Double feelings about this place..

Ondanks dat de lente nog niet zo heel erg lang geleden was ingetreden waren de meeste bomen alweer aardig groen en verschenen overal narcissen en andere bloemen. De zachte winter had er al voor gezorgd dat de knoppen vroeg verschenen waren, maar nu waren ze daadwerkelijk uitgekomen. De hele omgeving, op enkele gebieden zoals het moeras, de prairie en de noordelijke gebieden na, was vrolijk gekleurd en de fleur van de bloemen was duidelijk zichtbaar. Echter was de 10 jarige merrie gevoelig voor de snel wamer wordende temperatuur. De zwarte delen van haar lichaam hielden de warmte vast, waardoor haar vacht eerder bezweet raakte en ze zo haar pauzes moest nemen. De aandacht van de zwartbonte Paint merrie werd gericht op de bloemen. Automatisch kwam het beeld van de eerste en daarbij voor een lange tijd ook laatste keer dat ze in het Bloemenveld was geweest op. Tranen zwelde op in haar ogen, zoals altijd als ze de herinneringen aan Naiche ophaalde. Daarnaast ging het gepaard met het verdriet dat ze had gehad toen ze hoorde dat haar dochter de kudde niet meer bezat. Op een of andere reden was die haar afgenomen. Het had voor Neytiri als een nieuw thuis gevoeld, eindelijk, na die jaren van onzekerheid. Echt actief betrokken bij de kudde was ze nooit geweest, maar haar dochter Boots was de leidster en haar afwezigheid was negen van de tien keer te verklaren. Maar de laatste keer was haar dochter diegene geweest waarom ze zich niet meer haar laten zien, of eigenlijk haar dochters. Een diepe zucht was te horen toen Neytiri haar laatste ontmoeting met Boots en Urash voor het oog kreeg. De oudste van de twee, die zich niet bepaald in de rol van de verstandigste had gelegd, was ontzettend kwaad weggelopen. Echter was haar contact met Urash, de jongste van haar drie dochters, ook in de soep gelopen. De pijn, onrust en chaos in haar hoofd had ervoor gezorgd dat ze DH verlaten had. Nu de rust terug was gekeerd werd het volgens de bonte merrie tijd om te praten met haar dochters, daarnaast was het wat haar betreft ook wel weer eens tijd om door te gaan met het leven. Het was eeuwen geleden dat ze echt iets voor zichzelf gedaan had wat ze leuk vond, of tijd door had gebracht met iemand die om haar gaf. En om eerlijk te zijn hunkerde ze naar iemand om lief te hebben, iemand die haar ook oprecht liefhad. Om haar vervolgens niet zo te laten vallen zoals Villain had gedaan.

De wind die lichtelijk met haar manen en staart speelde bracht de zoetige geuren van de bloemen met zich mee. Hoe kon een plek die zo ontzettend mooi was, zoveel nare herinneringen opbrengen? Ney zuchtte diep terwijl ze zich tussen de bloemen door begaf. Net zoals de eerste keer reken deze bloemen ongeveer tot haar borst. De oren van de zwartbonte merrie stonden een beetje slapjes halverwege, wat gepaard ging met het niet geheel alert zij op de omgeving. Daar had de merrie absoluut geen zin in, ze zat te diep in haar gedachten. Vanuit het niets sloeg ze een luide hinnik, niet bewust naar iemand. Het was een kreet om zichzelf zo goed en kwaad mogelijk uit te drukken.

[1 of 2 paarden, geen slechtte..]

Rustig liep ze door het bloemenveld. Normaal gesproken hield ze van hard rennen, maar dat ging de laatste tijd niet meer zo goed. Er was nu echt duidelijk aan haar te zien dat er een veulen op komst was. Het was toevallig dat ze hier nu weer liep, want de laatste keer dat ze hier was, was met Utello. Dat was de keer dat hij haar had gedekt. Ze was nog niet lang in de DH en gelijk al na en paar weken was er een veulen op komst. Het moest wel een prachtig veulen worden met zo'n mooie vader. En eerlijk gezegd vond ze zichzelf er ook wel leuk uitzien met haar bruine stippen op haar spierwitte vacht. Dat zou ze natuurlijk nooit tegen andere paarden zeggen want dan zouden ze gelijk denken dat ze verwaand was. Ze werd altijd vrolijk van deze plek. Alle kleuren die je maar kon bedenken kon je hier vinden. En de zoete geuren van de bloemen stromen hier altijd zo lekker door je neusgaten. Daar zat ook weer een nadeel aan, want zo kon je nooit zo goed ruiken of er andere paarden aankwamen. Dat was opzich niet zo'n groot probleem, zolang het maar goede paarden waren. Ze trok een paars gekleurde bloem uit de grond om die op te eten. Ze vond paars een mooie kleur. Ze slikte net het laatste paarse bloemblaadje door toen ze een hinnik hoorde. Ze had Utello en ze hoefde behalve hem absoluut niets meer, maar het was wel leuk om daarbuiten ook nog een par vrienden te hebben, en die had ze nog niet echt. Ze draafde rustig aan in de richting van waar ze het geluid gehoord had. Onderweg trok ze nog een lichtroze bloem uit de aarde. Ze was dicht bij het andere paard. Toen stond er opeens een merrie voor haar. Het was een merrie met hele aparte kleuren. Zwart en wit. Dat was opzich niet zo apart maar hoe de vlekken over haar lichaam waren verdeeld was apart. Apart, maar zeker ook heel mooi. Ze keek het merrietje recht aan. "Hoi, ik ben Snowflake. Je hebt echt hele mooie vlekken vind ik!"

Yara draafde rond en snoof eens. Het rook hier echt lekker. Maar ze rook nog iets, een bekende geur. Ze draafde er op af en zag SnowFlake en nog een andere merrie. "Heey!' Riep ze opgewonden. Ze was echt heel hyper. "Hoe gaat het hier? Ik ben Yara" zei ze tegen de zwart witte merrie. SnowFlake kende haar natuurlijk al. Ze keek naar de twee gevlekte paarden. Het was zo mooi, waarom had zij geen vlekken? Waarom was zei gewoon een kleur?