Water, food and love is all we need.

Ze liep rustig rond over het weiland met paarden.. Het was hier altijd vredig. Tot dat er een kudde slechte paarden binnen was gevallen, en de rust had verstoord. Ze werd helemaal gek en heeft de sterke leidende merrie verslagend door in haar neus te bijten, waardoor ze vele levens had gered.. Ze had het gevoel dat ze alles aan kon, maar was dat ook zo? Ze was atijd zo sterk geweest, maar nu ze 4 is geworden word ze wat rustiger en heeft ze soms nergens meer zin in.. Zou ze ziek worden? Ach, het enige wat ze nodig had was water, food and love, and then everything will be ok.. En zo gebeurde dat, en al gauw had ze dat gevoel terug dat ze alles aankon. Tot dat haar 2 beste vriendinnen vermoord werden door een misterieuze hengst toen ze gingen wandelen.. Ze werd opeens heel erg kwaad en er kwam geen lief, zacht woordje meer uit haar mond.. Wat was dit toch!?

Misteries weerschenen in haar smaragden ogen. Een glans, een gloed. Een vette, klitterige voorlok verborg haar zielenpikkers. Toch zag ze alles wat er voor zich, naast zich afspeelde. Neusgaten werden opengesperd, adem werd uitgeblazen. Een tong werd langs haar ruwe lippen gestreken. Zoals altijd hingen haar mondhoeken naar beneden. Het liet zien hoe haar stemming gewoonlijk was. Er was altijd wel wat om op te mopperen, zoals het gehalte goedheid wat zich in dit gebied verborg. Het verslond haar, drong door tot haar longen. Het verstikte haar. Maar het zou nooit haar hart bereiken, mede dankzij de keus die ze al had gemaakt toen ze geboren werd. ze aanbad de Dood zoals de anderen de zon aanbeden. Grommend sjokte ze door de vallei. Gras kietelde onder haar brede hoeven. Het was niet warm niet koud, een mengelmoesje ertussenin. De hemel was bezaaid met grijswitte dotten. Haar blik gleed omhoog. Het zou niet lang meer duren tot het zou gaan regenen. De koude bried veraadde het. Ze schudde haar hoofd. Haar blik viel op een stip in de verte. Ze kneep haar groene ogen samen en vloekte binnensmonds. Ze had nu geen behoefte aan gezelschap. Argwanend keek ze toe hoe een zwarte merrie, jonger dan haar, zich losmaakte uit de lichte mist die er in de vallei hing. Een ruw lachje verdween uit haar keelgat. "Wel wel" en toen ze dat zei begon het te regenen. Dikke druppels bevochtigden haar ravenzwart lichaam. Ze begon rondjes om de merrie te sjokken, haar vettige staart continu op de merrie slaand. "Een tere ziel is het niet? Een zwak hart, een hart dat nog geen keuze heeft gemaakt.... Een uiterlijk als de maan, een karakter als de zon..." Hehe. "Maar waarom nou zo'n verdord iemand als ik? Waarom mijn koekje? Waarom heeft het lot ons bijeen gebracht?" Heh. Dit kon interresant gaan worden.

"Wat jij wil." zei ze tegen de merrie. Ze schudde met haar hoofd waardoor haar lange voorlok, die krulde en tot haar neus kwam, in de klit kwam en over haar ogen viel. Ze had soms namelijk rode ogen. Dit liet ze liever niet zien, want ze schaamde zich ervoor. Ze was één keer een merrie tegen gekomen die het zelfde had maar dat liep niet zo goed af. Ze keek recht in de ogen van de merrie, maar ze keek de merrie niet bepaald vriendelijk aan. Eerder vijandelijk, wat geen wonder is.