It's verry silver around here || & Ravena

Ik schudde wild met mijn manen en draafde met grote elegante passen lansg het meer. Het had een zilverachtige gloed, het was prachtig. Het meer, de bomen ,het gras, alles was zilverachtig wit. Het gaf een voldoening om zo langs het meer te draven.
Ik snoof, ik snoof de geur van een ander paard op. Ik kon niet bedenken wie het was. Ik kende deze of gene niet. Wie was het die mij vergezelde bij dit prachtige meer? Ik draaide mijn oortjes in de richting van het paard. Mijn ene mondhoek krulde omhoog. Ik werd altijd vrolijk van andere paardjes. Wie het ook was....Ook al kende ik hem of haar niet. Ik maakte gewoon een babbeltje en kwam zo te weten of diegene goed, slecht of neutraal was. Ik hield niet zo van de braverikjes maar ook niet de echt 'slechte' paarden. Ik was gewoon...ja...ik.

waaah inspi-loosheid sorry Ravena

Het geklapwiek van vleugels maakte haar wakker uit haar onrustige slaap, eventjes snoof ze. Langzaam opende ze haar ogen het felle ochtendlicht verblinde haar waardoor ze verwoed met haar ogen knipperde. Uiteindelijk werd het licht beter, eerst werd het waziger, waardoor ze één wazige zwarte vlek voor haar zag die zijn vleugels strekte en het inmiddels zo vertrouwde geluid van geklapwiek van vleugels veroorzaakte. Eventjes geeuwde ze uitgebreidt, waarna ze haar benen een voor een strekte. Het water golfde zachtjes heen en weer en maakte haar eventjes licht dromerig, een gevoel dat ze snel weg schudde. Een uitgebreidde tevreden zucht verliet haar mond toen ze de warme zonnestralen op haar huid voelde, gelijk werd haar lichaam verwarmd. Ze brieste heel eventjes waarna ze haar stijve spieren in beweging dwong door naar het zilverachtige meertje toe te lopen, eventjes bromde ze wat, iets dat verdacht veel leek op
,,Bij de..."
Maar verder kwam ze niet aangezien ze haar neus in het water gestopt had en nu met grote gulzige slokken het water dronk, toen een schim aan de overkant van het meertje stond gooide ze haar hoofd omhoog, water spoot alle kanten uit en toen ze in beweging kwam drupte het water nog van haar neus af naar beneden, eventjes schatte ze welke route sneller was, waarna ze soepel een bocht maakte en langs het meer liep, het vrolijke gefluit van vogeltjes was duidelijk hoorbaar, het maakte haar zelfs een beetje vrolijk. Maar nog steeds bleef ze de norse serieuze Ravena die ze altijd was. Eventjes schrok ze van een haas die langs sprong, ze snoof verontwaardigd en al snel stopte voor de hengst, haar kritische blik gleed over zijn lichaam, he was een fries, en van zelf sprekend gezien zijn ras was hij vele groter, waardoor ze helemaal omhoog moest kijken, maar nog altijd was ze zelfverzekerd en kalm.
,,Wie ben je?"
Haar stemgeluid was nors dit maal, niet al te er n een goed humeur...



~af~

Voor hij het wist keek hij naar beneden ,naar een kleiner paardje dat hem om zijn naam vroeg. Ze klonk wat norsig, wat hij totaal niet was. Hij wachtte even met antwoorden om daarna ,vrolijk als altijd, een antwoord te geven,,Ik? Ik ben Jilz...en wie houd mij gezelschap bij dit erg zilveren meer?"
Hij grijnsde licht en keek naar de merrie, ze had een valk achtige kleur. Als ze op de prairie zouden zijn geweest had ze niet goed zichtbaar was geweest.
Hij schudde even met zijn manen.
Hij liet zijn bijna saffier blauwe ogen over de merrie glijden.
In zijn gedachten gingen vele meningen om, maar hij nam het besluit om niet achterdochtig te worden en haar maar gewoon te laten antwoorden.
Geduldig wachtte hij op een antwoord, hij sloeg met zijn staart naar wat irritante vliegjes en jaagde deze weg.
Hij brieste even en liet zijn hoofd zakken om gulzig een slok water te nemen en daarna zijn hoofd weer de lucht in te richten en zijn blik over het meer te laten glijden

Aan de vrolijke stem van de hengst te horen wist ze al precies wat voor een dit was, zo eentje die altijd vrolijk was. Ravena had een vreselijke afkeur voor zulke paarden maar liet het maar even niet merken, ze kwam er toch niet heel veel verder mee. Alsof ze er wel één centimeter verder mee kwam, maar dat deed er toch ff niet toe. De merrie had bijna saffier blauwe ogen die naar beneden moesten kijken om Ravena te kunnen bekijken, Ravena voelde zich niet geïntimideerd door die saffier blauwe ogen die over haar lichaam heen gleden en ook niet door het feit dat de hengst maar liefst twee koppen groter was dan haar. Ze bleef de hengst gewoon kalm en zelfverzekerd aan kijken en liet hem zijn gang gaan voordat ze zou antwoorden. Uiteindelijk was hij klaar met zijn onderzoek op haar kleine lijf. Nog eventjes flitste haar ogen over zijn lijf, haar woorden formuleerde ze goed zoals altijd en het duurde eventjes voor ze antwoord gaf.
,,Ravena en Amenia.’’
Aan de hengst te beslissen wie hij Amenia zou noemen en wie hij Ravena zou noemen. Natuurlijk klonk het logischer dat Ravena de naam van de raaf was en Amenia de raaf van de eigenlijke Ravena, maar dat hoefde de hengst toch niet te weten? Of wel soms, het was wellicht niet helemaal eerlijk, maar dat maakte eventjes niet uit, dat hij hun door elkaar zou halen gebeurde zo vaak bij andere paarden en het veranderde de complete wereld heus niet dacht Ravena zo.

~BWHAHAHAHAHA flut ~

Hij keek op haar neer en brieste even. Een paar gedachten schoten door zijn hoofd. Wie was Ravena en wie Amenia? Gokje wagen? Of het gewoon vragen? Hij kon er niet uit komen. Wat moest hij zeggen? Als hij het fout zei, zou ze beledigd zijn, dacht hij.
Hij kon het niet laten en vroeg toen toch voorzichtig ,,Jij bent.....Ravena...?" hij ging maar uit van het meest onlogische wat hij kon bedenken en ging er vanuit dat het niet klopte, aangezien zijn constateringen nooit klopten.

Hij schudde zich nog eens uit en zocht wat plukjes gras. Om die er vervolgens uit te trekken en langzaam op te kauwden tot hij ze door slikte.
Hij duwde zijn neus het water en nam een paar slokjes. Hij keek nu omhoog naar de merrie

Toen de hengst vroeg of zei Ravena heette trok ze heel eventjes één wenkbrauw omhoog, te kort om echt waar te nemen werd de wenkbrauw omhoog getrokken, want voor hij de top bereikt had zakte hij al weer naar beneden. Als een kabelbaan karretje dat naar beneden gleed. Haar hoofd ging haast onmerkbaar in een minimaal knikje naar boven en beneden. De hengst zou erg goed moeten kijken om de knik te kunnen opvangen. Haar ogen speurde het gebied rond, plots stopte haar ogen met speuren en staarde naar een plek schuin achter de hengst, links van Ravena. Eventjes had ze daar een flits gezien, een haast onmerkbare flits wellicht. Maar ze had hem gezien en ze was niet gek, als ze iets zag dan had ze dat haarzelf niet verbeeld. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze een hele tijd naar de plek, het was vast een kleine windvlaag geweest die de struiken eventjes had laten bewegen zoals haar manen nu bewogen in de zachte wind. Terwijl ze haar blik op de hengst richtte en hem kalm en zelfverzekerd aan keek bleef ze naar die ene plek staren vanuit haar paarse ooghoek, soms deed je ooghoek het beter dan je oog het ooit zou doen. Ze liep langs de hengst op, stapte naar het meertje en liet haar neus daar in zakken, met grote slokken dronk ze stil en onhoorbaar, het water gleed door haar keel, zacht en teer. Ze tilde haar hoofd op toen ze weer een beweging zag in de bosjes, ze had haar oren licht naar achteren, water druppelde van haar mond naar beneden en maakte zachte plons geluidjes als het in het water viel. Ravena stapte naar de plek waar net nog de beweging was, plots schoot er een konijntje onder haar door, tussen haar benen door. Ravena zette van schrik een paar pasjes naar achteren. Daarna draaide ze haarzelf om en keek naar de hengst.
,,Wat doe je hier?’’

Hij hoorde haar vragen wat hij hier deed. Hij wist daar geen exact antwoord op. Hij keek zoekend om zich heen voor een goede volkomen logische reden waarom hij hier was. Hij kende deze plek als zijn broekzak, ook al droeg hij geen broek. Hij keek nogmaals het gebied langs. Hij zuchtte, hij wachtte even met een gevat en logisch antwoord en zei toen maar ,,Uh..het is hier mooi...en wat doe jij hier, Ravena?¨ Hij keek haar aan en liet zijn neus zakken om weer wat verdwaalde grassprietjes uit de bodem te halen. Hij kauwde weer vredig en slikte het door.
Hij brieste en keek naar het water dat langzaam op en neer deinde. Hij schudde met zijn manen en had ineens de drang om te gaan steigeren. Voor hij dat kon doen voelde hij wat druppels op zijn vacht neer dalen. Het begon zacht te miezeren en even later begon het wat harder te regenen. De druppels vielen met een wat hogere snelheid naar beneden en maakte natte vlekjes op de vacht van de hengst. Hij brieste en toen hij dit deed schootte er wat druppels zijn neus waardoor hij begon met briessen tot ze eruit waren

Ze luisterde een en al oor naar de woorden van de merrie, trok toen haar wenkbrauw op. Dat... Dat was geen gevat en logisch antwoord zoals de hengst het wou brengen, dat was gewoon een samenvatting van wat híj van het gebied vond. Niet iets wáárom hij hier was en hier wou zijn. Nou ja, in feite wel maar dan moest je wel verder zoeken dan als de hengst het gewoon zo bracht dat het in één woord te begrijpen was. De hengst begon te grazen ze volgde zijn bewegingen nauwkeurig, haar blik volgde de zijne en zo richtte ook zij haar blik op het wiegende water, ze werd in een soort trans gebracht door het steeds maar weer op en neer deinende water in steeds maar weer hetzelfde ritme waardoor het eventjes duurde voordat ze de zoveelste regendruppels op haar vacht voelde vallen, en gelijk met dat besef merkte ze ook dat het al enige tijd regende en dat haar vacht dus al licht doorweekt was. Ze voelde hoe het steeds harder en harder begon te regenen en vloekte eventjes zacht en vreselijk ondamenachtig.
,,Eerst genoot ik van het goede weer. Nu ben ik hier omdat ik met jou praat en ik de regen aan het vervloeken ben.’’
Ze merkte hoe Amenia wat kraaide en keek de raaf belangstellend aan. Ze knikte eventjes en zag hoe de raaf weg vloog, op jacht waarschijnlijk. Of naar het nest, ze keek nog een hele tijd naar de plek waar Amenia zojuist uit het zicht was verdwenen zich beseffend dat Amenia waarschijnlijk niet lang meer zou leven, een verschrikkelijk besef overigens, een besef wat een brok in haar keel vormde. Iedere keer dat ze Amenia zag voelde ze een vreselijke blijdschap in haar opborrelen. En iedere keer dat ze weg ging bleef ze lang naar die ene plek staren waar ze uit het zicht ontrokken was, zichzelf beseffend dat Amenia al oud was voor een raaf.