken... Als hij zich dan nog in zou kunnen houden. De woede kwam weer terug, alsof hij nooit was weggeweest; hij was woedend op wat hij en Aisha zijn familie had aangedaan, zijn bloedlijn. Aan Azars uiterlijk was echter weinig te zien. Alleen zijn gezichtsuitdrukking werd misschien ietsje kwader, maar veel scheelde het niet. Azacar zou niét ontsnappen. Ondertussen vroeg hij zich geïrriteerd af waar Elias nou weer gebleven was. Die hengst had vaker de neiging langer weg te blijven dan noodzakelijk, een heel irritante gewoonte.

De witte merrie keek strak naar de hengst en snoof. Ze luisterde naar de woorden en knikte even. "Goed" zei ze kil en grijnsde kort. Ze keek om haar heen en sloeg met haar staart. Ze schudde haar hoofd en keek weer naar de hengst. "Hinnik naar hem en hij komt naar je toe" zei ze en snoof. "Ik ga nu" zei ze kil en draaide haar om. Ze had last van haar buik. Het was vast bijna tijd voor de bevalling van haar veulen. Ze liep meteen goed door en keek kort achterom. De hengst was nog steeds enorm raar. Hij leek zo hard op haar vader. Het uiterlijk, de spieren en zijn ogen. Ze snoof en liep daarna weg van deze plaats. Ze had enorme last en moest nu alleen zijn.

[Sorry, inspiratie weg :s ]