Im back

Met grote sprongen kwam de hengst genaamd Terrorsaur vooruit. Hij was alweer terug gekomen na een lange tijd rust, hij wist niet waarom hij tijdelijk weg ging maar hij was tenminste terug in Dream Horses waar hij thuis hoorde. Zijn veulen had hij niet meer gezien hij was alleen bij haar geboorte en hoe ze groot werd... Waarschijnlijk was ze geneens niet meer in Dream Horses jammer, hij wou haar graag eens weer zien. Terrorsaur gallopeerde naar een beekje en stopte daar om wat te drinken na zijn lange rijs was hij dood op. Hij had vele paarden ontmoet en er vrienden mee gemaakt of zelfs vijanden. Terrorsaur snoof diep en bracht zijn neus naar het water toe en nam een slok. Zijn blik gleed over het bos heen, hij zag een litteken op een boom staan. Zijn blik werd kill. Hier was hij wezen vechten met een andere hengst die zijn leven wou veranderen, natuurlijk lukte dat hem niet want gelukkig was Terrorsaur sterker maar had wel veel verwondingen op gelopen. Hij snoof en schudde met zijn hoofd waardoor zijn bos manen gingen zwefen over zijn nek. Zijn blik gleed verder over het bos, zijn blik bleef stil hangen bij een appel boom waarna hij in gallop sprong en er heen ging. Hij wist nog het trucje dat Rainbw hem ooit geleerd had, Rainbow was zijn partner en ze hadden veel plezier gehad en een veulen gekregen, maar later moest Rainbow weg waarom wist hij niet hij had er veel verdriet over gehad.. Terrorsaur snoof en gooide zijn achterhand de lucht in met een keiharde knal kwam zijn hoeven terecht bij de boom en er vielen er een paar appels uit. Een korte grijns versierde zijn lippen, het lukte nog steeds. Hij bracht zijn lippen bij de appel en pakte het vervolgens op en beet erin. Lekker sappig, wat had hij dit gemist zeg. Terrorsaur was van plan om bij Sultan en Pearl te gaan bij hun nieuwe kudde. Hij was en bleef voorlopig nog even neutraal. 'Krak,krak' Terrorsaur hief zijn hoofd op en liet zijn blik gleiden waar het vandaan kwam. Het was een schim die steeds dichterbij kwam. Hij snoof en sperde zijn neus vleugels open waardoor hij misschien wist wie het was. Maar vanaf hier kon hij dat nog niet weten. Hij glimlachte kort en wachtte wie hem zal begroetten..



[Srry flut, iedereen welkom]

water spatte tegen haar benen op. Panarea's ogen konden vuur schieten. Een jonge hengst had haar uitgedaagt in een gevecht. Tuurlijk was panarea dat gevecht aangegaan. Een straaltje bloed liep over haar achterhand. Het water zou licht roze gaan kleuren. Ze had een aantal wondes opgelopen. Ze had haar hoofd dominant in de hoogte gehezen. 'Monster!' schreeuwde het beest en zette weer aan aanval in. Panarea wachtte geduldig af. Ze ging haar energie niet verdoen om door de rivier heen te pedellen. Ze duwde haar voorhoeven af en sprong opzij. Ze beet het beest in zijn achterhand en trapte met haar achterhoeven richting zijn kop. Ze moest toegeven, het was een goede tegenstander. Wat zweet stond op haar vacht maar ze liet niet zien dat ze moe was. Haar staart had ze nog steeds trots in de hoogte gehezen. De hengst was uitgeput, kon niet meer. Ze zag hem wiebelen op zijn benen. Ze grijnsde vals, hij zou zo wel door zijn benen zakken. "3,2,1" bracht ze langzaam uit en zag hem tegen de grond gaan. Langzaamaan bewoog ze zich richting het dier. De hengst krabbelde recht en keek haar aan. Angst was in zijn ogen te lezen. Een grauw kwam uit haar keel. Genoeg gespeeld, anders was haar tegenstander dood voor hij haar naam zou weten. Ze greep hem bij de keel en grijnsde vals. "panarea, zo heet ik. Zeg het!" sprak ze sissend tegen het paard. Het dier hield zijn kaken op elkaar geklemd. Panarea verkocht hem een trap tegen zijn been waardoor hij wat door zakte. 'P p pan ar ea' bracht hij langzaam uit. Ze grijnsde voldaan en beet door. Ze liet en levenloos lichaam los en keek mee hoe het meestroomde met de rivier. Ze liet haar hals zakken en dronk wat van het water. Ze was behoorlijk uitgeput en moest rusten. Maar eerst moest ze ergens een rustig meer vinden waar ze haar wondes schoon kon maken.

Panarea volgde haar neus. Er moest hier toch ergens een meer zijn? Het bos was vol van meren en net als zij er een nodig had leken ze verdwenen te zijn. Ach, ze liet een geur achter en dan wisten ze dat ze uit de buurt moesten blijven. Panarea kon gerust wat extra gebieden gebruiken. Andere paarden moesten uit haar buurt blijven of er zou hen hetzelfde overkomen als de hengst bij de rivier. Waarschijnlijk zouden de gieren aan het eten zijn van zijn aangespoelde lichaam. Het kon haar eigenlijk niets schelen. Ze stapte op een stevig tempo door en keek om haar heen. Ze was altijd oplettend. Ze buigde af en zag een meer. Ze snoof eens. Niet lang geleden was hier een ander paard geweest. Ze gromde iets in haar eigen en zette een paar stappen in het water. Ze stapte ver genoeg door totdat ze moest zwemmen. Nu was ze zeker dat haar wondes zuiver zouden zijn. Ze moest geen littekens hebben, ze vond het een teken van zwakte. Een litteken betekende vaak dat je verloren had en Panarea verloor nooit. Althans in haar ogen.

Ze schudde haar uit en roze bloeddruppels vlogen alle kanten uit. Ze negeerde de pijn, dat had ze geleerd. Ze was streng opgevoed en had haar nu al tot een monster gemaakt. Maar ze zou erger worden, ze zou duisterder dan ooit zijn. Ze zou uitgroeien tot het meest gevreesde paard uit. Ze zou Cobrazarao en haar vader evenaren. Haar moeder voorbij streven. Ze had althans een ding volbracht. Ze had vijanden vermoord van haar kude. Een kudde die werd geleid door de rechterhand van haar moeder in die tijd. Een kudde die niet meer van haar was. Eentje waar ze niet meer voor zou vechten. Ze zou niet naar het zuiden trekken om een kudde uit te dagen. Ze maakte er zelf wel een. Enkel de slechtste paarden zouden erin komen. Ze zou haar eigen leger krijgen. Een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze haar oren tegen haar schedel aan had gedrukt. Haar linkeroor bloedde lichtjes door een beet die ze daar had gekregen. Verkloekt beest dat het was. Ze zag een ander paard. Ze gromde iets door haar tanden heen en snoof zijn geur op. Duidelijk geen slecht paard leek haar zo. Ze stopte een meter of 4 van hem, anders zou zijn stank niet te harden zijn. Ze had haar licht arabische hoofd trots in de hoogte gehezen. Minachtend snoof ze eens. Goede paarden waren voor haar zwakke dieren, ookal zouden ze ouder en sterker zijn. Ze bleven zwak. Toch bracht ze een klein knikje uit. Panarea sprak amper, enkel als de dood nabij was zou je haar eens een spraakwaterval zien krijgen. De enige keren dat ze veel sprak zouden je breken. Ze was geen spreker maar eerder een paard van daden.

Terrorsaur snoof en liet een korte blik over haar heen glijden. Het was een merrie blijbaar slecht dat kon je al snel merken. Terrorsaur grinnikte altijd slechtte paardjes die met je willen spotten als je neutraal bent of goed. Zo te zien had ze al een gevecht vandaag gehad tenminste hij rook een beetje bloed. Ze zweeg blijkbaar geen praatbaar typen. Een lichtte grijns verzierde zijn lippen, hij had veel slechtte paarden ontmoet zelf kon hij wel slecht zijn maar meestal neutraal. "Wie ben jij en wat moet je hier?" Zij hij kil.

Terrorsaur hield niet echt van slechterikken ze wilde altijd beter zijn en ze dachten dat neutraal/goed altijd zwak waren en niet voor zich op durfde komen. Dat was niet zo althans zeker niet. Terrorsaur liet zijn hoofd zakken en bracht zijn lippen bij enkele gras sprietjes die hij er vervolgens uit trok. Terrorsaur liep enkele rondjes om de merrie heen en gaf een tik met zijn staart tegen haar vlanken aan. Hij greens even en liep terug waar hij eerder al stond. Hij wist zeker dat ze kwaad wou worden, maar dat was juist de bedoeling. Terrorsaur vond het leuk om te pesten zeker bij slechterikken. Daar kon je het juist goed bij doen mis een beetje kinderachtig maarja.. Normaal was Terrorsaur gewoon neutraal maar zijn karakter veranderde altijd waar hij bij was."Nou vertel, je bent zeker geen pratend typen hé?" Zij hij en hij glimlachte kort. Terrorsaur miste nog altijd Rainbow die voorgoed verdwenen was. Maar dat wou hij niet meer aan denken je kon er eenmaal niks aan doen. De wint blies zijn manen omhoog waardoor je een groote litteken kon zien, waarna het weer op zijn hals belande. Terrorsaur was erg nieuwschierig hoe de merrie zou reageren zeker kwaad ofzow. Maarja zo zijn slechtzakjes nou eenmaal toch?



[Inspiloos]

Panarea bleef de hengst strak aankijken. Ze was geen doorsnee slecht paard dat meteen woedend en dom begon te doen als ze haar uitdaagden. Zeker nu zou ze rustig blijven. De hengst dacht waarschijnlijk dat ze zou beginnen lopen schelden, mis dus. Panarea was niet zo'n merrie. Het dier trok zijn mond open, ze vernauwde haar ogen tot spleetjes en gromde iets. Haar arabische hoofdje had ze nog steeds trots in de hoogte gehezen. Ze was veel te groot en gespierd om een arabier te zijn. Ook haar staart was bijna even vol als die van een echte fries. Ze was een mix van de meest overheersende rassen. Ze was een perfecte mix. Een valse grijns speelde rond haar lippen. Wie ze was, daar kon ze honderden dingen op antwoorden. Ze kon rond de pot draaien en laat dat nu eens wezen dat ze ging doen. "Wie ik ben, dochter van Kharrea en Conan." Sprak ze rustig maar op een toon waar je rillingen van kreeg. Haar stem was een gebroed van de meest duivelse klanken. Zo'n stem hoorde je nooit. Je zou er van wegrennen als je hem zou horen maar niets zou zien. Je zou denken dat hij van de duivel zelf was. Panarea wist maar al te goed dat het een geschenk was van de duivel. Hij leende zijn stem aan haar. Toen de hengst zijn lichaam in beweging zette rolde ze met haar gidzwarte ogen. Dingen waar niets in te lezen viel. Je zag enkel je eigen weerspiegeling bedekt met bloed. Panrea was de dood zelf. Ze was nog jong maar ze zou een moordmachine worden. Zodra ze zijn staart tegen haar flank voelde snoof ze luid. Voor de rest kon je niets lezen, niets merken. Het irriteerde hem vast dat ze niet ging lopen schelden zoals andere slechte paarden. Ze wachtte gewoon af. Er zat meer in de hengst. Ze wist dat hij een duivelse kant had. Die moest naar boven komen, die moest er blijven. Panarea had een gave op gebied van andere paarden. "Try again, mij krijg je daarvoor niet aan het schelden." Sprak ze simpel. Als ze haar wenkbrauwen had kunnen optrekken had ze ze vast uitdagend omhoog getrokken. Ze was geen makkelijk paard en dat zou hij wel doorkrijgen.

Een lichtte grijns versierde zijn lippen waarna hij hoorde 'Wie ik ben,dochter van Kharrea en Conan.' Sprak ze op een toon dat hij nog niet eerder had gehoord. Hij had veel dingen gehoord van Kharrea en ook zelfs een keer met haar gesproken wat hij herrinderde. Ze was geen pratend typ zeker niet. Normaal zou een slecht paard gelijk je de grond inslaan en je kleiner maken. Dat was juist zo leuk om ze te pesten, en te irriteren. Terrorsaur snoof, ze was niet z'n typ. Een vliegje ging op zijn neus zitten scheel keek Terrorsaur er naar, waarna hij zijn hoofd schudde en het vliegje weg vloog. Het werd de laaste tijd wat kouder en er zat al een klein laagje sneeuw op. Maar af en toe zag je er nog wel een plukje gras uit steken. Enkele sneeuwvlokjes dwarelde naar beneden en belande vervolgens op zijn rug. Hij rilde kort waarna hij zijn blik weer op de merrie richtte. 'Try again, mij krijg je daarvoor niet aan het schelden.' Sprak de merrie. "Misschien niet, en dat ga ik niet nog eens proberen. Mag ik misschien uw naam weten?" Sprak hij rustig. Blijkbaar zou deze merrie niet gaan schelden dus hij hield maar op om haar te pesten. Naja beetje dan. Hij zweeg even en sprak verder. "Ik het Terrorsaur oftewel Terrortastisch nee dat ook weer niet" Sprak hij met een lichtte spottende toon. Hij schraapte kort zijn hoef over het dunne laagje sneeuw waarna je de grond weer duidelijk zag. Vervolgens richtte hij zijn blik weer terug naar de merrie die uitdagend keek.

[flut]