just back from a journey

Hoe lang was Aleyne uit DH geweest? Nou toch wel al een tijdje, een jaar ofzow. Niet dat het veel uitmaakte, maar ze vond dat het nu toch wel eens tijd werd om terug naar DH te gaan. Jammer genoeg heeft ze haar zus al langer dan een jaar niet meer gezien. Maar Aleyne weet dat ze zich daar moet overheen trekken, wat eigenlijk wel makkelijker gezegt dan gedaan was. De witte lange staart van Aleyne zwiepte langzaam heen en weer bij iedere pas dat ze vooruit zette. Haar witte vacht glansde in de zon, Ze was eerst licht grijs geweest, maar nu is ze helemaal wit. Behalve haar sokken dan die zijn nog steeds zwart. Even schudde ze met haar hoofd zodat haar witte manen wat deftiger gingen liggen, maar dat blijft natuurlijk niet want als er weer een wind komt op steken ligt dat straks waarschijnlijk toch weer warrig. Omdat ze snel weer in DH wilt zijn ging ze van stap direct naar een snelle galop zodat de wind door haar manen gleed en haar staart wild wapperde als een vlag terwijl haar hoeven diepe hoefafdrukken in de aarde achter liet. Met gesloten ogen ging ze verder in galop, het was een heerlijk gevoel. Langzaam opende Aleyne weer haar ogen zonder vaart te minderen en merkte al snel dat ze bij het zilveren meer was. een sierlijke grijns versierde haar lippen, ja hier had ze heel vaak geweest. Had er goeie herrinneringen aan, en het was daar in ieder gevaal vaak rustig, en als je daar eens toevallig een paard tegen kwam dan was dat maar meestal één iemand in plaats van meerdere. Al snel kwam het meer in haar zicht tevoorschijnt waardoor haar grijns nog groter werd, bijna. Nog een beetje langer volhouden dan kan ze drinken en wat rusten, want ze had een lange reis meegemaakt en wat rust zou ze echt wel kunnen gebruiken.

Hoe dichter ze kwam hoe sneller ze begon te galopperen, ja ok na een tijdje begon ze wel te huigen maar omdat ze daar een meer was kon ze haast niet wachten om weer van dat frisse water te drinken van DH, op de plaatsen dat zij was geweest was het water nooit zo fris, koud en lekker geweest. Daarom moest Aleyne toch wel toegeven dat ze DH had gemist en blij was dat ze eindelijk terug is. Al slippend stopte ze voor het ijskoude meer, boog toen behendig haar hals waardoor haar manen voor haar ogen lagen en zodat haar neus juist het wateroppervlakte raakte en ze van het water begon te drinken, wat was dat lekker verfrissend wat ze dus juist nodig had. In een fractie van een seconde stonden haar oren kaarsrecht naar achteren gericht, snel trok ze haar hals terug omhoog en draaide haar hoofd half om zodat ze in de richting kon komen vanwaar ze de geur had geroken van de hengst. Lichtjes nieuwsgierig naar wie het kon zijn wachte ze geduldig af. Aleyne wist dat ze geluk had dat het maar een paard was, want ze had echt geen zin om in een gesprek te geraken dan met een paard, daar was ze nu veel te moe voor. Al snel werd geur sterker en zag ze de hengst dichter en dichter bij komen, het was dus een paint. Toen de hengst eindelijk stopte keek ze hem glimlachend aan en sprak vriendelijk met haar melodieuze stem."Hallo" en keek hem rustig aan met haar helder blauwe ogen.

​

-saronse-

Saronse was vervloekt. Voor eeuwig vervloekt. De nachtmerries hielden hem stevig vast, ze lieten hem niet meer gaan. Saronse lag plat op de grond. Hij had gehoopt op een zoete nacht. Dromend over koetjes en kalfjes. Maar duistere figuren speelden met zijn geheugen. Saronse ademde zwaar. Hij was nat van het zweet. Hij zat ergens in een duistere omgeving. Zoekend naar een uitweg. Hij hoorde vrolijk gelach. Een lach van vrolijke veulens. Hij herkende ze. Saronse sloot zijn ogen en beet op zijn lip. Wanhopig bad hij dat hij weer waker zou worden. Want hij wist maar al te goed dat dit één van zijn zovele nachtmerries. Maar hij kreeg zichzelf niet waker. ''Saronseee.......Saronse.....'' Weerklonk een stem. Wanhopig zoekend naar Saronse. ''Waar..... Waar ben je?..... Waarom laat je ons.... in de steek?'' Saronse kneep zijn ogen dicht. 'niet weer... niet weer.' Angstig opende hij zij ogen. Omdat hij iets vreemds aan zijn benen voelde. Hij vreesde het al. Bloed. Dat aan zijn benen likten. Saronse deinsde achteruit. Hij kende dit stuk uit zijn hoofd. Dit had hij al te vaak meegemaakt. Er lag een lichaam op de grond. Haar ogen stonden triest. Arontay. ''Saronse... waarom liet je ons in de steek? We.... we hebben je nodig!'' Saronse sloot zijn ogen nogmaals dicht. "Het spijt me zo lieve Arontay... Ik vind jullie niet." De trieste gedaante verdween plots. ''Vind ons... want onze tijd raakt op... we houden het niet lang vol meer...'' Weerklonk de kille stem. Vroeger was het zo'n fijne stem geweest. Nu kreeg Saronse er rillingen van. Plots kreeg hij weer schokkende beelden. Die voor zijn ogen flitsten.
Saronse schoot wakker. Hij hijgde vermoeid en keek verward om zich heen. Vogels waren al weer druk aan het zingen. Het zal wel bijna licht worden. Saronse was nog heel moe. Maar terug slapen? O, nee. Geen denken aan. Hij had genoeg gedroomd. Even rilde Saronse. Maar daarna vermande hij zich. Het was maar een dwaze droom. Saronse kreeg een droge keel. Hij had een vreselijke dorst. Hij wist dat hier ergens een zilveren meertje lag. Het water was lekker fris en zuiver. Het zoete water zal zijn uitgedroogde keel verzachten. Hij stapte rustig richting het zilveren meer.
Saronse had er echter niet op gerekend dat er ook een ander paard aanwezig zou zijn. Hij keek eventjes op toen hij een witte merrie in het oog kreeg. Ze had een prachtige uiterlijk. Mooi wit, met zwarte benen. Die kleur haar hij nog echter niet tegen het lijf gelopen. Ze leek vriendelijk te zijn want ze begroete hem vriendelijk. "Hallo" Weerklonk de merrie stem. Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden nog heel even over de merrie en richtte ze daarna naar de hare. Hij toverde een spontane glimlach en begroete haar van harte. "Goede bijna morgen prachtig dier. Mijn excuses dat ik u stoor. Ik kwam hier even mijn dorst lessen als je het niet erg vind?" Zei hij met een charmante stem. Hij knipoogde aardig naar haar. "Mijn naam is Saronse." Stelde hij zich vriendelijk voor.