Story~ A dying sunset

A dying sunset
Even so many lightyears away.
Even when the skies are getting grey.
Even when the roses aren’t red.
Even when the violets aren’t blue.
You’ll make sure I won’t be sad.
And I’ll make sure this will continue.
On the side of the road, standing in the rain.
You’ll make sure I won’t get insane.
Oh, brother of mine, whatever you do.
You know, I will always, and always love you.

Proloog
You know, when it’s like everything you ever wanted, and everything you ever dreamed of.
And then, suddenly, it all changes, because of the one who has always been by your side.
And you don’t know why. You just can’t figure it out...



,,Ben je nu boos op mij omdat ik naar dingen kijk op een leuke manier? Omdat ik mijn leven vol plezier leid?Weet je wat, zoek het maar uit! Als je mij niet laat doen wat ik leuk vind, dan hoef ik hier niet meer te wonen..” siste ze.
De woorden sloegen als een moker in. Ze was duidelijk over wat ze wilde, zeer duidelijk, en dat gene wat haar naar dat zou helpen lag niet hier. Het enige wat er van deze broer en zus band over zou blijven was een leeg, uitgehold karkas, hij kon nu niks meer doen. Hij zag haar naar boven stormen en wist nu zeker dat ze het meende. Zacht zuchtte hij, ze mocht niet weg gaan, dan was hij zo alleen, ze was zijn zus, dat kon ze hem toch niet aan doen!? De hele tijd staarde hij naar de trap tot ze met twee tassen en één koffer de trap af zien lopen, ze meende het echt, ze ging echt weg. Nogsteeds zweeg hij, niet wetend wat te zeggen. ‘Ga niet weg’ was te zwakjes, te weinig. ‘Niet gaan, ik bedoelde het niet zo’ was niet genoeg, ze zou hoe dan ook gaan. Na al die jaren kende hij haar wel, ze was te vastberaden om tegen te worden gehouden...


Verder?

Nu heb je me nieuwsgierig gemaakt over de rest van het verhaal!

H.1- Where butterflies are made of
Where butterflies are made of, so special, magical and oh so fragile...

,,Pappa? Waar ga je heen?” Vluchtig keek hij om zich heen en staarde daarna geschrokken naar het 6- jarige meisje dat aan zijn mouw trok.
,,Ik ga even weg, voor het werk. Maar ik kom terug, dat beloof ik.” Hij keek haar doordringend aan, maar ze hoorde de niet overtuigende onderklank.
,,Waar is mamma?” vroeg het meisje zachtjes, achter haar stond haar broer die sluw naar de man keek.
,,Ze is in de slaapkamer aan het rusten, stoor haar maar niet.” Zei hij duidelijk en streng.
Toen trok hij de deur achter zich dicht en liet het kleine meisje achter, zonder kus op haar wang of een aai over haar kruin. Niks, en toen ze in de ogen van haar broer keek wist ze dat de man niet meer terug zou keren.
Hij had hun verlaten...



,,Ik weet niet waar je mee bezig bent” mompelde een bekende stem. ,,Maar we zijn aan het eten, met z’n tweetjes, geen mobieltjes dus.” Hij pakte het mobieltje van haar zusje tussen zijn vingers en trok hem uit haar handen.
Neidig staarde ze naar haar broer die tegenover haar aan de mahonie- houten tafel zat, de grimas op zijn lippen zei genoeg: ze kreeg hem terug als ze klaar waren. Zacht gromde ze wat maar liet het toch maar gaan, ze pakte het zilverwerk vast en prikte met de vork in de penne die in het diepe bord lagen, besmeurd met tonijn- roomsaus. Eén voor één at ze de pasta op, schepte de restjes van de saus op haar lepel en liet het in haar mond glijden.
,,Oké, klaar. En nu?” ze staarde naar haar grote broer en draaide een goudblonde pluk rond haar wijsvinger.
,,Nog een toetje misschien?” vroeg hij nadat hij zijn bord op de hare had gestapeld en ze op het aanrecht had gezet.
Vlug schudde ze haar hoofd, griste haar mobiel van de tafel en schoot de trap op. De oude radio kraakte zachtjes muziek en ze draaide aan het zwarte volume knopje om het geluid harder te zetten.
Met enige moeite duwde ze de balkon deuren open en op een kiertje na dicht, zodat ze de krakende muziek nog kon horen.
Langzaam plaatste ze zichzelf in de witte schommelstoel en schommelde van voor naar achteren, om zichzelf te kalmeren.
Haar mobiel legde ze op de balkon reling die ervoor zorgde dat ze niet die enkele meters naar beneden zou vallen en iets zou breken. Ze wist dat hij in de deur opening stond, naar haar staarde en zichzelf vast afvroeg wat er in haar hoofd omging. Maar hij zou er niet achter komen, nooit, haar gedachten waren haar gedachten, en niemand zou ze kunnen stelen.
Al zou het de einde van de wereld zijn, het einde van alles wat er is, nooit zal ze haar gedachten delen, nooit zal ze haar gedachten uit schreeuwen...