Forever sleeping, to not get the feeling that she's alone..

Ze liep nu al dagen door het moeras, vol eenzaamheid. Ze was verdwaald, in de steek gelaten, weggepest door degene die ze vertrouwde.. Nu liep ze al dagen alleen hier door het moeras, al dagen zonder eten en drinken, zonder vrienden.. Ze had het gevoel dat ze weggepest was, maar niet uit de kudde, maar uit de wereld.. Alsof ze haar doodden, nee, nog erger.. Alsof.. Alsof ze haar alleen van binnen doodden, om haar nog te laten lijden tot ze om zou gaan van de honger. Ze had echt snel iemand nodig die hier de weg wist, ze zakte door haar benen, en hinnikte met het laatste beetje kracht wat ze nog had naar Magnifico, de leidster van Quiet Sparkle.. Toen viel ze in slaap, in de hoop gewekt te worden door Magnifico...

Haar oren vingen als antennes weer het geluid van een hinnik op. Ze trok haar bovenlip even geïrriteerd op. Weer een reisje naar de persoon die haar verzocht had om te komen. Haar spieren kwamen met protest in beweging. Ze had geen zin in iets. Wat was het hard werken om een kudde te hebben. Meestal liep ze rond om hinniken te beantwoorden.
Haar reis naar het midden duurde niet heel lang, maar ze liep langzaam, dus het had weliswaar veel sneller gekund. Maar daar had ze verrassend genoeg geen zin in. Haar hoofd was een brei geworden. Ze had nu een persoon moeten afwijzen, maar ach. Ze had erom gevraagd, en toen werd ze vét chagrijnig. Tjessis, moest ze zelf maar eens beginnen met een fatsoenlijk gebied uit te kiezen. Je moest zorgvuldig na denken voordat je zou hinniken.
Toen ze de miezerige moerasboompjes in zicht kreeg, en dat ze daar heen moest, zakte haar humeurmeter onder nul. Dit gebied wekte wat... 'persoonlijke' herinneringen op. Ze herinnerde de dag goed dat ze als een wrak onder dat boompje zichzelf dood lag te jammeren en uiteindelijk werd gered door haar witte koninkje. Het had eeuwen geduurd voordat ze de drab wat aan haar vacht zat gekoekt eruit had gekregen.
Met enkele walgende geluiden zette ze haar hoeven in de modder waar ze tot haar enkels in wegzakte. Dat was weer een paar dagen in het water doorbrengen, maar toch zo af en toe op land moeten komen omdat je ander last kreeg van vervelende wondjes. Langzaam vervolgde ze haar weg naar het dier waar de hinnik afkomstig van was.
Ze zag een zwart hoopje paard op de grond liggen. Eerst dacht ze dat ie dood was, en wilde ze er voorbij lopen. Maar toen zag ze de flanken op en neer gaan, een teken dat het ademde. Ze kantelde haar hoofd, was dit het beest waar de hinnik vandaan kwam. Mooie manier om te zeggen dat je in de kudde wilde.
‘Ahum,’ schraapte ze haar keel overdreven luid om haar komst aan te kondigen. ‘Aarde aan paard?’ Ze gaf het beest een drukkertje met haar hoef. ‘Háállo?’