wind in my manes ~ open

de wind, die tolde over de heuvels heen, hij stond boven op een heuvel en keek over het gebied heen, hij zag de wind bijna razen, hij zag de enige bomen/struiken die er waren heen en weer waaien. Hij steigerde even kort en maaide gevaarlijk met zijn hoeven, daarna zette hij zich af en schoot over in galop, om daarna heerlijk in wild galop over de heuvels heen te kunnen galopperen, de wind in zijn manen, dat is wat hij het heerlijkste vind, hij vind het leuk om de snelheid die hij maakt te kunnen voelen. Hij gooide zijn hoofd in de lucht terwijl hij galoppeerde en hinnikte vrolijk en hard. hij bleef met grootte passen verder galopperen over het groene gras heen, wat heerlijk zacht aanvoelde. de wind in zijn manen, dat is waar voor hij rende. de hengst zwarter dan de nacht bleef galopperen over de heuvels heen, gewoon omdat hij de wind in zijn manen wou hebben.

Een palomino merrie draafde tussen de heuvels door. Ze had het heerlijke warme Italië ingeruild voor het wisselvallige DH. Ze mistte de warme zon op haar vacht maar toch had ze geen spijt. Ze was moedig en wist dat ze hier ook wel aan zou gaan wennen. Het was nog maar lente maar het leek wel winter te zijn. Deze temperaturen was ze echt niet gewoon. 'ciò è il freddo' mompelde ze zachtjes. Haar moedertaal was italiaans en haar nederlands was vreselijk bagger. Ze zou het dus in het begin nog moeilijk hebben om haar uit te drukken. Ze kon haar maar net behelpen maar dat was meer als genoeg. Ze zag een ander paard galoperen en hield halt. Ze strekte haar palominokleurige hals uit en hinnikte even. Ze draafde daarna verder richting het paard en weer halt. ze knikte even naar het paard 'ciao, mijn nome è Theas, e uw nome?' sprak ze gebrekkig. Ze hoopte dat de hengst haar zou begrijpen want het was al erg moeilijk voor haar om nederlands te spreken.

Hij zag een paard op zich af komen, een palomino kleurige merrie. Hij stopte, doordat hij zo snel stopte vlogen zijn manen even naar voren toe. hij keek naar de merrie en hoorde haar gebrekkig zeggen: 'ciao, mijn nome è Theas, e uw nome?' hij keek naar de merrie, hij verstond ervan dat ze Theas heette en dat ze naar zijn naam vroeg. 'They call me Muerto' zei de hengst zwarter dan de nacht, hij wist dat als de merrie spaans kon, dat ze direct moest weten wat zijn naam betekende. Hij bleef stilstaan terwijl hij naar de palomino merrie keek.

De hengst hield halt en keek haar aan. Onder de indruk keek ze naar boven. Ze had nog nooit zo'n groot zwart paard gezien. De paarden in Italië waren eerder klein en stevig gebouwd, de hengsten dan toch. De merries waren niet van de grootste en slanker gebouwd. Theas was net van hetzelfde. Redelijk klein met haar meter 52 en slank. Ze wist dat ze nog iets zou gaan groeien want ze was nog jong maar slank zou ze blijven. De hengst voor haar daar in tegen was groot, gespierd en gewoonweg eng. Toen hij zich voorstelde zette ze meteen een paar stapjes naar achteren. Ze wist niet zeker of ze het juist had maar als ze het goed verstoond heette hij dood. Haar hazelbruine ogen werden groter en ze snoof eens. Misschien was het maar een naam maar die gaf je niet zomaar. Haar naam betekende immer zuiders en dat was ze dus blijkbaar ook. Ze was geboren in een van de meest zuiderse plaatsen van Italië waar wilde paarden leefden. En dan ook nog op een heerlijk warme dag. Haar moeder had geweten dat ze voorbestemd was om Theas te heten. En die naam deed ze eer aan met haar zuiderse temprament.

hij zag dat de palomino merrie een paar stapjes naar achteren deed, hij wist dat ze zijn naam goed had verstaan. 'je hebt het goed verstaan, theas ook wel zuiders' zei hij tegen de merrie. hij snoof even en schudde zich uit. hij voelde de wind in zijn manen en sloot zijn ogen even. hij opende ze daarna weer en keek naar de merrie en naar haar bouw, klein en slank. hij zag dat de merrie nog niet al te oud was misschien anderhalf jaar, maximaal twee jaar. hij bleef naar haar kijken met zijn zwarte ogen. door de zon op zijn rug leek hij nog zwarter dan dat hij eigenlijk was. hij leek meer op een schaduw, dan op een paard

Theas keek naar de hengst. Was hij ook van een zuiders land? Aan zijn naam te horen wel. En hij wist wat haar naam betekende. Ze keek hem bedenkelijk aan. Ze hield haar hoofd lager en hield hem een tikkeltje schuin. De wind speelde zachtjes met haar crèmekleurige manen en staart. De zon scheen zalig op haar vacht en verwarmde haar een beetje. Ze hoopte dat het weer nog beter zou gaan worden want dit vond ze nog vreselijk koud. 'Sei spaans?' Vroeg ze toen nieuwschierig. Ze legde erg veel intonatie in haar stem zodat hij haar zou begrijpen dat het een vraag was. Anders verstond hij haar misschien niet en dat zou zonde zijn. Ze wou gesprekken voeren in het nederlands maar het was zo moeilijk voor haar. Daarom dat ze zoveel mogelijk oefende.

hij bleef stil staan en zwiepte met zijn staart. hij hoorde haar vragen: 'sei spaans?' hij zweeg even. toen zei hij: 'ik weet het niet. others gave me my name' zei hij. hij keek naar de merrie. hij verstond haar mengelmoes taal wel. hij genoot van de wind in zijn manen en de zon op zijn rug. het gras van de heuvels kietelde onder zijn hoeven. hij brieste even en schudde zich uit

~ flut, ik weet het

Theas keek de hengst aan. Zijn zwarte vacht glansde in de zon. Hij was intimiderend vond ze. Door zijn grote durfde ze hem al niet meer tegen te spreken. Maar toch had ze een pittig temprament. Ze was niet te temmen en dat hadden haar vrienden wel al door. Haar vrienden.... Die waren in het verre Italië. Toch hadden ze achter haar keuze gestaan. Nu er een oorlog heerste in haar gebied had ze besloten te vertrekken. Haar vrienden waren ouder als haar dus die waren gebleve om hun kudde te verdedigen. Theas zuchtte even bij die gedachte. Ze wist niet welke vrienden hen voorgoed zouden verlaten, welke hun kudde zouden verraden en welke zwaar gewond alleen achter zouden blijven. Theas wou er niet over nadenken, daarom was ze juist gevlugd. 'Ooh, strano.' mompelde ze zachtjes. Wist hij niet waar hij vandaan kwam? Of was hij gewoon ergens anders geboren en wist hij niet of zijn oorsprong spaans was? Ze wist het niet. 'ik Italiano' Zei ze daarna lichtelijk trots. Ze was er echt trots op dat ze Italiaans was.

bleef naar de kleine palomino merrie kijken hij hoorde haar zachtjes mompelen: 'Ooh, strano.' hij zweeg even en hoorde de merrie toen zeggen: 'ik Italiano' met een lichtelijke trots erin. hij brieste even, hij kon aan haar zien dat ze hier niet vandaan kwam, netzoals hij eigenlijk. hij keek naar het merrietje. en brieste even. hij mocht haar wel, ze had een pittig temprament, hij zwiepte opnieuw met zijn staart om de vliegen weg te jagen. hij dacht even na over wat hij zou gaan zeggen. 'ik weet niet waar ik geboren ben, ik weet niet wie mijn ouders zijn, ik weet alleen dat anderen mij mijn naam hebben gegeven toen ik nog bleek te leven en mijn moeder dood was' zei hij. hij wist niet waarom hij het zei, misschien omdat de merrie ook een vreemde hier was, netzoals hij.

Ze spitste haar ponyachtige oortjes wat beter. Ze hoorde een vogel fluiten. Zalig vond ze het. Ze sloot haar ogen even en genoot van het zeldzaam geworden geluid. Het was al zo lang geleden dat ze dat geluid nog had gehoord en daar wou ze van genieten. In Italië hoorde ze het altijd, zelfs in de winter. En nu had ze het al zo lag niet meer gehoord en dat vond ze spijtig. Hij vertelde haar dat hij zijn ouders niet kende. Ze liet haar oren hangen en hield haar hoofd wat lager. Zachtjes kauwde ze even als teken van respect. 'Scusa' bracht ze zachtjes uit. Daarna hield ze haar hoofd weer wat hoger en sterkte ze haar hals richting hem uit. Ze liet haar lippen op en neer bewegen alsof ze aan het grazen was en 'knabbelde' aan zijn kaak. Ondanks dat ze kon spreken liet ze ook veel zien met lichaamstaal. 'ik mijn padre niet ken.' Zei ze daarna terwijl ze alweer normaal stond.

bleef heel stil staan, hij hoorde haar Scusa zeggen en daarna voelde hij haar even aan zijn kaak knabbelen, hij zag dat de merrie daarna weer normaal ging staan. hij hoorde haar zeggen dat ze haar padre niet kende. hij keek naar de merrie. zo jong nog en dan ook al weg zijn van de rest. hij brieste even. ' dat is vervelend voor je' zei hij een beetje meedeleven, hij was niet altijd zo'n badass waar anderen hem voor aan zaggen, nouja.. je wist het maar nooit met hem, hij was overvoorspelbaar en onberekenbaar, een totale wilde zou je zeggen, maar wel een totale wilde met een ijzeren wil, en een angstaanjagende naam.

Theas keek de hengst aan. Ze schudde haar ponyachtige hoofdje en briestte zachtjes. haar hazelbruine ogen waren nog steeds op de grote zwarte hengst gericht. 'hmm, ik niet erg vind' Mompelde ze zachtjes over hetgene van haar vader. Ze had hem niet gemist hoor. Hij was een echte hengst geweest die eenzaam en alleen had rondgezworven opzoek naar een merrie om zijn bloed voort te zetten. Zo waren er wel meer paarden in Italië en ze had er eerlijk gezegd geen problemen mee. Als er geen oorlog was geweest was ze waarschijnlijk ook zo'n hengst tegen gekomen en had ze ook alleen haar veulen opgevoed. Enkel de eerste maanden zwerfde de merrie een tijdje mee met de hengst maar daarna vertrok ze terug naar haar kudde om daar in alle veiligheid haar veulen te krijgen. 'perchè jij eigenlijk muerto heten?' Vroeg ze opeens bedenkelijk. Ze vond zijn naam echt niet bij hem passen. Zeker niet omdat hij zo aardig deed.

hij hoorde haar zeggen dat ze het niet erg vond. hij keek naar de merrie en brieste even. hij hoorde haar opeens vragen: 'perchè jij eigenlijk Muerto heten?' hij zweeg even. en dacht na over hoeveel hij de merrie over zichzelf kon vertellen. hij was niet een doorsee paard dat zo'n naam koos om anderen angst aan te jagen. hij had die naam gewoon bij zijn geboorte gekregen. Langzaam begon hij toch iets te zeggen: 'bij mijn geboorte heb ik mijn moeder gedood, de anderen dachten dat ik ook dood was, toen ik nog bleek te leven zeiden ze tegen elkaar dat dat niet kon, behalve als ik de dood zelf was. ze noemden me vanaf toen Muerto. ik heb die naam maar aangenomen omdat ik zelf niets anders wist. al vanaf dat ik geboren was heb ik alleen op de wereld rond gelopen, ik ben gegaan waar de wind mij bracht, een merrie die voor mij zorgde die ging dood omdat ik er niet voor haar was. toen werd het mij duidelijk dat ik niets voor niets zo heette, en vanaf toen ben ik het gaan gebruiken ook. paarden slaan op de vlucht als ze mijn naam horen, of het kost ze hun leven als ze mij proberen aan te vallen. ik heb al veel bewakers van kuddes gedood die mij wouden doden. het leven was niet eerlijk, maar het heeft me gemaakt zoals ik ben. de wind bracht mij hier' hij keek naar de merrie die voor hem stond. hij bleef onberekenbaar, ookal leek hij nu zo aardig.

Onwillekeurig zette ze een stapje naar achteren. Het verhaal van de hengst maakte haar bang. Ze schudde eens met haar hoofd en brieste zachtjes. Haar hazelbruine ogen waren groot en ze had haar oren nog steeds neutraal staan. Ze kon zijn verhaal niet geloven. Zo leek hij niet te zijn. Nogmaals schudde ze haar hoofd en keek hem weer aan. 'Ik niet geloof' Sprak ze uiteindelijk uit. Een zachte wind blies door haar zijdezachte manen heen waardoor ze even rilde. Het was echt koud hier en daar hield ze niet van. Hopelijk ging ze er snel aan wennen en genieten van de heerlijke zomer en tegen de winter zou ze een heerlijke wintervacht hebben. Die was ze nu al kwijt en dat vond ze best spijtig.

HIj bleef naar de merrie kijken en hoorde haar zeggen; 'Ik niet geloof' hij brieste even laag. van alles wat hij had gezegd was geen enkel woord gelogen. Hij zag dat de merrie een stap naar achteren zette. hij bleef gewoon de staan, de wind kwam van achter en hij schudde zich even uit. langzaam werden de littekens zichtbaar, verspreid over zijn hele lichaam heen, in allerlei soorten en maten. onder zijn linker oog liep ook een litteken die door liep tot aan zijn kaak. Hij brieste even, de littekens lieten de waarheid van zijn woorden zien. hij bleef met zijn zwarte ogen naar de merrie voor hem kijken.

Theas stond nu rustig. De wind speelde met haar staart een zacht lied. Het was het ritme van een rustig Italiaans slaapliedje maar dan zonder het geluid. Theas kende het vaagjes, haar moeder neuriede het altijd voor haar als ze moest gaan slapen. Ze zag de littekens op de hengst zijn vacht en moest wel langzaamaan gaan geloven dat zijn verhaal waar was. Toch zag ze geen moordenaar in hem. Ze keek hem aan met een schuin hoofdje en een bedenkelijke blik. Ze zuchtte eens diep. 'Jij slecht niet lijk' Zei ze zachtjes. Ze kon haar niet inbeelden dat de reus voor haar een paard zou vermoorden, laat staan onschuldige dieren. Ze had het ook nooit van haar moeder verwacht maar die had ook een paard gedood. Maar dat was in de oorlog, toen een paard haar wou aanvallen maar haar moeder doodde het paard nog voor het Theas kon bereiken.

hij bleef naar de kleinne merrie kijken die voor hem stond, hij hoorde haar zuchten en daarna zacht zeggen: 'Jij slecht niet lijk' hij zweeg even, hij leek misschien in haar ogen niet slecht, maar hij was puur slecht. hij heette niks voor niks Muerto. Hij zwiepte met zijn staart en zijn oren ging meer naar achteren toe, op een of andere manier begon de merrie hem te irriteren met haar vragen en omdat ze hem niet geloofde. HIj schraapte met zijn hoef over de grond heen en ontwortelde een paar graszoden. hij kon wel degelijk slecht zijn, maar dat liet hij meestal niet zo snel merken, hij hield van de aanpak om paarden te besluipen en ze daarna aan te vallen en in sommige gevallen zelfs te doden. HIj schudde zich uit, zijn ogen bleven priemend naar de kleine merrie voor hem kijken.