When I was born, there was nothing to fight ~

Here I was born, about five years ago.
It was a quiet day with the full moon.
A crazy mother and sister. A proud father.
That was a while ago, my past.

5 jaar geleden. De tijd was gekomen en een hinnik zo luid als een arend echode door de bergen. Een witte merrie lag stil op de grond en naast haar lagen twee veulens. Een zwart en een bruin merrieveulentje. De grote zwarte hengst kwam op hun af en beschermde de merrie. Meer gebeurde er die dag niet. Het zwarte veulen was de eerste die zou gaan opstaan. Ze was klein, mager maar niet bang. Ze was snel en redelijk sterk voor een veulen.

Een jaar later. Een jonge hinnik. Een donker merrieveulen dat al groter was dan bij de geboorte. Kleine spieren rolden onder de vacht. Een zwarte hengst in aantocht om zijn dochter te zien. Hij was een tijd weggeweest en had zijn familie in de steek gelaten. Ook de witte merrie was zo goed als verdwenen. De enige die was overgebleven, was het zwarte veulen. Het dwaalde altijd alleen rond. De zwarte hengst vertelde haar niet veel. Alleen dat ze er nog zou achterkomen waarom hij er niet voor haar was. Ze vertrok weer en zocht de bekende Cobrazarao op. Hij trainde haar een aantal jaren tot ze een sterke merrie was.

Twee jaar later. Ze was volgroeid en een prachtige merrie. Haar vacht sneeuwwit met een aantal littekens van oorlogen. Donkere ogen en grijze manen. Een ijskoude blik en een valse grijns op haar lippen. Ze was vals en gemeen. Ze had haar eerste partner leren kennen. De hengst Death. Ze had veel respect voor hem en zorgde voor twee nakomelingen. Toen verdween ook hij en trainde ze haar veulens alleen. Ze was trots op de veulens die steeds groter werden. Haar vader zag ze af en toe, maar hij kon haar nog steeds weinig schelen. Het enige dat nu door haar hoofd ging was haar eigen training of de training van haar veulens.

Nu. Ze had nog veel meer veulens op de wereld lopen, eveneens als haar broers en zussen. Ze vond het hatelijk om zoveel familie te hebben. Haar vader dekte een aantal goedzakken. Halfbloedjes kwamen er binnenkort aan. Ze snoof luid en liep richting de drakenberg. Hier was de merrie geboren en zo bracht ze weer herinneringen terug. Het enige dat ze haar herinnerde was de vreselijke moeder die ze daar had zien liggen. Waarom kon ze niet dood zijn. Net als al die halfbloedjes en haar echte zus. De rest mocht dood. Deina grijnsde en dacht weer aan het leven buiten DH. De grote zwarte hengst met zijn kudde. Haar ontvoering. Ze had de paarden hier dichtbij in een grot gestoken. Meer was er niet nodig. Ze zou de veulens ervan trainen net zoals haar trainveulen Kay. En dan zou ze afwachten tot de hengst haar zou zoeken. Het ging gebeuren, weldra als het geboren was. Deina rolde met haar ogen en liep naar de berg toe. Ze klom erop en toen ze vanboven stond, liet ze een ijskoude hinnik horen. Ze was nu werkelijk terug. Voor altijd.

Bekenden of bad horses ~

Zijn ogen gleden over het gebied heen, wat was hij hier lang niet meer geweest. Wat was het? Misschien zo’n paar maanden ofso? Het was fijn om er weer te zijn, Twilight kon zich aan sommige gebieden zo enorm hechten. Het was raar hij hechte zich nooit aan soortgenoten, enkel aan gebieden. Hij vondt het fijn om op plekken te zijn waar andere paarden misschien nog nooit geweest waren, het gevoel dat jij degene was die misschien in hele oude paarden van vroeger zijn hoefsporen trede. Het was een rare gedachte, hij fronste waarna hij verder liep. Hij had een tijdje staan nadenken en dus stil gaan staan, maar liep na zo’n 10 minuten weer verder. Spieren rolde onder nog best dikke vacht, Twilight was in een korte periode sterk vermagerd. Maar nu zag hij veel beter uit, zijn ogen waren minder dof evenals zijn vacht en manen.
Na een heel stuk door het Drakengebergte te hebben gelopen, begon hij zich te realiseren dat sommige plekken anders leken te zijn geworden. Het was er killer kouder en stiller, er waren hier meestal wel paarden. Maar nu niet, het was er verlaten. Geen geuren geen geluiden helemaal niks. Twilight had het niet juist, vlak na zijn gedachte klonk er een kille hinnik. Twilight hielt stil, hij kende die hinnik. Hij verstijfde, ze was terug! Hij stokte, dat was wel het laatste wat hij had verwacht. Dat Deina terug zou komen, immers zijn ex. Hij schrok best, want het was totaal onverwachts. Hij had gedacht dat ze verdwenen was, o f erger dood. Twilight vergat zijn tripje en maakte recht om keert naar de merrie. Hij vermeerderde vaart en sprong aan in galop, dat lang was geleden. Zijn spieren moesten wennen, maar het was heerlijk. Hij ging sneller, sneller en vervolgens op top snelheid. Doordat hij een half volbloed was, had hij de macht magisch snel te kunnen rennen. Zijn hoeven kletterde op de harde grond. Hij racete alles voorbij, en minderde pas weer toen hij voor een berg stond waar Deina’s hinnik vandaan was gekomen. In stap had hij er misschien een uur over gedaan, in rengalop zo’n 10 minuten. Hij ging op draf zijn reis verder de berg op, na nog zo’n 10 minuten er te hebben over gedaan was hij boven. En geweldig uitzicht. Het was raar om Deina te zien, hij naderde haar van achter ’Deina’ Gromde hij binnenmonds, even slecht als altijd. ’Fijn dat je weer terug bent!’ Hij had serieus geen flauw idee hoe ze zou reageren op zijn komst.

Het was een doodse stilte op de berg. De maan stond hoog aan de lucht en het was eindelijk nog een keer volle maan. Net als op de dag dat ze geboren was. Dan was het net hetzelfde als nu. Deina draaide en keek naar een grote boom met dode takken. Daaronder was ze geboren. Deina staarde ernaar en liep erheen. Ze snoof eens en ja hoor, de geur hing er nog steeds. Oud bloed van een geboorte. Deina negeerde de herinneringen en staarde naar de hemel. De maan verdween achter de wolken en geritsel klonk tussen de struiken. Ze hoorde iets en een bekende geur drong haar neus binnen. Té bekend was het. Deina schrok er zelfs van. Hij kwam haar bezoeken? Ze dacht juist dat hij haar niet meer zou willen zien. Dat was zoiets als met Death. Hij wou haar niet zien en zij hem niet. Ook al wou ze die veulens juist nog wel zien. Het was raar om de stem van de zwarte hengst weer te horen. Vroeger wou ze niets liever dan hem zien en horen. Elke dag, elk uur, elke minuut. Deina draaide haar om en staarde recht in de ogen van de hengst. Ze snoof zacht en drukte haar oren in haar nek. Ze bekeek de hengst. Er was iets anders aan hem. Ze wist niet meteen wat het was. Vroeger was hij iets gespierder dan nu. Ach, hij werd ook een dag ouder. Deina grijnsde zacht en keek naar hem. "Twilight. Inderdaad, fijn. Niet dat iemand me gemist heeft, maar ikzelf vind het ook weer fijn om hier rond te lopen." De merrie veegde de grijns van haar snuit en sloeg met haar grijze staart tegen haar flanken. Ze liet kort haar zwarte ogen nogmaals over hem heenglijden, maar daarna keek ze toch weer naar hem. Het was een tijd geleden dat ze hem nog had gehoord. Hem zou ze nooit vergeten. Hij zat altijd wel in een deel van haar gedachten. Ook omdat ze nog eens met hun dochter Duvessa gepraat had. Deina schudde de gedachte weer weg en wachtte tot hij iets zou zeggen. Zelf wist ze niet wat ze nog kon zeggen. Ze vond het zelf fijn ja om terug te zijn, maar meer? Ze had er geen idee van. Ze was gewoon sprakeloos. Geen woord kon ze uitbrengen. Ze was gewoon deels geschokt om hem te zien. Het was anders dan vroeger.