A new world

Een prachtige merrie liep door het bloemenveld. Haar donkere vriendelijke ogen stonden angstig en pijnlijk. Haar buik was dik en opgezwollen. Net als de uier. Het was tijd. Haar achterhand hing al onder het bloed en de pijn stroomde door haar lichaam. Lig toch Mynya. Lig! De merrie schudde haar hoofd en snoof zacht. Ze had stress en de pijn werd daardoor verergerd. Ze stond er alleen voor, dat wist ze. Ze was net in een nieuwe wereld waar ze opnieuw kon beginnen en natuurlijk moest ze net nu gaan bevallen. Net nu ze er alleen voor stond. Ze snoof zacht toen de weeën kwamen en zakte opeens door haar benen in de bloemen. Ze begon hevig te zweten en probeerde opnieuw recht te staan. Pijn, zoveel pijn dat ze luisterde naar het stemmetje in haar hoofd dat riep: Blijf liggen! Ze hinnikte even schril van de hevige pijn en sloot haar ogen. Haar buik ging op en neer en een klein veulen wilde geboren worden. Ze voelde de weeën komen en zuchtte diep waarna het begon. Ze voelde meer pijn tot er een klein veulen achter haar lag. Ze wilde opstaan maar toen stopte haar hart..

Het kleine veulen begon meteen lichtjes te spartelen toen ze op de harde koude grond kwam. Gras en bloemen kriebelden haar snuit. Ze niesde even en ademde diep in toen het vlies van haar af was. Ze rilde van de koude en hinnikte heel zacht. Hinniken kon ze niet goed maar toch wilde ze haar moeder. Ze had het erg koud en kon zichzelf niet schoonlikken. Haar moeder ook niet omdat deze dood was. Ze wist het niet want kon amper zien. Ze bleef even liggen door de koude en door de nattigheid. Ze moest opstaan, dat wist ze. Haar instinct zei dat. Ze zette haar benen in de grond en probeerde met haar achterbenen haar lichaampje op te heffen. Net toen ze haar benen wilde strekken wankelde ze omver. Ze kwam met een harde plof op de grond en bleef opnieuw liggen. Ze rilde hevig en zette opnieuw haar beentjes. Ze hief haar lichaam omhoog en strekte haar benen. Maar alweer viel ze om bij haar eerste stapje. Ze zat al meteen onder het zand en gras door de val. Het plakte in haar vacht. Ze schudde heel zacht met haar hoofdje en probeerde opnieuw op te staan, met succes. Ze stond nog wankel en bleef deze keer staan. Haar beentjes wat open gesperd. Ze rilde hevig en keek met haar donkere oogjes rond. Waar was ze?

[Lange posts aub]

Mischa liep rustig door het bloemenveld, en liet haar gedachten de vrije loop gaan.
Ze sloeg met haar staart een paar irritante vliegen weg, en nam een paar happen van dat heerlijke gras. Er zat ook een bloem bij, die ze niet echt lekker vond, dus die spuugde ze maar weer uit. Opeens hoorde ze een hinnik uit de verte. Het was een zachte hinnik, van een veulen, die haar moeder nodig had. Het was vast niet ernstig, dus Mischa trok zich er eventjes niets van aan. Na een tijdje werd ze toch een beetje bezorgd. Straks dan had zo'n lief klein veulen haar wel nodig. Er zijn steeds meer veulens die hun ouders op een verschrikkelijke manier verliezen. Mischa heeft haar moeder nooit gekend, en haar vader, Emino, ook niet. Ze koesterd alleen een vage herinnering dat ze ooit met zijn tweetjes door dit bloemveld wandelden, en hij zei dat ze het slimste veulen ooit was. En vooral dat ze lief was, en dat hij trots op haar was. Mischa schudde haar hoofd. Daar wou ze niet aan denken, dat was te pijnlijk. Haar broer Patch was ook opeens verdwenen. Zou dat misschien met hun vreemde familiegedoe te maken hebben?

Mischa liep een stukje richting de plek waar eerst het geluid vandaan kwam. En toen zag ze het, het ergste wat je ooit kan overkomen. Een overleden moeder, met het arme veulen ernaast. Mischa draafde zo snel als ze kon naar het veulen toe. Ze kende hen niet eens, en toch stonden er tranen in haar ogen. Het veulen was zo jong, dat ze nog niet eens kon merken dat haar moeder dood was.
Het veulen was waarschijnlijk gevallen, want ze zat helemaal onder het zand en gras, en bloed. Mischa ging voorzichtig naast het veulen staan. "Hé, kleintje," zei ze met een liefe stem. Maar het klonk een beetje schor. Mischa kon bijna niet praten, bij het idee dat haar moeder misschien zo gestorven is. Wat verschrikkelijk. Het arme merrieveulen weet niet eens dat haar mama zojuist haar leven heeft gegeven, voor haar leven. Het veulen leek bang, en dat was ook logisch. "Ik ben Mischa," zei Mischa. Ze besloot om het veulen
netjes schoon te likken. Alles zou goed komen. Als het moest, zou ze haar hele leven voor dit lieve veulentje zorgen.

Het kleine veulen trilde hevig. Haar lange beentjes die erg wankel stonden zag je trillen. Van de koude maar ook van angst. Ze kende niets en wist niet wat er gebeurde. Ze hoorde en rook iets, maar snapte er niets van. Was was een geur? Of wat was dat geluid? Was het gevaar? Ze wist het niet maar bleef staan. Ze keek rond en zag opeens een donker paard. Ze slikte en keek bang naar de merrie die wat zei. De stem van de merrie klonk erg lief en dat voelde als een moeder. Zou dit misschien haar moeder zijn? Ze wist het natuurlijk niet maar besloot toch te denken. Ze keek voorzichtig op en hoorde de woorden. Ze stelde haar voor als Mischa. Zou een moeder dat doen? Nee toch? Ze twijfelde opnieuw en voelde opeens een warme tong. Warmte stroomde meteen door haar kleine natte lichaampje. Ze hief haar kleine neusje iets op en duwde deze tegen het warme lichaam. Ze wankelde iets vooruit en zette haar bij de merrie die haar schoonlikte. Nog steeds twijfelde ze over de band. Was het haar moeder of iemand anders? Ze zou er ooit wel achter komen. Nu wilde ze schoon en warm worden, en eten. Ze had zo'n honger dat haar maag de hele tijd pijn deed en geluid maakte. Ze draaide iets met haar oortjes en keek dan voorzichtig weer omhoog naar de merrie. De merrie was niet erg groot maar haar neus tegen de merrie's neus duwen lukte haar niet. Jammer.

Mischa merkte dat het veulen het fijn vond. Het kleine merrietje kroop dichter tegen haar aan en duwde haar neus in Mischa's vacht. Mischa likte het laatste vieze gras weg en duwde haar neus tegen het neusje van het veulen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze had geen verstand van veulens, en wist niet hoe ze er mee om moest gaan. Maar ze liet dit veulen niet in de kou staan! Dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Het veulen had vast honger. Mischa keek even naar haar arme moeder. Ze slikte een brok in haar keel weg. Dit veulen was eigenlijk heel dapper. Mischa richtte snel haar blik op het veulen. Ze moest er niet aan denken dat haar moeder misschien wel zo gestorven is. Maar hoe kon zij dit veulen drinken geven... Ze had laatst wel een miskraam gehad. Ze wist niet eens dat ze drachtig was, dus lette er niet op, en ze kon zich ook niet herinneren dat een hengst haar had gedekt. Ze walgde bij het beeld dat ze opeens zoveel bloed had verloren. Dat was haar veulen geweest, haar veulen.. Ze zat er nog steeds een beetje mee, maar wou het liever vergeten. Nu kon ze dit veulentje tenminste melk geven. Ze duwde met haar neus op het voorhoofd van het veulentje zodat die haar hoofd boog en erbij kon, om melk te drinken.
"Ga maar drinken, kleintje," fluisterde ze zachtjes. Ze glimlachte een beetje.

Het kleine veulentje keek voorzichtig naar de merrie. Ze voelde de warmte nog steeds en eindelijk was haar vacht weer schoon. Het was ook droog geworden en ze had geen kou meer. Gelukkig maar. Ze had alleen nog maar honger. Ze keek even rond en merkte toen een liggend paard op. Ze snapte er niets meer van. Lag er nou eentje te slapen of wat anders? Ze zuchtte en voelde opeens een duwtje van de merrie. Wankelend stapte ze naar voren door het duwtje. Ze hoorde de woorden en twijfelde even. Ze zuchtte en dook met haar neusje onder de buik van de merrie. Ze zocht meteen naar de uier en begon te drinken. De melk was heerlijk was en er zat biest bij. Gelukkig maar, anders zou ze het zeker niet overleven. Ze dronk gulzig verder en zwiepte met haar kleine staartje. Na een tijd had ze genoeg en wankelde ze achteruit. Ze ging tegen de merrie aanstaan en wreef met haar snuitje over de merrie. "Jij lief zijn" zei ze erg zacht en glimlachte zachtjes. Ze spitste haar kleine oortjes en zwiepte nogmaals met haar pluizige staartje. Ze trilde niet meer maar als er weer iets zou gebeuren zou ze het vast weer koud krijgen. Erg vond ze het niet want ze was blij dat er toch iemand haar hielp.

Het veulentje had gelukkig genoeg gedronken. Ze wankelde achteruit, en keek kort naar haar moeder. Mischa wist niet goed hoe ze het moest uitleggen. Zou ze het hart van het veulentje dan niet breken? Mischa twijfelde of ze het eigenlijk wel moest vertellen. Maar haar moeder hier achterlaten was ook een beetje... Kil. "Jij lief zijn," zei het veulentje opeens. Mischa voelde dat ze een beetje warm werd, en glimlachte. "Jij ook," zei ze, en gaf het veulen een likje aan haar oor. Mischa voelde een traan over haar wang glijden. Ze keek even achter zich, het veulen mocht het niet zien. Ze was gelukkig en verdrietig tegelijkertijd. Mischa wist niet goed wat ze moest doen, wat ze moest voelen. Ze had zo'n medelijden met het arme veulen. Hoe moest het nu verder? De traan viel in het gras, en verdween langzaam in de grond. Mischa draaide zich om, en probeerde te glimlachen.
Dit veulen was echt heel mooi, en lief. Het prachtigste veulen dat ze ooit had gezien.
Ze boog haar nek en trok met haar tanden een mooie, paarse bloem weg tussen het gras.
Voorzichtig liet ze hem vallen op de hals van de overleden merrie. Deze merrie mocht trots zijn op het prachtige veulen dat ze had gebaard. "Ik zal voor haar zorgen," fluisterde ze naar de merrie. Misschien kon de merrie het nog wel horen. Het veulen had het niet gehoord, daarvoor had ze te zacht gefluisterd. Ze draaide zich om en gaf het veulentje opnieuw een likje. "En hoe heet jij, kleine meid?" vroeg ze, en vormde een kleine
glimlach. "Heet jij soms... Yahya?" Yahya was een mooie naam. Een mooie naam, voor
een mooi veulen. Als haar eigen veulen nog zou leven, zou ze haar ook Yahya noemen.
Ze moesten hier weg. Anders zou het te pijnlijk worden. Ze moesten verder reizen, naar
een plek waar Mischa rustig voor het veulen kon zorgen, en haar kon opvoeden.
Ze keek het veulen liefdevol aan, in de hoop dat ze het goede had gedaan.

Het kleine veulentje keek rustig naar de merrie. Ze briesde zachtjes en keek om haar heen. Haar donkere oogjes keken nieuwsgierig naar de bloemen die er stonden. Zoveel kleuren waren er. Ze keek weer naar de merrie die wat zei. Deze zei dat ook zij lief was. "Jij liefer" zei ze. Ze kende het woord niet dus sprak het anders uit. Ze had na een tijd niet door dat de merrie wat gedaan en gezegd had tegen haar dode moeder. Ze bleef nieuwsgierig en vrolijk om haar heen kijken. Haar oren naar voren gericht. Ze zwiepte vrolijk met haar staartje en keek weer naar de merrie. De merrie vroeg naar haar naam. Toen ze wilde antwoorden dat ze deze niet had vroeg de merrie weer iets. Yahya? Dat was wel een leuke naam. "Ik heb eigenlijk geen naam maar dat is wel mooi" zei ze zachtjes en glimlachte even. Ze gaapte even en keek rond. Ze begon moe te worden van dit alles. Ze keek even naar de merrie maar wachtte op een reactie af. Ze was lief en wilde haar helpen. Daarom wilde ze ook wachten tot ze mocht slapen. Ze was toch stiekem bang weer achtergelaten te worden, dat had ze liever niet. Te koud en te weinig eten dat ze hier vond zonder een paard.

Mischa was blij dat Yahya haar naam mooi vond. Ze zag dat ze moe was, en eigenlijk was ze zelf ook wel moe. Ze liep een stukje verder, en keek naar achteren, of Yahya al achter haar aan was gekomen. "Kom je?" vroeg ze. Ze liep weer terug. Waarschijnlijk kon Yahya nog niet goed lopen. Dan moesten ze hier maar gaan slapen. Mischa ging rustig op haar zij liggen en sloot haar ogen. Het gras kriebelde in haar vacht. "Ga maar lekker slapen, Yahya," zei ze. Ze schoof een beetje op en maakte ruimte voor Yahya, zodat ze tegen haar aan kon liggen. Ze wou wel op Yayha wachten, maar ze was zo moe, dat ze bijna meteen in slaap viel. Yayha was vast ook heel moe, want die had al een tijdje op haar wankele beentjes gestaan. Mischa gaapte kort, tegen haar zin in, maar ze kon de gaap niet inhouden. Ze wachtte rustig tot Yayha naast haar kwam liggen en ademde een keer goed in. Haar adem werd steeds luider, en ze had moeite om niet in slaap te vallen. Ze opende haar ogen en keek omhoog. Het was nacht, en er stonden allemaal kleine fonkeltjes in de hemel. En de maan, de grootste fonkel van allemaal. De maan kleurde de nacht donkerblauw, in plaats van zwart.