Born to be wild

Langzaam slofte de schimmelmerrie vooruit. Slof, slof deden haar hoeven. Een vermoeide zucht verliet haar keelgat. De merrie was uitgeput en elf maanden drachtig. Haar veulen zou zeer binnenkort ter wereld komen. Met de nadruk op zéér. Kai kon het voelen. Zoals ze wel vaker dingen kon aanvoelen. Het was best een eng idee. De merrie bracht haar lichaam tot stilstand om even op adem te komen. Ze richtte haar blik op haar enorme buik. Het leek wel een ballon. Het was een raar gezicht. De altijd zo slanke Kai die nu ineens heel erg dik was. Kai moest ongewild even grinniken. Typisch Kai om op het meest ongelegen moment nog lol te hebben. Zo waren er nog wel meer dingen aan de merrie die niet helemaal normaal waren. Zoals dat ze nog wel eens last had van haar concentratiestoornis. Nah ja, weetje? Aan iedereen stak er wel een draadje los. Dus Kai's concentratiestoornis viel nog wel mee. In vergelijking met paarden die aan veel ergere aandoeningen leden. De merrie kreeg bijna medelijden met zulk soort paarden en pony's. Een pijnlijke steek in haar buik haalde Kai uit haar dromen. Als automatische reactie op de pijn, kromp ze ineen. Alsof haar lichaam het wilde afweren. Een alarmbelletje ging rinkelen in haar achterhoofd toen de volgende pijnscheut kwam. Haar veulen kwam eraan! Heel even had Kai een moment van paniek. Gelukkig kwam ze al snel weer tot zichzelf. Ze moest een veilige plek vinden voor haar veulen. Kai liet haar ogen over het gebied gaan. Haar blik bleef hangen op een klein veldje van groene mos. Kai slofte erheen. Moeizaam liet ze haar zware lichaam neerkomen op het zachte, aangename mos. De merrie zuchtte moe. Weer kwam er een wee. Dit keer pijnlijker dan de vorige twee. Zweetdruppels parelden over haar bezwete voorhoofd. Dit was niet haar eerste veulen, maar zo voelde het wel voor Kai. Haar allereerste veulen was helaas bij de geboorte overleden. Kai schudde die gedachte van haar af. Het verleden was geweest en zou nooit meer veranderd kunnen worden. Nu moest ze zich gaan richten op de toekomst. Samen met haar veulen die er nu aankwam. Kai kreunde weer. De merrie liet een schrille, hoge hinnik horen aan haar vrienden en kuddegenoten. Ze kon dit niet alleen! Hopelijk hadden de andere paarden haar noodkreet gehoord, want ze begon het bewustzijn te verliezen. Haar enige grip op de realiteit. Wat als ze deze bevalling niet zou overleven? Dan zou haar veulen helemaal alleen achterblijven, want haar ouders waren er niet meer. Daar probeerde Kai niet teveel aan te denken. Ze moest dit overleven voor haar kind. Hoeveel pijn ze er ook voor zou moeten lijden.

[Alleen Khenia, vrienden en kuddegenoten]
[Sorry, voor als het een dramabevalling gaat worden xD]